ความคิดเห็นที่ 1 อืม..เรา20มา6เดือนแระ...แก่แฮะ-*- เราเป็นลูกคนเล็กมีพี่ชาย2คนนะ พี่ชายเรามีหลานคนแรกให้ครอบครัวเราตอนนี้8เดือนแล้ว เด็กผู้ญตอน8เดือนน่ารักน่าชังขนาดไหนน่ะ ถึงแม้จะงอแงทุกๆคนก้อเอายังรักเค้า และเราก้อรักหลานสาวมาก คิดและคุยกะพี่สะใภ้ว่าต้องเลี้ยงเค้ายังไง เดือนนี้เค้าต้องมีพัฒนาการยังไง ต้องของเล่นแบบไหนถึงฝึกทักษะต่างๆให้เค้า จะเข้าโรงเรียนอนุบาลที่ไหน สำหรับเราแล้ววัย20เป็นวัยที่ถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องช่วยเหลือดูแลเป็นห่วงคนที่เด็ก และแก่กว่าในครอบครัว คุณลองให้ความสนใจหลานๆที่บ้านสิคะ เราลองวาดภาพว่าหลานสาวเราโตขึ้นมา เป็นเด็กที่มีความสุข สุขภาพจิตดี ร่างกายเข็งแรง มีน้ำใจ ให้ความรักแก่คนรอบข้างได้ เพราะมีอาดีๆอย่างเราดูแลสั่งสอนเค้า แค่คิดก้อปลื้มแล้วค่ะ ปล.เราก้อฝึกงานอยู่แต่เดือนนี้เลิกแระ แฟนก้อไม่เคยมีเหมือนจขกท.เลย แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 48 21:09:59 จากคุณ : พยายามเป็นอาที่ดี (ฉันที่ซื่อสัตย์และรักเธอหมดใจ) - [ 28 เม.ย. 48 21:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Everyone wants love. จากคุณ : อาตี๋อินเตอร์ - [ 28 เม.ย. 48 21:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลองนึกถึงคน ที่ จน ไม่ได้อยู่พ่อแม่ตังแต่ยังเล็กๆ ต้องปากกัดตีนถึบให้มีชีวิตอยู่รอด  ต้องต่อสู้กับความอยาก เพื่อที่จะไม่ทำอะไรที่ผิดศิลธรรมหรือกฏหมาย   เรื่องของคุณอาจเบาเหมือนนุ่น แต่คุณอาจจะรู้สึกว่ามันหนัก ดังนั้นแนะนำว่าลองมาใช้ชีวิตแบบที่ผมบอกดูครับ เพื่อตัวคุณเอง(แต่คุณอาจคิดว่าไม่จำเป็น???) จากคุณ : ขยะสังคม - [ 28 เม.ย. 48 21:10:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนอายุ 20 เราทำอะไรอยู่น่า อ๋อ เรียนซินะ สนุกกับเพื่อนๆ ทำไมน้องไม่ออกไปหาประสบกาณ์ สังคม ภายนอกมั่ง จะได้มีภูมิคุ้มกัน อยู่เกาะติดครอบครัวแล้ว เมื่อไรจะโบยบินไป ข้างนอก เอาตัวให้รอดกับสังคมที่เป็นอยู่ คิดไปถึงอนาคตจะต้องดูแลพ่อแม่นะ ท่านคงไม่ได้ดูแลน้องจนแก่หรอกนะ ถึงเวลาโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจ๊ะ จากคุณ : โทโมกะ - [ 28 เม.ย. 48 21:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่างกันลิบลับเลย ของฝนนะ 24 แล้ว ... ยังไม่ปล่อยเลย ยิ่งตอนนี้อยู่เมืองนอก ... โห พ่อกับแม่โทรมาทุกวัน "เรียนเป็นยังงัยมั่งวันนี้" "เรียนเรื่องอะไร" พอบอกเสร็จเค้าก็จะมานั่งวิเคราะห์เคสให้ฟัง -_- สนใจงานเรามากกว่า group partners อีก ไม่ชอบเลย เหมือนไม่เคยได้โตซะที :( จากคุณ : Baby Fon (pinkiepooh) - [ 28 เม.