ผมไม่ได้เข้ามาที่นี้นานมาก....นานมากจริงๆ เพราะผมไม่มีเรื่องน่าสนใจหรือคำถามใดๆที่คิดไม่ตกมานานแล้ว นับตั้งแต่การจบมหาวิทยาลัยและได้งานทำเป็นเรื่องเป็นราว
สองปีแห่งการใช้ชีวิตแบบมนุษย์เงินเดือนมันช่างซ้ำซากและราบรื่น ทุกๆวันจะได้ยินแต่เรื่องเดิมๆจนขาดความตื่นเต้น เงินเดือนออก ผู้ชายก็พากันไปเมา ผู้หญิงพากันคุยเรื่องช๊อปปิ้งและความงาม ตามยุคที่วัตถุเป็นใหญ่
ผมก็เริ่มเป็นมนุษย์เงินเดือนแบบนั้นเช่นกัน แม้รู้ดีว่าลึกๆแล้ว ผมไม่ใช่ แต่การเอาตัวรอดในเมืองใหญ่ที่ไม่รู้จักใครเลย ผมทำได้เพียง ยอมรับและไหลไปตามกฏเกณฑ์
สิ่งที่เขียนต่อไปนี้ คือประสบการณ์ ตลอดสองปีและคำถามที่เกิดขึ้นในใจผม มันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่เท่าไหร่นักหรอก แต่ผมก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้อยู่ดีดังนั้นก็อาจจะดีกว่าถ้าผมกลับมาที่นี้อีกครั้งและตั้งกระทู้อีกหน..
เรื่องมันเกิดขึ้นตามปกติสำหรับพนักงานบริษัทที่ยังไม่มีครอบครัวเช่นผมหรือบางคนที่มีครอบครัวแล้วแต่ยังรักสนุกเหมือนรุ่นพี่ที่ออฟฟิศที่ผมรู้จักอีกหลายๆคน ที่พอถึงเวลาเงินเดือนออกพวกเราบางส่วนก็ออกท่องตะลอนๆ ตามร้านเหล้าและสถานที่บันเทิงยามค่ำคืน
แต่คืนดังกล่าวออกจะพิเศษหน่อยวันเงินเดือนออกดันตรงกับวันศุกร์คืนนั้นพบและรุ่นพี่จึงออกเที่ยวกันตั้งแต่หัวค่ำ
เราเริ่มต้นที่ตรอกข้าวสารดื่มกันจนร้านปิด แล้วพี่คนหนึ่งก็เริ่มชวนเราทั้งกลุ่ม เห้ยคืนนี้เราพาพวกนายทัว
เป็นอันรู้กันว่า ทัว ที่ว่านั่นคือการไปดูสาวๆที่ขายบริการทางเพศแบบอันเดอร์กราวด์ และนี้คือเรื่องที่ผมกำลังจะเล่าให้ฟัง
ที่แรกที่เราเริ่มต้นคือสนามหลวง สิ่งที่ผมเห็นจนคุ้นตาเมื่อซัก2-3ปีก่อนหน้านี้คือกระเทย โหด ที่ชักชวนลูกค้าที่มีรสนิยมแบบที่ชายแท้ๆรู้สึกขยะแขยง ทว่าตอนนี้ มันเปลี่ยนไป สิ่งที่ผมเห็นคือเด็กๆเล็กๆที่เริ่มเป็นสาว แต่ตัวนั่งกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่ๆ บางคนยังเล่นไล่จับกันอยู่เลย แต่เมื่อรถคันใดคนหนึ่งขับช้าๆและเปิดกระจก เธอจะถามทันทีว่าไปเที่ยวไหมพี่500 เรื่องนี้มีรายการทีวีเอามาออกแต่ประเด็นที่ผมจะพูดไม่ได้อยู่ที่พวกเธอกลับเป็นเรื่องของตัวผมเอง
ผมรู้สึกแย่ที่เห็นเด็กๆพวกนั้น ผมถามพี่ที่ไปด้วยกันเบาๆ
เฮ้ยพี่ ไม่เด็กไปหน่อยหรอ
เจ๋งดีนะ พี่ลองมาแล้ว คือคำตอบที่พี่คนนั้นตอบกลับมา ผมยอมรับว่าผมก็เป็นผู้ชายที่ชอบเรื่องแบบนี้ แต่ไอ้ที่เจอนี้มันเกินกว่า ความเป็นคนของผมจะรับได้ผมเลยถามต่อไป
พี่ไม่กลัวกรรมมันเข้าตัวหรอ พี่ก็มีลูกสาวนา
ก็พี่ไม่ได้ไปปล้ำเด็กมันนี่ มันมาขายของมันเองถ้ามันไม่ขายพี่ก็ไม่ทำหรอก ลูกพี่แม่มันดูแลดีน่า นายก็คิดซะว่าช่วยค่ามือถือค่าเสื้อผ้าเด็กมันซิ เอาน่าถือว่าเป็นการช่วยชาติกระจายรายได้แกพูดขำๆ
ผมก็ขำแก แต่ลึกๆแล้วก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่นักผมจึงนั่งเบาะหลังนิ่งๆไปเสียปล่อยให้รุ่นพี่ข้างหน้าเขาฮาเฮกัน เพราะไม่มีปัญญาห้าม
รถวนยังไม่ทันครอบรอบก็มาจอดหน้าวัด ตรงม้านั่งมีเด็กผู้หญิงกลุ่มใหญ่ประมาณ7-8คนราวๆนั้นพร้อมเด็กผู้ชายบนรถมอเตอร์ไซด์อีกสามคนจับกลุ่มอยู่
หนึ่งในกลุ่มนั้นเดินปรี่เข้ามาเราทันที ว่าไงพี่ชอบคนไหน
เธอถาม รุ่นพี่ผมทั้งคู่มองไปที่เด็กกลุ่มนั้นแล้วถามราคาเธอทันที
เท่าไหร่ พี่ผมถามออกไปจากในรถ
ชั่วคราว500 เธอบอก
ตอนนี้ผมเองเสียอีกที่รู้สึกอายเลยพยายามเบือนสายตาไปทางอื่นเสีย
แล้วเราอ่ะทำด้วยป่าว พี่อีกคนถาม เธอไม่พูดแต่รับคำด้วยการพยักหน้ายิ้มๆแบบที่ไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าอายแต่อย่างใด
แล้วเท่าไหร่ล่ะ
เท่ากัน เธอตอบกลับมา
พี่ให้น้องคนเดียว1200แต่พวกพี่สามคนไปไหม พี่คนขับถาม
เธอสายหัวทันทีแต่หันหน้ามามองผม ถ้าพี่คนเดียวหนูไป
เธอหันมาพูดกับผม (ออกตัวก่อนว่าไม่ใช่เพราะผมหน้าตาดีแต่อย่างใด ผมคิดว่าเพราะในรถคนที่ผมนั่งไปนะ ผมอายุน้อยที่สุดกระมัง)
ตอนนี้ผมต้องอยมรับกับทุกท่านที่มาอ่านกระทู้ว่าผมเกือบตบะแตก เธอเป็นเด็กสาวหน้าจัดว่าสวยทีเดียว ผมเขียนมาตลอดว่าผมไม่ชอบสิ่งที่ผมเจออยู่นี้ และผมก็ยังยืนยันในสิ่งที่ผมเขียนผมรู้ว่ามันผิดทั้งกฏหมายและมโนธรรม แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธว่าผมเกิดอารมณ์กำหนัดขึ้นเมื่อเธออกปาก
คราวนั้นมันจบลงด้วยการที่ไม่มีใครหิ้วสาวติดรถขึ้นมาด้วยแม้เราจะเวียนไปอีกหลายๆที
ผมยังคงคบพี่ทั้งสองคนนี้อยู่เพราะถึงเรื่องแบบนี้เขาดูไร้คุณธรรม แต่เขาก็เป็นคนทำงานที่เก่งและมีน้ำใจกับผมมากๆ ผมจะไม่วิจารณ์สิ่งที่เขาทำและชอบทำ
แต่สิ่งที่ผมเจอนี้ผมกลับมาตั้งคำถามให้กับตัวเองถึงแม้เรื่องนี้ผ่านมานานหลายเดือน แต่ผมยังไม่กล้าผ่านไปเที่ยวแถวนั้นผมรู้ว่าผมใจแข็งไม่พอ ถ้าผมไปอีกเรื่องที่เกิดขึ้นมันอาจจะไม่ได้ดีอย่างนี้ก็ได้
คุณล่ะฟังเรื่องของผมแล้วคิดว่าไง ถ้าคุณเป็นแบบผมคุณจะห้ามใจได้ไหม คุณคิดว่าสามัญสำนึกของคุณมันสามรถควบคุมสัญชาติญาณของคุณได้ไหม ตอนนี้ผมไม่สามารถด่าสังคมว่าเลวร้ายได้อีกเลย เพราะลึกๆแล้วผมก็รู้ตัวว่าสิ่งที่ผมรู้สึกมันก็เลวร้ายไม่ต่างกัน
และหากคุณเป็นผมคุณพอจะมีทางออกที่ดีๆให้ตัวเองไหม
จากคุณ :
CrazySpace 
- [
1 มิ.ย. 48 05:05:19
]
สัญชาติญาณ กับ สามัญสำนึก
