PANTIP.COM : L3753095 มีแฟนอยู่แล้วแต่ก็มองคนอื่นๆเผื่อไว้ด้วย ผิดมั๊ย? [ปัญหาสุขภาพจิต]

ความคิดเห็นที่ 14

เราไม่ว่างดีเสียแล้ว..ตอบนิดหน่อยก่อนว่า

เมื่อกี้เราเจอกระทู้ผู้ชายคนนึงมาพร่ำรำพันว่า
ผู้หญิงนี่เป็นไงนะ ชอบมาให้ความหวังแล้วก็หายไป
อ่านแล้วพอจะเห็นผลกระทบที่มีต่อผู้อื่นของการเผื่อเลือกรึยังล่ะ?

ถ้าเอาคติของคนสมัยใหม่มักง่าย เอาตนเป็นใหญ่ ก็คงว่า
ฉันไม่ผิด ไม่ได้คิดจริงจังนี่

อา... จุ๊บๆ

เจตะนา คือ กรรม
กรรมคือ เจตะนา

เจตนาหลอกคนเล่น ลวงคนหลง
ต้องใช้กรรมแน่นอน

เห็นมาเยอะแล้วน่ะ
พวกที่หลงตนเอง คิดว่าตนเองมีโอกาส มีคนมาให้เลือกให้เล่นให้ชอบให้จูงนี่น่ะ
ถึงเวลาใช้กรรม ซมซานมาก ไม่เหลือศักดิ์ศรีนักเล่นอยู่เลย
บางคนที่เห็น ไม่มีศักดิ์ศรีจริงๆ ผู้ชายเขาไล่หลายหน ยังไปตามต้อยๆ

ชีวิตน่ะ มันดูกันยาวๆ
ที่แน่ๆ ทำกรรมใดไว้ ดีชั่ว ได้รับผลแน่นอน
และส่วนใหญ่เท่าที่เจอมา กว่าเขาจะรู้ก็สาย
แถมตอนใช้กรรม ดันนึกไม่ออกว่าเคยทำใครไว้บ้าง

บางทีทำไม่เยอะนะคะคือ ทำคนไม่หนักมาก
แต่ทำหลายหน ย้ำๆๆๆเข้า เป็นกรรมก้อนใหญ่
ตอนใช้กรรมก็หน้ามืดแถมนึกไม่ออกเคยทำใครเขาไว้ หุหุ อู๊ด

http://www.bangkokmag.com/story_dans/show_kam2.php?title=18&part=3&page=2

*************************************************
เอาเป็นว่าผมจะพูดถึงกรรมของหนูที่นำมาเจอกับคนแรกนี่แล้วกัน”

“ค่ะ… ชาติก่อนหนูไปทำอะไรไว้คะ?”

“หนูอย่าเข้าใจว่ากรรมและวิบากนั้นต้องพูดกันข้ามชาติเสมอไป เพราะความจริงก็คือกรรมในชาตินี้แหละที่หนูสั่งสมมากๆแล้วเริ่มได้เวลาให้ผลรวบยอดคราวเดียว”

หญิงสาวนิ่งขึง

“บอกหน่อยเถอะค่ะว่าหนูทำเวรทำกรรมอะไรไปบ้าง”

“โดยรวมแล้ว หนูทำให้คนอื่นทรมาน และลวงให้พวกเขาฝันถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ กรรมนั้นเองจะจูงเราไปทรมานจากความฝันถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เช่นกัน โดยมีคนสนิทในอดีตชาติมาเป็นตัวแปร เป็นเครื่องมือลงโทษ ขออภัยนะ ผมชอบพูดตรงไปตรงมาเพื่อให้คนฟังเข้าใจชัดเจน ไม่ต้องแปลซ้ำหรือตีความภายหลัง”

คราวนี้แปลก ที่แม้อุปการะพูดเหมือนต่อว่า หรือกล่าวโทษกันตรงๆ ลานดาวกลับรับฟังอย่างสงบ นอกจากไม่ถือโกรธแล้วยังฉุกใจบางอย่างอีกด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าบอกเหตุผล หนูรับได้… แต่พวกเขาคิดไปเอง ฝันไปเอง ทุกข์ทรมานไปเองนี่คะ จะมาโทษว่าเป็นกรรมของหนูได้อย่างไร?”

“การก่อกรรมกับผู้อื่นมีหลักอยู่ง่ายๆนะ หนึ่งคือมีเจตนากระทำการกับสิ่งมีชีวิต สองคือสิ่งมีชีวิตนั้นได้รับผลทางกายหรือทางใจสมเจตนาของผู้กระทำ เราทำเวรทำกรรมไปนั้น จะรู้หรือไม่รู้ก็ตามว่าเป็นกรรมเวร อย่างไรวันหนึ่งก็ต้องให้ผล ผมพูดอย่างนี้อาจทำให้หนูนึกได้… นับถูกไหมว่ากี่ครั้งที่หนูพูดอะไรเช่น ‘ชักจะใจอ่อนแล้วซี’ ทั้งที่ความจริงยังไม่มีใจแม้แต่นิดเดียว”

ลานดาวตะลึงคล้ายถูกไฟดูด นั่นเป็นถ้อยคำที่หล่อนใช้เป็นประจำจริงๆ โดยเฉพาะกับนักตื๊อที่ดูดี และท่าทางจะไม่มีพิษมีภัยในภายหลัง จะว่านนทกานต์แอบมาเล่าให้ฟังก็คงยาก เพราะจำได้ว่าหล่อนไม่เคยโปรยคำเด็ดนี้ใส่หูเขา ต้องพิเศษกว่านนทกานต์อีกสักนิดหนึ่งหรอกถึงมีสิทธิ์ได้ยิน

“แค่นี้ก็ถือว่าเป็นกรรมที่ต้องได้รับโทษหรือคะ?”

“ไม่ใช่แค่คำพูดนี้หรอกนะ ทุกอาการ ทุกถ้อยคำที่รวมกันทำให้ใครต่อใครเขาคาดหวังนั่นแหละ ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา ถูกหลอกให้คาดหวังอย่างแรง จบลงด้วยความผิดหวังอย่างหนัก เหมือนเมื่อเรายังอ่อนแอในวัยเด็ก พ่อแม่บอกว่าจะมาแล้วไม่มา เราน้อยใจ เราอยากร้องไห้อย่างไร ก็คือความรู้สึกแบบนั้นคูณเข้าไปด้วยจำนวนหนุ่มๆที่อกหักจากเรา ลองคำนวณเถอะว่าถ้าวันหนึ่งมันย้อนกลับมากระแทกเรา มันจะหนักขนาดไหน”

“เมื่อครู่มีโอกาสคุยกับเจ๊คนก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าพี่ระบุชื่อคนเก็บมือถือให้เขาได้ถูกต้อง เพราะฉะนั้นพี่ก็น่าจะระบุชื่อและเวลาที่หนูจะเจอคนรักรายแรกได้ใช่ไหมคะ?”

อุปการะส่ายหน้า

“ไม่เหมือนกันหรอกครับ บางเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว และไม่เหลือวิสัยจะบอกก็บอกได้ แต่บางเรื่องถ้ารู้เสียก่อนเกิด จะมีผลข้างเคียงตามมา หากผมล้ำเส้นกรรมวิบากของใครเข้า ก็จะถึงความเดือดร้อนตามๆกัน ทั้งผมเองและคนที่รู้ในสิ่งไม่สมควรรู้”

“เดือดร้อนได้ยังไงคะ ในเมื่อเป็นการช่วยเหลือสัตว์ที่กำลังจะตกทุกข์ได้ยาก”

“ก็อย่างตอนนี้ แค่ผมบอกว่าจะเจอคนที่ทำให้หนูเจ็บ หนูก็ตั้งใจไว้แล้ว ว่าใครแหลมเข้ามา โดยเฉพาะคนที่รู้จัก จะปิดหูปิดตาหมด เพื่อให้คำทำนายของผมคลาดเคลื่อน”

ลานดาวผวาอยู่ในส่วนลึก เพราะที่หมอดูกล่าวนั้นคือความตั้งใจของหล่อนจริงๆ แต่ก็พยายามรักษากิริยาไว้ ทำสีหน้าเรียบเฉยฟังฝ่ายนั้นกล่าวต่อ