ย. 48 22:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่รุ้สิ...รู้แต่ว่าตอนเด็ก ๆ พ่อแม่หัดให้มีหน้าที่รับผิดชอบตั้งแต่เรียนจบ ป. 6 แล้วค่ะ พ่อแม่จะแบ่งหน้าที่กันไป รุ่นพี่ชายพี่สาวที่โต ๆ กันแล้วก็รับผิดชอบงานหนัก ๆ ไป ส่วนรุ่นน้องที่เป็นเด็ก ๆ แบบเรากับน้องสาว ตอนนั้นก็รับผิดชอบงานเล็ก ๆ เบา ๆ ในบ้าน เช่นช่วยกันล้างจาน ช่วยแม่หุงข้าวนิดหน่อย ๆ หรือช่วยแม่รดน้ำผักในสวนครัวหลังบ้าน พออายุ 15 จบ ม. 3 ก็เข้ามาเรียนต่อในตัวจังหวัด ต้องมาอยู่หอพัก ต้องรับผิดชอบตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น เริ่มหัดตัดสินใจเอง เลือกที่จะคบเพื่อนเอง ต้องหัดแยกแยะเองว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ ต้องเลือกเรียนหรือเลือกเที่ยว แต่ก็เลือกเรียนค่ะและก็ตั้งใจเรียนมาตลอด จนจบ ปวส. อายุ 20 ปีพอดี แต่ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่นะ จบมาก็เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ต้องรับผิดชอบตัวเอง ดูแลตัวเอง เด็กบ้านนอก มาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ ก็ต้องเรียนรู้และปรับตัวหลาย ๆ อย่าง และพออายุ 22 ก็เริ่มเรียนปริญญาตรีภาคค่ำค่ะ... ยิ่งต้องรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งงานประจำ และการเรียน พอค่อย ๆ เรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเองมาเรื่อย ๆ ก็ได้บทเรียนเรื่อย ๆ ว่า ตัวเองน่าจะปรับตัวให้อยู่ได้กับทุกสถานการณ์นะ ยิ่งตอนนี้ (แก่แล้ว) มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองก็ยิ่งต้องปรับตัวอีก ซึ่งมาเปรียบเทียบกับชีวิต จขกท. แล้ว อยากบอกว่า ปัญหาของคุณเล็กน้อยจริง ๆ ค่ะ... อายุ 20 ปีแล้วนะคะ ที่บอกว่าบางวันอยู่บ้านคนเดียว ข้าวไม่มีสักจาน ไม่ได้กินข้าวทั้งวัน ก็ลองหุงข้าวสิคะ หรือเดินออกไปซื้ออะไรที่หน้าปากซอย หรือไปตลาด หรือซื้อมาม่ามาต้มกินก็ยังได้ ทำไมต้องรอให้แม่หรือคนในบ้านมาทำให้ตลอดขนาดนั้นล่ะ คนเรายังไงก็ต้องหัดรับผิดชอบชีวิตตัวเองให้ได้ ก็เข้าใจว่าคนเราเติบโตมาจากสถานการณ์ที่แตกต่างกัน แต่ที่แน่ ๆ ในวันข้างหน้าเราต้องเผชิญอะไร ๆ ด้วยตัวเอง ถ้าเราหัดตัวเองให้พร้อมกับปัญหาตั้งแต่ยังเด็ก ๆ พอโตเป็นผู้ใหญ่จริง ๆ เราก็พร้อมที่จะสู้กับทุกปัญหาเองค่ะ.. ยังไงลองค่อย ๆ ปรับ ค่อย ๆ ฝึกจิตใจนะคะ ลองพยายามบอกตัวเองว่านี่เรา บรรลุนิติภาวะแล้วนะ อายุ 20 แล้ว ยังไงก็ต้องหัดดูแลตัวเอง รับผิดชอบตัวเอง ส่วนเรื่องความรัก ไม่ว่าจะวัยไหน ก็ต้องการความรักกันทุกคนค่ะ เพียงแต่จะแตกต่างกันบ้างก็ในเรื่องการแสดงออก วัยเด็กก็อาจจะต้องการอีกแบบอาจจะแบบตรงไปตรงมา แต่พอโตหน่อย ก็ต้องการแสดงออกอีกแบบ แต่ทั้งหมดนั้นก็คือความรัก แต่ที่แน่ ๆ จขกท. อย่าลืมรักตัวเองนะคะ ถ้ารักตัวเอง ยังไงก็ต้องฝึกรับผิดชอบตัวเองตั้งแต่ตอนนี้น่าจะดีกว่านะ เพราะถ้าเรารับผิดชอบตัวเองได้ คนรอบข้างเค้าก็จะได้ไม่ห่วงเรามาก และก็จะพลอยให้เค้าสบายใจ และเราจะได้ไม่เป็นภาระใครมากเกินไป.. แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 48 22:27:53 จากคุณ : JC2002 - [ 28 เม.ย. 48 22:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหมนู๋จ๋า..นู๋จะคงความเป็นเด็กน้อยแบบนี้ไปตลอดการไม่ได้นะครับ อายุขึ้นเลขสองแล้วนะ ได้เวลากับการเริ่มต้นสู่วัยผู้ใหญ่ได้แล้วล่ะ นี่ฝึกงานเสร็จต่อไปก็คงต้องไปทำงานหาเลี้ยงชีพแล้วนะ. ส่วนตอนนี้ก็เริ่มเปลี่ยนจาก คอยให้คุณแม่มาใส่ใจ เป็นเราหันไปใส่ใจคุณแม่แทนดีไม๊? หมั่นถามใถ่คุณแม่ เหนื่อยไหม? ทานอะไรแล้วหรือยัง หิวหรือเปล่า? เดี๋ยวหนูหาอะไรให้ทาน..ฟังดูแล้วดีกว่าเยอะเลยเห็นปะ? คุณพ่อคุณแม่มีแต่จะแก่เฒ่าลงไปทุกๆวันนะครับ หมั่นใส่ใจดูแลท่านให้ดี ให้มีความสุขมากๆ เกิดมาแล้วได้เป็นลูกกตัญญูนี่ น่าภูมิใจมากๆนะ ทำดีกับพ่อแม่เราเอง ไม่ไปไหนเสียหรอกครับ ชีวิตเราวันข้างหน้าก็จะดีขึ้นด้วย จากกรรมดีของเราเอง. จากคุณ : คุณคนร้าย - [ 28 เม.ย. 48 23:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ ขยะสังคมครับ ผมไม่ค่อยเห็นด้วยกะคำพูดคุณเท่าไหร่นะ คนเราทุกคนให้ความสำคัญกับสิ่งต่างๆ ไม่เหมือนกัน เรื่องหนักอกของคนๆนึง อยากแทบไม่มีความเหมือนเลยของคนๆนึง แล้วตัวอย่างที่คุณยกขึ้นมา ผมยิ่งไม่เห็นด้วย คนที่ไม่รู้จักความรักของพ่อแม่ตั้งแต่ แรกสุดนั้น ยังไงเค้าก็ไม่ เห็นว่าความรักจากพ่อแม่ เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตหรอกครับ แต่ ของนายคนนี้ เค้าอาจจะ ให้ความสำคัญของพ่อแม่เป็นเรื่องต้นๆ ของชีวิต เพราะงั้น เรื่องนี้ถึงเป็นเรื่องใหญ่ของชีวิตเค้า ส่วนคุณ จขกท ผมว่าทำไมไม่ลองคุยเรื่องนี้กับคุณแม่คุณหล่ะครับ เพราะบางทีท่านเห็นว่า คุณโตแล้ว ยุ่งมากไปเดี๋ยวคุณรำคาญ เรื่องแบบนี้ถ้าต่างฝ่ายต่างเงียบจะยิ่งแย่นะครับ ว่าแต่น่าอิจฉานะ ผมก็ลูกคนเล็ก แต่ไหงไม่เห็นมีใครตามใจเลย สู้ๆละกานครับ เอาใจช่วยในฐานะลูกคนเล็กเหมือนกัน อายุเท่าๆกันด้วย จากคุณ : จริงๆนะ - [ 29 เม.