หวัดดีค่ะ
ห่างหายจากไดอารี่ไปนาน ไปอยู่บ้านแกร์ด้าที่ลพบุรีมา 11 วันค่ะ ไปช่วยเป็นล่ามให้ครูฝรั่งที่มาสอน Dance Therapy ค่ะ
ครูเป็นสาวเยอรมัน 2 คน ซึ่งเคยเห็นสารคดีเรื่องเด็กติดเชื้อเอดส์ที่บ้านแกร์ด้า ทางโทรทัศน์ที่เยอรมัน เลยสนใจอยากช่วยเหลือ เพราะเค้าทำหลักสูตรการเต้นรำบำบัดให้เด็กมีปัญหา เด็กป่วยในประเทศเยอรมันอยู่ ก็เลยอาสามาช่วยสอนให้เด็กๆบ้านแกร์ด้า
ครูเข้าไปบ้านแกร์ด้าวันที่ 2 พ.ค วันเดียวกับที่เว็บแก้วมีรถบัสขนคน 40 กว่าคนไปเลี้ยงอาหาร ไปเล่นกับเด็กๆพอดี หมูแก้วก็ไปพร้อมเพื่อนๆ แล้วก็อยู่ช่วยงานที่บ้านแกร์ด้าต่อ โดยทำหน้าที่ "ล่าม" เนื่องด้วย ครูเค้าสอนเป็นภาษาอังกฤษ ปน เยอรมัน แล้วที่แกร์ด้าไม่มีใครแปล
ตอนแรกนึกว่าเค้าสอนไม่มาก สอนวันละเล็กละน้อย ที่ไหนได้ สอนทุกวัน วันละ 2 รอบ รอบละ 2 ชั่วโมงครึ่ง แล้วต้องแปลทุกประโยค เพราะมันต้องปูพื้นให้เด็กคิด ต้องอธิบายคำสั่ง
วันแรกๆแทบตาย เรื่องแปลไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ปัญหาคือ เรื่องอากาศ มันร้อนสุดๆ ร้อนอบอ้าวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครูสองคนใส่สายเดี่ยว โนบรา กางเกงขาสั้นกุด แต่เราใส่ไม่ได้นี่หว่า ขืนใส่เด็กๆคงช๊อคตาย แล้วเลิกกินข้าวขาหมูไปตลอดชีวิต
เหนื่อยมากๆกับการไล่ต้อนเด็กๆด้วย เด็กแกร์ด้า 50 กว่าคนตั้งแต่ 3 ขวบถึง 13 ขวบอ่ะ แล้วเจ้าหลักสูตรนี้ เค้าใช้สอนเด็กฝรั่ง แบบจะเปิดเพลงบรรเลง พวกเพลงคลาสสิค แล้วให้จินตนาการตามจังหวะเพลงที่ได้ยิน แล้วคิดท่าเต้นเอง แบบเพลงช้า แขนขาก็ต้องพริ้ว ค่อยๆเยื้องย่าง เหมือนละครเพลงของฝรั่งอ่ะ
แต่เด็กไทยกลางทุ่งบ้านแกร์ด้า ถนัดแต่ลูกทุ่ง หมอลำ เด็กๆงง ทำไม่ถูก แล้วเบื่อๆกับจังหวะช้าๆ พริ้วๆ ก็เลยดื้อกันน่าดู เราก็ต้องคอยต้อนเด็ก แถม เด็กไทยจะไม่ค่อยมีจินตนาการมากนัก เด็กๆถนัดที่จะ "ทำตามครู" ไม่ใช่คิดอะไรแปลกๆใหม่ๆเอง
วันแรกๆ เลยเกิดอาการงง ทั้ง ครู ทั้งลูกศิษย์ และ ทั้งคนแปล วันที่สองครูเริ่มปรับโดยทำตามให้ดู เด็กๆก็เริ่มทำตามได้ แต่จะสนใจไม่นาน เพราะเพลงไม่มันส์ แล้วไม่เข้าใจว่าให้วิ่งบินไปบินมาเหมือนนกทำไมเนี่ย
หลักการก็คือ ฝึกให้เด็กมีสมาธิ โดยใช้ดนตรีเป็นสื่อ แล้วฝึกสมองโดยให้ใช้จินตนาการ แต่ปัญหาคือ เด็กไทย ไม่คุ้นเคยกับวิธีนี้ มันเลยชุลมุนบ้าง เราแปลไป ก็แอบดุเด็กเพิ่มไป บอกเด็กๆว่า เบื่อก็อดทนกันหน่อย ครูเค้าอุตส่าห์เสียสละมาสอน พี่แก้วน่ะเบื่อยิ่งกว่านะ ช่วยๆตั้งใจกันหน่อย
