ความคิดเห็นที่ 1 ถึงน้องนักเรียนทุนคนหนึ่งผู้มีปัญหา ไม่เป็นไรครับ สู้เพื่อจุดมุ่งหมายนะครับ ไม่ว่าเป็นยังไง ก็ขอให้้ทำให้สุดความสามารถนะ ลองพิจารณาดูทุกทางหรือยังว่าทำไงจะดีขึ้น ปัญหาหลายๆอย่างมีทางออกอยู่ แต่คนหาไม่เจอเพราะมัวมองแต่ทางที่มันดูสั้นๆลัดๆ แต่ไปจริงๆกลับเป็นทางตัน เพราะอย่างนั้น ให้ลองหันไปมองทางอื่นๆด้วยครับ ลองคิดดูครับ ว่าเรื่องเรียนนี่ใครจะช่วยได้บ้าง อย่าอายที่จะถาม ที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นบ้าง เพื่อวันหน้า น้องจะได้เป็นคนที่ได้ช่วยเหลือคนอื่นเช่นกัน ความรู้สึกถูกรักและเอาใจใส่ มันอาจจะเหมือนห่างหายไปใช่มั้ย แต่จริงๆ มันยังอยู่ที่เดิมละครับ พ่อแม่คนที่รักน้องเขารออยู่ คนที่รักอยู่ไกล ยังดีกว่าคนที่ต้องสู้ชีวิตต่อไป ทั้งที่ไม่มีคนที่รักเลย การรับทุนของชาติ เพื่อความเจริญของส่วนรวม เป็นความเสียสละที่น่าภาคภูมิใจ ขอให้น้องเข้มแข็ง และได้เป็นคนที่มีส่วนสำคัญในการพัฒนาประเทศของเราต่อไปนะครับ จากคุณ : ทิฐิฯ - [ 21 ต.ค. 48 00:12:44 A:137.226.192.148 X: TicketID:071823 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อันนี้ความเห็นและกำลังใจถึงน้อง จากท่านอื่นๆครับ ความคิดเห็นที่ 1 นายโชคดีกว่าอีกหลายๆคน เพราะฉนั้น...นี่คือเวลาที่นายจะได้พิสูจน์และเอาชนะตัวเองแล้ว เอาใจช่วยนะ ผ่านมันไปให้ได้ เครียดก็หาทางระบาย แต่ทางที่ถูกด้วยนะ จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 20 ต.ค. 48 19:58:06 ] ความคิดเห็นที่ 2 พยามต่อไปครับ ของอย่างนี้ต้องใช้เวลา น้องที่รู้จักไปเรียน เมกา ก้อเจอแบบเดียวกันนี่แหละ กว่าจะเข้าที่เข้าทางได้นี่ก้อต้อง 2-3 ปีเลยอ่ะครับ สอบได้เรื่องตลก สอบตกเรื่องธรรมชาตินะครับผ๊ม สู้ๆ จากคุณ : ไรเซ็น<Kaze no Raizen> - [ 20 ต.ค. 48 19:59:11 ] ความคิดเห็นที่ 3 ตั้งใจเรียนไปนะ แต่ผมว่าคุณควรปรึกษาอาจารย์บ้างนะครับ จากคุณ : firstini chemistani - [ 20 ต.ค. 48 20:03:49 ] ความคิดเห็นที่ 4 เราเคยรู้สึกเหมือนคุณเลย ( ปัจจุบันยังมีปัญหาอยู่ แต่ตอนนี้ก็เรียนมหาลัยได้จนจะจบ ป ตรี แล้ว ผ่านเข้า ป โทได้อีกต่อเนื่อง เช่นกัน...) ไม่น่าละอายหรอกที่จะไม่เก่งอ่ะ แต่ควรละอายใจที่"รับทุน"มา แล้วคิดอะไรแบบนั้น แต่เอาเถอะค่ะ นักเรียนทุนกว่าครึ่งหนึ่ง เคยเป็นแบบนั้น ไม่แปลกหรอก เหอ เหอ มันต้องมีทางเรียนสำเร็จ เดี๋ยวเราจะปรับได้เองค่ะ ตามสัญชาติญานในการเอาตัวรอด บางคนเค้าลำบากกว่าเราเค้ายังสู้เลย อาชีพรับจ้างเรียนหนังสือเนี่ย ดีที่สุดแล้วค่ะ จากคุณ : จำฉันได้ไหม - [ 20 ต.ค. 48 20:09:04 A:219.209.176.19 X: TicketID:036500 ] ความคิดเห็นที่ 5 ช่วงแรกๆ คงต้องใช้เวลาในการปรับตัวอ่ะค่ะ ทั้งเหงา ทั้งคิดถึงบ้าน คิดถึงใครต่อใครอีกหลายคน อันนี้เราเข้าใจอ่ะค่ะ เพราะเราก็เป็นเหมือนกัน ขนาดไม่ได้อยู่เมืองนอก ไปหาแม่ได้บ่อยๆ ยังเหงาๆ เศร้าๆ เป็นประจำเลย ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ ปรับตัวได้เมื่อไหร่คงดีกว่านี้ สู้ๆนะค่ะ จากคุณ : witchy (witchjung) - [ 20 ต.