วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ มึนตึ๊บ เคยคิดเหมือนกันว่าสักวันจะต้องเกิดเหตุการณ์นี้ แล้วในที่สุดมันก็มาถึง
วันนี้ตอนสายๆ ไปเดิน Lotus ซื้อของเตรียมขับรถเข้าบ้านแกร์ด้า พรุ่งนี้ กำลังช๊อปเพลินๆ ก็มีโทรศัพท์เข้ามา เบอร์ไม่คุ้น แต่ก็รับ สวัสดีค่ะเสร็จ ทางนู้นก็ถามเลย คุณแก้วใช่มั้ย มีเรื่องจะถามหน่อย เราก็ถามกลับไปว่า ใครค่ะ ((คือเราว่าคุณโทรมานี่ควรแนะนำตัวสักนิดนะคะ ว่าเป็นใครมาจากไหน))
ทางโน้นตอบว่า ชื่อเก๋ เราก็ถามว่า ได้เบอร์เรามาได้งัยอ่ะคะ เค้าว่า เพื่อนให้มา ขี้เกียจซักไซร้ ว่าเพื่อนไปเอามาจากไหน เราไม่ได้แจกเบอร์ง่ายๆ แล้วเค้ามีสิทธิ์อะไรเอาเบอร์ไปแจกต่อ โดยไม่ขอเรา ก็ถามไปว่า มีเรื่องอะไรให้ช่วยเหรอค่ะ เค้าก็ถามว่า ที่ขอนแก่น เราทำโครงการช่วยเหลือผู้ติดเชื้อด้วยรึเปล่า
เราก็ตอบว่า ไม่ได้ทำค่ะ ได้ยินเสียงทางโน้น บ่นแว่วๆมาว่า ไม่มีเหรอ แล้วก็ตัดสายไปเลย อึ้งไปสักพัก ทำไมเค้าไม่มีมารยาทเลยเนอะ แต่ก็ช่างเค้า ปล่อยไป
อีกแป๊บ โทรศัพท์ดังอีกแล้ว นึกว่ารายเดิมโทรมา ปรากฎว่าไม่ใช่ เป็นเบอร์เพื่อนผู้ชายคนนึง รู้จักกันมา 8 ปี เป็นเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทนะ ปีนเขา เข้าป่า กางเตนท์มาด้วยกัน เป็นเพือ่นเก่า 1 ใน 2 คน ที่โทรมาหา แล้วเรายังรับสายอยู่บ้าง (อีกคนคือคนที่เราบอกเค้าตั้งแต่วันแรกที่ติดเชื้อ) ส่วนเพื่อนคนอื่นถ้าโทรมาโชว์เบอร์ เราจะไม่รับ ไม่ติดต่อ ไม่ข้องแวะด้วย
กำลังเซ็งๆ กับสายเมื่อกี้ ก็เลยกดรับสายเพื่อน เพื่อนถามประโยคแรกว่า อยู่ไหน ก็บอกไปว่า ซื้อของอยู่ Lotus คำถามที่สอง "" แล้วเธอไปทำอะไร ใน TV"" "" หมูแก้ว นี่คือใครเหรอ""
อึ้ง....................พูดไม่ออก ตอบไม่ถูก ถึงแม้จะเคยคิดว่า สักวันจะต้องมีคนที่เคยรู้จักเรา จำเราได้ หรือ รู้ว่าเราเป็นเอดส์ เพราะการรับเป็นวิทยากรบรรยายตามที่ต่างๆต้องเจอคนเยอะมาก และ การทำงานด้านเอดส์ การช่วยงานบ้านแกร์ด้า ก็ต้องทำประชาสัมพันธ์ ข้องแวะกับสื่อบ่อย
แต่เราไม่คิดว่าเพื่อนคนนี้จะรู้ เพราะเค้าไม่เล่นเนท ไม่อ่านหนังสือ ทำงานกลางทะเล คงไม่ค่อยได้ดู TV แต่ปรากฎว่า เค้าดูรายการ 50-50 ที่เว็บแก้วไปแข่งเกมหาเงินช่วยบ้านแกร์ด้า
