เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะฟังเพลงของดีทูบีเลย (ไม่ใช่ไม่ดีนะ พอดีเพลงมันไม่ใช่แนว) แต่เพิ่งได้ยินเพลงโสดเมื่อวันก่อน ฟังแล้วรู้สึกว่า อะไรมันจะตรงกับชีวิตผมขนาดนี้เนี่ย...อายุก็จะบั้นปลายยี่สิบแล้ว ยังไม่มีใครซักที เพื่อน ๆ มีมากมาย แต่ก็มีคนของมันเกือบหมด เหลืออยู่กะผมไม่กี่คนเอง
ปกติอยู่คนเดียวได้ ใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ซื้อของคนเดียว เที่ยวคนเดียว ทำได้หมด แต่เหมือนมันขาดอะไรไปซักอย่าง...
วันไหนเซ็ง ๆ ก็เดือดร้อนเพื่อนหน่อย ต้องเรียกพวกมันออกมาเฮกัน แต่วันที่ไม่มีใครมาเลยนี่สิ...
มีอยู่วัน ไปดูหนังที่เซน ปิ่น ตอนรอหนังเข้าเดินเล่นอยู่หน้าโรง ดูคนโน้นคนนี้ไปเรื่อย เชื่อไหมว่ารอบนั้นไม่มีใครมาเดี่ยวหรือมาเป็นคี่เลย มาเป็นคู่กันหมดเกือบเต็มโรง... ช้ำใจ ช้ำใจ
เอ...ผมก็ไม่ได้หน้าตาแย่จนเกินไปนะ อย่างอื่นก็พอใช้ได้ ไม่เลิศเลอแต่ก็ใช้ได้นะ แย่หน่อยก็ตรงที่...เป็นโรคปอดนี่แหละ ยิ่งต่อหน้าเธอที่ชอบนะ ยิ่งเป็นหนักเลย ไม่ค่อยเป็นตัวเอง มันยังไงไม่รู้ สุดท้ายเลยไม่กล้าจีบใครซักที...
ชอบคนยากอยู่แล้วด้วย ยิ่งปอดยิ่งไปกันใหญ่ พูดง่ายนะครับ ให้กล้าน่ะ แต่ทำจริงยากมากเลย...แล้วสุดท้ายก็เป็นแค่ความทรงจำสีจาง ๆ
คนก็ชอบถามกันจังว่าทำไมไม่มีแฟนกับเขาซักที ก็ได้แต่บอกว่ายังไม่เจอ...
ไม่เคยเสียใจนะครับที่ไม่ได้เข้าไปจีบ แต่เบื่อแล้วอ่ะแบบนี้...ใครมีวิธีอะไรดีดีมั่งครับ ช่วยแนะนำหน่อย...
จากคุณ :
มักกะสัน 
- [
6 ก.ค. 48 01:53:20
]
อยู่คนเดียวก็ไหว แต่เหมือนโลกมีครึ่งใบเท่านั้น....