ค. 48 20:09:48 ] ความคิดเห็นที่ 6 ปล. อยากทำร้ายตัวเอง จะบ้าหรือคุณ อย่าให้เค้าว่าเอาได้ว่า มีไอคิว แต่ไม่มีอีคิว อย่าให้เค้าว่าได้ว่า...พวกคนเรียนเก่งก็เงี้ย ประสบการณ์ชีวิตต่ำ ไม่มีความอดทน (บางทีก็ควรโดนว่าซะบ้าง มีคนด่า แล้วเราจะฮึดค่ะ) จากคุณ : จำฉันได้ไหม - [ 20 ต.ค. 48 20:13:45 A:219.209.176.19 X: TicketID:036500 ] ความคิดเห็นที่ 7 เคยเป็นมาแล้ว อยู่ที่ระบบการเรียนต้องพยายามหาเพื่อนที่เรียนด้วยกันคนที่ดูเก่งๆ ถามเขาหรือยืมเขามาจด บางทีเขามีข้อสอบเก่าเป็นแนว เพราะอ. แต่หละคนจะออกไม่เหมือนกันบางคนออกแบบมีtrick เราจะลำบาก ถ้าวิชาไหนมี TA ก็ใช้ให้เป็นประโยชน์ ถ้ามีคนไทยเคยเรียนยิ่งดีเพื่อเขามีสมุดจด หรือแนวข้อสอบ ไม่แน่ใจว่าเรียนยังไง แต่เราใช้net นี่หละหาข้อมูลเพิ่มเติม หาweb ที่มีสอนวิชาเดียวกัน ภาษาเราก็ไม่ดีเท่าไร ตอนlecture ก็ไม่ทัน100% หรอก อาศัยอ่านๆๆๆ พอแล้วหละร้องไห้ เอาเวลาไปอ่านหนังสือ ทำโน้ตย่อดีกว่า จำตอนสอบก่อนๆที่ว่าเหนื่อยเราก็ผ่านมาได้ ล้มได้ก็ต้องลุกได้ พยายามใหม่สิน่า อ่านweb นี้ช่วยได้เยอะเลยตอนนั้น ก็เข้าใจว่ามันเหงา ซ้อ7 นี่อ่านได้อ่านดี พอกลับมาไม่ได้อ่านเลย หาทางผ่อนคลาย ปรึกกษาคนไทยที่นั้นบ้างก็ดีนะ จากคุณ : ๓๓๓ - [ 20 ต.ค. 48 20:16:53 A:202.5.82.207 X: TicketID:069792 ] ความคิดเห็นที่ 8 เข้าใจค่ะ.. ตอนมาแรก ๆ ก็ culture shock เหมือนกัน ทั้งภาษา &life style.. อยากกลับบ้านวันละหลาย ๆ รอบ...ถ้ายิ่งพยายามคนเดียวจะยิ่งท้อ.. ต้องพยายามหาเพื่อนเรียนด้วยค่ะ..ต้องมีกลุ่มติว..กลุ่มอ่านหนังสือ เรื่องภาษาก็ต้องพยายามพัฒนาตัวเอง ฝึกสม่ำเสมอ.. อย่าปล่อยให้ตัวเองคว้าง..จนรู้สึกโดดเดี่ยว...ต้องมีเพื่อน.. และก็..เข้าไปพบปะพูดคุยกับเพื่อนคนต่างชาติบ้าง.. ที่สำคัญ...ฝึกทำสมาธิด้วยก็ดีค่ะ.. กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ..ถ้าเราเหนื่อยหรือท้อก็พักบ้าง.. แล้วก็ต้องเข้มแข็ง ลุกขึ้นเดินต่อไปให้ได้นะคะ.. สู้ ๆ ค่ะ.. คนเราอยู่ต่างบ้านต่างเมือง..ต่างภาษา ก็ต้องมีการปรับตัวกันทุกคนนะ.. :) แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 48 20:23:51 จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 20 ต.ค. 48 20:21:40 ] ความคิดเห็นที่ 9 พยายามฝ่าฟันไปให้ได้นะคะ... สู้ๆค่ะ คุณมีโอกาสมากกว่าคนอื่นดังนั้นคุณอย่ายอมให้ปัญหาเหล่านี้ทำให้ความฝันล้มเหลวนะคะ จากคุณ : นู๋โมจัง - [ 20 ต.