มันมี VDO ตอนต้นที่สัมภาษณ์เรานิดเดียวเอง เห็นเราประมาณ 1-2 นาที ตอนแรกที่อัดเทป เค้าก็ว่าจะไม่ให้เห็น พอไปเช็คเทป ก็บอกว่าจะทำเบลอให้ แต่ตอนเทปออกอากาศจริงๆ มันค่อนข้างชัดมากนะ
เพิ่งคุยกับพี่แตน และ กวาง เมื่อวานว่า ภาพที่ออกไปมันชัดมาก เราเพิ่งจะบอกไปว่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด มันมาถึงขนาดนี้แล้ว ถอยกลับไปไม่ได้แล้วนี่ ต้องเชื่อมั่นไว้ ว่าเราคิดดี ทำดี ผลดีคงคุ้มครองบ้างหรอก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ก็คิดว่า เสียสละเพื่อส่วนรวมก็แล้วกัน
วันนี้เจอเลย ก็เลยอึ้งไปนาน อึกอัก ยังไม่ทันได้ตอบอะไรเพือ่น เพือ่นดันพูดถึงว่า แกนึกยังงัยไปเล่นเนี่ย แล้วเค้าไม่มีคนอื่นแสดงแล้วเหรอ
????? คราวนี้ ยิ่งเอ๋อ ไปกันใหญ่ เพือ่นพูดเรื่องอะไรเนี่ย คุยไปคุยมา เพื่อนน่ะจำได้ว่า นั่นคือเรา แต่เพือ่นไม่เชื่อว่าเราติดเชื้อ คิดว่าเป็นตัวแสดงแทน คนชื่อ แก้ว เพื่อนบอกว่า ทำไมเค้าไม่หาคนที่เหมือนคนเป็นเอดส์หล่ะ
ได้แต่อึ้ง เพื่อนเราทำงานหนักไปรึเปล่า เข้าใจอะไรผิดนะ แต่ก็นั่นหล่ะ ถ้ามีความเข้าใจแบบเดิมๆว่า เอดส์ เป็นในคนไม่มีการศึกษา มั่ว เจ้าชู้ สำส่อน มีแฟนเยอะ จะต้องไม่มีใครเชื่อ ว่าเราจะติดเชื้อได้
ยัยแก้ว ในสมัยก่อนน่ะ ขี้อายมาก เรียบร้อย หน่อมแน้ม บ้องแบ๋ว แป๋วแหวว มีแฟนกับเค้าคนเดียว แฟนก็เรียบร้อย ซื่อๆ ชีวิตเรียบง่าย จะมาเป็นเอดส์ได้งัย เพื่อนก็เลยคิดไม่ถึงว่าเราน่ะติดเชื้อจริงๆ แถมเราอ้วนขึ้นมากกกกกกกกกกกกกกก แข็งแรง สมบูรณ์ดี
หลังจากมึนงงอยู่นาน ตัดบทว่า แค่นี้นะ เราต้องรีบไป เดี๋ยวจะโทรไปหา วางสายให้หายมึนก่อน คงต้องตัดสินใจว่าจะโทรไปเฉลยว่าเราอ่ะ คือ ยัยแก้วจริงๆ เป็นเอดส์จริงๆ หรือว่าจะปล่อยให้เพือ่นโก๊ะต่อไปดีนะ
แต่เค้าเป็นเพือ่นที่เราสนิทด้วยนะ นิสัยดี ง่ายๆ ตรงๆ ปากหมาเล็กน้อย แต่ก็จิตใจดี ในตอนแรกที่รู้ว่าติดเชื้อ เราก็คิดอยู่ว่าจะบอกเค้าดีมั้ย แต่ก็เลือกที่จะไม่บอก ขอบอกแค่เพือ่นผู้หญิงคนเดียว เราไม่มั่นใจในความเข้าใจเรื่องเอดส์ของเค้า ถ้าเค้ารังเกียจ เราคงเสียใจมากน่ะ
