แม่หนูหย่ากะำ่ำพ่อตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบ อยู่กะแม่สองคนแล้วแม่ก็มีแฟนใหม่ตอนเราเข้าอนุบาล 1 แฟนใหม่แม่ไม่เคยดุด่าเราเลย แต่แม่สิ เวลาที่แม่โกรธเราทำไมถึงพูดด่าเราแรงมาก ตอนเรายังอยู่อนุบาลก็ไม่ค่อยด่า แต่ตีทุกวันตอนเรากินข้าวน้อย จำได้ว่าเราโดนตีทุกทีที่กินข้าวมื้อเย็น จนร้องไห้ แล้วแม่ก็จะเข้ามาโอ๋ ทุกๆวัน
พอเราเริ่มโตประมาณอยู่ประถม พอทะเลาะกับแม่ (ซึ่งก็ค่อนข้างบ่อย)คราวนี้แม่ด่าเลย eลูก เว_ร ลูกเหรี้ย มรึงไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกรูเลย มรึงทำไมไม่ทำตามที่กรูบอก จะไปตายไหนมรึงก็ไปเลย ฯลฯ สารพัดคำหยาบ กรู มรึงทุกคำ แล้วก็หยิก(บางทีเลือดออกเลย) ตบ ถีบ เราต้องคอยหลบว่าจะขว้างอะไรมาใส่ ด่าทีเสียงดังมาก แรกๆเราก็อายบ้านอื่น เสียใจ น้อยใจ ร้องไห้หนักมากๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ แต่พอบ่อยๆเข้าจากที่น้ำตาจะไหลมันก็ไม่ออก เหมือนร้องไห้ในใจ กลั้นน้ำตาสะสมเอาไว้จนตัวร้อนๆ ปวดหัวอย่างกะมันจะแตกออกมา เก็บเอาไว้ทุกครั้ง
แล้วเราก็ค่อยๆกลายเป็นคนที่เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เราไม่ค่อยนึกสงสารใคร ความรู้สึกเกลียด เหยียดหยามมันอัดแน่นมาก เก็บกด เกลียดโลกนี้ อยากทำเลว รุนแรง ไม่แคร์ว่าใครจะมองยังไงอีกเลย เกลียดแม่ ไม่อยากเลี้ยงแม่ ลึกๆเราไม่อยากเป็นอย่างงี้เลย ไม่อยากให้ตัวเองคิดแบบนั้น แต่มันเป็นไปแล้ว
รวมๆแล้วแม่เลี้ยงเราดี พอตอนดีๆก็ดีจนเรื่องแ่ย่ๆอยู่ในใจเราลึกสุดๆ เรื่องที่ทะเลาะกับแม่ส่วนใหญ่ คือ ห้องรก เราไม่ทำงานบ้าน หรือ ทำแต่แม่ไม่พอใจ
พอเริ่มทะเลาะแม่จะด่าๆๆมา กล่าวหามาเรื่อยๆ ในใจเราจะนึกค้านตลอด พอทนไม่ไหวก็จะเถียง พอหลุดปากเถียง แม่ก็ตบหรือถีบหรือหยิก แล้วก็จะยิ่งด่าหนักขึ้น
แม่จะว่าเราทำหน้าเหมือนส้น ตรีน แหงสิ โดนด่าใครจะมานั่งยิ้มอยู่ล่ะ แม่ไม่เคยเข้าใจเลยว่าเราก็โกรธเป็น อยากพูดให้แม่เข้าใจบ้างว่าทำไมเราทำอย่างงั้น หรือไม่ทำตามที่แม่บอก แต่ทุกครั้งที่พูดออกไป แม่เรียกมันว่าการเถียง จนเราไม่กล้่าพูดอะไรออกไปอีก เดี๋ยวจะโดนหนัก
เราทะเลาะกับแม่บ่อยตอนช่วงสอบ เพราะเราอ่านหนังสือทั้งวันจริงๆ งานบ้่านจะช่วยน้อย พอเราบอกว่าต้องอ่านหนังสือ แม่ก็ว่า จะอ่านอะไรนักหนา โห แม่คิดได้ไง
ตอนนี้เรียนปี1แล้วได้ทุนด้วยเลยไม่ต้องขอแม่ เราตั้งใจเรียนมาก เพราะอยากไปจากแม่นี่แหละ กะว่าจบแล้วจะไปต่อโทเมืองนอก ทำงานที่นั่น และไม่กลับมาอีก ผิดมั้ยคะ เราไม่เคยบอกความคิดนี้กับแม่เลย เราพยายามเลิกโกรธแม่ พยายามให้อภัยแม่แล้ว แต่ยังไม่100%เต็ม เรายังน้อยใจอยู่ ว่าแม่ทำไมทำกับเราแบบนี้ แม่คือคนที่รักลูกมากที่สุดไม่ใช่หรือ อิืจฉาบางคนที่บอกว่า พ่่อแม่ไม่ตีเ้ค้าอีกเมื่อเค้าโตขึ้น หรือใครที่บอกว่า พ่อแม่เค้ายังไม่เคยตีหรือพูดหยาบกับเค้าเลย ใครจะมีสิทธิ์พูดใส่เค้า วันแม่ครั้งสุดท้ายที่เรารู้สึกซาบซึ้งก็ตอนเราอยู่ ป.6 เราซื้อการ์ดให้แม่กะกระเช้าดอกมะลิ แต่ตั้งแต่ม.1มา เรารู้สึกเฉยๆกับวันนี้มาก
เฮ่อ ได้ระบายออกมามั่งแล้ว เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนหรือใครฟังเลยไม่ว่าจะสนิทแค่ไหน อยากถามว่า สมมติถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกยังไงคะ ถ้าแม่ตัวเองทำแบบนี้ แล้วจะให้อภัยแม่ เลิกโกรธแม่ได้อย่างเต็มใจรึเปล่าคะ
จากคุณ :
ลูกที่แม่แท้ๆด่าว่าอกตัญญู
- [
วันออกพรรษา 03:59:09
A:10.66.1.163 X:202.12.97.20 TicketID:077212
]
แม่รักเรามากที่สุด แต่ทำไมแม่ถึงตบ ถีบ ตีเราล่ะ
