เช้านี้ผมตื่นขึ้นมา ด้วยความง่วงตั้งแต่ 6 โมง กดปิด snooze บนมือถือด้วยความงัวเงีย พอดีกับเหลือบไปเห็นพบว่ามี missed call มาตอนตี 2 ไม่ได้รับ 1 สาย พร้อมกับ 1 ข้อความ จากหมายเลขเดียวกันที่ทำเอาผมใจหาย
" แค่จะบอกลาเท่านั้น "
ผมย้อนนึกกลับไปว่า ทำไมนะถึงมีข้อความแบบนี้ส่งมาได้ นี่ผมไปทำอะไรผิดไว้รึเปล่านะ ไม่นานเกินอึดใจผมนึกได้ว่าเมื่อวานเพื่อนสนิทผมเธอบอกผมว่าจะไปตรวจเลือดเพราะช่วงนี้มีอาการเหนื่อย ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง ปวดหัวบ่อย ผมเคยถามเธอ ว่ามีอะไรรึเปล่า เราพอจะช่วยได้ไหม เป็นอะไรก็บอกเราได้นะ แต่เธอก็ปิดบังผมมาตลอด ไม่ยอมบอก ไม่รู้ว่าเธอไม่ต้องการให้ผมกังวลไปด้วยรึอะไรก็แล้วแต่
ผมรู้ว่าเธอมีโรคประจำตัวมาก่อน และมียาที่ต้องกินเป็นประจำ ( แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าโรคอะไร ) แต่เมื่อช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาหมอได้นัดเธอไปตรวจพร้อมกับได้เจาะเลือดและนัดให้มาฟังผลเมื่อวาน
แต่เราก็แยกกันกลับตั้งแต่ตอนเย็น ผมเลยไม่ได้รู้ผลว่าตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่
จวบจนกระทั่ง ผมตื่นมาตอนเช้าพร้อมกับ message ปริศนาอย่างที่บอก ผมไม่รีรอที่จะโทรกลับไปตั้งแต่ตอนนั้น ปรากฏว่าไม่มีคนรับสาย อีก 20 นาทีต่อมาผมโทรไปอีกรอบ ก็ยังไม่มีคนรับสายอยู่ดี ผมก็ยังคิดว่าเธอคงยังหลับอยู่แหละหลังจากนั้นประมาณ 9 โมง ลองโทรไปอีกครั้ง ก็ยังเงียบเช่นเคย
ผมเริ่มใจไม่ดี สมาธิในการทำงานเริ่มหายไป ก็รู้แหละครับ ว่าผมคงคิดมากเอง ที่กลัวว่าเธออยู่คนเดียวแล้วคิดมากจนทำอะไรอย่างที่ผมกลัว
11 โมงเช้า ผมโทรไปหาเธออีกครั้ง คราวนี้ผมได้ยินเสียงที่ผมรอคอยซักที แต่ผมกลับกลุ้มกว่าเดิมเพราะเสียงของอีกฝั่งเป็นเสียงสะอื้น ที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ ผมเริ่มตกใจและทำอะไรไม่ถูก " เดี๋ยวไปหานะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน " สมองผมเริ่มมึนงง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
2 ชม.ต่อมา ผมพบเธอในสภาพที่เธอตาบวมแดง หน้าตาที่บ่งบอกความเศร้าอย่างมหาศาล พร้อมกับกลิ่นเหล้าที่ลอยมาเตะจมูกผม สภาพของเธอในตอนนี้เหมือนกับเธอเป็นคนละคนกับคนที่ผมที่ผมรู้จัก
เธอสารภาพกับผมว่า หมอบอกเธอว่าเธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ถ้าไม่ได้รับการรักษาเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่เดือน ที่เธอปิดบังผมมาตลอดก็เพราะเธอรู้ว่าอาการเธอมันเริ่มแย่ลง ไม่อยากให้ผมต้องคิดมาก หมอเสนอที่จะเปลี่ยนยาใหม่ให้เธอ แต่เธอปฏิเสธไปเรียบร้อย เธอบอกว่าเธอไม่ต้องการจะสู้ต่อแล้ว เธอเหนื่อยเหลือเกิน เธอขี้เกียจที่จะทำงานหนักเหมือนทุกวันนี้ เพียงเพื่อจะเอามาเป็นค่ายาในการรักษา