ตัดสินใจยังไม่ได้ ก็เลยรอไว้ก่อน ขับรถไปตรวจ ภูมิคุ้มกัน CD4 กะ นับไวรัส ที่นิรนาม แต่คงยังไม่หายเอ๋อ เลยวนเวียนเลี้ยวผิดเลี้ยวถูกอยู่แถวๆอนุสาวรีย์อยู่นาน กว่าจะไปถึงนิรนาม
เราผลัดผ่อนการเจาะเลือดมานานแล้ว เพระช่วงหลังๆมันตกลงแฮะ ปกติก็มีไม่เยอะอยู่แล้วดันตกมาอีก เลยไม่ค่อยอยากรู้ ล่าสุดมีภูมิคุ้มกัน 4% =66 ตัว น้อยมาก แต่ยังแข็งแรง เลยไม่กินยาต้าน
ไปหาหมออาทิตย์หน้าต้องส่งผลเลือด ก็เลยต้องตัดใจไปตรวจสักที วันนี้พี่อ๊อด คนเจาะเลือดเจ้าประจำหยุดงาน เล่นเอาใจเสีย ตายแน่ๆเรา เพราะเราเจาะเลือดยากมากๆ ถ้าไม่ใช่พี่อ๊อดเจาะ เราแขนพรุนทุกที
วันนี้คนเจาะเป็นน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารัก และก็เหมือนเดิม หาเส้นไม่เจอเลย ไม่ว่าตรงไหน มัดก็แล้ว ตบตีก็แล้ว หากันนานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จน ฝ้าย จู ประชาสัมพันธ์ คนสวยของนิรนาม มายืนเชียร์ด้วย
เราอ่ะ อยากบอกว่า ขอกลับบ้านก่อนได้ป่ะ พี่อ๊อดหายป่วยแล้วค่อยมาเจาะ แต่ก็สงสารน้องเค้า กลัวเค้าเสียใจ ก็ต้องพยายามต่อไป น้องเค้าให้ออกกำลังกาย สะบัดแขน เกร็งแขน คลายแขน กันอยู่นาน แล้วก็ตบกันต่อ
และแล้ว น้องเค้าก็ตัดสินใจเจาะ เจ็บมากเหมือนกัน มีควานหาเส้นเล็กน้อย แต่น้องเค้าอารมณ์ดีนะ เค้าร้องเพลง ลึกสุดใจ ให้ฟัง เพราะน้องเค้าบอกว่า เส้นเลือดเราอยู่ลึกมากๆๆๆๆๆ ต้องแทงเข็มอย่างลึกเลยกว่าจะเจาะได้ เราอ่ะจะเป็นลม ลุ้นระทึก
เจาะเสร็จกลับบ้าน มีงานมากมายต้องเคลีย์ เดือนนี้ ต้องส่งต้นฉบับ AIDS DIARY 4 จริงๆหลังจากเลื่อนมา 6 เดือน งานในเว็บก็เยอะ งานแกร์ด้าก็ห่วง เพราะเด็กๆโตขึ้นมาก ดื้อขึ้นพอควร เค้าต้องการคนดูแล ชี้แนะ เพื่อให้เติบโตเป็นคนดี ที่สังคมยอมรับ
พรุ่งนี้เราก็ขับรถไปแกร์ด้า ไปอยู่ 3 วัน จะกลับมาเย็นวันเสาร์ หอบต้นฉบับไปเขียนด้วย ส่วนเรื่องเพือ่น ต้องพักไว้ก่อน เพระยังงงๆตัวเองอยู่ แปลกนะ สอนเรื่องเอดส์ อธิบายเรื่องเอดส์ ให้คนเป็นร้อย เป็นพันฟังได้ แต่ การจะอธิบายให้เพือ่นคนเดียวฟัง นี่มันลำบากจริงๆ...
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
10 ส.ค. 48 21:21:51
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ ในที่สุด ก็มี... วันนี้
แวะเข้ามาอ่านครับ