“ถ้าหนูหลีกเลี่ยงการชดใช้กรรมครั้งนี้ กรรมก็จะจัดสรรคนใหม่ เหตุการณ์ใหม่มาให้หนูต้องชดใช้จนได้นั่นแหละ วินาทีนี้ผมยังไม่เพ่งดูว่าใครคนนั้นชื่ออะไร อยู่ที่ไหน แต่เมื่อไหร่เพ่งดูและบอกออกไป หนูจะเลิกคบเขาทันที ซึ่งมันผิดกับระบบกรรม เส้นทางโคจรของหนูจะต้องพบกับเขา เพราะมีกรรมสัมพันธ์ร่วมกันมา และเขาจะมีบทบาทสำคัญกับชีวิตของหนู ทั้งในแง่ของความเจริญขึ้นและความเสื่อมลง”

“เอ… หนูสงสัยมานานแล้วนะ ว่าถ้าตายจากกันแล้ว มาเจอะเจอกันได้ยังไงถูก เอาแค่คนรู้จักกันในชาตินี้ บางทีรักสุดชีวิต พอมีเหตุให้พลัดพรากหลายๆปีแล้วคิดถึงกันขึ้นมา ต่อให้พลิกแผ่นดินหาแทบตายก็ไม่เจอ ขนาดจงใจหายังไม่เจอ แล้วอะไรที่เหวี่ยงให้มาเจอคู่กรณีเก่าที่ลืมกันหมดสิ้นได้?”

“กรรมเป็นเรื่องซับซ้อน หนูต้องเข้าใจ ต้องหยั่งรู้ ว่าลำดับการให้ผลของกรรมเป็นอย่างไร แล้วจะรู้สึกว่าพวกเราเหมือนมีแม่เหล็กติดตัว วิ่งไปตามเส้นทางใด ก็มีผลดึงดูดบุคคลหรือกลุ่มคนที่มีบุพกรรมร่วมกับเรามาเจอกัน ใครมีอิทธิพลกับชีวิตเรามาก ให้ผลเปลี่ยนแปลงทางดีหรือร้ายได้รุนแรง ก็หมายความว่าเราหลีกเลี่ยงการพบเจอคนนั้นไม่ได้ และต้องใช้เวลาระยะหนึ่งทำความรู้จัก คบหา และรับผลจากเขาเสียก่อนจึงถึงเวลาผละจาก ต่างจากพวกที่เราจะต้องเสียเวลาในชีวิตร่วมกับเขาเพียงครึ่งนาที เช่นคนบอกทางแยกทางเลี้ยวให้เราไปถึงที่นัดหมาย การพบหรือไม่พบคนจำพวกนี้มีผลเท่ากัน คือจะไม่ทำให้ชีวิตเราต่างไปจากเดิม”

“แล้วแม่เหล็กดึงดูดคู่กรรมที่พี่ว่านี่ฝังอยู่ตรงไหนในเราคะ จิตใต้สำนึกหรือเปล่า?”

“ถ้ายกเอาสิ่งที่เห็นง่ายในชาติปัจจุบันมาพูดก่อนคงพอเข้าใจ หนูคงเห็นว่าถ้าเราพูดกับใครบ่อยๆ ก็จะเหมือนมีสายใยโยงกับคนนั้น ไม่ใช่เหมือนกับเส้นเชือกผูกมัดเป็นตัวเป็นตน แต่สายใยที่รู้สึกได้ด้วยใจนั้นแหละ จะกระตุกให้เราคิดถึงเขาบ่อยๆ อันนี้คงนึกออกนะ”

“ค่ะ บางทีรู้สึกเหมือนใจเราเป็นสิ่งยืดตัวออกไปทางทิศใดทิศหนึ่ง ตามที่อยู่ของใครบางคนได้ตลอดเวลา”

“นั่นแหละที่เรียกความผูกพัน สายใยเชื่อมโยงระหว่างจิตต่อจิต หลักการคือถ้าผูกเหนียวแน่นกับใครมากๆ จะมีลักษณะฝังลงในส่วนลึก หยั่งรากความสัมพันธ์ได้ถึงส่วนไร้สำนึก ชนิดติดจิตติดวิญญาณข้ามภพข้ามชาติได้ เมื่อพบกันอีกก็จะมีสัญญาณในจิตกระตุ้นให้ตื่นตัวรับรู้ มีสายใยเชื่อมติดกันทันที จึงเหมือนคุ้นเคยกันในทางใดทางหนึ่ง นี่เป็นในแง่ของความจำ”

