ไม่ได้เขียนไดอารี่หลายวันอีกเช่นเคย งานยุ่งสุดๆค่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรนักหนา ไม่ได้ว่างไม่ได้อยู่บ้านเลย เริ่มตั้งแต่บ้านแกร์ด้าวานให้ช่วยเขียนโครงการขอทุนช่วยเหลือ สำหรับมูลนิธิเกี่ยวกับเอดส์ ก็เลยเขียนโครงการทำการเกษตรแบบไร้สารพิษ โดยมีเพื่อนๆในเว็บแก้วช่วยกันหาข้อมูล
ช่วงนี้มีงานไปเป็นวิทยากรเรื่องเอดส์หลายงาน มีงานเยี่ยมไข้ให้คำปรึกษาเยอะ เลยงงๆว่า หน้าหนาวนี่ป่วยกันมาก และ เศร้ากันเยอะหรืองัยนะ
สัปดาห์ที่ผ่านมาก็มีเรื่องเศร้าเกิดขึ้น พี่ CoCo เพื่อนคนแรกที่เป็นผู้ติดเชื้อเหมือนกัน ได้จากเราไปแล้ว พี่โค่ป่วยหนักมานานมาก นานจนสงสารทั้งตัวคนป่วย และ ญาติน่ะ เมื่อเกือบๆ 4 ปีก่อน ที่หมูแก้วรู้ว่าติดเชื้อ HIV ใหม่ๆ เริ่มเขียนไดอารี่ใหม่ๆ
พี่โค่เป็นเพื่อนคนแรก ที่ส่งเมล์มาหา และแนะนำตัวเองว่า เป็นผู้ติดเชื้อเหมือนกัน เราก็เลยคุยกันทุกวัน เริ่มจากทางเมล์ ต่อมาก็ทางโทรศัพท์ คุยไปคุยมาก็ทำให้รู้ว่า พี่โค่เป็นรุ่นพี่ที่ธรรมศาสตร์อีกแน่ะ
พี่โค่เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ ผอมๆ ติดเชื้อมานานแล้ว ทานยาต้านไวรัสมาทุกขนาน เราหาหมอคนเดียวกัน จนมาช่วงหลังๆ พี่โค่ดื้อยาต้าน จนครบทุกตัว หมอก็ไม่รู้จะให้กินตัวไหนแล้ว แถมโชคร้าย พี่โค่เดินไม่ได้ เพราะขาไม่มีแรง โดยหาสาเหตุไม่เจอ เราก็ห่างๆกันไป ไม่ได้เจอกันอีก
จนเมื่อต้นๆปี พี่โค่โทรหาน้องหญิงน้องในเว็บคนนึง ว่านอนป่วยอยู่โรงพยาบาลเป็นเดือนแล้ว เพื่อนๆก็ตกใจ ทำไมเพิ่งจะบอกนี่ พอรู้ก็ผลัดกันไปเยี่ยมไปดูแลพี่โค่ที่โรงพยาบาล พี่โค่เดินไม่ได้ และ ไม่มีแรงเลย หมอก็หาสาเหตุไม่เจออีกเช่นกัน พี่โค่อยู่โรงพยาบาลหลายเดือน จนตัดสินใจกลับบ้าน
ซึ่งมันเป็นการตัดสินใจของพี่โค่เอง เค้าเลือกทางเดินของชีวิตเองว่าขอกลับไปตายที่บ้าน
พอพี่โค่กลับบ้าน พวกเพื่อนๆก็ไม่ได้ไปหาเลย เพราะบ้านพี่โค่ไกลมากๆๆๆๆๆ หมูแก้วเองก็งานยุ่งสุดๆ ล่าสุดที่ได้คุยกับพี่โค่คือประมาณ 2 เดือนที่แล้ว พี่โค่โทรมาหาแต่เช้ามืด และมีอาการเบลอๆ เพ้อๆ แล้ว บอกว่าผีเข้า ก็เลยคิดว่า เชื้อราคงขึ้นสมองแล้ว พี่โค่บอกว่าไม่ใช้โทรศัพท์มือถือแล้วนะ พอถามเบอร์บ้าน พี่โค่จำไม่ได้ และบอกว่าจะโทรมาบอกทีหลัง แต่พี่เค้าก็ไม่ได้โทรมาเลย
เพื่อนๆจึงติดต่อพี่โค่ไม่ได้อีกเลย หมูแก้วมีเบอร์บ้านพี่โค่ แต่จดในสมุดที่ไม่ได้ใช้นานแล้ว แถมหาไม่เจอ ช่วงสัก 2 อาทิตย์ก่อน งงๆตัวเองว่าทำไมนึกถึงพี่โค่จังเลยว๊า
