PANTIP.COM : L3155447 รัก หลง ผูกพันธ์ แยกออกจากกันได้อย่างไร (ขอคำนิยาม หรือตัวอย่างของความรู้สึก) []

ความคิดเห็นที่ 11

อ่านให้เต็มอิ่มเลยนะครับ

........................................................................

ความรักกับความหลง

นี่ก็เป็นคำ 2 คำ ที่มีปัญหาสับสนปนเปกันอยู่เสมอเลยนะ จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันช่างแยกกันยากเสียจริงๆ เราไม่รู้ตัวเองเลยว่าตอนนี้เรากำลังรักคนๆนี้หรือว่ากำลังหลงไหลเขาอยู่ อย่างที่พี่บอกแล้วว่าความรักมันก็มีนิยามมากมาย แล้วแต่ว่าใครจะมีประสบการณ์กันอย่างไร ฉะนั้นความหลงมันจึงเป็นเช่นนั้นไปด้วย ความรักของคนหนึ่งอาจจะเป็นความหลงของอีกคนก็ได้ ส่วนความหลงของคนหนึ่งก็อาจจะเป็นความรักของอีกคนก็ได้เช่นกัน เมื่อเป็นดังนี้มันจึงสับสนไง เนื่องจากมันเป็นนามธรรมด้วยกันทั้งคู่

ฉะนั้นวันนี้พี่ไม่พูดถึงความรักความหลงของใครนะ ขออนุญาตพูดถึงความคิดความรู้สึกของพี่เองเท่านั้น ใครอย่าเอาไปอ้างอิงนะ ส่วนใครจะรักจะหลงอย่างอื่นก็ว่ากันไปตามถนัดครับ ของมันต่างกันได้อยู่แล้ว

พี่ขอเริ่มตั้งแต่ตอนแรกที่เรายังไม่หลงไม่รักใครเลยนี่ ตัวเราเองมีสเปกอยู่ในใจแล้ว ไอ้สเปกของเรานี่ล่ะคือภาพฝันที่เราวาดไว้ถึงใครคนหนึ่ง ที่มีบุคลิกลักษณะ ท่าทาง นิสัยใจคอ และอื่นๆอีกมากมาย เราประทับใจกับคนในสเปกของเรานี่ล่ะ นี่เป็นพื้นฐานที่เรามีอยู่แล้วในตัวเรา ที่นี้ถ้าเราไปเจอคนในสเปกเมื่อไรเราจะรู้สึกชอบเขาขึ้นมาทันทีอย่างไม่รู้สาเหตุเลยนะ เหมือนเป็นรักแรกพบเลย เป็นความประทับใจสุดๆ นั่นคือเราเอาความประทับใจที่อยู่ในใจมาสวมทับกับเขาคนนั้น ความรู้สึกตรงนี้ล่ะที่เริ่มจะรักหรือหลงกันล่ะ แต่พี่ให้คะแนนของความหลงมาก่อน

ความหลงในสายตาของพี่ก็คือ ความรู้สึกพอใจที่เราได้รับจากภาพฝันในสเปกของเรา เพียงเราเห็นคนๆหนึ่งที่ถูกสเปกส่วนหนึ่งของเราเข้า เช่น เขาอาจรูปหล่อ รูปร่างดี บุคลิกดี เป็นคนเก่ง ยิ้มหวาน ใสซื่อบริสุทธิ์ หรืออะไรก็ได้ที่เป็นตัวสะดุดความสนใจของเรา เราประทับใจในจุดนั้นมาก และเราก็ชื่นชอบเขา อยากอยู่ใกล้ชิดทำความรู้จักเขามากขึ้น เรารู้สึกพอใจเมื่ออยู่กับเขา เพราะเขาคือตัวแทนคนในฝันที่ดีพร้อมของเรา