ย. 48 00:01:26 A:10.3.183.30 X:128.243.220.22 TicketID:012147 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เจ้าของกระทู้บ่นได้น่ารักจัง -*- มาฟังเราบ่นมั่งนะ เราเป็นลูกคนเดียวนะ คุณตา คุณยายเป็นคนเลี้ยงมา กับพ่อแม่ก็ไม่ค่อยได้พูด ไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันหรอก บางช่วงก็แยกกันอยู่ เราไม่ได้เจอ ไม่สนิทกัน โดนเลี้ยงมาแบบห่างๆ มีไรเราไม่เคยได้ปรึกษาเค้า ไม่คุยกัน ไม่เคยกอดกัน เพราะกอดแล้วโดนตี โดนต่อหน้าคนอื่นด้วย ตอนเด็กนึกว่าแม่ไม่ชอบเรา เพราะเค้าชอบพูดว่าเราว่าสู้ลูกพี่ลูกน้องเราไม่ได้ ทำงานบ้านไม่เป็น เอาดีไม่ได้สักอย่าง ทำให้เค้ากลุ้มใจ เวลาเราทำไร แล้วเค้าไม่พอใจเราก็โดนด่า โดนแช่ง ว่าเราอกตัญญู  โดนตัดไม่นับเป็นลูก ถ้าเราเปิดปากพูดกันเมื่อไหร่ ก็เป็นเรื่องเมื่อนั้น แต่อยู่บ้าน อยู่ต่อหน้าคุณตาเราจะเงียบ ให้เค้าว่าไป เพราะอย่างงี้ ครอบครัวเราก็เลยไม่สนิทกัน เราออกมาอยู่เองตอนอายุ 16 ก่อนเรามาเรียนต่อ เราก็ใช้วิธีเขียนจดหมายไปหา แทนการคุยโทรศัพท์หรือเจอหน้ากัน แปลกดีมะล่ะ ก็ไม่รู้เป็นเพราะแบบนี้หรือเปล่า เราก็เลยโตมาแบบเงียบๆ อยู่คนเดียว ไม่ชอบแชร์ชีวิตกับใคร ไม่มีแฟน มีอะไรก็แก้ปัญหาเอง เหงานะ แต่ก็อิสระ ตอนนี้คุณตาเราก็เสียแล้ว บางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนเราไม่มีใคร ถึงตอนนี้เราก็ยังไม่ค่อยคุยกัน แต่เราก็ยังโทรกลับบ้าน อย่างตอน sars ระบาดเราโทรไปเตือนให้ระวัง เพราะแม่เราไม่แข็งแรง แต่โดนว่ากลับมาว่าโทรมาขอเงินเหรอ หึๆ เราโดนอย่างนี้แหละ ตลอดอ่ะ ถ้าเงียบไป เค้าก็ว่าเราเป็นพวกประหลาดไม่เหมือนเด็กคนอื่น ไม่อยากคุยด้วย แต่พอโทรก็โดนถามกลับมาว่าเงินหมดเหรอ เออ แปลกดี เราไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงคิดอย่างงี้กับเรา เห็นเราเป็นตัวล้างผลาญหรือ ไม่เข้าใจ อยู่นี่ก็ทำงาน มีเงินเก็บไว้ซื้อของที่อยากได้ ไม่ใช้ของแพง ไม่พอก็กดเอาจากที่คุณตากับพ่อเคยให้ไว้ ไม่เคยขอแม่เพราะกลัวโดนว่า ก็ยังอยู่ได้สบายๆ ตอนเด็กๆเห็นเพื่อนเค้าคุยกันกับพ่อแม่หนุกหนาน เราก็อยากมีอย่างงั้นมั่ง