ขอโทษที่ต้องรบกวนมาตั้งเรื่องกระทู้ที่นี่อีกครับ ขอบพระคุณกับความเห็นของทุกท่านในครั้งที่แล้ว ผมได้อ่านเรื่องของน้องที่พึ่งได้พบพ่อแล้วดีใจด้วยมากๆ
กลับมาเรื่องตัวเอง ช่วงนี้เหมือนทุกปีคือใกล้คริสตมาส เรื่องราวทุกอย่างก็จะเกี่ยวกับครอบครัว ผมรู้สึกมืดแปดด้าน นอนไม่ค่อยหลับอยากจะยกหูโทรศัพท์คุยกับพ่อที่ผมไม่ได้คุยด้วยมาหลายปี อยากบอกว่าผมรักเขามากแค่ไหนและผมอยากให้เขารักผมมากแค่ไหน
ผมไม่เคยรู้สึกกลัวอย่างนี้มาก่อน กลัวไปถึงขั้วหัวใจ ภาพเก่าที่เขาทำร้ายผมกับแม่อย่างสาหัสยังคงอยู่ ทุกวันนี้แม่กับผมยังฝันร้ายอยู่บ่อยถึงเรื่องราวความร้ายกาจที่เคยเกิดขึ้นกับเรา ผมที่เคยโดนเตะตกบันได 15 ขั้นเพราะไม่พอใจและเถียงเขาที่วิพากษ์วิจารณ์สถาบันอันเป็นที่รัก แม่ผมที่เคยป่วยแล้วเขาหาว่าสำออย จนต้องไปรักษาโรคที่โรงพยาบาลรัฐทั้งที่เรามีเงินเรียกได้ว่าฐานะแบบที่เขาเลี้ยงคนอื่นได้ ซื้อบ้านรถให้ หลายๆคนในคราวเดียว
ผมกลัวว่า แม่ผมจะโกรธหรือน้อยใจถ้าผมติดต่อกับพ่ออีก และเขาต้องรู้สึกอย่างนั้นแน่ อีกอย่างผมกลัวที่จะโดนปฏิเสธจากพ่อผมอีก กลัวที่จะรู้เพิ่มว่าผมไม่ดีพอ ไม่มีค่าพอที่เขาจะรัก ทั้งที่ตลอดมาผมไม่เคยสร้างปัญหา นำมาแต่ถ้วยรางวัลด้านกีฬา มารยาท การเรียน
เหนื่อยเหลือเกิน รู้สึกว่าต้องพยายามทำให้ดีที่สุดทุกเรื่องเพื่อให้พ่อเห็นค่าของผม แต่เขาก็ไม่เคยเห็น แต่ละวันผ่านไปไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่เจ็บปวด ไม่คิดถึงพ่อ ไม่ถามตัวเองว่าควรจะต้องทำอย่างไรอีกให้เขารักเราบ้าง
ผมรู้สึกถึงหลุมดำใบใหญ่กลางใจที่ไม่มีวันที่เติมเต็มได้ ไม่เคยมีความสุขอย่างแท้จริงทั้งที่ผมตอนนี้มีทุกอย่างที่คนภายนอกบอกว่าสมบูรณ์แบบ ทุกครั้งที่ผมดูหนังที่มีเรื่องของพ่อกับลูกชาย เช่น Billy Eiilot, Frequncies ผมก็ยังน้ำตาไหลอยู่นั่นเอง
ไม่ทราบว่าใครเคยเจอเหตุกรณ์คล้ายกันแล้ว ต่อมากับกลับเป็นดีได้มั่งครับ ผมคิดไม่ตกจริงๆว่าจะทำอย่างไรจากนี้
ขอบคุณครับ
จากคุณ :
US engineer
- [
17 ธ.ค. 47 19:07:05
A:137.222.234.130 X:137.222.10.67 TicketID:076480
]
จากกระทู้ข้างล่าง ที่ยังไม่สามารถให้อภัยพ่อได้ที่เขาทำกับเรามากขนาดนี้
