CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangGameRoom


    นี่คือปฐมบทของ “ เรื่องเล่าเช้านี้ “ ผสมผสานกับ “ คนค้นคน “ ที่อุบัติขึ้นจริง บนรถไฟฟ้า

    เราเป็นคนที่แสนจะธรรมดาคนหนึ่ง มีความซื่อสัตย์และจงรักภักดี ต่อการใช้บริการรถไฟฟ้าทุกวัน
    เหตุผลน่ะเหรอ เพราะมันสามารถพาเราไปถึงจุดหมาย คือที่ทำงาน อันแสนจะอบอวล ไปด้วย
    การแข่งขัน  มิตรภาพ  การนินทาว่าร้าย สาวแสนสวย (เราเป็นหนึ่งในนั้นด้วย 5555)
    ตบท้ายด้วยความสนุกสนานได้ทุกวัน

    วันนั้น เราก็ขึ้นรถไฟฟ้าไปทำงานตามปกติ แต่สิ่งไม่ปกติ มันเกิดขึ้นต่อหน้าเรา
    เราเห็นคุณยายคนหนึ่งอายุราว 60 กว่า ๆ ใบหน้าเต็มใบด้วย ความอ่อนล้า เธอยืนอยู่บนขาที่ไม่แข็งแรงค่ะ ยืนอยู่นาน

    สิ่งที่ สะท้อน แอนด์ สะเทือนใจ ก็คือ คนที่ได้ที่นั่ง หนุ่ม ๆ สาว ๆ ทั้งนั้นเลย แต่มองมาที่คุณยายแล้วเมินเฉย เมินเฉยจริง ๆ ขอย้ำ ไม่มีใครลุก ให้คุณยายนั่งเลย

    เราได้แต่มอง ตาปริบ ๆ ในใจคิด คนในสังคมนี้ มันเป็นอะไร ทำไมคนมันขาดไร้ซึ่งน้ำใจ และความเอื้ออาทรต่อกันและหัวใจเราร่ำ ๆ อยากจะตะโกนออกไปนะ ประมาณว่า  มรึงไม่แก่บ้างให้มันรู้ปาย
    แต่ไม่กล้า อิ อิ  

    สลับฉากกับจินตนาการที่อยู่ในหัวประมาณว่า เรากำลังถือไมค์  เปิดไฮปาร์ค หรือไม่ก็ถือป้ายประท้วง เดินแจกใบปลิว อยู่ในตัวรถไฟฟ้า โดยมีวิญญาณของนักสิทธิมนุษยชนเข้าสิงร่างเราอยู่ เปิดประเด็นการสนทนาในหัวข้อ “หากลดความเห็นแก่ตัวลงสักนิด เอื้ออาทรต่อกันสักหน่อย สังคมคงน่าอยู่ขึ้น”

    แต่ความที่เราถูกเลี้ยงแบบอยู่ในกรอบมาตลอด
    และไม่กล้าที่จะทำอะไรฉีกแนว เลยได้แต่ยืนมองแบบเศร้าสุด ๆ
    ในใจอยากเดินไปยืนตรงหน้าใครสักคน แล้วขอที่นั่งนั้นนะ
    แต่ก็กลัวไปล่วงละเมิด  “สิทธิ ในที่นั่งอันชอบธรรม “ของท่านทั้งหลายด้วย

    เราได้แต่ ยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
    และแล้วเมื่อรถวิ่งผ่านไปฟ้า 2- 3  สถานี คุณยายคงทนยืนไม่ไหว ทรุดลงไปนั่งกับพื้น
    ใจเราทรุดตามคุณยายไปเลย

    แต่ในความ ขาดไร้ซึ่งน้ำใจต่อกันนั้น   นางฟ้าก็ส่งคนดีมาค่ะ
    เค้าเป็นคนญี่ปุ่น อายุราว ๆ 45 อัพมั้ง ได้ที่นั่งห่างคุณยายราวไป 3 – 4เมตร
    เค้าลุกขึ้นยืนค่ะ เรียกคุณยายไปนั่ง
    เรา มองหน้าเค้า ด้วยความชื่นชมสุด ๆ ปลื้มในตัวเค้า
    สำหรับเราเค้าเป็น  Super Hero ม๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
    อยากเดินไปขอบคุณเค้าเป็นภาษาญี่ปุ่นเลย แต่พูดไม่เป็นค่ะ ใครรู้สอนให้หน่อยนะคะ
    ในหัวเราตอนนั้น จินตนาการภาพ ใบหน้าคุณยายที่ยิ้มแย้ม ร่างกายปราศจากความอ่อนล้าใด ๆ ยื่นดอกไม้ให้คนญี่ปุ่นคนนั้น แล้วมีตัวประกอบฉาก เป็นคนซึ่งเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ลุกขึ้นปรบมือ ดังสนั่นหวั่นไหว มีเราเป็นหนึ่งในนั้นด้วย แล้วพูดว่า นี่ซิลูกผู้ชายตัวจริง เป็นพันๆ ครั้งเลย

    จากคุณ : abeautifulmind - [ 19 มี.ค. 48 06:39:26 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป