ความคิดเห็นที่ 1 เรียนแค่ 4-6 ปีแต่ทำงานตลอดชีวิตนะคะ ดูจากสาขาที่ได้เรียนกับสาขาที่อยากเรียนคนละทางกันเลยไม่รู้จะช่วยยังไง ตัวพี่เอง  เลือกเรียนคณะที่ชอบ  แต่มีบางวิชาที่ไม่ชอบเช่น ตรีโกณ ,อินทริเกท ตอนแรกไม่ชอบและไม่สนใจจะสอบด้วย  เรียนยังไงดูหนังสือยังไงก็ไม่ชอบ   แต่ตอนหลังเพื่อนแนะนำให้ไปเรียนกับรุ่นพี่คนนึงค่ะ  รุ่นพี่สอนวิธีการคิดต่างจากอาจารย์เลย   ทำให้เข้าใจง่ายกว่าและรู้สึกว่ามันไม่ยากเลยและชอบวิชานี้มากๆ  แก้โจทย์ได้วันนึง 10-20 ข้อยังได้เลย  สนุกกับการแก้โจทย์  คือถ้าเข้าใจวิชานั้นด้วยวิธีการของเรา  เราก็จะชอบมันค่ะ จากคุณ : เปปเปอร์มินท์ (คนดีผีคุ้ม) - [ 11 ก.พ. 48 20:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มันมีสองวิธีนะ อย่างแรกคือ เอนท์ใหม่ เสียเวลาสองปีกับต้องทนทั้งชีวิตมันไม่คุ้มกัน (แต่คงไม่ต้องทนเพราะน้องคงไม่ทำงานทางนี้) อย่างที่สองคือ ทนๆเรียนให้มันจบแล้วต่อปริญญาโทสาขาที่อยากเรียน หรือไม่ก็พยายามหาแรงจูงใจ ไปฟังอาจารย์หรือผู้เชี่ยวชาญเก่งๆบรรยาย บางทีมันอาจจุดประกายความทึ่งในศาสตร์ที่เราเคยไม่ชอบก็ได้ อีกอย่าง วิศวะมันมีหลายสาขานี่คะ ลองเลือกเอกที่ดูน่าจะโอเคที่สุดได้รึเปล่า ไม่รู้คุณเลือกเอกกันตอนไหน ถ้าเปลี่ยนเอกได้ก็เสียเวลาเรียนไม่มาก เราเรียนอยู่อักษรฯ เลือกเอกตอนก่อนขึ้นปี2 มีเพื่อนหลายคนที่เปลี่ยนเอกตอนปีสองเทอมกลางเทอมหนึ่ง บางคนก็เทอมสองเลย เพราะเพิ่งค้นพบว่าไม่สามารถฝืนเรียนในเอกที่ตนไม่ชอบได้ ก็ไม่ได้เสียเวลานะแต่เทอมอื่นอาจเรียนหนักกว่าคนอื่นหน่อยเพราะต้องเก็บให้ทัน เราเรียนโบราณคดีเป็นวิชาเลือกนอกสาขามาสองเทอมแล้ว สนุกมากๆเลย น่าสนใจดี ได้ไปฟิลด์ทริปต่างจังหวัด ไปลุยๆ แล้วก็เข้าใจอารยธรรมมนุษย์ขึ้นอีกเยอะเลย ชอบมาก จากคุณ : Akrat - [ 11 ก.พ. 48 21:25:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพราะเราไม่ชอบไงเราต้องรีบเรียนให้มันผ่านอย่ากลับมาเรียนซ้ำ คิดอย่างนี้จะทำให้เราขยันขึ้น เกลียดมันเลี่ยงไม่ได้ก็พยายามทำให้ดีที่สุดจะไม่ได้เจอมันอีก จากคุณ : caspian (Caspian) - [ 11 ก.พ. 48 21:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมอยากเรียนการตลาด แต่แม่อยากให้เรียนบัญชี ก็เลยเรียนบัญชี เรียนทั้ง ๆ ที่ไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้ไปเครียดกับมันมากครับ ก็พยายามเรียนและเข้าใจมัน ในโลกนี้จะมีสักกี่คนที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ บางคนเรียนแทบตาย แต่ก็ต้องไปทำงานอีกอย่าง เป็นต้น