เราคบกับแฟนมาก็สองสามปีแล้วค่ะ พ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนกัน เราอายุเท่ากัน คือ 35
เรามีหน้าที่การงานดี และเค้ากำลังจะจบเป็นหมอเด็ก เราทั้งคู่อยู่ต่างประเทศ
เราไม่เคยมีแฟนเลยเพราะเรากลัวการผิดหวังมากๆ จนเราได้มาเจอกับเค้าผ่านทางพ่อแม่
ทั้ง2ครอบครัวต่างเห็นดีเห็นงามด้วยและสนับสนุน เค้าเป็นฝ่ายขอเราเป็นแฟน เราก็ยินดี
คบกันมาก็ราบรื่นดี ไปมาหาสู่ อยู่ในสายตาผู้ใหญ่ตลอด คือไปไหนใกล้ ไกล เค้ารับรู้ ก็แหม อายุก็30กว่าๆแล้ว
จากที่เราไม่เคยรักใครเลย ไม่เคยมีแฟน เราก็ได้รักเค้าอย่างสุดหัวใจ
พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายสนับสนุนที่จะให้เราแต่งงานกัน และในวันหนึ่ง เค้าก็มาขอเราแต่งงานจริงๆ ไม่ได้ฝันไป
ครอบครัวทั้งสองแพลนไว้ว่าจะไปจัดงานที่เมืองไทยเพราะมีญาติพี่น้องอยู่เอยะแยะ และในที่สุดเราก็เลือกวันแต่งงานได้ เราไปเมืองไทยกัน
วันที่จะแต่งก็คือวันที่ 19 มกราคม เป็นวันที่ดี ฤกษ์ดี เราก็ได้จัดการพิมพ์บัตรเชิญ จองโรงแรมเรียบร้อย มีชุดเจ้าสาวสีขาวสดใส
เราเคยใฝ่ฝัน.. จะเป็นเจ้าสาว.. ในชุดสีขาวอันนั้น.. เดินเคียงข้างกับคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิต คนที่จะมาเป็นพ่อของลูก
แต่แล้ว... เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
วันนั้น... เป็นวันที่เราจะต้องไปลองชุดแต่งงาน... เค้าก็มาบอกเราว่า
"หวาน พี่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย พี่คิดว่าพี่ยังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน พี่จะยกเลิกทุกอย่างนะ"
"พี่พูดเล่นหรือเปล่าคะ มุขนี้ไม่ตลกเลยนะ เนี่ย หวานกำลังจะไปลองชุดกับคุณแม่ พี่จะไปด้วยกันมั๊ย"
"หวาน พี่ซีเรียสนะครับ พี่คิดว่าพี่ยังไม่พร้อม"
"พี่พูดอะรัยคะ ไม่พร้อมแล้วมาขอหวานแต่งงานทำมัย (น้ำตาคลอ ตัวสั่น) เนี่ยทุกอย่างก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว บัตรเชิญก็ส่งไปหมดแล้ว"
"พี่ขอโทษ พี่เกรงใจพ่อกับแม่ แต่พอมาคิดจริงๆ พี่ยังไม่พร้อม"
"ไม่พร้อมตรงไหนคะ พี่ก็กำลังจะจบเป็นหมอ มีงานรออยู่ มีอะรัยกันแน่ หวานทำอะรัยผิด"
"หวานไม่ผิดหรอกจ้ะ พี่ผิดเองที่พี่ไม่กล้าพอที่จะขัดใจผู้ใหญ่ตอนแรก แต่พี่ยังไม่พร้อม ยังไม่อยากแต่ง หวานรออีกได้มั๊ย"
"แล้วมันจะต่างกันตรงไหนกับแต่งตอนนี้ หรืออีก สองสามปีให้หลัง ถ้ายกเลิกตอนนี้ หวานจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ใครๆก็รู้"
ตอนนั้นเราตัวสั่นมาก ร้องไห้ตัวโยน แม่ก็เข้ามาพอดี เค้าคุยกับแม่เรา แม่เราหน้าซีด เราก็จะเป็นลม แล้วเค้าก็เดินจากไป
เค้าได้ยกเลิกทุกอย่าง พ่อแม่เค้าก็มาขอโทษทางเรา เราเสียใจมาก ทำใจอยู่หลายอาทิตย์
พี่เค้าก็พยายามที่จะขอคบเราตามเดิม แต่มันจะเป็นไปได้ยังงัย เราอับอายและเสียความรู้สึก
ในที่สุด...เราทำใจได้...ตอนนี้ ไม่คุยกับเค้าอีกแล้ว..ใช่ค่ะ เราเจ็บเกินกว่าที่กลับไป เค้าทำร้ายเรา ทำร้ายความรู้สึกที่ดีๆ
ถ้าเป็นคุณ...คุณจะกลับไปมั๊ย...คุณยังจะหวังมั๊ย...ว่าเค้าจะกลับมาแต่งงานกับคุณ
..........................................................................
จากคุณ :
หวาน
- [
21 ก.พ. 48 05:14:26
A:4.245.73.158 X: TicketID:086695
]