วันนี้วันที่ 18 ก.ค. 2538 ซึ่งเป็นวันที่ซีนต้องไปสอบสัมภาษณ์งานในตอนเช้าสินะ รู้สึกว่าซีนจะตื่นเต้นเหมือนกัน เพราะเธออยู่ในช่วงตกงานมาประมาณสองเดือนกว่า ๆ แต่วันนี้เป็นวันที่มีความสำคัญกับเธอ เพราะเหมือนว่าเธอจะได้เริ่มต้นอีกครั้ง ซีนตื่นเช้า และอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสีเทา ออกน้ำตาลนิด เพราะคิดว่าเป็นสีที่ค่อนข้างไม่ฉูดฉาดมากนัก ซีนนั่งรถเมล์ปรับอากาศสาย 22 จากสะพานใหม่ไปยังออฟฟิศที่ซีนจะสอบสัมภาษณ์ ตำแหน่งงานก็ไม่ได้สูงอะไรมากนัก แต่ก็ทำให้ซีนรู้สึกตื่นเต้นน่าดู...

พอรถเมล์ถึงป้ายหน้าศาลสูงสุดที่ถนนรัชดา ซีนก็กดกริ่งให้รถจอด ซีนลงรถเมล์ และก็เดินเข้าบริษัท ไทยเมเบิ้ล จำกัด และซีนก็ได้ทักกับพนักงานต้อนรับที่นั่น และบอกเธอว่ามาสอบสัมภาษณ์ ดูเธอก็เป็นพนักงานต้อนรับที่ค่อนข้างมีอัธยาศัยดี ยิ่งทำให้ซีนรู้สึกอยากมาทำงานที่นี่ พนักงานได้พาซีนเดินเข้าไปพบกับบุคคลที่จะสัมภาษณ์ซีน และก็แนะนำให้เค้าคนนั้นได้รู้จักกับซีน และบอกว่าซีนมาสอบสัมภาษณ์ แล้วเธอก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร...

เค้าคนนั้นกล่าว "สวัสดีครับ" กับซีน และก็บอกให้ซีนนั่งรอซักพักที่เก้าอี้หน้าโต้ทำงานของเค้าคนนั้น และเค้าคนนั้นก็นั่งทำงานต่อไป ซีนเริ่มอึดอัดเพราะรู้สึกว่าเวลาผ่านไปหลายนาทีแล้ว ซีนก็ได้แต่นั่งรอ และเหลือบมองเค้าบ้างเป็นบางครั้ง และก็แอบมองดูเวลาเค้านั่งทำงานไปด้วย...

แต่พระเจ้า!....ทำไมซีนรู้สึกคุ้นหน้าเค้าคนนั้นจัง ซีนเคยเห็นเค้าที่ไหนรึเปล่าน่ะ แต่ยังไงซะซีนก็ยังรู้สึกขุ่นในใจ และไม่ชอบใจที่เค้าปล่อยให้ซีนนั่งรอการสัมภาษณ์นานเกินไป เค้าก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อย ๆ ปล่อยให้ซีนนั่งดูเค้าทำงาน และนั่งเผชิญหน้าตรงกันข้ามเค้า และห่างกันแค่ไม่กี่ฟุตเอง ซีนรู้สึกอึดอัดนะ อยากให้เค้าสัมภาษณ์และก็จะได้ไปจากที่นี่ซะที ซีนชักจะรู้สึกไม่อยากทำงานที่นี่ซะแล้วสิ...

"ต้องขอโทษนะครับ ที่ปล่อยให้รอนาน" เย้!....ในที่สุดเค้าก็เสร็จจากงานแล้วล่ะ คงได้เวลาสอบสัมภาษณ์แล้วแน่เลย...

เค้าดูเอกสารที่เป็นหลักฐานการสมัครงานของซีน และเค้าก็พูดว่า "รู้สึกว่าเกรดของวิชา math จะไม่ค่อยดีนะ" ซีนรุ้สึกขุ่นนิดหน่อยกับคำสัมภาษณ์เริ่มต้นของเค้า แต่ซีนก็ต้องตอบและอธิบายเหตุผลเพื่อให้ลบล้างกับคำสบประมาทของเค้าคนนั้น...

แต่น้ำเสียงของซีนที่อธิบายก็ชักจะไม่ค่อยดีแล้วล่ะ ซีนเริ่มไม่แคร์แล้วกับการที่จะได้งานที่นี่หรือไม่...

"ค่ะ อาจจะเป็นเพราะว่าดิฉันทำงานไปด้วย และเรียนไปด้วย ก็เลยทำให้คะแนน math ไม่ค่อยดี".....ซีนตอบไปแบบน้ำเสียงขุ่น ๆ เพราะซีนไม่ชอบกับคำสัมภาษณ์แรกของเค้า...

และการสัมภาษณ์ก็ดำเนินไปได้ประมาณ 30 นาที และสุดท้ายเค้าก็บอกว่า..."ถ้ายังไงเดี๋ยวผมจะให้เลขาของผมติดต่อกลับไปหาคุณอีกครั้งนะครับ".... และเมื่อการสัมภาษณ์จบลง ซีนก็ได้ขอบคุณและกล่าวลา และก็กลับบ้านไป...

แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับซีนก็คือ ทำไมหน้าตาเค้าช่างคุ้นในความรู้สึกของซีนจังเลย ซีนเคยเห็นเค้าที่ไหนมาก่อนรึเปล่า ซีนพยายามนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ซีนรู้สึกคุ้นหน้ากับเค้าคนนั้น แต่ก็ไม่สามารถนึกออกได้ และในที่สุดซีนก็ปล่อยมันผ่านไป จนลืมไปว่าซีนได้เคยสอบสัมภาษณ์งานไว้...