ชีวิตในมหาลัยมันก็เหมือนการปูพื้นน่ะครับน้อง พยายามปรับใจให้ชอบ ให้เข้าใจ มันก็ง่ายเอง คนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้ ถ้ามัวแต่ไปต่อต้าน มีนก็จะเครียดเป็นธรรมดาครับ เรียนมาตั้งปี 2 แล้วมันเสียเวลาครับ ดังนั้นทน ๆ เรียนไปให้จบ แล้วค่อยไปต่อโทในสาขาที่ตัวเองชอบก็ได้นี่ครับ... อย่าท้อ อย่าถอย อุปสรรคมีไว้ให้ข้ามครับ ผมเคยอ่านภาษิตฝรั่งเกี่ยวกับการปรับตัวของหอยนางรม เค้าว่าเมื่อมีเม็ดทรายเข้าไปในตัวของหอย มันไม่อันตรายแต่มันก็น่ารำคาญมาก มันจะโทษน้ำทะเล โทษลม โทษแสงแดด หรือจะโทษใคร มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้ มันก็เลยจัดการเคลือบเม็ดทรายนั้นให้เป็นมุกซะเลย เพื่อจะได้ไม่เกิดอาการระคายเคือง.... ปรับตัวให้ได้แบบหอยนางมุกนะครับน้อง จะเอาใจช่วย จากคุณ : sakchai splash (sakchai splash) - [ 11 ก.พ. 48 22:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นใจมากครับ ที่ คห 1 บอกก็ดีครับ ผมเคยเรียนคณิตศาสตร์ เป็นวิชาโทยังแทบแย่  ต้องอาศัยเพื่อน เพื่อนก็เปรยๆว่า เป็นผมจะไม่ยืมจมูกคนอื่นมาหายใจ  ผมต้องทนแกล้ง เฉย ทำไม่รู้ไม่ชี้ ไปขอให้เพื่อนอธิบายลูกเดียว จบมาเกรด 2.1 แทบตายบางทีเราต้องหน้าด้านถามเพื่อนบ้าง จ้างคนสอนก็ดีครับ ตอนนี้กวาดสายตาดูเลยว่าจะขอใครช่วยอธิบายได้บ้าง วางแผนให้ดี มีปัญหาให้เข้าหาอาจารย์ก่อน เช่นของานเพิ่ม ขอสอบใหม่ ผมผ่านมาเกือบทุกอย่าง ตั้งแต่สอบบางวิชาตก ซ่อมจนปริญญาตรี เรียน5ปีครึ่งถึงจบ หัวผมไม่ดี เลยอยากเรียน สูงๆ สอบห้าครั้งถึงได้เรียนปริญญาโทในเมืองไทย ก็หลายปีจบ มีโอกาสไปเรียนปริญญาเอกถึงเมืองนอก ก็ไม่จบ ตอนเรียนเจอฝรั่ง ในห้องสมุด หรือ เดินผ่านมาท่าทางใจดีก็ขอให้เขาช่วยเกลาภาษาให้ ตอนนี้เลยเรียนปริญญาเอกควบกันในเมืองไทยสองสถาบันเครียดสุด เข้าใจดีครับที่น้องมีความรู้สึกอย่างนี้ อะไรจะเกิดขึ้นก็ช่างมันครับ ตั้งใจให้ดีไปช้าๆทีละขั้น วางแผนเดี๋ยวนี้เลยว่าจะดูวิชาอะไรก่อน ผมเองวางไว้แต่ก็ไม่ได้ตามที่วาง แต่ก็ยังดีกว่าไม่วางครับ ให้ใช้อิทธิบาท 4 สำรวจตัวเอง ฉันทะ คือความพอใจที่จะเรียน เรียนอย่างมีความสุข ถ้ายังไม่มีก็อบรมจิตของเรา ปลูกฝังมันให้ชอบ จิตของคนเราสอนได้ครับ วิริยะคือความเพียร สำรวจว่าเรามีสิ่งนี้ไหม ท้อบ้างไม่เป็นไร เดี๋ยวฮึดสู้ อีกที จริงๆแล้วการศึกษาไม่ใช่เป็นทุกข์ ให้นึกถึงพระโพธิสัตว์ที่ว่ายน้ำถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน จิตตะคือเอาใจจดจ่อ ทีวีงด เที่ยวงด ภาพยนตร์งด ชีวิตของเรา มีแต่รายงาน มีแต่การบ้าน