ตลุย..บ้านป้าหนุ่ย
เช้าวันอาทิตย์ พวกเรามีจุดนัดพบ ที่เมเจอร์ รัชโยธิน เวลา 9.30 น. โดยได้รับความสะดวกจากพี่ยอร์ค สาวสวยใจดีแห่งห้องจตุจักร ที่เอื้อเฟื้อให้นั่งรถเพื่อการเดินทางที่สะดวกไปเยี่ยมป้าหนุ่ยที่ราษฏร์บูรณะ โดยมีน้องบ่นไปทำไมซึ่งบ้านอยู่ใกล้แถวที่ทำงานป้าหนุ่ย คอยอำนวยความสะดวกรอรับพวกเราที่จะไปถึงไม่กี่ชม.ข้างหน้า พวกเรา(สองคน)นั่งรอเพื่อนๆจนถึง 11 โมง เอ..ไม่ยักกะมีใครสักคนมาเลยแฮะ เป็นอันว่างานนี้ไปกันสองคน ไปทั้งที่ไม่รู้ว่า..จะเจอป้าหนุ่ยมั้ย บ้านป้าอยู่ไหนก็ไม่รู้
ระหว่างการเดินทาง น้องบ่นฯโทรมาบอกว่า..วันนี้ป้าหนุ่ยไม่มาทำงานที่โกดังแบกข้าวสาร แต่!ถามยามที่นั่นแล้วเค้าบอกว่า..บ้านป้าหนุ่ยอยู่ตรงข้ามบิ๊กซี ให้ไปซอยโต๋ แล้วถามคนแถวนั้นเอา เราเลยตกลงกันว่า..ไปถึงแล้วคงจอดรถไว้ที่บิ๊กซี แล้วนั่งตุ๊กตุ๊กเข้าไป (เนื่องจากมีของฝากจากเพื่อนๆ ) ค่อยถามคนแถวนั้นเอาข้างหน้าอีกที
ประมาณ 12.00 น.ถึงที่หมายบิ๊กซีแล้ว น้องบ่นฯทำหน้าเหี่ยวแห้งเพราะเธอมาถึงก่อนใครตั้งแต่ 10 โมง พวกเรา 3 คน หญิงล้วนเจ้าค่ะ (อ้อ..มีสาวเจ้าชื่อ..โนบรา อีกตัว) จัดการหิ้วข้าวของเตรียมเรียกตุ๊กตุ๊ก บอกว่า..พี่ๆไปซอยโต๋ คนขับตุ๊กๆไหงทำหน้างงๆ โต๋ไหน มันมีหลายโต๋ (เอาแล้วไง สงสัยงานนี้พวกเราคงโต๋เต๋ละไม่ว่า) แต่ว่า..มาถึงที่บวกกับความตั้งใจของสามสาวไหนเลยจะไม่สำเร็จ น้องบ่นฯชี้นิ้วไปทันที
ซอยข้างหน้าไงพี่ ซอยโต๋ ไปซอยนี้แหล่ะ
พี่ตุ๊กๆก็เอาไงเอากัน ว่าแล้วเราสามคนก็กระโดดขึ้นรถแบบไม่ต้องรอเชื้อเชิญ
รถวิ่งเข้าซอยมาได้สักพัก เอ..สองข้างทางไม่เห็นจะมีซอยแยก หรือซอยเล็กๆที่มองเข้าไปพอจะเห็นมีบ้านเช่าอยู่เลย ช่วงนั้นไม่ค่อยมีรถ จะหาคนถามทางก็ไม่มี หันไปเจอแต่กำแพง วิ่งมาได้อีกนิด มองไปข้างหน้าเห็นลิบๆ เฮ้ย..จะทะลุไปอีกถนนแล้วนี่ เอาไงดี พอดีเห็นพี่ผู้ชายเดินหิ้วถุงกะจะถาม แต่เจ้ากรรมคนขับไม่เปิดโอกาส ขับผ่านไปเฉยเลย
คราวนี้เจอเป้าหมายใหม่อีกแล้ว ทั้งมอเตอร์ไซด์รับจ้าง คนเดินถนน แต่ไหงเราสามคนต่างลังเล ไม่มีใครถามเลย ปล่อยให้คนขับขับไปเรื่อยๆ เริ่มจะไม่มีใครให้ถามละซี สองข้างทางมีแต่กำแพง แล้วสายตาก็เห็นร้านขายส้มตำเล็กๆด้านขวามือ เราตัดสินใจทันทีเพราะขืนไปต่อมีหวังทะลุอีกด้านถนนแน่ๆ จอดๆๆค่ะพี่ ว่าแล้วก็กระโดดลงรถ วิ่งข้ามถนนไปหาแม่ค้าทันที พี่คะ..ขอถามหน่อยค่ะ พี่รู้จักบ้านป้าหนุ่ยรายการคนค้นตนมั้ยคะ?
