CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    แล้วเราจะพบกันอีก

    น้องปั้น ลูกแม่ เราเจอทั้งความสุข และความทุกข์มากมาย ตั้งแต่แม่จำความได้ แม่เองไม่เคยได้พบกับช่วงแห่งความทุกข์หรือความสุขอะไรที่มากไปกว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา 1 ปี 10 เดือน กับอีก 28 วันเลย  
           ช่วงที่ทุกข์มากๆ เวลาแต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า ศาสนาซึ่งเป็นแค่ตัวหนังสือที่กรอกในเอกสารราชการสำหรับแม่กลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แม่ซึ่งไม่เคยเลยที่จะเชื่อเรื่องศาสนา สวดมนต์ยิ่งกว่าที่เคยทำมาตลอดชีวิต ใครให้ไปทำอะไร แม่ทำทุกอย่าง ไม่กลัวที่ใครจะหาว่างมงาย เพียงเพราะว่าแม่ยังมีหวัง อยากจะให้หนูหายดี แม่นั่งสวดมนต์หลายร้อยรอบตั้งแต่หน้าห้องผ่าตัด จนถึงหน้าห้อง ICU ไม่กล้าจะทิ้งลูกไปไหน กลัวว่าเพียงแค่แม่คล้อยหลัง ลูกจะไม่อยู่กับแม่แล้ว
           แม่ขอพรทุกครั้งว่า บุญอะไรที่แม่ได้ทำมาทั้งชาตินี้และชาติก่อนๆ แม่ขอยกให้หนู ตลอดชีวิตนี้แม่จะไม่ขออะไรอีกแล้ว ขอแค่ให้ปั้นหายป่วยเป็นเด็กปกติ หนูไม่ต้องรักแม่ก็ได้ ไม่ต้องฉลาดล้ำ หรือเก่งกาจ มีพรสวรรค์อะไร ถึงแม่แก่ตัวไป ปั้นไม่ต้องเลี้ยงแม่ก็ได้ ขอแค่ปั้นยังอยู่ และมีความสุข ไม่ต้องทนทุกข์เพราะอาการของโรคก็พอ
          แม่เองไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิต ความสำเร็จในชีวิต ตำแหน่งหน้าที่การงาน ทุกอย่างไม่ใช่สิ่งสำคัญ ขอแค่ปั้นหายป่วยเท่านั้น  
           แต่บุญที่แม่ทำมาคงจะน้อยไป
           แม่เอง แม่ไม่รู้ว่าตอนนี้หนูจะรับรู้หรือเปล่า เพราะหนูไม่อยู่กับแม่แล้วในตอนนี้ หนูคงจะไปอยู่ในที่ที่ดี สุขสบาย ไม่ต้องทุกข์ทรมานเหมือนตอนมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องเข้าห้องผ่าตัด ใส่เครื่องช่วยหายใจ เจาะเลือด ดูดเสมหะ ปั้มป์ห้วใจอีกแล้ว
           ปั้นคงได้ยินที่แม่กับยายสวดมนต์ข้างหูของหนู พูดย้ำให้หนูนึกถึงคำว่าพุทโธเอาไว้ เพราะถึงแม้หมอจะให้หนูหลับ แต่หนูมีน้ำตา แม่พยายามบอกหนูว่าไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ปั้นไม่ต้องกลัว ปั้นไม่ต้องเสียใจที่ต้องจากโลกนี้ไปก่อนแม่ ซักวันเมื่อถึงเวลาของแม่ เราคงได้เจอกันอีก ทั้งๆที่ใจจริงแม่เองก็ยังเห็นแก่ตัว อยากให้หมอยื้อชีวิตหนูเอาไว้ให้ได้
           ทุกๆคนบอกกับแม่ว่า น้องปั้นพ้นทุกข์ไปแล้ว แม่ก็อยากจะเชื่ออย่างนั้น น้องปั้นคงได้ชดใช้เวรกรรมที่ทำมาทั้งหมดแล้วในชาตินี้ ถ้าชาติหน้ามีจริง น้องปั้นคงได้เกิดในที่ดีๆ ไม่ต้องทุกข์ทรมานอีก
           ตอนนี้ แม่เองไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม  แม่ไม่รู้ว่าจะกลับไปทำงานหาเงินไปเพื่อใคร ชื่อเสียง เงินทอง ตำแหน่งหน้าที่การงานแม่ได้รับรู้ตั้งแต่ที่แม่มีน้องปั้น ว่ามันไม่ใช่สิ่งสำคัญต่อชีวิตแม่เลย แม่ทิ้งสิ่งเหล่านั้นเพื่อมาดูแลปั้นให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้น้องปั้นไม่อยู่กับแม่ ไม่ต้องการให้แม่ดูแลอีกแล้ว
     
