เรายังไม่สามารถลืมความรักครั้งแรกของเราได้ แม้กระทั่งตอนนี้
เรายังมีอะไรในใจหลายๆอย่างที่อยากให้เค้ารับรู้ แต่เราก็ไม่คิดจะติดต่อเค้า
ทั้งๆที่ทำได้ง่ายดาย แต่ก็ไม่ทำ
แม้จะคิดถึงสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เจ็บปวด ไม่ทรมาน
หลังจากซึมเพราะความคิดถึง
ก็มักจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเราทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งดีๆที่เค้าเคยทำให้เรา
เราสองคนอยู่ห่างกันพอสมควร แต่ในความรู้สึกเรา มันยังใกล้
แต่วันนี้ สิ่งที่เราได้รับรู้
คือ....
เค้ากำลังจะย้ายไปอยู่ในที่ไกล ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
เราเศร้าจัง
เรายังมีอะไรในใจที่อยากให้เค้ารับรู้อีกเยอะแยะ
...........................
ย้อนกลับไป 13 ปีที่แล้ว (ปลายปี 2535) ที่เรากับเค้าคนนั่นเจอกันครั้งแรก
เค้าเป็นคนหน้าตาดี ต่างกับเรา เหมือนเด็กกะโปโล หาเสน่ห์ไม่เจอสักที่
ด้วยความเป็นเด็ก และค่อนข้างต่อต้านผู้ชาย
เราแสดงออกว่า ไม่ชอบขี้หน้าเค้า ทั้งๆที่ในใจ เขินๆอยู่เหมือนกัน
ตอนที่เจอกันครั้งแรกๆ เราไปทำเปิ่นให้เค้าเห็น อายยย...มาก!!
แต่ความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มจากตรงนี้แหละ
พ่อเรากับพ่อเค้าเป็นเพื่อนกัน
พี่เราและพี่เค้าเป็นเพื่อนกัน
และเค้าเอาเรื่องเปิ่นของเราไปเล่าให้พี่เค้าฟัง
เราโกธรมาก เพราะอาย
พี่เค้าก็แหย่ และต่อโทรศัพท์ให้เราโทรไปต่อว่าน้องเค้า
เราก็ไม่ยอมคุยหรอกน่ะ แต่ก็ขอด่าสักทีเถอะ
ก็แว้ดๆใส่ แค่นั่นแหละ ก็ไม่ได้คุยอะไรต่อ
เวลาก็ผ่านไปช่วงนึง ไม่นานหลังจากนั้น
พี่เราและพี่เค้าก็นัดเที่ยวกัน กินข้าวฟังเพลงตามผับ
และเราก็ได้เจอเค้าอีก
เราก็เชิดตามประสา ชั้นขอฟอร์มไว้ก่อน
เค้าก็แหย่ๆ ว่าขอโทษน่า ไม่โกธรน่ะ
เกิดมา ก็เพิ่งมีผู้ชายมาพูดน่ารักๆแบบนี้ด้วย
หัวใจเต้นแรงมาก โกธรเกิดอะไร หายไปหมดแล้ว
แต่ยังขอฟอร์มไว้ก่อน
เป็นอันว่า เรากะเค้าก็ไม่ได้คุยกันดีๆสักที
จากคุณ :
อย่าให้อดีต ปิดกั้นตัวเอง
- [
3 ส.ค. 48 19:02:19
A:203.146.145.194 X: TicketID:105440
]