ความคิดเห็นที่ 1 น่าจะเกิดจากเรียนไม่รู้เรื่องมั้ง ก็เลยเบื่อ พ่อแม่คุณเค้าว่ากล่าวเรื่องเรียนกับน้องคุณบ่อยไหม? การคาดหวังแล้วแสดงออกกับเด็กมากไปก็เป็นผลไห้เด็กเบื่อหน่าย คงต้องถามตรงๆล่ะครับ ว่าเกิดจากเรื่องอะไร พูดกันด้วยเหตุผลน่าจะเข้าใจ จากคุณ : หมอเดา - [ 5 พ.ย. 47 04:47:37 A:202.183.178.128 X: TicketID:058725 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ให้บวชครับ บวชสามเณรฝึกฝนตัวเอง แล้วเขาจะดีขึ้น จากคุณ : มังกรสยาม - [ 5 พ.ย. 47 06:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้น้องคุณมีนิสัยยังไงนะคะ แต่เราเคยมีอาการแบบน้องคุณค่ะ เมื่อเทอมที่แล้วนี่เอง อยู่ๆสมองก็ว่างเปล่า ไม่อยากกิน ไม่อยากนอน ไม่อยากอ่าน ไม่อยากเรียน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ไม่สนใจตัวเอง ละเลยหน้าที่ กิจวัตรรวนไปหมด ถ้าหลับก็จะหลับนานมาก เป็นสิบห้าถึงยี่สิบชม.ติดต่อกัน เหมือนขี้เกียจนะคะ แต่อาการมันหนักมากค่ะ เพราะเราไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้ตัวด้วย ก็ไม่สนน่ะค่ะ ไม่อยากเจอหน้าใคร อยู่กับตัวเองเงียบๆ ในห้องสี่เหลี่ยม เกือบหลุดโลกไปแล้ว หนักเข้าก็ไม่ไปสอบ เหนื่อยไปหมด ทั้งกายทั้งใจ มีโรคประจำตัวด้วย เลยยิ่งแย่ไปใหญ่ ทุกอย่างที่เราทำลงไป รู้ตัวนะคะ แต่บังคับตัวเองไม่ได้ ผิดไปจากปกติมาก เราเข้ามาในสวนลุมเพื่อถามอาการตัวเอง แล้วเราก็เจอพี่คนนึงในนี้ พี่เค้าทำงานด้านจิตวิทยา เราคุยกันหลายอย่าง สรุปว่าเราก็มีอาการไม่ปกติแหละค่ะ เป็นปัญหาทางจิตอย่างนึง ตอนนี้เรารู้สาเหตุแล้ว แล้วก็พยายามแก้ไข เลยกลับมาเป็นผู้เป็นคนเหมือนเดิม ไม่เป็นแบบนั้นอีก แล้วก็ไม่ได้ทานยาอะไร แต่ก็มีบางพวกนะคะ ที่ต้องทานยาด้วย ถ้าเป็นทางจิตวิทยา เราว่าคุณน่าจะลองพาน้องไป พบจิตแพทย์ดูนะคะ อาจจะช่วยได้ เป็นห่วงค่ะ จากคุณ : amitambien - [ 5 พ.ย. 47 07:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อาการนี้เด็กญี่ปุ่นเป็นกันเยอะครับ เรียกว่า Hikikomori ถ้าใช่จริงอาการแบบนี้น่าเป็นห่วงนะครับ http://www.dvddiary.com/phpBB/viewtopic.php?mode=viewtopic&topic=14372&forum=2&start=0&increply= จากคุณ : sourire - [ 5 พ.ย. 47 07:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พาไปหาหมอ จากคุณ : มหานที - [ 5 พ.ย. 47 08:09:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืมม ผมว่าพาไปหาจิตแพทย์ ก้น่าจะดีนะ ดูอาการหนัก จากคุณ : สาด - [ 5 พ.ย. 47 08:26:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยู่ สบาย เกินไป จากคุณ : k1. - [ 5 พ.ย. 47 09:04:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พาไปหาจิตแพทย์สิ เคสนี้น่าจะมีอยู่ในบ้านเมืองเราเยอะนะ จากคุณ : ไปหาหมอดีกว่า - [ 5 พ.