ข้อเสียของความหลงคือ เราหลงคิดว่าเขาคนนั้นซึ่งถูกสเปกหลายข้อของเราจะต้องมีสเปกทั้งหมดของเราที่เราวาดไว้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาอาจมีเพียง 1-2 อย่างเท่านั้นที่เราชอบจริงๆ ส่วนสเปกที่เหลือนั้นไม่ได้เข้าแบบที่เราต้องการเลย แต่เราไปคาดหวังเอาเองว่าเขาจะเข้าสเปกทุกข้อของเรา เมื่อเป็นเช่นนี้ เราจะมองไม่เห็นความจริงในตัวเขา เราจะมองเขาเป็นเพียงภาพลวงหรือคนในฝันของเราตลอดเวลา

ที่เขาบอกกันว่าความรักทำให้คนตาบอด มันคือความหลงมากกว่า เมื่อหลงแล้วก็มองไม่เห็นความจริง แม้จะเห็นจริงๆก็ไม่ยอมรับความจริงนั้น แต่มีข้อแก้ตัวให้ตลอดเวลา ตัวอย่างเช่นถ้าไปชอบหนุ่มนักกีฬาคนเก่งเข้า แม้ว่าเขาคนนี้จะชอบดื่มเหล้าเข้าบาร์(ซึ่งไม่อยู่ในสเปกของเรา) แต่เรากลับมองว่าเขาเป็นคนที่เข้ากับสังคมได้ดี เป็นต้น เราจะมองทุกอย่างเข้าข้างตัวเองเพื่อจะดึงเขาไว้ มองเขาดีไปหมดเหมือนที่ในสเปกเราตั้งไว้ สุดท้ายถ้าเรามีแต่ความหลงอย่างเดียวเราก็ต้องผิดหวังแน่ๆ ความหลงทำให้เราตาบอดไม่ใช่ความรัก

ส่วนความรักนั้นเป็นความรู้สึกที่ดี ที่อยากแบ่งปันสิ่งที่ดีให้กัน เมื่อรู้สึกประทับใจใครสักคน เราเกิดความรู้สึกอยากให้เขามีความสุข อยากให้เขาได้รับสิ่งดีๆ มองเขาอย่างเป็นคนจริงๆไม่ใช่คนในฝันในสเปก มองเห็นข้อดีข้อด้อยและยอมรับในความเป็นตัวของเขาได้

ความรักจึงอาจก่อตัวขึ้นจากความหลง(อ่อนๆ)ก่อน แล้วมองเห็นสิ่งที่ดีในตัวเขาเพิ่มมากขึ้นทีละน้อย ความรักที่เกิดขึ้นมันจึงมี “สติ” กำกับอยู่ตลอดเวลา มันมองเห็นความจริง ความรักจึงทำให้คนตาสว่างไม่ใช่ตาบอด ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะไม่ใช่คนดีเด่นอะไรเราก็สามารถรักได้ เพราะเรามองเห็นสิ่งดีในการกระทำที่ไม่ดีนั้นได้ ความรักจึงพร้อมที่จะให้อภัยได้ ซึ่งต่างจากความหลงที่พร้อมจะเข่นฆ่าแย่งชิง

ความรักเป็นการให้ออกไป ส่วนความหลงเป็นการดึงเข้ามา

จะว่าไปแล้วคนเราต้องการทั้งความรักและความหลงในการสร้างชีวิตคู่ ความรักแบบอื่นอาจไม่ต้องการทั้งสองอย่างนี้แต่ชีวิตคู่ต้องการเสมอ ใครหนอช่างคิดเก่งจังกับคำว่า “ หลงรัก ” เพราะนี่คือความสมบูรณ์แบบ ต้องทั้งรักและทั้งหลง ที่สำคัญคือสัดส่วนทั้งสองนี้ต้องพอเหมาะกัน ความหลงไม่ใช้สิ่งเลวร้ายที่เราต้องกำจัดทิ้งไป แต่เราต้องปรับความหลงให้อยู่ในความควบคุม และนำมันมาใช้ประโยชน์ให้ได้ ส่วนความรักนั้นมันเป็นสิ่งดีงามในตัวของมันอยู่แล้ว มีมากไปหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไร

00000000000000000000

จากคุณ : พี่นพ - [ 3 ธ.ค. 47 08:28:10 ]