ค. 48 20:28:34 ] ความคิดเห็นที่ 10 สู้ๆครับ แรกๆก็เป็นอย่างนี้เหมือนกันหมดน่ะแหละ ตัวพี่เองตอนไปใหม่ๆก็อ่ะ สารภาพตรงๆเลย เรียนไม่จบ มอ 3 (เกรดเฉลี่ย 0.94 ปัดเป็น 1) แต่โรงเรียนให้จบ - หนีไปเมืองนอก ภาษาก็ไม่ได้ (เวน แล้วไหนเมืองไทย ว่าโรงเรียนมัธยมข้านี้เรียนมาแล้วภาษาอังกฤษต้องดีฟะ?) - High School ปีแรก F เกือบทุกตัวครับ ได้ B เลขตัวดียว - ย้ายรัฐ เริ่มใหม่ - ปีที่ 2 ภาษาก็เริ่มดีขึ้น สนทนาได้บ้าง - ปี 4 ปร๋อเลยครับ (ดีใจจังที่ไม่ตั้งใจเรียนตอนเด็กๆ ตอนนี้ เลยสำเนียงดีกว่าพวกตั้งใจเรียนมาตั้งแต่เมืองไทย เพราะเริ่มจาก ศูนย์ไง อิอิ) เป็นนักกีฬา Soccer กับ Football ทีมโรงเรียน แข่ง state championship อีกต่างหาก ข้ามๆเลยละกัน เอาเป็นว่า จบตรีที่สหรัฐโรงเรียน 20 อันดับแรก จบโทที่สหรัฐโรงเรียน 5 อันดับแรก (เห็นป่ะ? พยายามก็ทำด้าย ฮึด เพราะคนดูถูกพี่เยอะอ่ะ ว่าเป็นพวกชุบตัวเมืองนอก ตอนนี้พี่ก็ด่าพวกนั้นว่า ไปเรียนเมกาอ่ะ เรียนโรงเรียนต่ำกว่า 50 อันดับแรก อย่าไปเลยอ่ะ เสียดายเงิน) (นี่เรียกว่า กว่าจะด่าพวกนั้นได้ ก็ใช้เวลาเกือบสิบปีแน่ะ เหอะๆ แค้นนานนนนน) ช่วงปีแรกที่ไปถึง ปีที่ 3 ก็อยากกลับเมืองไทยมาก แต่ตอนหลังไม่อยากกลับแล้ว (8 ปีหลังที่อยู่สหรัฐ กลับ เมืองไทยประมาณ 4 ครั้งเอง มีครั้งนึงกลับมาแค่ 2 วัน) ลองมองกว้างๆจะเห็นโลกอีกมุมนึงนะ ความเหงาทำให้เราเป็น ผู้ใหญ่ขึ้น แล้วคุณน้องจะแกร่งเองอ่ะ นักเรียนสมัยนี้ดีจะตาย มี computer, internet ไม่น่าจะ เหงานะ เหงาๆก็คุย M กับเพื่อนก็ได้ อย่างพี่มีเพื่อนไปเรียน ก็คุย M กับมันทุกเช้าน่ะแหละ (สมัยพี่ เขียนจดหมายนะ ขอบอก) เคยเป็น และเข้าใจนะ แต่ก็เพื่อตัวเอง และก็ครอบครัว คุณน้องลองพยายามอีกติ๊ดนึง ยิ้มเยอะๆกับคนรอบข้างแล้ว เดี๋ยวก็มีเพื่อนเยอะแยะ แล้วก็ไม่เหงาแล้วล่ะคับ จากคุณ : ชีน่า - [ 20 ต.ค. 48 20:29:17 ] ความคิดเห็นที่ 11 สู้ๆ จากคุณ : -->+:+โชยุ&วาซาบิจัง+:+<-- - [ 20 ต.ค. 48 20:34:11 ] ความคิดเห็นที่ 12 แปลงวิกฤตให้เป็นโอกาส คนอื่นๆที่เค้าไปเรียนเมืองนอกแบบคุณ เขาก็ประสบปัญหาแบบคุณเหมือนกันแหละครับ แต่เขาก็จบมาแล้วเป็นหมื่นๆคน แล้วทำไมคุณจะทำแบบนั้นมั่งไม่ได้ สองมือสองเท้าเท่ากัน จากคุณ : ช่างไฟ - [ 20 ต.ค. 48 20:43:22 ] ความคิดเห็นที่ 13 คุณโชคดีกว่าคนที่เค้าอยากไปเรียนนอกหลายๆคนแต่เค้าไม่มีโอกาสนะ เช่น เราเอง จากคุณ : spize - [ 20 ต.ค. 48 21:12:14 ] ความคิดเห็นที่ 14 ท้อได้ แต่อย่าถอยไปเลยค่ะ คนเรา สองมือ สองเท้าเท่ากัน สู้ค่ะ สู้... พยายามอีกนิดนะค้ะ.. จากคุณ : zaesun - [ 20 ต.ค. 48 21:23:03 ] ความคิดเห็นที่ 15 มาแล้วต้องเดินหน้านะจ๊ะ เรียนให้จบ ทุกคนที่เป็นคนไทย ไม่มีใครว่าอะไรหรอก ชีวิตมีค่า จากคุณ : คนไทยเหมือนญาติกัน - [ 20 ต.ค. 48 21:24:34 A:203.113.60.12 X:203.151.140.122 TicketID:048544 ] ความคิดเห็นที่ 16 โทรกลับเมืองไทย ผมว่าจำเป็นก็บินกลับมาเมืองไทยก่อนครับ อยู่ 4-5 วัน พอหายคิดถึงก็บินกลับไปเรียนต่อก็ได้นี่ครับ คุณสอบทุนได้ถือว่าเก่งครับ อ่านหนังสือกล้าที่จะประสบความล้มเหลวแล้วคุณจะชนะครับ ใหม่ๆก็คงเป็นอย่างนี้ทุกคน ลูกสาวไป AFS พูดเหมือนกันเลยครับ ฟังเขาพูดไม่รู้เรื่องเลย แต่อาศัยโทรมาคุยที่บ้านมากหน่อย ค่อยหายเหงา ตอนนี้ดีเริ่มดีขึ้น เพิ่งไป 2 เดือนเอง จากไม่รู้อะไรก็ค่อยๆรู้ครับ สู้ครับ หาหนังตลกดูบ้างครับ จากคุณ : rsupa - [ 20 ต.