ตอนแรกเราหอบงานไปทำมากมาย กะว่าในแต่ละวันเค้าคงสอนไม่มาก เราคงมีเวลาเหลือเยอะ จะปั่นต้นฉบับ AIDS DIARY 4 ให้เสร็จ ปรากฎว่า ไม่ได้แตะเลย เรียนเต้นรำกัน 5 ชั่วโมง ท่ามกลางอากาศร้อนจัด ก็แทบไม่มีแรงเหลือแล้ว
ตอนเย็นๆยังมีชั่วโมงสอนของตัวเอง ที่จะต้องพูดคุยกับเด็กรุ่นโตๆ อีก วิธีการนี้ได้ผลดี ในการเข้าถึงจิตใจเด็กๆ เด็กๆได้มีโอกาสแสดงความคิดเห็น พูดคุย และ เราก็ได้มีโอกาสแนะนำสั่งสอน ก็เลยทำทุกครั้งที่เข้าไปแกร์ด้า
ครั้งนี้มีสื่อการสอนเป็นหนังแผ่น พอพูดคุย สอนเรื่องราวประจำวันเสร็จแล้ว ก็จะเปิดหนังดูด้วยกัน โดยเลือกหนังที่มีประโยชน์ วันแรก ให้ดู "เอ๋อเหรอ" เพื่อเตรียมความพร้อมที่จะพาเด็กแกร์ด้ามาทำบุญ ที่บ้านเฟื่องฟ้า + บ้านราชาวดี ที่เป็นบ้านเด็กพิการทางสมองและปัญญา
คำถามของวันที่ดูเอ๋อเหรอคือ เอ๋อ กับ เอดส์ เหมือนกัน อย่างไร เด็กๆตอบได้ว่า สังคมรังเกียจเหมือนกัน ก็วกมาสอนได้ว่า สังคมรังเกียจเรา แต่เราก็เลือกเกิดไม่ได้ เมื่อเกิดมาเป็นแบบนี้ก็ต้องยอมรับ และต้องไม่รังเกียจคนที่แย่กว่าเรา และ ต้องพยายามเป็นคนดี เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่า ถังแม้เราจะไม่เหมือนคนอื่น แต่เราก็เป็นคนดีได้เท่าๆ หรือ มากกว่าคนอื่น
แล้วยังสอนได้ว่า ความรักของพ่อแม่น่ะยิ่งใหญ่นะ ถึงแม้บางครั้งต้องดุ ต้องตีก็เพระรัก เพระหวังจะให้เป็นคนดี ตอนให้ดูหนัง เด็กๆนั่งร้องไห้ไปหลายคน แล้วพอหนังจบก็ยกมือขอพูดแสดงความเห็นกันใหญ่ กว่าจะแยกย้ายกลับบ้านก็ดึกอยู่
แต่ละวันเราเหนื่อยแทบขาดใจ อากาศร้อนมาก เป็นล่ามให้ครูสอนเต้นรำ นี่ก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆเลย ต้องวิ่งตามครู วิ่งไล่เด็ก พอจะนอนก็ต้องสู้กับอากาศอบอ้าว และ สารพันแมลงอีก เพราะแกร์ด้าอยู่กลางทุ่ง แมลงเยอะมาก ขนาดมีมุ้งครอบ ยังเล็ดลอดมากัดได้
พอโดนกัด ส่วนที่ถูกกัด จะบวมแดง แล้วตรงรอยกัดจะมีน้ำเหลืองใสๆไหลมาอ่ะ ต้องโปะครีมแก้แพ้ บางวันกิน CPM แก้แพ้ วันไหนกิน ก็จะทรมานในเช้ารุ่งขึ้น เพราะมันจะมึนๆ ง่วงๆ โง่ๆ
บางวันตอนเย็นก็ให้เด็กๆมาคุยเฉยๆ ไม่ดูหนัง บางวันก็ดูบอลแทน หนังอีกเรื่องที่เรื่องมาให้ดูคือ บิวตี้ฟลูบ๊อกเซอร์ หรือ เรื่องของน้องตุ้ม อันนี้ขอยืม ฮาโตริ น้องในเว็บไป อยากให้เด็กๆได้ดู เพราะอยากให้เค้ายอมรับความแตกต่างเรื่องเพศ เนื่องด้วยน้องเบนซ์พี่ชายคนโตของแกร์ด้า ค้นหาตัวเองเจอแล้วว่า จริงๆแล้วอยากเป็นผู้หญิง แถมไปแอบประกวดเทพีสงกรานต์ประเภท 2 มาแล้วด้วย