มีน้อยใจบ้าง แต่พอโตขึ้นก็เข้าใจอ่ะ ครอบครัวเราไม่เคยมีการแสดงความรัก ไม่เคยพูดดีๆกัน แต่เราก็รู้ว่าเค้าก็รักล่ะ แต่ต่างคนก็มีวิธีต่างกันไป ของเราเราก็เลยถือซะว่า เค้าด่า แปลว่าเค้ารัก หลังจากคุณตาเสีย แม่เราเหงามาก คงรู้สึกแบบโหวงๆอ่ะ เค้าโทรมาบอกว่า "ไม่เหลือใครแล้ว รีบกลับมานะ" ที่พูดมาไม่ได้คิดว่ามันเป็นปัญหาอะไรนะ เพราะยังไงมันก็ยังดีกว่าครอบครัวใครอีกตั้งหลายคนที่เค้าไม่มีพ่อแม่เลยอ่ะ ก็แม่อ่ะ ยังไงๆก็รัก จากคุณ : d3rnari - [ 29 เม.ย. 48 00:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มามะ มาฟังเราบ้าง เรากับน้องอยู่กับป้าๆมาตลอด ป้าๆส่งเสียเลี้ยงดู เพราะพ่อแม่เราเลิกกัน เราจะถูกซักๆๆๆๆๆ ถามๆๆๆๆ ตลอด  คำถามเดียวกัน คูณจำนวนป้าๆ บวกน้องชายอีกหนึ่ง 55555  โดนถามแบบเรา แบบห่วงใยทวีคูณแบบนี้ คุณก็อาจจะไม่ชอบอีกแหละ คุณเรียกร้องความรักก็ไม่ผิด ไม่แปลกอะไร แต่คุณควรเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ให้ด้วย ถามแม่บ้าง เหนื่อยมั้ย ให้หนูช่วยอะไรมั้ย แม่ทานข้าวยัง อย่าเอาเรื่องเครียดๆ บ่นๆ ไปใส่ๆๆๆ ครอบครัวไม่ใช่ที่ระบายเสมอไป  คุณควรคบเพื่อนฝูงบ้าง (แต่อย่าไปทำนิสัยลูกคนเล็กมากนัก เดี๋ยวเพื่อนๆจะเบื่อเอานะคะ)  นึกถึงใจเขาใจเรา เป็นคุณโดนคุณคงไม่ชอบใจเหมือนกัน กับป้าๆกับน้อง เราต้องเอาใจทั่วถึง ต่อให้ต้องแบ่งภาคแยกร่าง งานหนักเหนื่อยแค่ไหน ไม่เคยเอาเข้าบ้าน วางกองไว้ที่หน้าประตู คุยกันแต่เรื่องยินดีปรีดา สนุกสนานหลั่นล้า รู้จักเอาใจคนในครอบครัว ซื้อขนมที่ชอบมาฝาก กลับมาทานข้าวเย็นให้ทัน กู๊ดไนต์คิส กอดกันก่อนลาไปนอน นวดให้บ้าง คุยเล่นถามทุกข์สุขกันและกัน พร้อมเสมอกับคนในครอบครัว   สำคัญที่สุด อย่าสำคัญตัวผิด วางตัวเป็นจุดศูนย์กลางให้ใครเขามาสนใจ บางครั้งก็ต้องรู้ว่า เราโตเกินกว่าจะทำทุกอย่างตามใจตัวเองนะคะ จากคุณ : amitambien - [ 29 เม.ย. 48 04:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พ่อ แม่ ยังไงเค้าก็รักลูกนะ นิสัยเค้าอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่เค้ารักลูกอยู่แล้วล่ะ คนอื่นยิ่งกว่า นี้อีกนะครับ แค่นี้เล็กน้อย จากคุณ : jeakja - [ 29 เม.ย. 48 05:56:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จริงนะคะ..ที่พ่อแม่..ยังไงก็รักลูกอยู่แล้ว.. ขึ้นอยู่กับว่าจะแสดงออกมาแบบไหน.. พ่อแม่บางคนรักลูก..แต่แสดงออกไม่เก่งค่ะ.. ยังไงคุณลองหัดดูแลตัวเองดีไม๊คะ.. ถึงคุณจะเป็นลูกคนเล็ก..