และแล้วทุกคนในแผนกก็เริ่มรู้ หรือแม้แต่พ่อแม่ของเค้าก็เริ่มรู้แล้ว และที่สำคัญพี่เลี้ยงที่เคยเลี้ยงเค้ามาตั้งแต่เด็กก็เป็นคนที่เกิดในจังหวัดเดียวกันกับซีน และทุกเช้าที่เห็นหน้าซีน ก็มักจะมาเล่าเรื่องของเค้าให้ซีนฟังตลอด มันเหมือนกับว่าซีนเข้าข้างตัวเองรึเปล่า เพราะผู้ใหญ่ในแผนกก็ดูจะไม่ค่อยรังเกียจซีนเลย ออกจะเอ็นดูซีนด้วยซ้ำไป แม้แต่พี่เลี้ยงที่เคยเลี้ยงเค้ามา ก็ออกจะแสดงออกว่าจะสนับสนุนด้วยซ้ำไป...

แต่ซีนก็ต้องเตือนตัวเองเสมอว่า อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บนะ อย่าปล่อยใจนะซีน เราเป็นใคร เค้าเป็นใคร ในนิยายมันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ชีวิตจริงมันไม่มีหรอกที่คนรวยเค้าจะมารักและยกย่องคนที่ฐานะด้อยกว่าเค้าน่ะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของนิยายเถอะ ในชีวิตจริงมันหายากนะ....

และแล้ววันที่ซีนเริ่มรู้สึกเจ็บก็มาถึง เมื่อมีสาวคนนึงเข้ามาหาเค้าคนนั้นที่ออฟฟิศ และใคร ๆ ในแผนกก็รู้ว่าเธอคนนั้นเป็นแฟนเค้านั่นเอง...

เจ้ากรรมอะไรกันเนี่ย...เค้ามีแฟนแล้ว ถึงแม้จะเป็นแค่แฟนเฉย ๆ ก็เถอะ.... แต่ทำไมเค้าคนนั้นต้องมาทำท่าทางให้ซีนอ่อนไหวไปกับเค้าด้วย ซึ่งแฟนเค้าก็มีฐานะใกล้เคียงกัน ส่วนซีนล่ะ มันช่างห่างไกลกันเหลือเกิน ซีนจึงได้ตัดสินใจบอกตัวเองว่า "กลับมาเป็นคนเดิมเถอะซีน อย่าปล่อยใจให้อ่อนไหวไปกับเค้าคนนั้นเลย ดึงใจให้กลับมาที่เดิม" ชีวิตช่วงนั้นซีนช่างมีแต่ความรู้สึกสับสนในใจ เพราะซีนรู้ตัวว่าเริ่มรักเค้าคนนั้นเข้าให้แล้ว แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า...

แต่ในที่สุดคงเป็นชะตากำหนด เมื่อซีนได้รับจดหมายให้ไปรับราชการเป็นอาจารย์ที่วิทยาลัยอาชีวฯ แห่งหนึ่งในจังหวัดภาคกลาง เพราะซีนเคยสอบเอาไว้ตอนที่จบปริญญาตรีใหม่ ๆ ซีนตัดสินใจไปทันที เพราะซีนอยากไปให้ไกลจากเค้าคนนั้น ซีนอยากตัดใจจากเค้า แต่ช่างเป็นความทุกข์เหลือเกิน และซีนก็รู้สึกได้ว่าเค้าก็ทุกข์เหมือนกัน เหมือนว่าเราทั้งสองมีความรู้สึกทุกข์ด้วยกันทั้งคู่ แต่ซีนก็จะพยายามผ่านความรู้สึกทุกข์นี้ไปให้ได้ และซีนก็จะขอเก็บความสุขที่ได้รักเค้าคนนั้นไว้แค่ในใจก็พอนะ...

ซีนตัดสินใจลาออกจากงาน และไปรับราชการ แต่สิ่งที่ซีนต้องรู้สึกเจ็บก็คือ....ซีนต้องหักห้ามใจตัวเองไม่ให้รักเค้ามากไปกว่านี้ ซีนพยายามที่จะหนีเค้าไปให้ไกล เพราะซีนรู้ตัวว่ามันยากที่จะเป็นความจริงได้...