นี่คืออาชีพของเรา เขียนโน้ต เตือนตนเองแปะ ฝาบ้านไว้ กิน นอน เรียน มันอย่างเดียว แต่จริงๆแล้ว มันก็หาเวลา ปล่อยๆของมันเอง เช่นไปดูหนังบ้างแหละ ก็ต้องพยายามดึงตนอย่าให้ไป นานก็แล้วกัน วิมังสา คือหมั่นทบทวน เรียนไม่ทบทวนจะได้ผลน้อย ถ้ามีโอกาสดูล่วงหน้า เรียนเสร็จให้รีบทบทวน อาศัย สุ จิ ปุ ลิ เขียนโน้ตใส่สมุดพกในกระเป๋า ผมเข้าใจครับว่าบางวิชามันยากสุดๆสำหรับเราจริงๆ ต้องรีบวางแผนด่วนเลย ต้องหารุ่นพี่ หรือเพื่อนมาช่วยด่วน อย่าอาย คิดแล้วให้รีบทำ ไม่ตายหรอกครับ วันหลังบุญคุณทดแทนกันได้ อ้อหาสมุดจดของรุ่นพี่ดูก็ดีครับ การฝึกสมาธิช่วยได้มาก แต่ฝึกตอนนี้คงจะช่วยไม่ทันการณ์ อาจอาศัยวิธีลัดเช่น ถามแนวการสอบจากรุ่นพี่ แต่อย่าทุจริต เพราะจิตจะเป็นทุกข์ไปตลอดชีวิต สอบตกเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจมากกว่าการทุจริตครับ ขอเป็นกำลังใจให้ครับ วางแผนให้ดี ทำอะไรให้ฉับไว มีสติ อย่าโอ้เอ้ ทำกิจแต่ละเรื่องอย่าปล่อยให้ยืดจนเสียเวลาที่จะต้องไปดูหนังสือ การเรียนรู้คือหน้าที่ของเรา กายบางครั้งอาจเป็นทุกข์ แต่จิตอย่าเป็นทุกข์ครับ หากอนาคตพลาดตกไปบ้างบางวิชา ก็อย่าท้อ ให้ทำหน้าที่ให้ดีที่สุดครับ ขอให้โชคดีครับ จากคุณ : รัตติ (รัตติ) - [ 11 ก.พ. 48 23:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ที่ คห. 2 แนะนำก็ดี ครับ เรียนในสิ่งที่เรารักจะเรียน เพื่อนผม หลายคนที่เขาย้ายเอก เขาก็ประสบผลสำเร็จดีในภายหลังครับ โชคดีครับ จากคุณ : รัตติ (รัตติ) - [ 11 ก.พ. 48 23:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น้องเรียนวิศวะที่ไหนเหรอ พี่ก็จบวิศวะเหมือนกันแถวๆอังรีดูนัง ตอนเรียนก็อยากร้องไห้เหมือนกันตอนปี 1 ได้เกรด 1.5 คิดว่าไม่รอดแน่ๆ ถอดใจอยากลาออก แต่เพื่อนๆก็ช่วยๆกัน ลากกันมา พี่ก็็ทนๆมาจนสำเร็จ อยากให้น้องพยายามสู้ต่อไป แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง อยากให้รู้ว่า ปี 2 นี่แหละยากสุด พอปี 3 ปี 4 นี่หมูเลย พี่ได้เกรด 3.4 เลยนะ จากคุณ : ไก่สายฟ้า - [ 11 ก.พ. 48 23:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พี่มีประสบการณ์คล้ายของน้อง  แต่คนละคณะกัน ใจจริงที่ ชอบคือคณะนิเทศน์ แต่ทางบ้านไม่สนับสนุนด้วยเหตุผล หลายประการ เลยเลือกเรียนคณะบัญชี ตามแรงเชียร์และ ดันสอบติด ตอนเรียนแรกๆ ก็ยังโอเคอยู่ พอปี 2 เริ่มเข้า วิชาเมเจอร์ ตอนเรียนตั้งใจมากและเวลาทำการบ้านบัญชี กลับทำไม่ได้ คิดยังไงก็คิดไม่ออก จนนานวันเข้าเริ่มเบื่อ ตอนเรียนจากที่เข้าใจ ต่อมาเริ่มมีความรู้สึกต่อต้าน