วันเสาร์ 11 ธันวา อยู่บ้าน รื้อบ้าน จัดบ้าน และ ตั้งใจหาสมุดโทรศัพท์ให้ได้ ................เจอแล้ว
แต่.................. ไม่กล้าโทร มันกลัวๆชอบกลๆ เลยโทรไปหาน้องหญิง ให้โทรไปหน่อย
น้องหญิงหายไปพักนึง โทรมาบอกว่า พี่โค่ยังอยู่.......................เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
แต่น้องหญิงไม่ได้คุยกับพี่โค่ เพระพี่เค้าไม่ค่อยสบายนอนแล้ว เลยฝากบอกที่บ้านไว้ว่า เสาร์หน้า (18 ธันวา) เพื่อนๆจะไปเยี่ยม
หมูแก้วบอกให้น้องหญิงเตรียมหาเส้นทางไปบ้านพี่โค่ นัดเพือ่น เตรียมหาอะไรไปทำกินบ้านพี่โค่กัน
วันจันทร์หมูแก้วขับรถไปแกร์ด้าคนเดียว จะไปดูงานเกี่ยวกับเด็กๆ ถึงแกร์ด้าใกล้ๆเที่ยง รถจอดปั๊บ ก้าวลงจากรถ โทรศัพท์ดังเลย กุ้งเพือ่นที่ติดเชื้อคนนึงโทรมาหา กุ้งโทรมาบอกว่า
"พี่โค่ ตายแล้ว"
อึ้ง มึน งง เป็นไปได้งัยนี่ เพิ่งนึกถึง เพิ่งหาทางติดต่อกันได้ และ นัดกันแล้วว่าจะไปหา ทำไมอยู่ดีๆตายหล่ะ กุ้งให้เบอร์พี่ชายพี่โค่มา ก็เลยโทรไปหา
พี่โค่ตายตอนเย็นวันอาทิตย์ที่ 12 ธันวา คือ ไม่ถึง 24 ชั่วโมง หลังจากเพือ่นๆหาทางติดต่อพี่โค่ได้ เหมือนพี่เค้ารออยู่เลยนะ
พี่ชายเล่าว่าก่อนตายพี่โค่ก็มีอาการทางสมองเยอะ เบลอๆ หลอนๆ อยู่บ้านต้องดึงโทรศัพท์ออกหมด เพราะพี่โค่ชอบโทรไปแจ้งตำรวจว่าถูกกักขัง ถูกทำร้าย คือ สมองเสียแล้วก็เลยเบลอน่ะ แล้วตอนตายพี่โค่ชัก ก็ทรมานพอควร สงสารพี่โค่จังเลย
ครอบครัวพี่โค่ตั้งสวดให้ 3 วัน เผาเย็นวันพุธที่ 15 วัดอยู่ไกลมากๆ แต่ไกลแค่ไหนก็จะไป เพื่อนๆไปกัน 10 กว่าคน ไปลาพี่โค่ครั้งสุดท้าย พวกเรา Print คำไว้อาลัยที่เพื่อนๆเขียนให้เผาให้พี่โค่ไปด้วย
ใจหายเหมือนกัน เพื่อนๆทยอยกันไปหลายคนแล้วนะ เพื่อนรุ่นแรกๆนี่ตายไปเยอะ ที่เหลือก็มีอาการต่างกันเยอะ เศร้าๆ หดหู่ยังงัยชอบกล
แต่ตราบใดที่ยังไม่ถึงเวลาของเรา ก็ต้องสู้ต่อ อดทนต่อ และเตือนตัวเองเรื่อยๆว่า เวลาของเรามีน้อย ต้องใช้ให้คุ้ม ต้องทำให้ดีที่สุด
ขอให้พี่โค่ไปสู่สุขคตินะคะ อย่าต้องทุกข์ทรมานใดๆอีกเลย
---------------------
วันนี้หมูแก้วไปแกร์ด้าอีก ไปอยู่ 1 อาทิตย์จัดงานปีใหม่ ให้เด้กๆ และ เปิดห้องสมุดที่เว็บแก้วทำให้ วันที่ 26 ธันวานะคะ
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
21 ธ.ค. 47 10:10:45
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ CoCo ที่จากไป