กลัวเบนซ์จะมีปัญหาโดนพี่ๆน้องๆล้อ ก็เลยให้ดูเรื่องนี้ ว่านี่ก็เป็นอีกกรณีที่เลือกเกิดไม่ได้เหมือนกัน เราต้องยอมรับให้ได้ จะเป็นอะไรก็เป็นไป เราต้องเชื่อมั่นในใจตัวเอง และ เราต้องไม่ดูถูกคนอื่นที่ไม่เหมือนเราด้วย เป็นอะไรก็ได้ แต่ขอให้เป็นคนดีด้วยก็พอ
การสอนเด็กๆด้วยหนังก็ดีนะ ให้เค้าดู แล้วแสดงความคิดเห็น แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ข้อเสียคือ มันเหนื่อย เพราะกว่าเด็กๆจะมาดูก็หลัง 1 ทุ่ม เพราะเค้าต้องกินยาต้านตอน 1 ทุ่มก่อน แล้วกว่าจะคุยกันเสร็จ กว่าจะดูหนัง กว่าจะสรุป เราอ่ะเหนื่อย แต่เด็กๆไม่เหนื่อยกันเลยวุ้ย
การเรียนเต้นรำบำบัดมีทุกวันเลย วันหลังๆเด็กๆดื้อมากขึ้น คงเพราะเบื่อแล้ว เราก็ยิ่งเหนื่อยมากขึ้น อยากกลับบ้านมากที่สุด เพราะทั้งเหนื่อย ทั้งเบื่อ ทั้งร้อน แต่เห็นความตั้งใจของครูแล้ว ทิ้งเค้าไปไม่ลง ทำไมเค้ามีความมุ่งมั่นมากจังเลยนะ เค้าตั้งใจสอนมากๆ ทุ่มเทสุดๆ แล้วเราเป็นคนไทยเหมือนเด็กๆเราจะทิ้งได้งัย ฝรั่งเค้ายังมาช่วยเลย
วันสุดท้าย มีการแสดงละครเพลงด้วย โดยใช้ท่าทางต่างๆที่ครูสอน ตอนแรกก็คิดว่า เด็กๆคงทำไม่ได้ แต่พอเอาเข้าจริง เด็กๆก็ทำได้ดีเลยนะ เห็นแล้วชื่นใจ ถึงแม้บางครั้งเค้าจะดื้อมาก ซนมาก และเค้าก็ยังรู้กาลเทศะ รู้ว่าตอนนี้เอาจริงหล่ะนะ เค้าก็เงียบและตั้งใจได้
เห็นเด็กๆที่เราอบรมสั่งสอนมา เรียบร้อยน่ารัก มีมารยาทดี เราก็ชื่นใจอ่ะคะ ตอนจะกลับบ้าน ครูฝรั่งร้องไห้ใหญ่เลย เค้าชมว่าเด็กแกร์ด้า น่ารัก เราก็ภูมิใจที่เด็กๆน่ารักนะ
แต่ปัญหามันก็เริ่มๆมีอ่ะ เพระเด็กๆโตขึ้นทุกวัน กำลังจะเป็นวัยรุ่นกันเยอะ ปัญหาเรื่องความรัก ความใคร่กำลังจะเกิด กลัวๆอยู่เหมือนกัน
ตอนนี้เด็กแกร์ด้าเพิ่มเป็น 55 คนแล้ว มีเด็กมาใหม่ 2 คน คนหลังสุดนี่เราอยู่ด้วยตอนถูกเอามาส่ง เป็นเด็กผู้หญิงอายุ 11 ติดเชื้อตั้งแต่เกิด พ่อแม่ตาย ญาติรังเกียจ โดนโยนไปโยนมาหลายบ้าน ไม่มีใครยอมเลี้ยงไว้เลย พอมาถึงแกร์ด้า คุยกัน แล้วเราบอกว่า เดี๋ยวอยู่ด้วยกันที่นี่หล่ะเนอะ น้องเค้าก็ตอบว่า ค่ะ ขอให้ที่นี่เป็นบ้านสุดท้ายของหนูแล้วกัน ฟังแล้วอึ้งๆเหมือนกันแฮะ
เด็กติดเชื้อเอดส์ ไม่หมดไปสักที เห็นแล้วสงสารอ่ะ เกิดมาก็เป็นโลกร้ายเลย เฮ้อ.........
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
13 พ.ค. 48 21:42:39
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ Dance therapy
..... แวะมาช่วยส่งกำลังใจ ให้คุณหมูแก้วด้วยครับ
