เรื่องของเราก็คือ คนที่คบอยู่ด้วยเค้ามาบอกว่ากำลังสับสน เบื่อนิสัยที่ผู้หญิงเป็นกัน เค้ารับไม่ได้ เลยขอเลิก โดยที่เรายังไม่ได้ตั้งตัวเลย มันเร็วมากๆ ตลอดระยะเวลาที่คบกัน เค้าเองก็ไม่เคยบอกเลยว่าเราเป็นแฟนกัน แต่การกระทำก็รู้ๆกันว่าเป็นแบบแฟนนะ เราเองแหละที่อยากรู้จากปากเค้า แล้วพอเราถามครั้งสุดท้าย เค้าก็บอกว่าเค้ากำลังสับสน คิดว่าผู้ชายเข้าใจเค้ามากกว่า แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆรึป่าว เริ่มไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองแล้ว เลยคิดว่าจบเรื่องของเราดีกว่า ทีแรกเราขอให้เป็นเหมือนเดิมก่อน เพราะเรายังทำใจไม่ได้ แต่เค้าก็บอกว่า เค้าอยากให้เรื่องระหว่างเราจบกันตอนนี้ดีกว่า เพราะเรายังรู้สึกดีๆต่อกันอยู่ ถ้าคบกันต่อไปอาจมีเรื่องอะไรที่ไม่ค่อยดี แล้วจะต้องจบกันอย่างไม่มีความสุข เค้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้น เราก็เลยต้องทำใจจริงๆ...
พอเค้าบอกเรา เราก็ใจหายมากๆ เพราะก่อนหน้านี้เรายังได้เจอกัน ได้คุยกันทุกวันอยู่เลย อยู่ดีๆเรื่องของเราก็ต้องมาจบลง เหมือนกับว่าอยู่ดีๆอะไรดีๆที่มีอยู่มันต้องไปจากชีวิตเราแล้ว ใจหายเอามากๆ...
ข้อสรุปที่เราคุยกันไว้ก็คือ เรายังคงเป็นเพื่อนกันต่อไปเหมือนเดิม (คือเรากับเค้าเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนน่ะ รู้จักกันมาก็ 9 ปีกว่าแล้ว) เราขอทำใจไปเรื่อยๆ เพราะเราคิดว่าถ้าจะให้ตัดเลยเราคงทำไม่ได้ แต่เราก็จะไม่ปิดตัวเอง...
เราเครียดมากๆ จนรู้สึกว่าอยากอาเจียนอยู่ตลอดเวลา กินอะไรก็ไม่ได้ พยายามแล้วนะ แต่พอกินเข้าไปนิดนึงก็จะอาเจียนออกมาหมดเลย กินนมได้อย่างเดียว
พอเค้ารู้ว่าเราไม่ค่อยสบาย เมื่อวานเค้าก็มาหา ทำให้เรารู้สึกดีมากๆ เราก็อยู่ด้วยกันแบบปกตินะ ยังเล่นกันเหมือนเดิม เรารู้สึกดีมากๆที่ได้อยู่กับเค้าอีก แต่พอเค้าไป เราก็ใจหายเหมือนเดิม อารมณ์เศร้ามันก็กลับมาอีก...
เราร้องไห้กับเพื่อนทุกวัน จนรู้สึกว่าน้ำตามันหมดแล้ว เราสบายใจขึ้นมากแล้ว แต่พอมาวันนี้ (ก็ผ่านมา 4 วันแล้วแหละ) อารมณ์นั้นมันกลับมาอีกแล้ว เรายังรู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรเลย อยากนอนหลับไปนานๆ ไม่อยากตื่น พออยู่คนเดียวก็จะรู้สึกเหงามากๆ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนๆเราก็ร่าเริงได้แล้วแหละ แต่เราจะแอบเหม่อเองโดยไม่รู้ตัวเลยอะ ==> อันนี้เพื่อนบอกเป็นระยะเลยว่าเหม่ออีกแล้วนะ...
เราคิดว่าเราเข้าใจในความสัมพันธ์ของเราแล้ว คิดซะว่าเราทำบุญด้วยกันมาแค่นี้ เราเลยได้รักกันได้อยู่ด้วยกันแค่นี้ ถึงมันจะเป็นเวลาไม่กี่เดือน แต่มันก็ทำให้เรามีความสุขมากๆ เราไม่เคยรู้สึกมีความสุขอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต เราคงต้องขอบคุณเค้าแหละที่มาทำให้ชีวิตเรามีความสุข แม้มันจะเป็นช่วงสั้นๆก็ตาม เราจะขอเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้ตลอดไปนะ...
ยังไงเราก็ยังได้เป็นเพื่อนกันอยู่ เค้าบอกว่าเรายังคุยกันได้ เจอกันได้ แต่ก็อาจจะน้อยลง แค่นี้เราก็ดีใจแล้ว เพราะเหมือนว่าเค้าก็ยังอยู่กับเรา (แต่ก็ต้องดูกันต่อไปว่าจะเป็นจริงรึป่าวนะ...) แต่ทำไมเราก็ยังรู้สึกล่องลอยในชีวิต ยังเศร้า ยังคิดอะไรไม่ออกอยู่เหมือนเดิม อะไรๆก็นึกถึงเค้าตลอดเลย เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย...
เมื่อไหร่เราจะกลับมาอยู่กับตัวเอง ใช้ชีวิตให้เป็นปกติได้ซักทีนะ...
ใครมีคำแนะนำดีๆ ช่วยบอกหน่อยเถอะค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...
จากคุณ :
ลูกเต่าน้อย 
- [
4 เม.ย. 48 15:23:49
]
ขอแรงจูงใจในการดำรงชีวิตหน่อยเถอะค่ะ ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรเลย มันล่องลอยไปหมด...
