PANTIP.COM : L3160100 พี่ thongprakai นู๋รักพี่ค่ะ{แตกประเด็นจาก L3157976} [ปัญหาชีวิต]

ความคิดเห็นที่ 48

ในส่วนตัวผมคิดว่าน้องโทโมกะเค้าคิดถูกที่ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวและกล้าที่จะบอกความจริงว่าใจเธอนั้นเป็นอย่างไร ผมคิดว่าถ้าผมเป็นเธอผมก็คงทำแบบเดียวกัน คงไม่ปล่อยให้อะไรเนิ่นนานไปจนกระทั่งวันหนึ่งอาจตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก

ผมตื่นมาแต่เช้ามืด เป็นอรุณรุ่งของวันใหม่ อากาศค่อนข้างเย็น มันเย็นกว่าในห้องนอนที่ติดเครื่องปรับอากาศด้วยซ้ำไป ตอนแรกผมนึกว่าผมคงจะหนาวที่ใจไปเอง แต่ความจริงไม่ใช่ อากาศมันเย็นของมันเอง

ผมเคยชอบฤดูหนาว หลายคนก็คงชอบเพราะเมืองไทยส่วนใหญ่จะร้อนและร้อนมากนานวันจะมีอากาศเย็นสักครั้ง อากาศแบบนี้เตือนให้ผมนึกถึงหนาวครั้งหนึ่งที่เขาค้อ พวกเราหมายถึงกลุ่มเพื่อนๆ ไปเที่ยวกันที่นั่น ตอนที่ไปถึงเป็นช่วงบ่าย อากาศร้อนอบอ้าวมาก พอเก็บของในห้องเสร็จผมชวนรุ่นน้องคนหนึ่งออกไปเดินเล่น ตอนหนึ่งของรีสอร์ทแห่งนี้เป็นสระน้ำใหญ่ ในสระมีบัวสีแดงบ้าง ชมพูบ้างชูช่ออยู่ไหวๆ ผิวน้ำพริ้วเป็นคลื่นเล็กๆ ด้วยแรงลมเย็นๆ ที่โชยมาอยู่ตลอดเวลา ที่ริมสระมีเรือแจวลำเล็กๆ ผูกติดอยู่ ผมชวนน้องลงเล่นเรือทั้งที่ตัวเองแจวเรือไม่เป็น เพราะนั่นทำให้ผมได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดเธอเพียงลำพังสองคน ผมคิดในใจว่าน่าจะเป็นโอกาสที่ได้บอกความในใจแก่เธอเสียที คิดแล้วก็ให้ใจสั่น

พอลงในเรือได้อย่างทุลักทุเลพอควร ความที่แจวเรือไม่เป็น พอจ้วงขวาทีหัวเรือก็เบนไปทางซ้าย พอจ้วงซ้ายเรือก็เบนไปทางขวา เลยต้องออกแรงจ้วงซ้ายและขวาสลับกันไปกว่าจะไปถึงกอบัวหนึ่งที่กลางน้ำก็เล่นเอาเหนื่อย เธอบอกให้ผมเด็ดดอกบัวให้ พอเด็ดเสร็จยื่นให้เธอ ผมถามเธอว่า

"ขอแลกกับหัวใจได้ไหม?" พร้อมกับส่งสายตาที่คิดว่าหวานที่สุดให้เธอ

เธอกลับหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับได้ยินเรื่องตลกที่พวกคณะเชิญยิ้มมาอยู่ต่อหน้าอย่างไรอย่างนั้น ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าที่ผมพูดไปมันตลกขนาดนั้นเชียวหรือ หรือว่าที่ผมพูดไปมันเชยเสียจนเธออดขำไม่ได้ หรือว่าผมลิเกเกินไป แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ผมก็ดีใจที่ทำให้เธอเป็นสุข หัวเราะได้

เธอถามผมว่า "นี่พี่ไม่รู้จริงๆ หรือว่าจะลองดูเล่นๆ"
เมื่อเห็นหน้าเซ่อๆ ของผม เธอจึงรู้ว่าผมไม่เดียงสาเอาจริงๆ ผมไม่ได้ตอบว่าอะไรเพราะคืนนั้น คืนที่อากาศแสนจะหนาวเย็นราวกับจะกรีดเอาเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ เราตั้งแค้มป์ไฟกัน ผมนั่งกอดตัวเอง สายตามองฝ่ากองไฟไปยังทิศตรงข้าม เธออยู่ใต้ไออุ่นของคนที่เธอรัก ซบหน้าลงกับไหล่ของเขา

ผมอยากเป็นผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน

นั่นเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ผ่านมานานมากแล้ว มันยังมีอีกหลายครั้ง บางทีอาจจะมากเกินไปจนกระทั่งผมมีความรู้สึกว่า ไม่ยุติธรรม แต่มันก็ดีอยู่อย่างเพราะใจของผมเริ่มรู้สึกแกร่งขึ้นทุกวัน และพร้อมที่จะเป็นอะไรของใครก็ได้ทั้งนั้น ยกเว้น.......

ทำไมผมจะไม่เข้าใจ

ขอบคุณที่ช่วยกันเชียร์ ผมว่าผมคงเหมือนนักวิ่งมาราธอนที่วิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้าย ทั้งที่รู้ว่าไม่มีเหรียญตราอะไร แต่เพราะแรงเชียร์ทำให้ต้องกัดฟันวิ่งต่อนจบ จากสนามหนึ่งไปสู่อีกสนามหนึ่ง สักวันผมคงได้เหรียญกับเขาบ้างเนอะ

จากคุณ : thongprakai - [ 7 ธ.ค. 47 05:58:26 ]