ก็เถอะ.. 20 ขวบ..ไม่ต้องรอข้าวจากแม่แล้วค่ะ..หากินเองได้แล้ว.. ลองเป็นคนที่ดูแลคนอื่นบ้าง.. ดูแลแม่..หาข้าวให้แม่กิน..ไถ่ถามสารทุกข์ของแม่บ้าง.. ไม่ต้องเล่าเรื่องทะเลาะกับใคร..โมโหใคร..ให้แม่ฟังหรอกค่ะ เพราะมันจุกจิก..กวนใจคนฟังนะคะ... หัดเก็บไว้กับตัวเองบ้างก็ได้ค่ะ.. คนเราไม่ว่าอายุเท่าไหร่..เป็นลูกคนที่เท่าไหร่ของครอบครัว.. ก็ต้องการความรัก.. แม่ก็เหมือนกัน..เค้าก็ต้องการเหมือนกัน..ลองให้เค้าก่อนสิคะ.. จากคุณ : นึกออกแล้ว - [ 29 เม.ย. 48 07:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณคาดหวัง รอให้คนอื่นทำสิ่งต่างๆให้หรือเปล่าครับ เข้าหาสมาชิกในบ้าน พ่อแม่ ญาติๆ ถามใถ่ทุกข์สุขของเค้าก่อนบ้างสิครับ จากคุณ : สาด - [ 29 เม.ย. 48 09:13:57 A:203.154.175.98 X: TicketID:025493 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ...นิสัยลูกคนเล็กไงครับ... ...ค่อยๆปรับตัวไป... ...หัดเอานิสัยลูกคนโตมาใช้บ้าง... ...ลองอ่านหนังสือ..อ่านคนจากลำดับการเกิด...ดูสิครับ จากคุณ : olunla - [ 29 เม.ย. 48 10:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้าใจความรู้สึกน้อยใจแบบนี้เลย เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่เอาใจตลอด แล้วอาทิตย์ก่อนหลานมาอยู่ที่บ้าน เอาใจหลานตลอด เรางี้ หัวเน่า ไปเลยอ่ะ น้อยใจมากร้องไห้เลยซะงั้น แต่ตอนนี้หลานกลับไปละพ่อแม่กลับมาเอาใจเหมือนเดิม หุหุหุ(แต่บางทีก็อยากให้เค้าห่วงเราน้อยลงมั่งก็ดี)---สับสนๆ จากคุณ : แตงเมโกะ - [ 29 เม.ย. 48 17:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณ ทุกๆความเห็นเลยนะคะ ส่วนเรื่องข้าวที่ไม่มีใครทำให้กินนั้น เราก็แค่น้อยใจที่ ทุกทีไม่เคยเป็นแบบนี้ เคยแต่แบบเรากินแล้วก็ให้เรากินอีก แต่วันนั้นเหมือนเค้าลืมเราไปเลยจริงๆ รู้มั้ย... ขอบคุณมากๆนะที่ช่วยเตือนสติเรา ทุกๆคนต้องการความรัก เราก็ต้องการความรัก แม่เราเองก็เช่นกัน.. ต้องการความรักเหมือนกัน ยอมรับจริงๆนะว่า เหมือนเป็นเด็กสปอยเอาใจตัวเองมากๆ ทั้งๆที่ตัวเองผิดก็ไม่เคยคิดจะง้อ จนแม่ต้องยอมง้อเราก่อน ความจริงเรารู้สึกไม่ดีมากๆเลยนะแบบนี้ แต่ไม่เข้าใจตัวเองอ่ะ ว่าทำไมถึงปล่อยให้เป็นแบบนั้น ทุกวันนี้พยายามควบคุมตัวเองให้เป็นลูกที่ดีอยู่ และจะพยามยามให้มากกว่านี้ ขอบคุณทุกคนมากๆ อีกทีนะ จากคุณ : พวงมาลัยมะลิสด - [ 29 เม.ย. 48 20:32:46 ]