PANTIP.COM : L3448725 อยากให้ผมเล่าเรื่องนี้ไหมครับ [กระทู้นอกเรื่อง]

ความคิดเห็นที่ 17

ผมถึงพยายามบอกว่าอย่าถึงกับต้องรอไงครับ
ผมไม่รู้ว่าจะเล่าอย่างไรจริงๆ เพราะผมไม่มีความสามารถเล่าเรื่องให้เป็นแบบนวนิยายได้
(และในความเป็นจริง ผมถนัดสร้างทางด่วนสร้างสะพานมากกว่า)
ผมจำเหตุการณ์ได้เป็นช่วงๆเท่านั้น และไม่สามารถประติดประต่อลำดับเหตุการณ์ให้ชัดเจนได้
และเธอก็เช่นกัน

ส่วนเธอผู้เป็นส่วนหนึ่ง ครึ่งหนึ่ง ของเหตุการณ์ ทุกวันนี้เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ครับ
เรานัดทานข้าวกันปีละหน โทรหากันสักสองสามเดือนหนได้ (ล่าสุดคือเดือนก่อนผมโดนเธอต่อว่าเรื่องลืมวันเกิดเธอ) เวลาเจอกันที เวลาเอ่ยถึงเหตุการณ์ขำขำ หรือน้ำตาซึมซึม ในครั้งเก่าก่อนที ยังกลับมาเถียงกันอยู่เลยครับ ว่าเหตุการณ์ไหนมาก่อนมาหลัง และเป็นเช่นไร
เราต่างลืมเรื่องราวในบางช่วงบางส่วนไป โดยเจตนา โดยความพยายาม ที่จะต้องลืม....

ประเด็นของเรื่องมันคงอยู่ตรงที่
ประสบการณ์ช่วงหนึ่ง ครั้งหนึ่ง ของผมเอง ที่คบกับผู้หญิงคนหนึ่งยังไม่ทันครบ 24 ชม. ก็ต้องทำให้เธอต้องพยายามฆ่าตัวตายไปซะแล้ว เนื่องจากสมันโน้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือด้วยครับ เราต่างแลกจดเบอร์โทรศัพท์บ้านแก่กันในเช้าวันนั้น และกระดาษที่เธอจดเบอร์โทรผมยังยับและเปียกน้ำตาอยู่ในอุ้งมือเธอ แม้จนกระทั้งพยาบาลล้างท้องเธอเสร็จแล้วก็ตาม เพราะเธอถือว่าเป็นสิ่งเดียวที่เป็นผมที่เธอมีในตอนนั้น

และนั่น... ทำให้ที่บ้านเธอเกลียดผมอย่างมากครับ
และที่บ้านผมก็ไม่เห็นด้วยที่ผมมีแฟนและพาผู้หญิงในชุดนักเรียนมาค้างคืนที่บ้าน
เรามีความคิดที่จะหนีออกจากบ้าน ผมคิดที่จะเลิกเรียนหางานทำเพื่อเลี้ยงดูเธอ
การเรียนผมตกลงอย่างรวดเร็ว จนติดโปร
เราเคยเดินเคว้งคว้างทั่วกรุงเทพฯ ทั้งคืน แบบไม่มีที่ไป แต่อย่างไรก็ต้องอยู่ด้วยกัน
มันเลยเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ระหว่างเรา... สุดท้ายเธอถูกที่บ้านให้ไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัด
ผมเรียนไม่จบพร้อมเพื่อน มีบางวิชาต้องมาตามเก็บ

วันสุดท้ายของเรา
หลังจากวางสายโทรศัพท์ ผมนอนนิ่งๆอยู่สามวัน ไม่ลุกจากที่นอน ทั้งตัวรู้สึกรวดร้าว และในหัวใจเจ็บแปล๊บๆ ตลอดเวลา น้ำตาซึมแต่ไม่ร้อง ไม่พูด ไม่มีเสียงอะไร ผมจำไม่ได้ว่าหลับหรือไม่ในสามวันนั้น คิดว่าคงหลับบ้าง คงพยายามที่จะหลับ แต่เมื่อตื่นมาก็เป็นแบบเดิม แม่โทรตามเพื่อนให้มาดู เพื่อนมารับไปกินเหล้า กินจนอ้วก แล้วร้องไห้ ร้องไห้โฮ พยายามจะกินเหล้าให้ตาย แต่ไม่ตาย อ้วก อ้วกจนหมดแรง แล้วก็ตื่นมาที่บ้านเพื่อน หมดแรง แสบท้อง ได้กินอะไรบ้างวันนั้น และต่อจากนั้น ก็อยู่กับเพื่อนอีกพักใหญ่ มันพาไปเรียน เพราะเราเบลอมาก และพยายามจะลืม ลืม หาทางจะลืม ไม่ลืมไม่ได้ เราจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ถ้าเราไม่ลืม แล้วเราก็กลับมาบ้าน เก็บของของเธอใส่กล่อง ยัดไว้ใต้เตียง แล้วก็หาทางลืม เพื่อจะมีชีวิตอยู่

เฮ้อเศร้า
เราเล่าได้แบบนี้แหละ ไม่เป็นเรื่องเป็นราว ทำได้แค่นี้ แต่ถ้านึกอะไรได้จะมาเล่าต่อ
อีกเรื่องคือ เรากลับมาเจอกันได้อย่างไร คราวหน้า จะเล่าให้ฟังว่า เรากลับมาเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร

จากคุณ : Her Handwriting - [ 2 พ.ค. 48 13:14:09 ]