ย. 47 09:17:16 A:61.90.35.92 X: TicketID:073851 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่าเป็นห่วงมากนะคะ ควรจะพาเค้าไปปรึกษาจิตแพทย์นะคะ เด็กในวัยนี้ขาดการกระตือรือร้นขนาดนี้ไม่เป็นเรื่องดีแน่ๆ ถ้าเค้าลุกขึ้นมาเถียง หรือโวยวายเวลาที่คุณไม่ให้เค้าเล่นเกมส์ยังจะดีซะกว่านะเนี่ย จากคุณ : เจ้จ๋า - [ 5 พ.ย. 47 09:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อก่อนพี่ชายเราก็เป็นแบบนี้อ่ะ แต่ของเค้าลักษณะติดเพื่อนมากกว่า แต่ติดยังไงไม่รู้ ไม่ไปเรียน ไม่กลับบ้าน ไปอยู่บ้านเพื่อน ไถเงินแม่ ขโมยของน้อง ลองเข้าทางเพื่อนดูมั้ยคะ เพราะบางทีถ้าน้องไม่เป็นตัวของตัวเอง ประมาณขาดความมั่นใจ หรือที่บ้านไม่อบอุ่น พ่อแม่ไม่ได้ดูแล หรืออะไรก็แล้วแต่ บางทีเพื่อนก็เป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยให้เค้าไปทางที่ดีหรือไม่ดีค่ะ จากคุณ : kednoi - [ 5 พ.ย. 47 09:47:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น้องเราก็เป็นเหมอนกานเลยแบบน้องเธอเลยอ่ะย้ายที่เรียนมาที่นึงแล้วไม่ยอมไปเรียนเลยแต่น้องเราอยู่มหาลัยน่ะ เรายังกลัวเลยว่ามันจาต้องย้ายที่เรียนอีกไหมที่บ้านก็ไม่รู้จาทำไงแล้ว แต่เห็นนานๆๆทีถึงจาไปเรียนบางน่ะ ไอ้เราก็เพิ่งเรียนจบ แรกๆก็นึกว่าเออบางวิชามันไม่ต้องเรียนก็เข้าใจเพราะชีวิตเด็กมหาลัยบางวิชาไม่ต้องเรียนก็ได้ แต่นี้ เห็นเดือนนึงไปเรียนแค่ 2 ครั้ง ช่วงสอบก็ไม่รู้ไปอ่านหนังสือตอนไหน กลุ้มใจ กลัวน้องเรียนไม่จบ วันๆก็เล่นแต่เกมส์ออนไลน์ไม่ก็เล่นเพลย์ ชีวิตมีอยู่แค่เนี่ย กลุ้มใจเหมือนกานค่ะ กลัวน้องไม่มีเพื่อน เพราะไม่เห็นค่อยคุยกะใครเลย ไม่รูจาทำไงดีแล้วเนี่ย ไม่อยากให้น้องเป็นงี้เลย จากคุณ : atomic-girl - [ 5 พ.ย. 47 09:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 12 from >>>>> http://www.ssf.or.th Hikikomori หรือ "โรคหนีมนุษย์" กำลังเป็นปัญหาในญี่ปุ่น แหล่งข่าวจากประเทศญี่ปุ่นแจ้งว่า ปัจจุบันมีเด็กในประเทศญี่ปุ่นกว่า 1 ล้านคน กำลังเผชิญชะตากรรมจากภาวะโรคจิตซึมเศร้าชนิดหนึ่งที่เรียกว่า โรคฮิกิโกโมริ (Hikikomori syndrome) ผู้ตกเป็นเหยื่อของโรคนี้ส่วนใหญ่เป็นเด็กนักเรียนวัยรุ่นตอนปลายรวมทั้งคนหนุ่มสาวจำนวนหนึ่ง ส่วนใหญ่เกิดจากปัญหาการปรับตัวผิดปกติที่โรงเรียน การถูกกลั่นแกล้งจากเพื่อนนักเรียน หรือความรู้สึกพ่ายแพ้จากการแข่งขันในการเรียน แหล่งข่าวแจ้งอีกว่า เด็กที่เป็นโรคดังกล่าวจะมีลักษณะพฤติกรรมขังตัวเองในห้องนอน หรือห้องใดห้องหนึ่งในบ้าน และปฏิเสธที่จะไปไหนมาไหน หรือพบปะผู้คนตามปกติ โดยมีการดำเนินชีวิตที่กลับตาลปัตรจากมนุษย์ปกติ เช่น นอนตอนกลางวันและตื่นตอนกลางคืนคืน เด็กที่เป็นโรคนี้จะใช้ชีวิตแต่ละวันให้ผ่านไปกับการดูโทรทัศน์หรือเล่นวีดีโอเกมส์ ส่วนใหญ่จะปฏิเสธการมีเพื่อนและจะไม่ดูแลตนเองอย่างเด็กปกติ บางคนหลายเดือนจึงจะอาบน้ำครั้งหนึ่ง และทิ้งซากขยะอาหารไว้เป็นเดือนๆ โดยไม่ยอมให้พ่อแม่หรือใครเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยทั้งสิ้น นักวิเคราะห์กล่าวว่า