เคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นเราไปเเล้วไม่นานมานี้
มาวันนี้อยากฝากถึงคุณพ่อคุณเเม่ท่านอื่นๆค่ะ ในสิ่งที่เราอยากบอกพ่อกับเเม่เรา เเต่ไม่มีโอกาส ไม่อยากให้มีใครเป็นเหมือนเราอีกเลย หลังจากที่ครอบครัวเราโดนพายุลูกใหญ่โหมเข้าใส่ ทำให้ครอบครัวที่เคยอบอุ่นของเราเเตกสลายไม่มีชิ้นดี ถึงเเม้ว่าวันนี้ทุกอย่างมันจะดูเหมือนเดิมจากภายนอก เเต่จริงๆเเล้วมันไม่มีทางเหมือนเดิม เเผลสดอาจจะเริ่มตกสะเก็ดเเต่มันไม่มีทางหายไปจากใจลูกๆทุกคน มันยังคงเป็นเเผลเป็นอยู่ที่เมื่อมีใครมาสะกิดมันยังคงเป็นความเจ็บปวด พวกเราทุกคนจะพยายามไม่พูดถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้น เราไม่รู้หรอกว่าพี่น้องเราคนอื่นๆเค้าเป็นอย่างไรกันบ้าง ไม่มีใครอยากจะเอ่ยถามถึงกัน ทุกคนพยายามทำว่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เเต่สำหรับเรา ชีวิตเราเปลี่ยนไป จากเด็กคนหนึ่งที่เคยอ่านหนังสือทุกวัน อยากรีบเรียนให้จบ เเละได้เกรดดีๆ จะได้กลับบ้านซะที โทรกลับบ้านทุก3วัน เเต่วันนี้ไม่มีเเล้ว กำลังใจมันหายไปหมดเเล้ว ไฟทีมีมันมอดไป เลิกเเล้วไม่โทรกลับบ้านอีกเเล้วถ้าไม่จำเป็น ที่บ้านโทรมาก้อไม่อยากจะคุย ไม่อยากรับรู้ พอกันที โทรไปทีไรมันเป็นเหมือนฝันร้ายทุกที ตั้งเเต่เกิดเรื่องขึ้นมา การนอนไม่หลับเป็นเรื่องธรรมดา การไปเรียนหรือออกไปธุระข้างนอกทั้งทีไม่ได้นอนมาทั้งคืนไม่ได้เป็นเรื่องเเปลกของเราอีกต่อไป หนังสือก้ออ่านบ้างไม่อ่านบ้าง เเล้วเเต่อารมณ์ของวันนั้นๆๆ โปรเจ็คนี่ก้อเหมือนกัน ปริญญาอยู่เเค่เอื้อมเเต่เราเหมือนจะทำให้มันหลุดลอยไปเเล้ว จบช้าหน่อยจะเป็นไร ไม่รู้ด้วยว่าจะเรียนเกรดดีๆไปทำไม จบเเล้วก้อไม่กลับเเล้วบ้าน ไม่รู้จะรีบกลับไปทำไม ใครจะว่าไงก้อช่าง ไม่สนหรอก จะอยู่ที่นี่เเหละ อยู่ไปเรื่อยๆ หางานทำที่ไหนไกลๆซักเเห่ง เงินเดือนไม่ต้องเยอะ อยู่คนเดียวก้อได้ เพราะว่าบ้านไม่ได้เป็นที่ให้ความสุขเเก่เราอีกเเล้ว รู้เเต่ว่ากลับไปก้อมีเเต่เรื่อง ที่เราไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย นอกจากรับรู้เเละก้อไม่สบายใจ เเค่นั้นจริงๆ
ในเมื่อคนเป็นพ่อเห็นเเก่ความสุขชั่วครู่ชั่วยาม เห็นคนอื่นดีกว่าลูก กลับบ้านครั้งล่าสุดเราก้อรู้เเล้วว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เเต่ไม่อยากจะพูดเท่านั้นเอง ยังหลอกตัวเองอยู่ เเละเเล้วความลับมันก้อไม่มีในโลก....ขณะที่คนเป็นเเม่ก้อคิดเเต่ว่าตัวเองถูกเสมอ ยังคงเฝ้าคิดถึงเเต่เรื่องที่เกิดขึ้น ขุดอยู่นั้นเเหละไม่รู้จะขุดคุ้ยให้ได้อะไร โยงนู่นโยงนี่จริงไม่จริงไม่รู้ เอามาคิดว่ามันจริงหมด คิดไม่คิดป่าวยังเอามาใส่หัวลูกๆที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือ โทรมาทีไรไม่เคยนอนหลับเลยซักที
พ่อเเม่เป็นเหมือนเสาหลักของลูกๆ เเต่ทุกวันนี้มันโยกไปโยกมา ทุกอย่างที่พวกเราทำมันอาจจะยังดำเนินต่อไปด้วยสามัญสำนึกที่ดีของพวกเรา เเต่เชื่อเถอะว่ามันคงทำได้ไม่ดีเหมือนเเต่ก่อน เรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆเเล้วเราว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่สองคนที่ควรจะคุยกัน หันหน้าเข้าหากันเเละเเก้ปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่ควรให้ลูกๆมารับรู้เลย กลายเป็นต้องให้ลูกๆคอยตามเเก้ปัญหาที่เกิดขึ้น
เเละเเล้วเรื่องนี้ มันก้อเป็นเรื่องเศร้าที่''พ่อเเม่ทำลายฉัน'' ทำลายชีวิตพวกเรา ลูกๆทุกคน
จากคุณ :
yammy
- [
18 ต.ค. 47 09:28:25
A:82.39.52.239 X: TicketID:063297
]
ฝากถึงคุณพ่อ คุณแม่ทุกคน......เเละเเล้ววันนี้เราก้อเปลี่ยนไป
