เล็ก มาหาที่บ้าน
ฉันคำนวณไม่ถูกว่าเป็นเวลากี่ล้านนาทีมาแล้วที่เฝ้าคิดถึง และคอยให้ที่จะได้เห็นหน้าเขาอีกสักครั้ง
ผ่านมาเป็นปี ไม่มีวันไหนและคืนไหน ที่จะไม่คิดถึงเขา
เคยเฝ้าแต่คิดเอาเองว่าตัวเองจะดีใจแค่ไหนถ้าเขาจะมาอยู่ตรงหน้า
เคยคิดว่าคงมีคำพูดหลายล้านคำที่อยากจะพูดกับเขา
เคยคิดว่าจะร้องไห้แล้วโผเข้ากอดเขาเพื่อซุกหน้าลงซับน้ำตากับอกอุ่น
แต่พอเขามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าจริงๆ
ความรู้สึกคิดถึงในใจมันกลับหายไป กลายเป็นความรู้สึกที่ห่างเหิน เมินเฉย
ความดีใจที่คาดว่าจะเกิดก็ไม่ได้เกิด มีแต่ความประหลาดใจ...แค่นั้น
คำพูดที่เคยอยากพูดสักหลายล้านคำ ก็ไม่รู้หายไปไหน...
ฉันได้แต่เพียงพูดว่า อ้าว...สวัสดีค่ะ
ฉันไม่มีน้ำตาสักหยด ดวงตาแห้งผาก และไม่ได้โผเข้าไปหาเขา
แต่คอของฉันแข็ง บ่าตั้งตรง ตาก็มองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเหมือนคนแปลกหน้าที่ฉันไม่เคยรู้จัก
เขาเริ่มการสนทนา....แต่คราวนี้ฉันไม่ได้อยากคุยอะไรกับเขามากมายนัก
เราคุยกันสองสามประโยค ฉันก็ขอตัวเข้านอน เขาจึงต้องลากลับ
ฉันเดินไปเปิดประตูบ้าน มองตามรถยนต์ที่แล่นออกไปอย่างช้าๆ
กระจกด้านคนขับเปิดลง ตาคู่นั้นมองฉันอย่างตัดพ้อ น้ำตาลูกผู้ชายคลอ..เห็นเป็นประกายระยับในแสงไฟ
ฉันสบตาตอบ ยิ้มให้เหมือนยิ้มให้ชายแปลกหน้าที่พบในลิฟต์
................เขาไปแล้ว...............
ฉันแปลกใจ แต่ก็ตอบตัวเองได้
ฉันไม่ได้รักผู้ชายคนนี้ในปัจจุบัน
ฉันรักผู้ชายคนเดียวกันนี้ในอดีต....
ซึ่งอดีตก็ได้ผ่านไปแล้ว จบไปแล้ว ไม่ย้อนกลับมาแล้ว
และเขา...ก็ไม่อาจจะกลายเป็นตัวของเขาในอดีตได้อีกแล้ว
.......คืนนั้น....
ฉันหลับฝันถึงแต่เขาคนนี้ในอดีต
อิ่มใจที่ ได้คิดถึง ได้เปิดความทรงจำในอดีตออกดูอย่างแสนรัก
เสียงโทรศัพท์มือถือดัง..ปลุกฉันจากห้วงคำนึง
อ้อ..เขาคนนี้ในปัจจุบันนั่นเอง
ฉันเอื้อมมือไปปิดมือถืออย่างรำคาญใจ
แล้วก็พลิกตัวอย่างผ่อนคลาย..เพื่อจะฝันถึงเขาคนนี้ในอดีตต่อ
เล็ก...ฉันรักเธอ...
จากคุณ :
แมวอ่อนแอ 
- [
11 มิ.ย. 48 12:11:50
]
ฉันคงเพี้ยน...