           ปั้นคงจำเพลงนี้ได้ เพลงที่แม่ร้องคลอกับวิทยุที่ข้างหูปั้น ในวันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน ก่อนที่ลูกจะอาการแย่ลง
     
      ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ

      นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
    สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
    บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
    ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก

    เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ ฉันก็มีแต่ความอุ่นใจ
    รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
    แม้สุดท้ายจะเหลือเพียงฝัน หรือจะเป็นอย่างไรก็ตาม
    ฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ

           แม่ไม่เสียใจกับวันเวลาที่ผ่านมา เพราะแม่มั่นใจว่าเราพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่เราก็ได้รักกันและดูแลกันอย่างเต็มที่ แม่ได้มีความสุขจนกลั้นยิ้มไม่อยู่และทุกข์มากมายจนไม่มีน้ำตา
           เราได้รับน้ำใจและความห่วงใยทั้งจากญาติพี่น้อง และคนที่เคยเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเรา  เจ้าหน้าที่ แพทย์ พยาบาล จนกระทั่งในวันนี้ เป็นยิ่งกว่าญาติ หลายคนมาส่งหนูที่ศาลาของโรงพยาบาลเป็นครั้งสุดท้าย ช่วยแม่แต่งตัวให้หนูใหม่ เสียน้ำตาให้กับหนูมากมาย  
           ขอบคุณคุณหมอประจำตัวลูกที่ไม่ยอมแพ้ต่อโรคที่หนูเป็น ทั้งๆที่เป็นโรคใหม่ และมีคนเป็นน้อยยิ่งกว่าน้อย (หนูเป็นเด็กอายุน้อยที่สุดในโลกที่พบว่าเป็นโรคนี้) เฝ้าพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติม เวลาไปประชุมที่ต่างประเทศก็นำเคสของหนูไปปรึกษาด้วย ติดตามขอให้หนูเข้าโครงการทดลองยาใหม่ของบริษัทต่างประเทศทั้งๆที่อายุของหนูไม่ถึงเกณฑ์ที่บริษัทกำหนด จนกระทั่งได้เข้าโครงการ แต่เสียดายที่น้องปั้นอยู่ได้ไม่นานพอที่จะได้ทดลองยาตัวใหม่ ที่มารอที่สนามบินแล้ว
           ยังมีคุณหมอและพยาบาลอีกหลายๆท่านที่ให้การดูแลน้องปั้นเป็นอย่างดีจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต บางท่านแม้จะเป็นนอกเวลางาน ก็อุตส่าห์ขับรถมาดูแลหนู
           ขอบคุณพ่อของลูกที่เสียสละทำงานหนักเพียงคนเดียว เพื่อหาเงินมารักษาหนู คุณยายที่ต้องขึ้นรถลงเรือข้ามกรุงเทพมาเพื่อดูแลปั้นทั้งที่อายุมากแล้ว
           สุดท้ายแล้วจ้ะ แม่ขอบคุณปั้นที่ทำให้แม่มีความสุขอย่างที่สุดและได้รับรู้ถึงความรักที่เรามีต่อกัน
           ที่แม่ยังหายใจอยู่ เพียงเพราะเชื่อว่าสักวันเราคงได้พบกัน แม่ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นเราจะยังจำกันได้รึเปล่า แต่ที่แม่มั่นใจคือ เราต้องรักกันและได้ดูแลกันและกันอีกเหมือนชาตินี้แน่ๆ

                จนกว่าเราจะได้พบกันอีกนะจ๊ะ น้องปั้นของแม่

    แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 48 23:12:12

    จากคุณ : Shocking-Pink - [ 24 ส.ค. 48 09:53:35 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป