ในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่เศร้าใจเหลือเกิน
ช่วงหลังๆ เด็กติดเชื้อHIV ที่บ้านแกร์ด้า เติบโต แข็งแรงขึ้นมาก สภาพเด็กผอมแห้ง แผลเต็มตัว ราขึ้นเต็มปาก เต็มตัว เมื่อตอนที่ถูกครอบครัวเอามาทิ้งใหม่ๆหายไปหมด
เด็กๆเติบโต แข็งแรง น่ารัก แต่ก็ดื้อขึ้นเรื่อยๆ สร้างเรื่องราวมาให้ปวดหัวเป็นระยะ ช่วงหลังๆนี่ กลุ่มเด็กผู้ชายรุ่นโตๆ พยายามหนีออกจากบ้านบ่อย บางครั้งมีงัดห้องขโมยของด้วย
ล่าสุดก็จะหนีอีก แถม ก้าวร้าวขึ้น ประกาศชัดเจน ว่าไม่อยู่ที่นี่แล้ว เพราะไม่มีอิสระ มีคนมาสั่งกินยา กินข้าว ต้องกินนอนเป็นเวลา ต้องทำนั่นทำนี่ ไม่อยากไปโรงเรียน จะไปอยู่กันเองข้างนอก ไม่ให้ไปครั้งนี้ก็ต้องหนีให้ได้
อายุ 11-12 ขวบ นี่นะ จะไปอยู่กันเอง
พี่เลี้ยง ที่ทนุถนอมดูแลกันมา ก็นั่งร้องไห้ไปสิ เด็กๆไม่สน
เราอยู่กรุงเทพ พอน้องรีโทรมาเล่าให้ฟัง ยังร้องไห้เลย น้อยใจ รักพวกเค้ามากมาย แต่เค้าไม่เห็นค่าของความรักนี้เลย
วันเสาร์ก็ขับรถเข้าไปหา เพือ่นๆขับตามกัน 3 ขัน เพือ่ไปคุยกับเด็กๆ หัวโจก 4 คน ดูแข็งกร้าวมาก ส่วนคนอื่นๆ ไม่มีปัญหา ไม่คิดไปไหน และ ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเพือ่นๆ บ้านแกร์ด้าได้เด็กมาใหม่อีก 2 คนด้วย แห้งกรอบมาเลย เชื้อราเต็มปาก ผอมมากๆ คนนึงเดินไม่ได้ ทั้งๆที่ 8-9 ขวบแล้ว เพราะเชื้อมันกินกระดูก ก็ต้องดูแลกันไป แอบระแวงหน่อยๆ ว่าเลี้ยงจนแข็งแรงแล้วจะหนีอีกมั้ย
เราก็ไปคุยกับพี่เลี้ยงเด็กว่า อย่าท้อ เราทำดีที่สุดแล้ว เลี้ยงเค้าอย่างดีแล้ว ถ้าเค้าจะไป ก็ต้องปล่อยเค้าไป เรายังมีเด็กอีก 50 กว่าคนให้ดูแล แล้วเด็กหลายๆคนของเราก็เป็นเด็กดีนะ ดังนั้นอย่าหมดหวังกับเด็กๆ
วันเสาร์ พ่อแม่อุปถัมภ์ของแกงค์ 4 คน ก็ไปคุยกับลูกๆ แต่ดูจะไม่ได้ผล เพราะวันนั้นเค้าก็หนีอีก แล้วพอรุ่งเช้าหิวก็มาค้นครัวหาของกิน อิ่มแล้วไปใหม่
เมื่อวาน น้องรีก็โทรมาปรึกษาว่า เห็นทีจะไม่ไหว เพระพูดไม่เชื่อกันเลย แถมยังเข้าๆออกๆบ้านอีก ไม่ยอมฟัง ไม่กินยา เอาไม่อยู่แล้วจริงๆ
เงียบกันไปสักครู่ แล้วก็ต้องตัดสินใจเด็ดขาด "ส่งเด็กกลับบ้าน" ตอนแรกก็คิดๆจะส่งเด็กไปอยู่สถานสงเคราะห์อื่น แต่ก็ไม่มีใครรับ ใครจะอยากรับปัญหาไปหล่ะ ลำพังเด็กของตัวเองก็ปวดหัวกันจะแย่แล้ว