โรคฮิกิโกโมริเป็นผลพวงจากการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจในช่วงครึ่งหลังศตวรรษที่ 20 ของประเทศญี่ปุ่น รวมทั้งความเจริญก้าวหน้าอย่างรวดเร็วทางด้านเทคโนโลยี ซึ่งก่อให้เกิดการแข่งขันทางเศรษฐกิจอย่างมโหราฬรวมทั้งการแข่งขันในระบบการศึกษาที่ทำให้เกิดความตึงเครียดในเด็กรุ่นใหม่ รวมทั้งความเบี่ยงเบนในพฤติกรรมต่างๆ อีกมากมาย ส่วนอาการหลบหนีสังคมนั้นเกิดจากการที่วัยรุ่นจำนวนหนึ่งรู้สึกเจ็บปวดจากประสบการณ์ที่ได้รับจากโลกภายนอก จึงเนรเทศตนเองอยู่กับบ้าน ในหลายกรณีก็ไม่ใช่อาการแค่ชั่วครั้งชั่วคราว แต่เป็นการปิดขังตัวเองจากผู้คนนับเป็นแรมปี ดังเช่นกรณีเด็กชายคนหนึ่งในวัย 17 ปี ที่รู้จักกันในชื่อ "เด็กในครัว" โดยมารดาของเด็กหนุ่มเล่าว่า เมื่อ 3 ปีก่อนบุตรชายของเธอเริ่มไม่มีความสุขกับการไปโรงเรียน เนื่องจากถูกเพื่อนกลั่นแกล้ง และได้รับจดหมายขู่ทำร้ายจากเพื่อนด้วย วันหนึ่งเมื่อบุตรชายของเธอ กลับจากโรงเรียน เขาเดินเข้าไปในครัว ปิดประตู และไม่ยอมออกมาอีกเลยจนถึงปัจจุบัน ทั้งยังไม่ยอมให้ใครเข้าไปในครัวด้วย ทางครอบครัวถึงกับต้องสร้างห้องครัวขึ้นมาใหม่ โดยผู้เป็นแม่เองก็มีหน้าที่นำอาหารไปวางไว้หน้าห้องครัว 3 ครั้งต่อวัน นอกจากนี้ที่บ้านก็ได้ทำห้องน้ำเล็กๆ ไว้ข้างครัวด้วย แต่เด็กชายผู้นี้จะออกมาอาบน้ำเพียง 6 เดือนครั้ง ที่น่าแปลกใจคือ ในญี่ปุ่นเมื่อเด็กไม่ไปโรงเรียนหรือหลีกหนีจากสังคม มักถูกมองว่าเป็นปัญหาของครอบครัวโดยไม่มีหน่วยงานของรัฐหรือนักสังคมสงเคราะห์เข้าไปดูแล หรือพยายามช่วยแก้ไขปัญหาแต่อย่างใด เด็กญี่ปุ่นนับล้านคนเหล่านี้จึงอยู่ในมุมมืดของครอบครัวและเหมือนกับจะสูญหายไปกับสารบบของสังคม การเยียวยาแก้ไขขึ้นอยู่กับครอบครัวเองว่า จะกล้าเผชิญความจริงและกล้าที่จะนำนักจิตวิทยาเข้าไปช่วยเหลือบำบัดอย่างไรหรือไม่ จากคุณ : วันนี้ว่าง - [ 5 พ.ย. 47 10:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม น่าเป็นห่วงครับ เพราะลักษณะ ไม่ใช่การเรียกร้องความสนใจ ลองพาไปพบแพทย์ก็น่าจะดีนะครับ จากคุณ : Marvellous Boy - [ 5 พ.ย. 47 10:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โรคแบบนี้ไปหาจิตแพทย์จะดีที่สุด แต่....โห อาบน้ำ 6 เดือน/ครั้ง อึ้ง...ไปเลย แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 47 10:23:54 จากคุณ : r_lisia - [ 5 พ.ย. 47 10:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เรียนนะ _ _'' อ่านแล้วสะเทือนใจอย่างแรง ขอเล่าเรื่องตัวเองนิดนึง...(ไม่นิดแล้วล่ะ) ผมติดโครงการเรียนดีในมหาลัยแห่งหนึ่ง ** คณะหนึ่ง เรียกง่ายๆ ว่าติดก่อนชาวบ้านเค้าสอบโควตา สอบตรง หรือเอนท์ทรานซ์กันซะอีก ชีวิตช่วงนั้นลัลล้ามาก - -" นั่งเล่นเกมส์ขณะที่เพื่อนๆ อ่านหนังสือกัน... แต่แล้ว พอเปิดเทอม ผมไปคณะได้สองวันจากนั้นก็ไม่ไปอีกเลย พ่อผมไม่ค่อยยุ่งกะผมอยู่แล้ว แม่ก็พยายามจะเข้าใจ (แต่ผมเข้าใจว่าแม่คงไม่เข้าใจ แต่ไม่รู้จะว่าไงดี ไม่อยากจะซ้ำเติม) ส่วนพี่นั้นดูเหมือนจะเข้าใจผมดีที่สุดมั้งนะ... ก็บอกว่าไม่เป็นไร