ไม่รับ ตอนนั้นเริ่มท้อ แต่ใจก็ระลึกเสมอว่า เราต้องทำให้ได้ เพื่ออนาคตของเราและความหวังของพ่อแม่ พี่ปรับตัวเอง ใหม่ ให้เพื่อนที่เก่งๆ ช่วยติว ก็ดีขึ้น แต่มันเหมือนเราคิด เองไม่ได้ ต้องมีพี่เลี้ยงตลอด ทั้งๆ ที่ตั้งใจเรียน จนในที่ สุด ใจมันฮึดไม่ไหว เพราะขึ้นปี 3 วิชาเริ่มยากขึ้นกว่าเดิม คราวนี้เรียนก็ไม่เป็นสุข เครียดทุกวัน ยิ่งเวลาจะสอบ รู้สึก เหนื่อยกว่าคนอื่นๆเค้ามาก เมื่อท้อมากๆ เริ่มทำความเข้า ใจตัวเองว่า จริงๆ แล้วเราชอบอะไร ถ้าจบไปได้ต้องไปทำ งานในสายบัญชี ชีวิตเราจะเป็นอย่างไร  คำตอบที่ได้ คือ ตายแน่ๆ เพราะไม่ชอบ จากนั้นพี่ไปทำเรื่องขอย้ายคณะ ไปคณะบริหารเลย ตอนนั้นแรกๆ พ่อแม่ยังไม่เข้าใจ  พอ เราได้เรียนในคณะที่ชอบ แม้จะไม่ชอบที่สุด เรากลับเรียน อย่างเป็นสุขและทำมันได้ดี  เกรดก็ดีขึ้น  ในที่สุดก็พิสูจน์ ตัวเองได้ ทุกคนก็เข้าใจเรามากขึ้นและยินดีกับเราที่ได้ทำ ในสิ่งที่ไม่ฝืนตัวเอง จบมาก็ทำงานอย่างมีความสุขเพราะ ใจรักในสายงานที่ทำ  พี่อยากบอกน้องว่า สิ่งใดที่เราได้ พยายามเต็มที่แล้ว  ผลมันเป็นอย่างไร อย่าไปเสียใจกับ มัน  เริ่มต้นใหม่... ทำในสิ่งที่ใจรักและเรามีความมั่นใจ   .............ความสำเร็จ จะเป็นของน้องน่ะค่ะ.............. จากคุณ : นางฟ้าขี่ไม้กวาด - [ 12 ก.พ. 48 00:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารหนูจัง ลองทำแบบที่คคห 2 แนะนำดูดีมั้ยคะ จากนั้นถ้าไม่ไหวจริงๆค่อยเปลี่ยน เคยช่วยลูกคุณอาที่ตัดสินใจไม่ได้(น้องเรียนวิศวคอมฯซึ่งตอนนั้นเพิ่งฮิตแต่น้องทรมาณ เลยช่วยตัดสินใจเปลี่ยนเป็นวิศวเคมีเลยโดยที่พ่อแม่น้องไม่รู้ เปลี่ยนมหาวิทยาลัยด้วย) น้องคนนี้ต่อมาต่อโทอุตสาหการที่ uk แล้วดูสิจบทางนี้แต่กำลังจะเปิดร้านอาหาร หลายคนที่รู้จักทำงานไม่ตรงกับสายที่เรียนมาเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าเรียนกับอาจารย์ไม่เข้าใจลองหาใครติวให้ สุดท้ายอาจสนุกแบบ คคห 2 ก็ได้ ต้องลองค่ะ อย่าทุบตัวเองอีกนะคะ เมื่อไหร่ที่รู้สึกแย่มากๆเข้ามาที่นี่เลยค่ะ จากคุณ : พู่รัศมี - [ 12 ก.พ. 48 10:50:35 A:203.150.101.179 X: TicketID:071903 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องของเราบ้างนะ คือตอนเข้ามหาลัยน่ะอายุน้อย สมองก็น้อยตามไปด้วย ไม่ได้คิดอะไรก็คิดแค่ว่าก็คงเหมือนม.ปลายอ่ะเรียนสี่ปีก็จบ ขำขำ ไม่มีไรมาก ตอนนั้นก็ปูไว้เลยว่าจะไปต่อม.เอกชนกับเพื่อนนะ พอต่อมาไม่เป็นงั้นสิ เพื่อนก็ไปเรียนราม เราก็คว้างเพราะไม่ได้ตั้งใจเอ็นท์เอ็นท์ไม่ติด ทำไงอ่ะ พ่อก็เลยบอกว่าให้เข้าม.