“พอจะเข้าใจค่ะ”

“ในแง่ของกรรมซึ่งเหวี่ยงให้ต้องมาพบกัน เป็นอะไรที่ลึกซึ้งและซับซ้อนกว่านั้น อย่างเช่นชาตินี้เรามีรูปงาม ก็เป็นธรรมดาที่จะมีความปรารถนาคู่ครองที่รูปงามเหมาะสมกัน หากปะเหมาะเคราะห์ดีคนที่ร่วมบุญเสมอกัน มีรูปงามควรคู่กันโคจรมาพบก็มีความสุขไป แต่หากคนที่ร่วมบุญกับเราเขาก่อกรรมชนิดต้องชดใช้ด้วยรูปอัปลักษณ์ เราก็จะรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คือรักก็รัก แต่เจือด้วยความแหนง ปนด้วยความเดียดฉันท์อยู่ด้วย เคราะห์ร้ายขึ้นมาถ้าเราติดรูปมากกว่ารักแท้ ก็อาจไปคว้าพวกหน้าเนื้อใจเสือ หรือคนที่จะมาอยู่กับเราเพื่อจองเวรกันในรูปแบบคู่ผัวตัวเมีย”

“น่ากลัวจัง”

ลานดาวรำพึง แต่น้ำเสียงไม่ส่อความกลัวตามคำ เพราะยังไม่เชื่อเลยว่าตนจะมีความเดือดร้อนเพราะคนรักจริงๆ ยังปักใจอยู่ดีว่าตนเป็นพวกสมบูรณ์แบบที่มีคนสมบูรณ์แบบด้วยกันเท่านั้น จะสามารถเข้าถึงตัว เข้าถึงหัวใจได้

“บอกใบ้ให้สักนิดได้ไหมคะ เอาแค่ว่าคนแรกที่หนูจะรักเนี่ย อายุอานามเท่าไหร่ หรือมีลักษณะสูงๆต่ำๆ ดำๆแดงๆอย่างไร”

“ได้… เป็นคนขาว สูงใกล้เคียงหนู แล้วก็ไว้ผมยาว แก่กว่าหนูราวสามถึงสี่ปี”

“แอ๊ะ!”

หญิงสาวอุทานสวนคำทำนายทันควัน เริ่มยิ้มเยาะได้ เพราะหมดศรัทธาความแม่นของหมอดูเสียแล้ว

“ลักษณะที่พี่บอกมา หนูรู้จักอยู่คนเดียว เป็นเพื่อนใกล้บ้านที่วิ่งเล่นกันมาแต่เด็ก ถ้ามีเหตุจูงใจให้หนูรักนายคนนี้ และนายคนนี้ทำให้หนูเจ็บหรืออายได้ หนูจะมาขอเรียนวิชาเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีจากพี่นะคะ”

หล่อนพูดจ๋อยๆอย่างร่าเริงใจที่เรียกความเชื่อมั่นกลับมาได้เต็มอก อุปการะหัวเราะเอื่อย

“วิชานี้เรียนยากหน่อยนะ”

ปากลานดาวยิ้ม ทว่านัยน์ตาดุ

“ที่พี่บอกคือหนูจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรในไม่กี่วันข้างหน้า หนูจะรอหนึ่งเดือน หากไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนูขออนุญาตกลับมาแจ้งให้พี่ทราบดังๆนะคะ ว่าพี่ทายผิด!”

อุปการะยิ้มเฉย มิได้ต่อตากับสาวน้อย ครู่หนึ่งหล่อนก็ควักเงินค่าดูหมอออกมาวางบนโต๊ะ แล้วลุกจากไปโดยไม่ล่ำลามากกว่าคำฝากทิ้งท้ายนั้น

จากคุณ : ........... - [ 21 ก.ย. 48 20:08:11 A:unknown X:202.28.25.77 TicketID:000836 ]