PANTIP.COM : L3171690 ลมแม้จะหนาว [ปัญหาชีวิต]

ความคิดเห็นที่ 16

ไม่รู้สิหนูจ๋อย บังเอิญผู้กำกับให้บทมาแบบนี้นี่ เราก็แสดงไปตามนี้

อ่านต่อแล้วกัน...

กำแพงบ้านค่อนข้างสูงปิดกั้นทัศนียภาพอันร่มรื่นภายในบริเวณบ้านไว้สิ้น ไม่น่าเชื่อว่าบริเวณโดยรอบนั้นจะเต็มไปด้วยพันธุ์ไม้ใหญ่ๆ ทั้งนั้น ทางเข้าบ้านปูด้วยอิฐที่ทำจากซีเมนต์ลงสีทองแดง สองข้างทางเป็นไม้พุ่มนานาชนิด ผมไม่มีความรู้เรื่องดอกไม้ ต้นหญ้าบอกไม่ได้ว่าอะไรเป็นอะไร รู้แต่ว่ามันสวย ลึกเข้าไปเกือบห้าสิบเมตรถึงจะถึงตัวบ้านอันแสนจะโอฬาร น้องๆ คฤหาสน์ ถัดจากตัวบ้านเป็นโรงจอดรถที่มีไม่น้อยกว่าเจ็ดคัน แต่ละคันเหมือนกับไปถอยมาจากงานมอเตอร์โชว์กระนั้น

เจพาผมเดินอ้อมไปทางหลังบ้าน ผมต้องตะลึงอีกครั้งที่เห็นสระน้ำขนาดค่อนข้างใหญ่ กลางน้ำมีน้ำพุพุ่งเป็นสายหลายสาย มีดอกบัวเป็นกอชูช่อสลอนดูงามตา ริมน้ำนั้นเต็มไปด้วยพันธุ์ไม้น้ำนานาชนิดที่ได้รับการออกแบบอย่างวิจิตร ด้านหนึ่งของสระติดกับตัวบ้านหลังใหญ่มีสะพานเล็กยื่นลงไปในสระเชื่อมกับศาลาริมน้ำ

สายลมโชยอ่อนๆ ทำให้ผิวน้ำที่ทอแสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยพลิ้วเป็นคลื่นเล็ก เจพาผมไปนั่งที่ศาลาริมน้ำนั้น เพียงครู่หนึ่งมีเด็กรับใช้นำน้ำเย็นมาให้ถึงที่ ผมเหม่อมองไปกลางสระ แต่รู้อยู่ว่าหญิงสาวที่นั่งฟากตรงข้ามนั้นกำลังมองผมอย่างพินิจ ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร ตอนนั้นเองที่ผมมีความรู้สึกว่าถ้าจะขอความสามารถพิเศษจากเทวดาได้ ผมอยากให้ตัวเองสามารถอ่านใจคนออกได้

ผมหันกลับมามองตัวบ้านหลังใหญ่นั้น ความรู้สึกบอกตัวเองว่าทำไมเราถึงรู้สึกว่าตัวเองนั้นตัวลีบเล็กเสียเหลือเกิน แทบจะหายกลายเป็นธุลีไปด้วยซ้ำ ปกติผมจะคุยไม่ค่อยเก่ง แต่เมื่อนั่งกันอยู่เพียงลำพังมันเหมือนเป็นการบังคับกลายๆ ให้ผมต้องพูดแหวกความเงียบขึ้นก่อน

“ถ้าผมจะถามเรื่องส่วนตัวจะน่าเกลียดไหม?”
“มันก็แล้วแต่ว่าจะส่วนตัวแค่ไหน”
“งั้นถ้าเจอยากตอบก็ตอบ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร”
“จะถามอะไรหรือคะ?”
“อย่างแรก ผมอยากรู้ว่าบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ครอบครัวเจอยู่กันกี่คนครับ?”
“ถ้าไม่รวมคนรับใช้และคนสวนที่มีอยู่เจ็ดคน ส่วนญาติพี่น้องพ่อแม่รวมทั้งหมดห้าคนค่ะ”

น่าทึ่งไหมล่ะที่บ้านหลังหนึ่งมีคนรับใช้มากกว่าเจ้าบ้าน ผมพูดขึ้นลอยๆ ว่า
“งั้นคงอยู่กันไม่หมดสิครับ คงเหลือห้องเยอะแยะนะ”
เธอยิ้มเป็นคำตอบ ผมถามต่อว่า
“ถามจริงๆ เหอะ เจมีเรื่องอะไรทุกข์ใจนักหนา?”
เจเงียบไปครู่หนึ่ง ใจผมต้องหล่นลงไปอยู่แทบเท้าอีกครั้งเมื่อเห็นน้ำตาค่อยบรรจงปริ่มที่ขอบตาและไหลรินลงมาอย่างช้าๆ ผมนึกในใจว่า‘ตายล่ะซีตู ดันถามคำถามที่ไม่เข้าท่าเสียแล้ว’ ผมรนรานควักผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงยื่นส่งให้เธอ พลางบอกว่า
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้มีเจตนาเป็นอย่างอื่นเพียงสังเกตเห็นว่าเจท่าทางไม่ค่อยสดใส เหมือนมีความทุกข์สุมอก ก็เลยคิดว่าหากเจได้เล่า ได้ระบาย เจอาจจะรู้สึกดีขึ้น ก็ไม่ได้คิดหรอกนะว่าเจจะต้องเล่าอะไร”

หญิงสาวเช็ดน้ำตา หันมามองหน้าผมตรงๆ แล้วบอกว่า
“ถ้าเจบอกแล้วอย่าหัวเราะนะคะ”
“ผมสัญญา”
“คือเจ อกหักค่ะ”
คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่ผมคิดอยู่แล้วในใจ ในเมื่อหญิงสาวผู้ดูจะเพียบพร้อมไปหมดเสียทุกอย่าง แต่กลับมีใบหน้าที่เศร้าหมองจะมีอะไรที่ทำให้เป็นทุกข์ได้ ถ้าไม่ญาติเสีย ก็ต้องเรื่องความรักเป็นพิษย่างแน่นอน
เธอพูดต่อว่า
“ความจริงก็ไม่มีอะไรมาก แฟนเจเค้าไปมีผู้หญิงคนใหม่ก็เท่านั้นเอง”

ผมคิดในใจว่า ‘ผู้ชายอะไร โง่ฉิบหาย ผู้หญิงน่ารักๆ แถมเพียบพร้อมออกจะปานนี้ยังไม่พอใจ เป็นเราหน่อยไม่ได้’ เมื่อเห็นว่าเธอพอจะสงบจิตสงบใจลงได้บ้าง ผมจึงพูดปลอบขึ้นว่า
“ความรักมันก็อย่างนี้แหละ มันเหมือนสรรพสิ่งอื่นๆ ในโลก เมื่อมันเกิดขึ้นได้ มันก็ดับได้เหมือนกัน ถ้าเจเข้าใจ เจก็จะไม่เสียใจ ที่เสียใจเพราะไม่เข้าใจ”
เธอมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ ถามว่า
“แล้วอย่างพ่อแม่เจล่ะคะ เค้าอยู่คู่กันมาจนแก่เฒ่า ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่เอกว่าเลย”
“ใครว่า วันหนึ่งจะเป็นเมื่อไรไม่รู้ ไม่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดก็ต้องจากกันไปอยู่ดี”
“แต่สำหรับเจ มันเร็วเกินไป เราคบกันแค่สองปีเท่านั้น”
“จะช้า จะเร็ว มันก็ต้องจากอยู่ดี ไม่มีอะไรที่จีรัง เมื่อเราคิดได้ และทำใจได้ ความเศร้าโศกเสียใจก็จะลดลง มันจะสั้นลง ชีวิตมันต้องดำเนินต่อไป เจต้องอยู่ให้ได้ และอยู่อย่างมีความสุขด้วย เรื่องอะไรที่จะปล่อยให้ผู้ชายคนหนึ่งมาทำลายความสุขของตัวเรา เมื่อก่อน ก่อนที่เจจะมีเขา เจก็อยู่มาได้อย่างมีความสุขด้วย วันนี้ไม่มีเขา มันก็เหมือนกลับไปอยู่แบบวันเก่าๆ ที่เจเคยมีความสุขไง”
“เอกนี่เทศน์เหมือนพระ”
ผมหัวเราะ หึ หึ อยู่ในลำคอ ไม่อยากตอบอะไรเพราะผมรู้ตัวดีว่ามีความทุกข์ใหญ่หลวงที่รออยู่ข้างหน้า แต่มันเป็นความทุกข์ที่มีความอบอุ่นคลุมอยู่บางๆ