ซีนพยายามเยียวยาใจให้ตัวเอง...แต่มันช่างทรมาณเหลือเกิน ซีนทานข้าวไม่ได้ ผอมจนเพื่อน ๆ ตกใจในความเป็นไปของซีน ซีนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน... ซีนไม่เคยลุ่มหลงใครแบบนี้มาก่อน เพื่อน ๆ ตกใจและสงสารซีนมาก แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง...

จนวันนึงที่ซีนรู้สึกว่าอยู่ไม่ได้แล้ว ซีนจะบ้าตายให้ได้ ในสมองของซีนมันมีแต่เค้าคนนั้นจริง ๆ ซีนคิดถึงเค้ามาก มากเหลือเกิน ซึ่งตลอดเวลาที่ซีนทำงานอยู่ที่วิทยาลัยนั้น ซีนไม่สามารถนำพาจิตใจให้ไกลออกไปจากเค้าได้เลย เค้าคนนั้นยังฝังลึกอยู่ในความรู้สึกและสมองของซีน...

ซีนทำงานที่วิทยาลัยแห่งนั้นได้ซักพัก ซีนก็ตัดสินใจลาออกจากราชการ และเข้ามาหางานใหม่ทำที่กรุงเทพฯ เพราะซีนก็รู้ตัวว่าไม่ชอบงานราชการ แต่ที่ซีนตัดสินใจไป ก็เพราะอยากจะไปให้ไกลจากเค้าคนนั้น แต่เวลาผ่านไป ซีนก็ยังไม่สามารถเยียวยาใจตัวเองได้...ซีนไม่สามารถนำเค้าออกจากความรู้สึกของซีนได้เลย...

และแล้ววันนึง....ซีนก็ต้องหาเรื่องโทรไปหาเค้าคนนั้น... ซีนขอเพียงแค่ซักเสี้ยววินาทีที่จะได้ยินเสียงของเค้าคนนั้น... แต่ซีนก็อายที่จะโทรเค้าและบอกว่าคิดถึงเค้า ซีนไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างเพื่อที่ซีนจะได้คุยกับเค้า...

ซึ่งในที่สุดซีนก็ได้เหตุผลที่ไม่ค่อยน่าเกลียดในความรู้สึกของซีนตอนนั้น ซีนโทรไปหาเค้าและบอกว่าขอให้เค้าคนนั้นมาช่วยค้ำประกันงานให้...

ทั้ง ๆ ที่ซีนเคยหยิ่ง...ไม่ยอมโทรหาผู้ชายก่อน แต่สำหรับเค้าคนนั้น ซีนยอมให้ และเป็นครั้งแรกในชีวิต ที่มีผู้ชายคนนึงสามารถพังกำแพงความหยิ่งของซีนลงได้ ซีนโทรหาเค้า....

และพอเค้ารับสาย ซึ่งซีนก็รู้สึกได้ว่าเค้าเองก็ดูจะตื่นเต้นและดีใจมีความสุขไม่แพ้กับซีนเลยที่ได้ยินเสียงซีน ซีนเองก็มีความรู้สึกที่ไม่ต่างจากเค้าคนนั้นเลย ซีนตื่นเต้น และมีความสุขลึก ๆ แต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ ไม่แสดงออกในน้ำเสียง เค้าคิดว่าซีนยังอยู่ที่ต่างจังหวัด เค้าบอกเค้าจะเข้าไปหาซีนในจังหวัดนั้น แต่ซีนบอกว่าตอนนี้ซีนอยู่กรุงเทพฯ และเค้าก็บอกว่าจะมาค้ำประกันงานให้ แต่นั่นก็ยังไม่ใช่เหตุผลแท้จริง...เพราะหตุผลที่แท้จริงที่ซีนโทรไปหาเค้า ก็แค่เพื่อจะได้ยินเสียงเค้า เรื่องค้ำประกันงานเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้นเอง...