เมื่อวาน พีคถึงขีดสุด ..
นั่งพิจารณาตัวเอง ทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต
อธิบายยังไงดีล่ะ...
ก็คงประมาณว่าเด็กๆ คิดอีกแบบ ตอนนี้เป็นอีกแบบ แล้วอนาคตกรูจะเป็นยังไงหว่า
เมื่อวานนั่งคิดๆดู ผมอนาถชีวิตตัวเองทุกวันนี้จริงๆ
เหมือนทุกอย่างจะดูดี .. เรียนจบปุ๊บ หน้าที่การงานมั่นคง ทำงานต่างประเทศ เงินเดือนก็ใช้ได้ ดำเนินชีวิตโดยรู้ว่าอยู่ไปเพราะอะไร มีเป้าหมายอนาคตชัดเจน แต่ก็นั่งคิดอยู่ว่ามีความสุขแล้วแน่ๆเหรอ ลองๆคิดดูแนวทางในการดำเนินชีวิตของผมนั้นเหมือนกับจะต้องคอยสร้างแรงกดดันให้ตัวเองตลอดเวลา ว่า ไม่ได้ เราจะให้คนมาดูถูกเราไม่ได้ เราต้องทำให้ดี ดีกว่านี้ ... ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่มีใครรักไม่เป็นไร ไม่มีแฟนไม่เป็นไร กรูอยู่ของกรูได้ กรูต้องทำงานให้หนักกว่านี้อีก ทำมันเข้าไป
ก็รู้ว่ามันไม่ถูก ก็เข้าใจว่าจริงๆคนรอบข้างเค้าก็ไม่ได้คิดอย่างงั้น ทีแรกก็ยังโอเค เมื่อซัก 5 ปีก่อน โดนแฟนทิ้งสองคน หัวปี ท้ายปี ก็ยังโอเค ใช้เป็นแรงขับดันในการเรียนปีสุดท้าย
แต่หลังๆนี่ชักจะไม่ใช่แล้วน่ะ ... มันเหมือนกับ ทุกสิ่งที่คิดไว้มันซึมเข้าไปในระบบความคิดของผมจริงๆ ซึ่งปกติ เป็นพวกมนุษย์ ego สูงอยู่แล้วซะด้วย
กลับกลายเป็นว่า ทุกวันนี้ผมซื้อความสุขด้วยการใช้เงิน .. เช่นเดือนนี้บ้าๆ บอๆ อยากได้อะไรก็หาข้ออ้างซื้อให้ตัวเอง หมดไปเกือบสามหมื่น แค่ซื้อของสนองกิเลส รองเท้าคู่ละ ห้าพัน มั่ง หูฟังอันละเป็นหมื่น เสื้อตัวละ สอง สามพัน ... ไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอันซักอย่าง
ครับ .. แนวคิดทั่วๆไปแวบแรกที่เกิดขึ้นเวลาคิดย้อนกลับไปคือ .. อืม เสียดายว่ะ
แต่.... ผมกลับไม่คิดแบบนั้น กลายเป็นว่า ผมต้องเหนื่อยหนักกว่าเดิม เพราะคิดว่า ไหนๆก็ใช้ไปแล้ว รับงานนอกเพิ่มดีกว่า จะได้มีตังเพิ่ม
ทำงานทุกวัน ไม่มีความรู้สึกอีกแล้วว่า เสาร์อาทิตย์ หรือ วันหยุดนักขัตฤกษ์เป็นยังไง ทั้งๆที่ตอนเด็กๆ ผมเกลียดคนประเภทนี้มากๆว่า ทำไมต้องทำงานทุกวัน บ้า โรคจิต มันต้องแบ่งเวลาสิว้า
แต่ ... ตอนนี้หลังจากมองตัวเองแล้ว ผมเป็นแบบนั้นแล้ว เป็นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หันหลังให้ครอบครัว และ ความรัก เพื่องาน และ งาน พออยากได้อะไรก็ซื้อ และ ซื้อ เพียงแค่คิดว่ามันก็ความสุข และคงแก้เครียดได้บ้าง ซึ่งเงินที่ใช้มันก็มาจากการรับงานนอก เพราะเงินที่ได้จากงานประจำมันจะเป็นก้อนหลักที่ผมจะต้องมุ่งไปเพื่อจุดมุ่งหมายใหญ่
คือ เก็บเงินเรียนต่อต่างประเทศ ..
และแล้ว เข้าสู่ประเด็นเลยคือ
....ผมสุขจริงๆเหรอ ...
ทำไมตอนเด็กๆ ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรทั้งนั้น แต่มีแฟน มีครอบครัว ผมรู้สึกว่าผมมีความสุข มากกว่าในตอนนี้ที่ผมอยากได้อะไรก็ซื้อ อยากใช้อะไรก็ใช้ แต่จริงๆแล้ว ลึกๆข้างใน มันเหงา เป็นที่สุด ...
และนี่คือชีวิตที่ตอนเด็กผมเคยเกลียดที่สุด และไม่เคยคิดว่าจะเป็นมาก่อน ...
นี่คือ ตัวผม ในตอนนี้ ที่อายุ 27 ปี
... ไม่รู้ว่ามันผุดขึ้นมาได้ยังไง
... ขอระบาย และ ฟังความเห็นหน่อยนะครับ
ขอบคุณครับ
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 14:02:59
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 48 13:03:08
จากคุณ :
TeMpLaTe 
- [
30 ก.ค. 48 12:58:17
]
== เฮ่อ ชักจะไปกันใหญ่แล้วครับ แนวคิดผมพักนี้..อดสูตัวเองเหลือเกิน. ==
... เข้ามาดู และอยากจะบอกตรง ๆ ว่า ชีวิตของเฮียน่ะ ยังมีอีกคนหลายคนที่อิจฉาและรู้สึกว่าเฮียเป็นคนเก่ง น่ายึดเป็นตัวอย่าง