ปีหน้าค่อยเอนท์ใหม่ (ก็คือปีนี้นั่นแหละ) ตอนนี้ผมเลยว่าง 1 ปี อยู่ระหว่างรอคะแนนเอนท์ยื่นคณะใหม่... - ถามว่าผมทะเลาะกับเพื่อนรึ ? เปล่าเลย ถึงแม้จะมีอยู่แล้วล่ะบางคนที่เราไม่ชอบหน้า แต่คนที่เราชอบก็ยังมี - ตัววิชา อืม ผมบอกตรงๆ ว่าผมเพิ่งมารู้ตัวไม่ชอบ หลังจากได้ร่วมงานหลายๆ อย่างกับคณะ และโดนสั่งงานตั้งแต่ยังไม่เริ่มเรียน แต่เพื่อนๆผมบอกว่า เพิ่งไปได้ 2 วัน (ไม่นับกิจกรรมก่อนหน้านั้นอื่นๆ นะ) ผมเอาอะไรมาตัดสินว่าผมไม่ชอบมัน เอ่อ มันก็จริงอย่างนั้นด้วย ... ตอนนั้นผมคิดอยู่แค่ว่า ไม่อยากเรียนที่นี่ คณะนี้ ไม่ชอบ ไม่อยากไป ไม่อยาก... ไม่อยาก... ไม่อยาก... ผมเสียใจอยู่ทุกวันที่ตอนนี้ไม่ได้เรียน แต่เพื่อนๆ ไปเรียนกันหมด.. มันคงดูงี่เง่า เพราะผมตัดสินใจลาออกมาเองนี่ แต่ผมไม่ได้เสียใจแฮะที่ออกมา คือผมเสียใจที่ไม่มีที่เรียน ต้องว่าง 1 ปี ตัดสินใจลาออกช้าไป แต่หลังจากว่างมาแล้วกว่า 4 เดือน _ _'' ตอนนี้โค ตะ ระ อยากเรียนเลยครับ... ไม่รู้ว่าจะช่วยได้หรือเปล่า แต่ผมคิดว่าผมไม่ได้เป็นHikikomori syndrome นะ เพราะว่าผมก็ยังพบปะผู้คนบ้าง - - แม้จะแอบรำคาญ ไม่อยากออกไปหาใคร ขี้เกียจ ใครโทรมาไม่ค่อยอยากรับ เพราะขี้เกียจตอบคำถามซ้ำซากเรื่องที่ลาออกมา หรือผมจะเป็นขั้นเริ่มต้น ??? ผมไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าตอนนั้นผมเป็นอะไร ผมทิ้งค่าเทอมที่จ่ายไปแล้ว(เป็นจำนวนเงินที่มากสำหรับบ้านผม) ผมทิ้งการเรียน ทิ้งมันไปหมด เพราะอะไร....... เอาเป็นว่า หากน้องของคุณเป็นโรคเดียวกะผม (โรคไรของมัน) ปล่อยให้เค้าว่าง...ว่าง...จนในที่สุด ผมว่าไม่นานนักเค้าจะคิดได้ และต่อมาเค้าจะโคตรๆๆๆอยากเรียนเลยครับ *แต่นั่นหมายถึงเค้าต้องเป็นโรคอะไรไม่รู้ที่เป็นโรคเดียวกันกับผมนะ - - จากคุณ : FaAaA - [ 5 พ.ย. 47 12:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เราว่าอาการน่าเป็นห่วงนะคะ ถ้าไม่เรียน ก็น่าจะกลับไปอยู่บ้านใกล้พ่อ แม่นะคะ ดีกว่าปล่อยเค้าไว้กะตัวเองนานๆ จากคุณ : ไข่หวาน - [ 5 พ.ย. 47 12:50:38 A:61.90.36.59 X: TicketID:072363 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนนี้ปัญหาหลักคือ school refusal กะ พฤติกรรมการติด game ค่ะ ต้งรีบแก้ไขแต่เนิ่นๆ ถ้าไม่ยอมไปรร.เกิน 1 เดือนจะแก้ยากมากค่ะ รีบปรึกษา จิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นนะคะ จากคุณ : แพม (greenpapayasalad) - [ 5 พ.ย. 47 14:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุยกับเค้าดูว่าอยากทำอะไร หากไม่ชอบเรียน ก็สนับสนุนให้ไปเรียนสายอาชีพ ให้ทำงานพิเศษ จะไม่เรียน ไม่ทำงาน ไม่รับผิดชอบอะไรเลยไม่ได้ อย่าให้เหมือนพี่ชายเราเมื่อก่อนวัยรุ่นก็ดื้อไม่ยอมไปเรียน พ่อก็คิดว่าสักวันหนึง่มันจะคิดได้เอง ในที่สุดตอนนี้พี่เราอีกไม่กี่ปีก็สี่สิบแล้ว ทุกวันนี้ทำงานที่บ้าน หากวันไหนไม่มีงานก็ไม่มีเงิน แถมเป็นภาระให้ที่บ้านด้วย ตอนนี้เวลาก็ย้อนกลับไม่ได้แล้ว ไม่อยากให้ครอบครัวคุณเป็นเหมือนเรา คุยกับเค้าคงต้องใจเย็นหน่อยคะ จากคุณ : ZeNith - [ 5 พ.ย. 47 14:17:48 A:10.3.2.92 X:203.151.3.226 TicketID:003814 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่าเป็นห่วงมากๆค่ะ จะต้องพาไปพบแพทย์หรือผู้เชี่ยวชาญไม๊เนี่ยแบบนี้ เราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นน้องเรา เราต้องให้หาหมอค่ะ จากคุณ : แมมมอม - [ 5 พ.ย. 47 14:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กลับมาอ่าน เจ๋ยย ดูแล้วทุกคห. ก็บอกให้ไปพบแพทย์ ไปหาผู้เชี่ยวชาญ ในขณะที่ผมนั่งอยู่เฉยๆ... ไม่ยักกะมีใครบ้านคิดจะพาผมไปพบแพทย์แฮะ +_+ หรือผมจะไปพบเองซะเลยดีมั้ยเนี่ย... แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 47 14:28:49 จากคุณ : FaAaA - [ 5 พ.ย. 47 14:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไม่อยากเรียนก็ไม่เห็นต้องคิดมากเลย ให้โตไปแบบนั้นแหละ หลายๆคนที่ไม่ได้เรียนหนังสือก็เป็นใหญ่เป็นโตกันเยอะแยะ เช่น นางนาก ซีอุย ชาวบ้านที่บางระจัน ฯลฯ แหมเด็กแถวๆต่างจังหวัดอยากเรียนตัวสั่นดิกๆ(หนาวด้วย) ไอ้นี่ได้เรียนกลับไม่เรียน ออกรถตุ๊กๆให้สักคันดีมั้ย จากคุณ : เออคือว่า (เทพบุตรศาลาแดง) - [ 5 พ.ย. 47 15:13:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ วันนี้แม่มาหาที่บ้าน ประมาณ1ชั่วโมงที่ผ่านมา แม่ก็บอกว่าให้น้องไปเรียนวันจันทร์ น้องก็ได้แต่นั่งนิ่งเงียบไม่ตอบ(เหมือนเป็นการปฏิเสธว่าจะไม่ไปเรียน) จนแม่พูดจาดีๆก็แล้ว พูดดุว่าก็แล้ว แม่ทนไม่ไหวเลยไปหยิบไม้แขวนเสื้อมาตีน้องประมาณ3-4ที(ซึ่งผมไม่เคยเห็นแม่ลงโทษน้องเลย) แล้วแม่ก็บอกว่าให้ไปแต่งตัวจะพาไปอยู่กับแม่ แล้ววันพรุ่งนี้จะพาน้องไปทำบัตรประชาชน เพราะน้องผมยังไม่ได้ทำบัตรประชาชนสะที(ตอนนี้อายุจะ16ไม่กี่เดือนนี้แล้วยังไม่ทำบัตรเลย) ผมกะแม่บอกหลายครั้งมากๆๆแล้วให้ไปทำบัตรแต่น้องก็พลัดวันประกันพรุ่งตลอด จนวันนี้น้องโดนตีเพราะต้องถูกลงโทษบ้างแล้ว น้องบอกว่าจะเข้าไปในห้องจะแต่งตัวเพื่อไปกะแม่ แต่พอเข้าไปแล้วน้องก็ล็อคประตู แล้วน้องตะโกนออกมาว่า "แม่กลับบ้านไปก่อนเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปหาแม่เอง" ผมกะแม่นี่เซงเลย โดนน้องโกหกอีกแล้ว แล้วคาดว่าพรุ่งนี้ก็จะไม่ไปหาแม่อีกแน่ๆเลย และก็ยังคงไม่ได้ทำบัตรประชาชน ....ปวดหัวเลยผม จากคุณ : ผมเป็นพี่ชายครับ(เจ้าของกระทู้ - [ 5 พ.ย. 47 16:23:03 A:210.86.207.140 X: TicketID:005623 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อีกสาเหตุหนึ่งคืออยากกลับไปอยู่กัแม่หรือเปล่า เราว่านะจับขึ้นรถพาไปส่งโรงพยาบาลเลยดีกว่า น่าจะมีอาการนะ จากคุณ : วีนัส - [ 5 พ.ย. 47 16:40:43 A:203.118.74.165 X: TicketID:004921 ]