โปรดติดตามต่อนะครับ(เรื่องมันยาวอย่างว่า)

จากคุณ : thongprakai - [ 12 ธ.ค. 47 22:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19

อ่านต่อนะครับ

ผมกลายเป็นแขกประจำของบ้านหลังใหญ่นี้ไปตั้งแต่เมื่อไรแทบจะไม่รู้ตัว และมีเราเป็นเงาของกันและกันเกือบจะตลอดเวลา ในวันหยุดเรียน ผมจะพาเธอไปเที่ยวสถานที่แปลกๆ อย่างเขาดิน ไม่ได้ไปหาเพื่อนหรอกนะ เอ! หรือบังเอิญว่าผมหลุดออกมาได้เพียงลำพังก็ไม่รู้สิ ผมไม่ชอบไปที่ๆ หนุ่มสาวทันสมัยอื่นเขาไปกัน เขาดินน่าเที่ยวออก มีเพื่อนร่วมโลกที่หน้าตาคล้ายเราบ้าง ที่แปลกตาออกไปก็มีให้ดูเยอะ น่าเสียดายที่จับพวกมันมาขัง ผมบอกเจว่า
“ถ้าบังเอิญมียักษ์มาจับมนุษย์ไปขังกรงไว้ดูเล่น เราจะมีความรู้สึกอย่างไรนะ”
“คิดอะไร พิลึก”

บางคราวผมจะพาเจไปเดินเล่นที่สวนลุม ดูต้นไม้ใหญ่ๆ ดูอีกายกพวกตีกัน ดูปลาในสระน้ำกว้าง ไม่มีอะไรในธรรมชาติที่ไม่น่าดูเลย บางครั้งจะพาเธอนั่งพายเรือเล่น ผมพายเรือไม่เป็นแต่ก็อยากอยากลองดู มันไม่ใช่หมูๆ อย่างที่คิดเพราะเวลาที่จ้วงพายทางซ้าย หัวเรือจะเบ้ไปทางขวา เวลาจ้วงขวาหัวเรือจะเบ้ไปซ้าย ผมเลยต้องจ้วงซ้ายที ขวาที เล่นเอาหอบซี่โครงบาน

บางทีผมจะขับรถพาเธอไปตามชานเมือง ดูท้องทุ่งที่เขียวขจี ดูทิวเขาที่ทอดยาว ลดหลั่นเป็นเชิงเป็นชั้นจนลับหายไปจากสายตา ที่เจชอบที่สุดเห็นจะเป็นก๋วยเตี๋ยวเรือแถวคลองรังสิต เธอบอกว่ามันอร่อย ผมก็เห็นด้วยนะ แต่พอเห็นถังน้ำที่ไว้ใช้ล้างชามมีคราบมันมะเมื่อมลอยเป็นแพแล้วถึงรู้ว่าที่อร่อยคงเป็นเพราะแบบนี้นี่เอง

ถ้าเจชวนผมไปเดินตามห้างสรรพสินค้า ผมจะต้องถามเธอก่อนว่าจะซื้ออะไร ถ้าบอกว่าไปแค่เดินเล่นผมจะไม่ตามใจอย่างเด็ดขาด การตั้งใจซื้อของกับการเดินเล่นน่ะไม่เหมือนกันนะ ถ้าตั้งใจซื้อ ซื้อเสร็จได้ของที่ต้องการแล้วผมจะพาเธอกลับทันที แต่ถ้าเดินเล่น เจสามารถเดินได้ทั้งวันโดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย และซื้ออะไรก็ได้ที่ในที่สุดจะกลายเป็นขยะรกบ้านได้ และซื้ออย่างทรหดแม้จะไม่รู้ว่ามีโอกาสจะได้ใช้หรือไม่ก็ตาม นี่เป็นความสามารถพิเศษของเธอ ผมไม่อยากจะใช้คำว่าผู้หญิง เดี๋ยวจะกระทบกระเทือนกันทั่วโลก เพราะบางคนอาจไม่เป็นอย่างนั้น แต่ก็คงมีน้อย

มีอยู่คราวหนึ่ง เพื่อนๆ ชวนกันไปวนอุทยานแห่งชาติน้ำหนาว จังหวัดเพชรบูรณ์ เพื่อนที่เป็นหัวหน้าคณะท่องเที่ยวครั้งนี้ได้เตือนเอาไว้ก่อนแล้วว่าให้เอาเสื้อกันหนาวไปด้วยเยอะๆ เพราะตอนที่เราไปแม้จะเลยหน้าหนาวคือเดือนมกราคมไปแล้วก็ตาม แต่อากาศบนดอยยังคงหนาวเย็นอยู่ เราออกเดินทางโดยรถบัสในเย็นวันศุกร์ ไปถึงตัวจังหวัดเพชรบูรณ์ประมาณสี่ทุ่มเศษและเข้าพักที่โรงแรมหนึ่งซึ่งเป็นของเพื่อนคนหนึ่งในคณะที่ไปด้วยกัน ตอนเช้า เราเช่ารถกระบะขึ้นไปยังภูน้ำหนาว เมื่อก่อนถนนหนทางไม่ได้สะดวกสบายอย่างเช่นทุกวันนี้ ถนนยังเป็นดินลูกรัง เวลารถวิ่งทีฝุ่นแดงๆ จะตลบฟุ้งไปหมด พอมาถึงพวกเราจึงมอมเหมือนทาแป้งฝุ่นรองพื้น เวลาเช็ดหน้า ผ้าจะแดงเถือก

สถานที่พักที่ทางเจ้าหน้าที่จัดไว้ให้เป็นเพียงคอกให้พออาศัยได้เท่านั้น ที่เรียกว่าเป็นคอกเพราะผนังทั้งสี่ด้านเป็นสังกะสี หลังคาก็เป็นสังกะสี ส่วนพื้นห้องเป็นไม้หยาบๆ ทั้งหมดมีอยู่สองห้อง เราจึงแยกกันนอนระหว่างชายและหญิง

ตอนที่ไปถึงเป็นเวลาใกล้เที่ยง แดดจัดร้อนอบอ้าว เจ้าหน้าที่ป่าไม้เตือนพวกเราว่าหากจะอาบน้ำชำระร่างกายควรจะเป็นช่วงบ่าย ถ้าตกเย็นอากาศจะหนาวเย็นเกินไป ผมเชื่อเจ้าหน้าที่ป่าไม้และเตือนให้เจอาบน้ำ ห้องน้ำที่มีอยู่ก็เป็นเพียงกรอบสี่เหลี่ยมล้อมด้วยสังกะสีเหมือนกัน ด้านในเป็นบ่อน้ำบาดาล เวลาตักน้ำต้องใช้ถังที่ผูกเชือกทิ้งลงในบ่อ สบัดให้ถังจมลงแล้วจึงสาวขึ้นมา

ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าเจจะทำได้หรือ ไม่เป็นหรอกครับ แล้วน้ำหนึ่งถังสำหรับผู้หญิงจะพออาบที่ไหน มันเลยกลายเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องช่วยตักน้ำให้ ใช่แล้ว ผมต้องเข้าไปในห้องน้ำในการตักครั้งสองและสามในขณะที่เจยังอยู่ในห้องน้ำ แต่เธอไม่ได้เปลือยหมดหรอก เวลาผมเข้าไปเธอจะห่มตัวด้วยผ้าขนหนู ผมเองก็ไม่ได้เสียมารยาทถึงขนาดนั้น รีบตักรีบออกมาจากห้อง แต่มันก็ทุลักทุเลอยู่ดี เจเองก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพราะรู้ว่ามันจำเป็น

ผมมารู้ถึงความทรมานในการอาบน้ำคราวละหนึ่งถังเพราะความเย็นของน้ำที่เย็นเหมือนน้ำที่เอาออกมาจากตู้เย็นใหม่ๆ ยิ่งเวลาที่ลมโชยลอดผ่านสังกะสีเข้ามามันยิ่งยะเยือกเข้าไปถึงกระดูก – หนาวจริงๆ ให้ดิ้นตาย

พอพระอาทิตย์ลับจากขอบฟ้า เราถึงรู้สึกจริงๆ ว่าที่ว่าหนาวเย็นมันเป็นอย่างไร เจต้องใส่เสื้อถึงห้าชั้น สองตัวนอกเป็นของผมที่ผมสละให้ กางเกงยีนส์และกางเกงวอร์มอย่างละตัว ใช้ผ้าโพกศีรษะ ดูแล้วแปลกตาเพราะตัวเธอจะกลมดิกเหมือนโดเรม่อน แม้จะมีกองไฟขนาดใหญ่ที่เจ้าหน้าที่ป่าไม้ช่วยก่อให้ มันก็พอช่วยให้อุ่นขึ้นมาได้บ้างแต่ไม่มาก เวลาหันหน้าเข้าหากองไฟ หลังจะเย็นวาบๆ เวลาหันหลังให้กองไฟ หน้าก็จะเย็นวาบๆ เราเลยต้องหันไปหันมาเหมือนหมูหันย่างไฟไม่มีผิด

พวกเรานั่งล้อมกองไฟ ไม่มีจิตใจที่จะร้องรำทำเพลงหรอกเพราะมันหนาวเย็นเกินไป ก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย เจรู้สึกง่วงนอน ผมเลยพาไปนอนที่ห้องนอนสำหรับผู้หญิง แต่เจไม่กล้าที่จะนอนคนเดียวเพราะกลัวผี ครั้นจะให้ผมนอนเป็นเพื่อนก็ไม่ได้เพราะนั่นเป็นห้องนอนสำหรับผู้หญิง ผมเลยต้องพาเจมานอนที่ห้องนอนผู้ชาย ผ้าที่เปรียบเสมือนผ้าห่มแต่ไม่ใช่ผ้าห่มเพราะมันเป็นผ้าใบแข็งๆ ที่พวกรถบรรทุกสิบล้อเอาไว้คลุมสินค้า กว่าที่ผมจะคลี่ผ้าใบผืนนั้นออกได้ก็เล่นเอาหอบเพราะมันทั้งแข็งและหนักเอาการ

ผมต้องนอนเป็นเพื่อนเพราะความกลัวผีของเธอ เจเลือกที่จะนอนชิดข้างผนังห้อง ผมนอนถัดมาใช้กระเป๋าเดินทางหรือเป้เป็นหมอนหนุน ในความมืด ผมต้องสะดุ้งเฮือกเพราะมือเรียวเล็กอันเย็นเฉียบของเจนาบเข้าที่แก้ม เธอดึงผมให้ขยับเข้าไปจนชิดและกอดผมเอาไว้จนแน่น ให้ไออุ่นแก่กัน จะบอกว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้กอดผู้หญิงก็คงไม่ผิด - ผู้หญิงที่ผมรักเสียด้วย

เมื่อตื่นขึ้นเช้า ผมจึงเห็นว่าทั้งผู้หญิงและชายเข้ามานอนกองรวมในห้องเดียวกันหมด

โปรดติดตามต่อนะครับ

จากคุณ : thongprakai - [ 13 ธ.ค. 47 11:12:49 ]