เอกชนที่หนึงซึ่งเพื่อนพ่อเค้าบอกว่าดี อินเตอร์ ไรเงี้ยะ เราก็เออ จบสายศิลป์มานะ ไปเรียนบริหาร ทุกคนก็บอกเรียนได้ๆ ครือๆกัน ตอนเรียนเทอมแรก เครียดมากจนกลับบ้านไม่ถูกอ่ะ เดินหลงทางมันเบลอมาก ใครพูดไรหน่อยไม่ได้ ร้องไห้ง่ายๆซะงั้น เริ่มๆ รู้ว่าไอ้ที่เรียนเนี้ยะ ไม่ชอบ แต่ก็ปลอบใจตัวเองไม่เป็นไรน่า เกรดยังได้อยู่ เรียนๆ ไปเหอะเดี๋ยวก็จบ มันไม่เป็นงั้นสิ มหาลัยไม่เหมือนมัธยม บอกใครก็ไม่ได้ เพราะเกรดถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดี แต่เราเรียนไม่ไหวแล้ว จนมาเทอมหนึ่ง ดันตกวิชาหนึง เป็นทุกข์เป็นร้อนมาก บอกแล้วไงเห็นมั้ยว่าเรียนไม่ได้ๆ ผลของความดันทุรัง เราก็เลยแอบแม่ไปเอ็นท์ใหม่ ถึงตอนนั้นก็ดันเอ็นท์ติด (ตอนนั้นเรียนอยู่ปีสามและนะ) ตัดสินใจบอกแม่ว่าเรียนไม่ไหวแล้ว จะไปเรียนที่ใหม่ ถึงเรียนที่นี่ก็ไม่จบหรอก ไม่อยากอยู่เป็น เซเว่นเยียร์อิน... ที่บ้านก็ตกใจมาก ทะเลาะกันยืดยาว สุดท้ายก็ต้องปล่อยเราไป แม่ก็มาขอร้องให้เรียนที่เก่าให้จบด้วย แล้วเป็นไงล่ะ เป็นควายเลยเที่ยวนี้ สนตะพายใส่เกียร์ร้อย เรียนที่เก่าก็หนักโคตรอยู่และ ยังมาให้เรียนสองที่ควบอีก เอาวะเรียนก็เรียน จบที่เก่าตอนปีสองของที่ใหม่ แล้วที่ใหม่ที่คิดว่าตัวเองชอบเนี้ยนะ (ชีวิตจริงไม่ใช่หนังไง)เลือกแล้วดันไม่ใช่อีก ซวยซ้ำซวยซ้อน เนื่องจากยังหาตัวเองไม่เจอ ตอนนี้คือนรกเลย เพราะเท่ากับใช้เวลาเรียนป.ตรี เจ็ดแปดปีเลย เราต้องอยู่กับอะไรที่เราไม่ชอบ มันกลายเป็นเกลียด และต่อต้านทุกที เหนื่อยมาก ก็อ้วกเป็นเลือด เริ่มป่วย ประสิทธิภาพก็ลดลง กลายเป็นคนไม่เอาไหน เฉื่อยชา โดนเรียกไปด่างี้ เฮ้อ ได้แต่คิดอย่างเดียว ปริญญาๆๆ ขอรับกับเจ้านายสักครั้งหนึงเหอะ คิดถึงหน้าพ่อแม่ คิดถึงว่าถ้าจบแล้วจะให้รางวัลอะไรกับชีวิตบ้าง เราจบมันจะดีแค่ไหน คนที่ดีใจที่สุดคือเรา ทนๆๆๆๆๆๆ ปีหน้าจะปีสี่แล้ว เทอมนี้จะทนจนจะทนไม่ไหวแล้ว เทอมนี้เลวร้ายมากด้วยอ่ะ เคยคิดทุกอย่างที่ไม่ดี เคยหนีทุกอย่าง แต่มีคำหนึงสั้นๆ จะบอก "แล้วมันก็จะผ่านไป" ขอให้น้องเลือกทางเดินของตัวเองให้ประสบความสำเร็จในภายภาคหน้านะ เอาใจช่วย จะย้ายหรือจะทนต่อ รีบๆ คิดเข้า เพราะยังไม่สายทั้งสองอย่าง จากคุณ : ไม่เคยเขียนยาวขนาดนี้เลยนะ โอ้ (ตุ๊กตารอยทราย) - [ 12 ก.พ. 48 12:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่หวัง  และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด จากคุณ : ไม้ไต่คู้ - [ 12 ก.