ความคิดเห็นที่ 24 พาเค้าไปดูคนที่ไม่มีโอกาส หรือผู้ด้อยโอกาส ตามสถานที่ต่างๆ ก็ได้ แล้วสอนเค้าว่าตอนนี้เรายังมีโอกาสเรียน ครอบครัวพร้อมที่จะช่วยเหลือ ถ้าไม่รีบคว้าไว้ แล้วถ้าปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดลอยไป เราจะโทษครอบครัวไม่ได้น๊ะว่าไม่ให้โอกาส เพราะครอบครัวคงช่วยเหลือไปตลอดไม่ได้ จากคุณ : sasanar - [ 5 พ.ย. 47 16:45:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 น้องคุณมันขาดอุดมคติครับ ตั้งความอยากด้านดี และอุดมคติไว้ในใจก่อน ไม่รู้จะตั้งอะไรก็ตั้งเป้าใหญ่ไว้ก่อน เป็นคนดี สอบเข้ามหาลัยได้ .... การทำอุดมคติต้องจากประสบการณ์ครับ ตอนผมเด็ก ผมอยากเป็นคูรเพราะจะได้ มีมอเตอร์ไซค์ขี่ มีสเตอริโอฟัง พอโตมาอยากเป็นปลัด ได้เป็นสมใจพักหนึ่ง ตอนนี้ผมมาได้ไกลกว่าที่ผมคิดตอนเด็กอีกนะ มีชุดดูหนัง ชุดฟังเพลงไฮเอนด์ระดับหลักแสนฟัง ผมก็ตั้งเป้าอีกว่า จะมีชุดระดับล้านฟัง งานนะผมมีอยู่แล้ว ซื้อรถ ซื้อบ้านได้ มอเตอร์ไซค์ที่อยากได้ ไม่ได้ซื้อเลย ซื้อรถแทน ซื้อมาสองคันแล้ว ตอนเรียนมหาลัยผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน เพราะอยากจบแล้วมีงานทำ มีแฟน ได้ลองของจริง ตอนเรียนผมไม่มีแฟนเลย เพราะกลัวความฝันหลุดลอย ตอนผมมานั่งสมาธิก็ตั้งใจไว้สูงเลย ได้อภิญญา หมดกิเลศ ถึงยังไม่ได้อภิญญาหรือหมดกิเลส ก็ได้มาเยอะแล้วครับ น้องคุณละเขาต้องเป้าหมายดี ทำสิ่งดี ๆ ไปหาเป้าหมายหรือยัง จากคุณ : โอ - [ 5 พ.ย. 47 16:47:23 A:203.209.118.114 X: TicketID:011500 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วตอบฟันธงไม่ได้นะครับ แต่พี่คิดว่าอาการที่เป็นไปได้ คือ 1. เป็นเด็กที่ติดกับจินตนาการของตัวเอง เกิดจากการมีปมด้อยบางอย่าง เช่น คิดว่าตัวเองเก่งสู้พี่ชายไม่ได้ มีข้อเปรียบเทียบ ซึ่งในชีวิตจริงเค้าคิดไปเอง เลยหันมาขังตัวเองกับสิ่งที่เค้าคิดว่ามีความสุขมากกว่า กิน นอน อยู่กับ จินตนาการที่สร้างขึ้นมาแล้วมีความสุข อย่าปล่อยให้นอนคนเดียวไปแชร์ ห้องกับน้องด่วน ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งล่องลอย กลายเป็นโรคซึมเศร้า 2. ขี้เกียจเข้าขั้นรุนแรง - ขี้เกียจตื่นเช้า ขี้เกียจทำการบ้าน ขี้เกียจนั่งเรียน ปรับตัวจากช่วงย้ายโรงเรียนไม่ได้ เบื่อที่ไม่ได้เจอเพื่อนเก่าๆ ตื่นสายจน เคยตัว หรือไม่มีเป้าหมายในชีวิต เพราะคิดว่ามีพ่อแม่เลี้ยงเขาไปเรื่อยๆได้ 3. เรียกร้องความสนใจ คืออาจจะอยากอยู่ใกล้พ่อแม่ แต่อยู่คนละบ้าน เลยสร้างปัญหาให้ทุกคนมองเขา ทำให้คนอื่นเสียใจเพื่อความสุขของเขา จากคุณ : < h r i s t i A n Vi e ri >> - [ 5 พ.ย. 47 16:59:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณเจ้าของกระทู้ค่ะ คุณเป็นพี่ชายที่น่ารักมากดิฉันขอเป็นกำลังใจให้คุณ พาน้องของคุณหลุดพ้นและกลับมาเป็นเด็กที่รู้หน้าที่ของตัวเองได้นะคะ เรื่องของน้องคุณ อาจเป็นโรค ขาดอุดมคติ หรืออาจขาด แรงจูงใจค่ะ เด็กเหล่านี้ เมื่อถามว่า จะเอาอย่างไรกับอนาคตหรือสอบถามหนัก เด็กจะตอบว่า ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ คือเราจะไม่ได้คำตอบอะไรจากเด็กเลยค่ะ บางทีเด็กก็รู้ทุกอย่างนะคะ แต่เด็กไม่ทำดีเอง คือเราก็รู้แค่นี้ ส่วนการแก้ไขปัญหาเราขอปรึกษาจิตแพทย์ตามโรงพยาบาลรัฐค่ะ จากคุณ : ต้องไม่เป็นไร - [ 5 พ.ย. 47 19:56:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คิดวิธีแก้ได้อย่างนึงครับ ถ้าเกรตตกมากๆไม่ต้องไห้น้องคุณเรียนครับ ลาออกเลย แล้วถามดูว่าต้องการยังไง? อยากเรียนต่อไหม? ถ้าไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียนครับ แต่บางครั้งคุณต้องชวนน้องไปข้างนอกด้วย ไห้ไปพบเจอสิ่งรอบตัว ถ้าเค้าเข้าใจตัวเองเมื่อใหร่ผมคิดว่าเค้าจะทำสิ่งที่ควรต้องทำเอง จากคุณ : หวัง...... - [ 5 พ.ย. 47 20:19:56 A:202.183.178.128 X: TicketID:058725 ]

ความคิดเห็นที่ 29 Vote ka! Sometime I'd like to do like what your brother do but I can't. I still think of tomorrow. IF I don't do this or that, what my life will be. I have no idea for your brother. Anyway, I'm the one who cheer your brother up naka. I hope to hear good news of your brother from you soon. จากคุณ : Ranma girl - [ 6 พ.ย. 47 02:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ...หลายความเห็นก็แนะนำเรื่องพาไปพบแพทย์แล้ว และผมก็เห็นด้วยเต็มที่ แต่ก่อนไปลองคุยกับพ่อแม่ให้ท่านได้เห็นภาพที่ชัดเจนก่อน ให้ท่านได้รู้ว่าคุณเป็นห่วงน้อง อาจprintกระทู้นี้หรือ ข้อมูลของอาการแบบนี้ เพื่อที่จะเป็นแรงผลักดันให้พาไปพบแพทย์และไม่มาโมโหคุณภายหลังจากการเข้าใจผิด (เพราะยังมีคนอีกมากที่มีทัศนคติที่ไม่ดีและเข้าใจผิดเกี่ยวกับการไปพบจิตแพทย์เดี๋ยวท่านจะคิดว่าคุณหาว่าน้องบ้า) .....แนะนำไปพบจิตเวชเด็กและวัยรุ่น จากที่เล่าอาจเป็นแค่ปัญหาพฤติกรรม หรือ ปัญหาจากการเลี้ยงดู(ไม่ได้แปลว่าเลี้ยงไม่ดีแต่คือมีการไม่เข้ากันของการเลี้ยงลูกระหว่างพ่อแม่กับเด็ก) แต่ควรระวังในแง่ของการเป็นโรคทางจิตเวชบางโรค ที่เริ่มต้นอาการด้วยการแยกตัว ไม่ดูแลตัวเองด้วยครับ ปล....ขอชื่นชมที่คุณเป็นพี่ชายที่ดีครับและขอให้พบทางออกที่สำหรับน้องนะ จากคุณ : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" - [ 6 พ.ย. 47 20:18:55 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ถ้าเราเป็นน้องคุณนะ ตอนนี้คงกำลังเครียดตึงแล้วล่ะ เพราะแม่เริ่มเข้ามามีบทบาทกะเค้าแล้ว จากเดิมที่มีคุณคอยจ้ำจี้เค้าอยู่คนเดียว มองในแง่ดี -เค้าอาจดีขึ้น มองในแง่ร้าย -มันอาจไม่ได้ช่วยอะไร และรุ้สึกไม่ปลอดภัยอีกต่างหาก ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจเค้าเลย ตัวเค้าก็คงสับสนกะตัวเค้าเองเต็มที่ เราอยากแนะนำให้คุณทำตัวเป็นเพื่อนเค้าจริงๆ ไม่ทำให้เค้าเกิดสภาวะตึงเครียด กดดัน หรือรู้สึกผิดเมื่ออยู่กะคุณ เราเชื่อว่า ถ้าเป็นงี้อีกไม่นานเค้าจะยอมเล่าอะไรให้คุณฟังอีกมากมายทีเดียว ส่วนเรื่องเรียน เราเห็นควรอย่างยิ่งให้เค้าไปรร.