โห..เรียกว่าบุพเพสันนิวาส หรือซื้อลอตเตอรี่มีหวังถูกรางวัลที่ 1 เล่นเกมส์ก็ต้องแจ็คพ็อตแตกหล่ะงานนี้
เนี่ยยย อยู่ข้างหลังบ้านเนี่ย แบบว่าไม่เชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ อะไรจะโป๊ะเช๊ะ ถามย้ำอีกที
หลังบ้านนี่เหรอคะ ป้าอยู่ใช่มั้ยคะ คนขายเลยชี้นิ้วบอกว่า เดินตรงเข้าไปเลี้ยวขวา ว่าแล้วก็ตะโกนบอกพี่ยอร์ค กับน้องบ่นฯ ให้รีบโดดลงจากรถทันที เป้าหมายเรารออยู่ข้างหน้าแล้ว
เราสามคนเดินเข้าไปตามทางเล็กๆ เลี้ยวขวานิดเดียวก็เจอที่พักป้าหนุ่ย แต่ไม่รู้ว่าห้องไหน
ป้าหนุ่ยๆ อยู่มั้ยคะ มาเยี่ยมค่ะ
อยู่ค่า
แล้วประตูไม้เก่าๆ ด้านซ้ายมือก็เปิดออก ภาพที่อยู่ตรงหน้าพวกเราคือ ภาพของป้าหนุ่ย ในชุดเสื้อยืดโปโลสีขาวเก่าๆ กับผ้าถุงลายสีชมพู ชุดเดียวกับที่ออกรายการเลย ป้าช่างเหมือนกับในทีวี ทั้งรูปร่างที่เล็กบอบบาง ไม่น่าเชื่อว่าจะแบกข้าวสารเป็นร้อยกิโลได้ ตลอดจนแววตาที่แฝงความเศร้า เห็นในทีวีอย่างไรวันนี้เราก็เห็นอย่างนั้น ต่างกันตรงที่ว่า..พอเห็นพวกเรามาเยี่ยม แววตาป้าดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกนิด..
พวกเราจัดการเอาของฝากของเพื่อนๆที่ฝากมาให้ป้า และได้พูดคุยถามทุกข์สุขกันพอสมควร บอกป้าหนุ่ยว่า..พวกเรามาจากอินเตอร์เน็ต (ป้าหนุ่ยไม่รู้จักหรอก แต่แกรู้จักเครื่องคอมฯ ทีวี แค่นั้นเอง) เพื่อนๆฝากความห่วงใยและของมาให้
ป้าหนุ่ยถามว่า..หมดนี่เลยเหรอ..ฝากขอบคุณทุกคนมากๆ (คนฝากของให้คงดีใจไม่น้อย หากได้ยินน้ำเสียงและแววตาของป้าหนุ่ย ที่แสดงออกถึงความจริงใจไม่เสแสร้ง) ป้าหนุ่ยบอกพวกเราว่า..
โก๋..สามีขี้เหล้า หลังจากป้าหนีออกมาได้ประมาณอาทิตย์ ก็ออกตามหาแล้วก็มาเจอป้าที่นี่ โก๋จะมากินข้าวด้วย แต่ป้าไม่ให้นอนที่นี่ เพราะอยากอยู่คนเดียวแล้ว วันที่โดนกระทืบ(ป้าย้ำว่ากระทืบไม่ใช่เตะ) จากเหตุเพียงเล็กน้อย..
ชั้นนอนอยู่ แล้วมันเมากลับมา ก็ถามว่า..ค่าน้ำ ค่าเช่าบ้าน ถึงกำหนดจ่าย จะทำไง? เท่านั้นแหล่ะ มันกระทืบเข้าที่อกข้างขวาเลย ดีนะไม่ใช่อีกข้างไม่งั้นชั้นตายแน่ๆ มันตรงหัวใจเลย ตอนนั้นเจ็บมากมาก ย้ายบ้านออกมา มันก็ไม่ให้เอาข้าวของมาด้วย มาตัวเปล่าๆ
เราถามต่อ แล้วตอนที่โก๋บอกว่า..ป้ากัดนิ้วเค้าจนจะขาดล่ะคะ ป้าหนุ่ยบอกพวกเราว่า..ตอนนั้นมันจะบีบคอชั้น แล้วมือมันผ่านหน้า ชั้นเลยกัดนิ้วมือมันเหวอะ ก็คุยไปเรื่อยค่ะ
คุยได้สักพัก อาการหิวเริ่มออก พี่ยอร์คก็เลยชวนกินข้าวรอบบ่ายกันซะหน่อย ก่อนจะอำลาป้าหนุ่ยกลับบ้าน
จากคุณ :
ไม้ขีดไฟก้านเดียว 
- [
13 พ.ย. 47 13:25:19
]
แวะมาชมเลยค่ะ..ชวนไปเยี่ยมป้าหนุ่ยกัน...
ซึ้งใจยังไงไม่รู้ 