น้ำตาที่มันเอ่อมาตั้งแต่แรกที่เห็นสภาพเธอ มันเริ่มไหลออกมาเอง อย่างไม่รู้ตัว ผมนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นนานเท่าไรก็ไม่ทราบได้ ท่ามกลางน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ผมถามเธอว่า " แล้วนี่ได้บอกใครไปบ้างรึยัง " เธอตอบกลับมาว่า ก็รู้เฉพาะเพื่อนสนิทบางคนเท่านั้น เธอไม่อยากให้คนอื่นได้รู้ ไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วงเธอ เธอไม่บอกแม้กระทั่งที่บ้านเธอ เธอบอกว่าเธอตัดสินใจโอนเงินเก็บก้อนสุดท้ายให้ทางบ้านไปหมดแล้ว โดยเธอโกหกว่าเป็นโบนัส เพราะเธอบอกว่าจะได้ไม่มีปัญหาเวลาเธอเป็นอะไรไปจริง ๆ ( เธอมีปัญหากับทางบ้านนิดหน่อย เธอชอบแอบบ่นน้อยใจว่าที่บ้านเธอน่ะก็เพียงต้องการเงินที่เธอส่งไปเท่านั้นแหละ ไม่เคยสนใจหรอกว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง )
ผมถามว่าทำไมเธอต้องทำแบบนี้ เธอบอกทำนองประชดว่าว่า ไม่มีใครรักและเป็นห่วงเธอจริง ๆ หรอก ทำให้ผมไม่ทราบแน่ว่าจริงๆ ที่เธอทำแบบนี้เพราะอะไรกันแน่ ผมพยายามปลอบเธอเท่าที่คนที่ใช้คำพูดปลอบใจไม่ค่อยเก่งอย่างผมจะทำได้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้เกิดผลอะไรขึ้นมาเลยสักนิด เมื่อเธอพูดอยู่คำเดียวว่า เธอตัดสินใจไปแล้ว
ผมจะทำอย่างไรกับเธอดีครับ ผมอยากให้เธอคิดเปลี่ยนใจ แม้จะรู้ว่าโอกาสที่เป็นไปได้มันจะน้อยนิดจนแทบจะเป็นศูนย์ก็ตาม ผมรู้ว่าต่อให้ผมพูดอีกเป็นล้านคำเธอก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจเพราะผมแน่ เพราะผมก็ไม่ได้มีอิทธิพลต่อเธอมากมายขนาดนั้น ผมเพียงแต่อยากให้เธอรู้ว่าเธอตัดสินใจผิด ชีวิตเธอยังอีกยาวไกล ถ้าเพียงเธอเลือกจะสู้ต่อ ผมไม่อยากให้ชีวิตๆนึงต้องจบลงแบบที่มันไม่ควรจะเป็น ผมอยากให้ทางบ้านเธอได้รู้ แต่ผมรู้ว่าถ้าเธอรู้ว่าผมเป็นคนจัดการ เธอคงไม่ให้อภัยผมชั่วชีวิตแน่ และผมก็คงทนไม่ได้เช่นกันที่จะนั่งเฉย ๆ ปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไปแบบไม่มีทางแก้ไข พอคิดถึงเรื่องนี้ทีไรน้ำตาผมมันอดไหลไม่ได้ทุกทีเลย ผมกลุ้มใจไปหมด จนคิดอะไรไม่ออกไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ใครก็ได้ช่วยผมทีเถอะครับ บอกผมทีว่าผมควรทำยังไงดี ผมขอร้องล่ะ ขอบคุณมากๆครับ
- - - 23.05 น. ขอบคุณทุกคนมากครับ ทั้งกำลังใจและคำแนะนำ เดี๋ยวผมจะเอากระทู้นี้ให้เธอลองอ่านดูครับ เผื่อเธอจะคิดอะไรขึ้นมาได้บ้าง - - -
แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 47 23:04:08
จากคุณ :
อันปังแมน 
- [
21 ธ.ค. 47 21:44:24
]
เพื่อนสนิทเป็นโรคร้าย ไม่ยอมรักษา ทำยังไงดีครับ