เพราะอนาคตคือชีวิตของเค้าทั้งชีวิตถ้าเค้าไม่ไปเรียนเค้าจะแย่มากกว่านี้ เราเข้าใจเค้านะ ยิ่งเค้าหยุดเยอะเท่าไหร่เค้าจะยิ่งไม่กล้าไปรร. คือในความคิดของเค้าจะสร้างภาพไว้แล้วอ่ะว่าไปรร.จะต้องเจอครูถาม เพื่อนมองอะไรอีกหลายอย่าง คืออยู่บ้านแล้วปลอดภัยไง เราขอเล็งประเด็นไปเลยว่า เค้ามีปัญหาที่รร.แน่นอน อาจจะเป็น -หน้าตาไม่ดี อายเพื่อน อ้วน เรียนไม่เก่ง เค้าคิดว่าเค้าไม่มีค่าในสังคมนี้ เรียนแล้วไม่รุ่ง ฯลฯ ถ้าคุณอยากช่วยเค้าจริง คุณต้องหามันให้เจอ อวยพรให้น้องและคุณโชคดี จากคุณ : ตุ๊กตารอยทราย - [ 7 พ.ย. 47 10:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 32 บ่นใส่เค้าอย่างเดียวอาจไม่ได้ผล วันนี้ลองแกล้งๆชวนเค้าไปซื้ออุปกรณ์คอม หรืออะไรซักอย่างเกี่ยวกับคอม เช่น แกล้งอ้างว่าพี่ไม่ค่อยรู้ที่งานคอมมาร์ท อ้างว่าวันนี้วันสุดท้าย (คือเป็นสนใจในสิ่งที่เค้ารู้ เก่ง จะได้ภูมิใจ) ชวนกินข้าว ชวนเที่ยวไถลๆ ไปเรื่อยๆ กลับเย็นๆ ระหว่างเดิน คนเยอะๆ เบียดๆ ก็แกล้งเกาะบ้าง โอบบ้าง เย็นก็ซื้อของกลับมากินบ้าง แล้วค่อยๆตล่อมถามนิดๆ มื้อต่อๆมาก็ถามมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นพี่ก็เหนื่อยหน่อยอย่างงี้แหละ เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : จั๊กแร้ - [ 7 พ.ย. 47 13:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อย่างนี้ต้องให้ไปฟังเพลงนี้ FIVE FOR FIGHTING LYRICS 100 Years I'm 15 for a moment Caught in between 10 and 20 And I'm just dreaming Counting the ways to where you are I'm 22 for a moment She feels better than ever And we're on fire Making our way back from Mars 15 there's still time for you Time to buy and time to lose 15, there's never a wish better than this When you only got 100 years to live I'm 33 for a moment Still the man, but you see I'm a they A kid on the way A family on my mind I'm 45 for a moment The sea is high And I'm heading into a crisis Chasing the years of my life 15 there's still time for you Time to buy, Time to lose yourself Within a morning star 15 I'm all right with you 15, there's never a wish better than this When you only got 100 years to live Half time goes by Suddenly you're wise Another blink of an eye 67 is gone The sun is getting high We're moving on... I'm 99 for a moment Dying for just another moment And I'm just dreaming Counting the ways to where you are 15 there's still time for you 22 I feel her too 33 you're on your way Every day's a new day... 15 there's still time for you Time to buy and time to choose Hey 15, there's never a wish better than this When you only got 100 years to live แล้วก็บอกให้น้องชายฟังว่าเวลาไม่เคยรอใคร จากคุณ : เด็ก SF - [ 10 พ.ย. 47 15:45:24 A:24.7.36.128 X: TicketID:078702 ]