น้องรีเปิดแฟ้มประวัติ แล้วแบ่งเด็กเป็น 2 สาย เพราะ 4 คน 4 จังหวัด นัท อยู่กาฬสินธิ์ เต็ง อยู่ โคราช ปลาอยู่นครสวรรค์ ภู อยู่ราชบุรี
นาทีที่เด้กๆก้าวขึ้นรถ เค้าก็ทำหน้าเฉยเมย ไม่รู้สึกอะไร แต่คนเลี้ยงนี่หัวใจสลาย ร้องไห้ซะแทบตาย
ญาติๆ ไม่ค่อยเต็มใจจะรับเด็กคืน เพราะถ้าเค้าอยากเลี้ยง เค้าคงไม่เอาไปทิ้งให้เราตั้งแต่แรกหรอก เจ้าหน้าที่ที่ไปส่ง ก็ไม่ยอมเอาคืนเหมือนกัน บังคับญาติเซ็นรับเด็กไป
เด็กเริ่มซึมเล็กน้อย เพราะ เค้าเห็นญาติๆไม่ค่อยเต็มใจรับเค้า ตัวเค้าเองก็ไม่อยากกลับบ้าน เพราะบ้านแต่ละคนนะ จน ลำบาก เพื่อนบ้านรังเกียจ บางบ้านญาติก็รังเกียจ แต่ในเมือ่เค้าเลือกทางเดินของตัวเองแบบนี้ เราก็จำเป็นต้องส่งเค้ากลับ โดยให้ยาต้านไวรัส ไป 1 เดือน แต่หลังจากนั้นก็แล้วแต่บุญ แต่กรรมของเด็ก
ก็หวังว่า เด็กๆคงจะได้บทเรียนในชีวิตบ้างนะ เจ้าหน้าที่ที่ไปส่งเด็กคาดเดาจากสภาพครอบครัวว่า เด็กคงต้องหนีออกจากบ้าน หรือไม่ก็ตาย ในเร็วๆนี้ เพราะสภาพครอบครัวไม่ค่อยดีเลย
ตอนนี้เหลือ ภู อีกคนนึงที่ยังไม่ถึงมือญาติ เพราะพาไปส่งญาติข้างพ่อ ที่ราชบุรี เค้าไม่อยู่ ไปขายโอ่ง ทางใต้ คนที่อยู่ก็ไม่รับ เพราะ ลำพังจะกินเองยังไม่มีจะกินเลย ก็เลยจะต้องเอาภูไปส่งญาติข้างแม่ที่เชียงราย จะขึ้นรถทัวร์คืนนี้
ญาติข้างแม่เป็นหลวงตาแก่ๆ ซึ่งไม่รู้ตายรึยัง ถึงยังไม่ตาย อนาคต ภูก็คงจะลำบาก ถ้ายาหมดแล้ว หลวงตาจะพาภูมาหายาต้านฟรี ที่ รพ.ได้รึเปล่านะ แล้วถ้าดื้อยาตัวนี้ จะเอาเงินที่ไหนซื้อยา สงสารหลวงตาด้วย เพราะ ภู ก็ดื้อมากๆ แถมชอบใช้ความรุนแรงด้วย
ชีวิตเป็นของเค้า และ เค้าก็เลือกทางเดินแล้ว พวกเราก็จำใจต้องปล่อยวาง สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
เราเป้นห่วงเรื่องการแพร่กระจายของ HIV ด้วย ถ้าเค้าไม่ตายอีก 2-3 ปี ก็เป็นหนุ่มแล้วนะ เค้าแพร่เชื้อได้ แถม เป็นเชื้อ HIV พันธ์ดื้อยาด้วยสิ เค้าจะทำรึเปล่านะ จะเป็นคนดีรึเปล่า ก็ได้แต่หวังว่า ถ้ามีชีวิตอยู่ ก็ขอให้เป็นคนดีพอสมควร อย่าแพร่เชื้อให้ใครต่อเลย มันบาปมากๆนะ
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
5 ก.ค. 48 14:43:21
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ วันแสนเศร้า ต้องส่งเด็กกลับบ้าน