พ. 48 14:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนเรียนพี่ก็เคยคิดอย่างนั้นนะคะ คิดมาตลอดด้วย เวลาเป็นหนักๆนี่เพลงพี่เบิร์ด(กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก้ไปไม่ถึง)ลอยมาตามลมเลยล่ะ ชอบโบราณคดีมากๆตั้งแต่เด็ก (เหมือนน้องเลยค่ะ) แต่ตอนมัธยมเรียนดี๊ดี ทั้งครูทั้งพ่อแม่เชียร์ให้เรียนหมอกันใหญ่ ดีที่เฉลียวใจว่าไม่ชอบอะไรที่ดูคร่ำเค่รงกับการเรียนเท่าไรเลยเลือกทันตแพทย์ดีกว่า งานน่าจะสนุก ไม่น่าเครียด ก็เอ้า เรียนทันตะนี่ล่ะ ปี แรก เกรดพี่อยู่ระดับเกียรตินิยมอันดับ 1 แต่พอเข้าคณะ....นรกมีจริง โห สมัยก่อนคิดแต่ว่า เราจะได้เกรดอะไร ได้ 4 หรือเปล่า ถ้าได้ 3 ก็ร้องห่มร้องไห้ แต่คราวนี้แค่ผ่านไปได้ก็บุญมากๆ แล้วต้องมีวิชาคล้ายๆ อาร์ตนิดๆ มานั่งแต่งขี้ผึ้ง กรอปูน ดูเลขหลักแบบ0.xx ml เลย แต่งโน้นแต่งนี้นิด ส่งงานไม่ผ่านสักที อาจารย์ให้แก้อยู่นั่น แล้วก็ต้องท่องหนังสือเยอะมากกกก แบบที่ไม่คิดว่าจะต้องมาท่อง เกือบจะโดดตึกตายอยู่หลายครั้งแล้ว ไหนจะต้องมาดัดลวดซึ่งยากแสนยาก ลวดเส็นเบ่อเริ่ม ดัดเป็รูปโน้นรูปนี้ แล้วแวลาวางบนโต๊ะห้ามใช้มือจับ ทุกตำแหน่งของลวดต้องแนบกับโต๊ะ ดัดไปร้องให้ไป มืองี้ทั้งบวมทั้งแดง บางนิ้วก็โดนเลือดทิ่มเลือดไหล ชีวิตช่างเศร้า ยิ่งช่วงสอบนี่ท่องหนังสือจนจำเบอร์โทรที่บ้านไม่ได้เลย สอบเสร็จลืมไปเลยว่าเค้านอนกันยังไงหว่า นอนไม่หลับ พอเริ่มขึ้นคลินิก คนไข้มาบ้างไม่มาบ้าง ทำเอาใจตุ้มๆต่อมๆว่าตูจะเรียนจบ 6 ปีหรือไม่หนอ (เดชะบุญลุงๆป้าๆทีเป็ฯคนไข้แสนจะใจดีเลยจบมาได้) พี่ก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนใจ เรียนๆไปให้มันจบ ทีนี้ถ้าจบแล้วอยากเรียนอะไรที่ใจรักก็เรียนได้ ตอนนี้พี่เรียนจบแล้ว ดีใจและภูมิใจมากที่เราผ่านจุดนันมาได้ทั้งที่เราไม่ชอบ เหมือนกับเป็ฯการฝึกตัวเองให้อดทน การผ่านอะไรที่ชอบแล้วทำได้ดีไม่ยากเท่าการผืนใจตัวเองให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบให้ได้ดี แสดงว่าเรเป็ฯคนอดทน เข้มแข็ง ถึงแม้ว่าสมมติน้องจบมาแล้วไม่ได้ทำงานอย่างที่เรีนมาแต่พี่คิดว่าประสบการ์ต่างๆจากการเรียนอันนี้น่าจะให้อะไรที่มีประโยชน์แก่น้องไม่มากก้อน้อยนะคะ นึกถึงหลายๆคนที่อยากเรีนแบบน้องแต่สอบไม่ได้ และหลายคนที่ไม่มีโอกาศได้เรียน ทำวันนี้ให้ดีที่สุดค่ะ เหนื่อยก็พัก แล้วสู้ต่อค่ะ จะเป็นกำลังใจให้ จากคุณ : สาวโบราณ - [ 14 ก.พ. 48 00:05:53 A:61.91.140.157 X: TicketID:005920 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต้องสู้ต่อไปครับ ตอบได้แค่นี้ จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! - [ 14 ก.พ. 48 03:18:38 ]