ค. 48 21:32:12 ] ความคิดเห็นที่ 17 ต่อไปมีแฟน(ใหม่) อยู่นู่นแล้วจะไม่อยากกลับ จากคุณ : RedWine - [ 20 ต.ค. 48 22:13:20 ] ความคิดเห็นที่ 18 I really like this sentence from #4 " อาชีพรับจ้างเรียนหนังสือเนี่ย ดีที่สุดแล้ว" and I totally agree with it!!..5555...that's why I'm studying...555... I thougt everyone has had the same problem as you had right now naka...me too.... But I have no need to take classes, I am research student but!..I am so lazy to do anything..I cry and sleep..that helps nothing ka... Noone can help you ka, you have to do it yourself...thing hard about it? why did you come abroad? why?? find out the answer for your own naka...when you realize the thing you want...get up and start doing the thing you want!!..please don't forget your dream naka...you are so lucky..you've got the scholarship..did you remember? how hard you have tried to get it? when you had it in hand, you wanna lose it?...lots of people want your place but they have no chance to do that...please realize how important you are!!...refresh yourself and then go ahead naka... cheer you up ka...:) จากคุณ : someone like you - [ 20 ต.ค. 48 22:14:49 A:131.111.36.195 X: TicketID:109920 ] ความคิดเห็นที่ 19 ไม่รู้จะพูดอะไรให้รู้สึกดีขึ้นจากอารมณ์ depressed ขนาดนี้ ลองอ่านกำลังใจจากคนที่นี่หลายๆรอบๆ ซิ อ่านแล้วหัวใจคุณจะพองโต แอบยิ้ม และอาจจะมีน้ำตาคลอเบ้าเหมือนเรา เมื่อก่อน ... เราเคยทุกข์ เคยท้อ เคยเคว้ง แบบคุณ ที่นี่ เป็นที่พึ่งหนึ่งแห่งที่ปลุกกำลังใจให้เราสู้.. และเลิกท้อ หลายๆคนที่เข้ามาที่ สวนลุมนี้ ทำให้เราจดจำเขาได้ โดยที่เราไม่รู้จักว่า เขาเป็นใครกันบ้าง จนวันนี้ เราสำเร็จในสิ่งที่เราต้องการแล้ว ด้วยความขอบคุณ บางข้อความที่จำได้ และเราหวังว่า คุณน่าเอาไปลองคิดดู "ท้อได้ครับ แต่อย่าหยุด พักให้พอแล้วลุกขึ้นแล้วสู้ต่อไป" "การเรียน ป โท (ของเรา) เหมือนเดินในทะเลทราย ถ้าหยุดเดิน ก็มีแต่ตาย แต่ ถ้าเดินต่อ มีสิทธิ์รอด" "จงมีสติ และใช้ปัญญาในการแก้ปัญหา อย่าด่วนหนีปัญหา อาจจะเหนื่อย อาจจะยาก แต่คุณต้องมีวันนั้น วันแห่งความสำเร็จ" จากใจจริงน่ะจ๊ะ จากคุณ : ป้าเขียม - [ 20 ต.ค. 48 22:44:16 ] ความคิดเห็นที่ 20 เป้นกำลังใจให้คะ อย่าเพิ่งท้อถอยสิคะ คุณก้อถือว่าเป้นหนึ่งในตองอูนะที่สอบชิงทุนได้ ถือว่าไปได้ครึ่งทางแล้ว เหลืออีกครึ่งทางนะ สู้ๆๆต่อไปคะ ลองพักสมอง ไปผ่อนคลายบ้างก้อดี จะได้มีกำลังใจสู้ต่อไป ดีกว่ามานั่งเครียดนะ จากคุณ : r.red (r.red) - [ 20 ต.ค. 48 22:56:36 ] จากคุณ : ทิฐิฯ - [ 21 ต.ค. 48 00:14:43 A:137.226.192.148 X: TicketID:071823 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ(ชะตาเดียวกัน) T T จากคุณ : น้องหมาปลาเซียว - [ 21 ต.ค. 48 00:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 21 ต.ค. 48 00:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอาหนะ  สู้ๆค่ะ ปัญหาต่างๆเดี๋ยวมันก็ผ่านไป  พอจบแล้วหันหลังมามองอดีต น้องจะเข้าใจเลยว่า เออ มันแป๊บเดียวจริงๆนะ ชีวิตยังอีกยาววววววววว จากคุณ : heroin2000 - [ 21 ต.ค. 48 00:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าเห็นใจจัง จากคุณ : อิฐมอญ - [ 21 ต.ค. 48 00:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นี่คงจะอยู่ในช่วงปรับตัว ใจเย็น ๆ อย่างแรกเลย ควรเปิดใจ เริ่มที่จะเรียนรู้ อย่าไปต่อต้าน แม้จะรู้สึกไม่ดีก็ตาม ส่วนเรื่องฟัง พูด อ่าน เขียน ฝึกทักษะพวกนี้นะ ดูทีวี พูดคุยกับเพื่อตปท. ฝึกความแม่นยำของแกรมม่า การอ่านออกเสียง อ.ฝรั่งเคยบอกเราว่า จะพูดช้าแค่ไหนไม่เป็นไร แค่ออกเสียงให้ชัดถ้อยชัดคำเป็นพอ ให้ฟังแล้วรู้เรื่องไว้ก่อน พอคล่อง ๆ แล้วก็ดีเอง เรื่องอ่านหนังสือ งานที่อ.ให้ ลองอ่านแบบสกิมดู เอาใจความสำคัญ ไม่จำเป็นต้องแปลทุกตัวอักษร ให้รู้ว่า สิ่งที่อ่านน่ะ ต้องการจะบอกไร สำหรับ case study ก็อ่านให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ยังไง แล้วเค้าแก้ไขกันยังไง ด้วยวิธีไหน ผลลัพธ์ออกมาเป็นไง แล้วนอกจากวิธีที่ใน case บอกแล้ว เราคิดว่า น่าจะมีวิธีไหนได้บ้าง อย่าเครียดมาก จากคุณ : ~amily~ - [ 21 ต.ค. 48 00:52:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ความเครียดเราเข้าใจดีนะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ อย่าไปทำร้ายตัวเองนะ กลับบ้านไปหาพ่อ แม่ แฟน ดีกว่าคะ แต่ถ้ายังพอมีแรง ก็อยากให้สู้ต่อไปนะคะ มาให้กำลังใจคะ จากคุณ : ตะวันสีชมพู - [ 21 ต.ค. 48 01:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สู้ๆครับ เอาใจช่วย แล้วทำไมถึงโดนลบล่ะเนี่ย... จากคุณ : artech - [ 21 ต.ค. 48 01:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิดว่าเข้าใจ เคยเป็นเหมือนกัน ความรู้สึกนี้ มาอยู่เมกาตั้งแต่อายุ 14 ถึงจะจบคอนแวนต์มา แต่ภาษาเมื่อมาที่นี่แล้ว ไม่ได้เลย ใครพูดอะไรก็ไม่ค่อยเข้าใจ ไปโรงเรียน ตอนแรกๆ ร้องไห้ทุกวัน ฟังไม่ออกก็ไม่กล้าบอกครูด้วย ดีที่มีเพื่อนในชั้นโดน assign ให้เป็นพี่เลี้ยง ก็พอรู้เรื่องนิดหน่อย แต่ไม่ happy เลย กลับบ้านร้องไห้ทุกวัน คิดถึงเพื่อนและชีวิตที่เมืองไทย แต่อยู่ๆไปก็ต้องปรับตัว ภาษาก็ต้องบังคับตัวเองให้กล้าพูด แล้วก็ฟังบ่อยๆ ดูหนังดูทีวี ฝึกให้มันชินกับสำเนียง ก็โอเค โดนบังคับให้อ่านหนังสือพิมพ์ฝรั่งทุกวัน แรกๆเกลียดมาก แต่ต่อๆไปก็รู้ว่า มันดีกับตัวเรา ทำให้เขียนเก่งขึ้น ต้องทำใจก่อน ทุกอย่างมันค่อยๆใช้เวลา การฝึกฝนตัวเองเหมือนแข่งกับตัวเอง คิดให้เป็นเรื่องสนุก มันก็สนุก ที่เห็นตัวเองพัตนาขึ้น ไม่ยากเกินไปหรอก ใครๆเขาก็ทำได้ เป็นนักเรียนทุนด้วย เราเองเป็นทุนพ่อแม่ แถมตอนนั้นก็เรียนย่ำแย่มากๆ แต่ก็ยังทำได้เลย จากเด็กที่ร้องไห้ทุกวัน เพราะเรียนไม่รู้เรื่อง ฟังไม่รู้เรื่อง วันนี้พูดและเขียนเก่งกว่าฝรั่งที่ทำงานด้วยหลายๆคน เอาใจช่วย จขกท ไม่ยากหรอก จากคุณ : ค่ำคืนนี้ดาวเกลื่อนเต็มฟากฟ้า - [ 21 ต.ค. 48 01:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลบทำไมเหรอ ต๊องรึเปล่า จากคุณ : ม่ายค่ะ - [ 21 ต.ค. 48 02:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .... ชีวิต เกิดครั้งเดียว... ....โอกาศ อาจมีครั้งเดียวเช่นกัน... ....ไหนๆ ก็ได้โอกาศนั้นมาแล้ว สู้ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย.. ....ไม่ได้เอาอีก ไม่ได้เอาอีก สู้แบบหน้าด้านมันนี่แหละ ทำจนกว่าจะได้.... ....สู้ไปเถิดยังไงชีวิตก็ไม่ขาดทุนหรอกครับ เกิดมาก็ไม่มีอะไรติดตัวสักอย่าง... เรื่องอื่นเก็บไว้ก่อน ตั้งสติจัดการกับสิ่งตรงหน้าให้ดีที่สุด ผลที่ออกเป็นยังไง ก็ยืดอกรับ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด พรุ่งนี้จะดูแลตัวมันเอง... จากคุณ : Dr.Jackass. - [ 21 ต.ค. 48 02:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอาน่า คุณนักเรียนทุน คุณยังดีน้า ยังมีทุนให้เรียน ดูพวกผมสิ ต้องเรียนไปด้วย ไหนจะต้องทำงานพิเศษด้วย เพราะไม่งั้นก็ไม่มีเงินจะเรียน เปิดเทอมเรียนไป ทำงานร้านอาหารไป บางคนทำความสะอาด ขัดพื้นขัดส้วม พอปิดเทอม บางคนก็ไปทำงานฟาร์ม อาบเหงื่อ ตัวดำ ไม่ทำก็ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมต่อไป แบบนี้เครียดกว่าอีกครับ เห็นมั้ยว่า ชีวิตคุณไม่ได้เลวร้ายเลย มีคนแย่กว่าคุณตั้งเยอะแยะแน่ะ อดทนไว้ครับ เรื่องสอบตก ผมก็เคยตก ตกแล้วก็ต้องตั้งใจเอาใหม่ จากคุณ : ดอส - [ 21 ต.ค. 48 02:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เหมือนกันเลย ภาษายังไม่ดี ฟังรู้บ้าง ไม่รู้บ้าง พยักหน้าหงิกๆถามมาดิ ทำไปงั้นแหละ ไม่รู้เรื่องด้วยหรอก แต่ถ้าไม่พยักหน้า เดี๋ยวจะไม่จบ ได้เขียนรายงานทีไร คะแนนน้อยทุกที จะต้องพูดรายงานแต่ละที ใจสั่นจะตาย สดๆร้อนๆก้อวันนี้แหละ เพิ่งหาเรื่องจะไปพูดได้ตอนเช้า ต้องพูดบ่าย เอื้อก นั่งภาวนา อย่าสอนๆๆ ไปๆมาๆ ก้อพูดไม่ได้หรอกนะ ติดๆขัดๆ แต่ก้อสอนตัวเองน่ะว่า วันพรุ่งนี้ต้องดีขึ้น เพราะยังไงอาทิตย์หน้าต้องพูดอีก เหอๆ ไปๆมาๆ บ่นเรื่องตัวเองซะนี่ อย่างที่มีคนบอกแหละ มีสองมือสองเท้าเท่ากัน คนอื่นจบได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้ เครียดมาก ก้อปล่อยมันไปบ้าง มาตามทีหลังก้อได้ อย่าท้อเลยนะ สู้เขา จากคุณ : hikawa - [ 21 ต.ค. 48 02:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กำลังแย่เหมือนกัน เฮ้อ...... เครียดจนอาจารย์ส่งไปหาcounselling serviceแล้ว จากคุณ : ๋JingleJ (JingleJ) - [ 21 ต.ค. 48 03:13:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ห้องสวนลุมนี่ สุขภาพจิต ก็ถือว่าน่าจะโพสได้ คนลบสงสัยจะเป็นโรคจิตที่ ไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจผู้อื่น จขกท. ทนสักนิดได้ไหมคะ คนอยู่ต่างประเทศแรกๆส่วนมากก็กินข้าวกับน้ำตา ไม่ต่ำกว่าวันละกระป๋อง เรียนดีเรียนสูงแค่ไหน มาเจอเจ้าของภาษาเขาเวียนหัว น้ำตาร่วง เพราะไม่เข้าใจสำเนียง อดทนหน่อย ดูทีวีทุกๆวันนะคะ ไม่เข้าใจก็ทนดูไป ฟังข่าวบ้างหนังบ้าง  สักพักหูจะชินสำเนียงคะ ทีนี้ฉลุยแล้วจะฉุดไม่อยู่ ท้อแต่อย่าถอย เครียดมากก็ออกไปเดินเล่น ปล่อยตัวเครียดทิ้งบ้าง สูดลมหายใจแล้วกลับมาเริ่มต้นใหม่ ความสำเร็จไม่ไกลเกินเอื้อม คุณมาได้แค่นี้โชคดีกว่าคนหลายล้านคนนะคะ จากคุณ : ซีฟู๋ - [ 21 ต.ค. 48 03:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาให้กำลังใจน้องค่ะ พี่ก็นักเรียนทุนเหมือนกัน มาเรียนตั้งเเต่ high school นี่ก็ 10 ปีเเล้ว พี่เคยเจอปัญหาเหมือนน้อง เครียดมากถึงกับทำร้ายตัวเอง โชคดีเรียกรถพยาบาลท้น เเต่ในที่สุดปัญหาก็คลี่คลาย อีกไม่ถึงปีก็น่าจะจบ ใจเย็นๆนะคะน้อง ทุกอย่างจะดีขึ้น  พี่เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : แฟนฉันชื่อกันโด้ - [ 21 ต.ค. 48 05:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องที่คุณกำลังเจอ นักเรียนทุนส่วนใหญ่เจอกันมาแล้วทั้งนั้น มีส่วนน้อยนะ ที่จะมาแล้วไม่มีปัญหาอะไรเรื่องอย่างนี้เลย แต่ที่เห็นเค้าก็สู้ๆกัน ท้อเป็นเรื่องธรรมดา ท้อได้ แต่อย่าถอย เหมือนที่หลายๆคนในนี้บอก เราขอแนะนำว่า คุณควรพยายามหาเพื่อนให้มากๆ ถ้าได้เพื่อนที่เป็นคนที่นั่นเลยยิ่งดี ที่พูดอย่างนี้ไม่ได้หมายความว่า เพื่อนคนไทยด้วยกันหรือนักเรียนต่างชาติไม่ดี (จริงๆแล้วดีมากตรงจุดที่ว่าเข้าใจความรู้สึกเราได้) แต่เพื่อนที่มาจากประเทศนั้นๆเลย จะช่วยเราปรับตัวได้มากจริงๆ (ประสบการณ์ตรง) ยิ่งยังเรียนอยู่ อายุไม่มาก หาเพื่อนไม่ยากหรอก ลองพยายามหากิจกรรมทำดู เจียดเวลาสักชั่วโมงสองชั่วโมงต่ออาทิตย์ก็ยังดี รายไหนรายนั้นเลย หาเพื่อนที่ดีได้เมื่อไหร่ หายชะงัด   เรื่องภาษา ลองสังเกตว่า เราสนใจเรื่องอะไร แล้วพยายามหาเรื่องนั้นๆมาอ่าน มาดู มาฟัง สมมติสนใจเรื่องอาหาร ก็ไปหารีวิวร้านอาหารมาอ่านบ่อยๆ เปิดเนทอ่านก็ได้ ดูรายการทำอาหารมั่งก็ได้ เม้าท์แชทในเนทก็ได้ มีหลายวิธีมากๆที่ทำให้เราปรับปรุงภาษาได้ สำคัญคือลองเอาเรื่องที่เราชอบมาเป็นแรงดึงดูดใจ น่าจะได้ผลดี แล้วค่อยๆขยับขยายไปหาเรื่องอื่นๆมาสนใจเพิ่มขึ้น หุหุ อีกอย่าง คุณน้องต้องอย่าไปกดดันตัวเองขนาดนั้น ว่าถ้าเรียนไม่ไหว ต้องมีแต่คนสบประมาท ตัวเราพยายามให้ดีที่สุดที่เราจะทำได้ ณ จุดนั้น ถ้าเราทำดีที่สุดแล้ว พยายามที่สุดแล้ว ใครๆก็จะมาว่าเราไม่ได้หรอก พวกปากหอยปากปูมีอยู่ทุกที่ เค้าจะมาดูถูกเราว่าเรียนไม่ไหว ก็บอกไปเลยว่ามันยาก พยายามแล้ว ได้เท่านี้ สอบตกแล้วไงล่ะ สอบตกก็หาทางซ่อม แค่นี้เอง ไม่ตายง่ายๆหรอก เหอๆ เข้าใจว่า ก่อนรับทุนมา อยู่เมืองไทยเป็นคนเก่ง อย่างน้อยๆก็ต้องเรียนเก่งระดับหนึ่งล่ะเอ้า พอมาที่นี่ ต้องปรับตัวหลายๆอย่าง เลยกลายเป็น "ดูเหมือน" จะตามเค้าไม่ทัน แต่จริงๆแล้วเนี่ย อยากให้ลดละเลิกการยึดติดกับตัวตนเก่าๆของเราหน่อย ยิ่งไปคิดว่า เมื่อก่อนดีกว่านี้ เลิศกว่านี้ ทำไมตอนนี้ทำไม่ได้ มันยิ่งเครียด คิดว่า ทำตอนนี้ให้ดีที่สุด ได้เท่าไหร่ ก็ได้เท่านั้น พยายามแล้วนี่หว่า ทำไงได้ เรื่องเรารับทุนมานั่นน่ะนะ มันก็จริงที่มันเป็นการทำเพื่อส่วนรวมด้วย เพราะนั่นก็เงินรัฐ แต่อยากจะบอกว่า คุณทำดีที่สุดที่ความสามารถของคุณจะทำได้ แค่นั้น ไม่มีใครเค้าว่าอะไรเลย ขอร้อง อย่ากดดันตัวเองด้วยคำว่า "รับทุนเค้ามาแล้ว" อยู่เรื่อยๆ มันไม่เป็นผลดีในสถานการณ์แบบนี้เลย แล้วผลของการไม่ไปกดดันต้วเอง ไม่ไปลงโทษตัวเองอย่างนู้นอย่างนี้ มันจะทำให้ใจปลอดโปร่งขึ้น คิดอะไรออกขึ้น เข้าใจอะไรได้มากขึ้น ช่วยให้เรียนได้มากขึ้นด้วย พระพุทธเจ้าเอง ยังบรรลุนิพพานได้เมื่อจิตใจสงบเป็นสมาธิเลย ทรมานตัวเองไป ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเน้อ ขอโทษที ที่เขียนยาวไปหน่อย เผอิญค่อนข้างใกล้ชิดกับเรื่องอย่างนี้ หวังว่าคงเป็นประโยชน์บ้าง จากคุณ : TazTabby - [ 21 ต.ค. 48 05:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สู้ต่อไปค่ะ...ปัญหามีให้เราแก้ไข.. ลองค่อย ๆ หาทางแก้ไขมันไปทีละเปราะ อย่ายอมแพ้ตัวเองก็เป็นพอค่ะ.. คุณมีโอกาสดีกว่าหลาย ๆ คนด้วยซ้ำไปนะคะ.. เอาใจช่วยอีกแรงค่ะ.. จากคุณ : JC2002 - [ 21 ต.ค. 48 06:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณคะ..เอาอย่างนี้นะ.. เคยมาแล้วทั้งนั้นตอนที่เรียนต่างประเทศน่ะ รู้สึกเหงา ว้าเหว่มาก่อนแบบน้องเลยล่ะ ไปคนเดียวด้วย ทุกอย่างเราต้องทำเองหมด..เคยท้อ อยากกกลับบ้านมาก เคยนั่งร้องไห้ใต้ซากุระทุกวัน ย้ำทุกวัน แต่ว่าผลการเรียนไม่เสียนะ แต่มันยากมากในความคิดเราตอนนั้นนะคะ เพื่อนก็น้อย มองไปทางไหนก็ไม่ใช่บ้านเรา อยากกลับเมืองไทยใจจะขาด..วันนึง มานั่งคิดทบทวนดูว่า เรากำลังเป็นอะไร กำลังใจก่อนมามันไปไหนหมด ความตั้งใจทำไมมันเหลือน้อยลง ถ้าเราถอยหลังตอนนี้ เราจะได้อะไรกลับไปบ้าง อืม..คิดไปคิดมา เราจะอายเพื่อนที่เมืองไทยนะ มาแล้วเรียนไม่จบ อุตส่าห็ข้ามน้ำข้ามทะเลหลายพันไมล์มาเอาความรู้จากเจ้าของภาษาแล้วทำไมไม่ยอมฉวยโอกาสที่ดีนี้ไว้ อยากกลับแบบมือเปล่าหรือ คนอื่นอีกหลายแสนหลายล้านคนยังอยากมายืนอยู่ในตำแหน่งเรา เค้ายังไม่มีโอกาสอย่างเราเลย แล้วทำไมเราจึงใจเสาะอย่างนี้ คิด คิด คิด.. ในที่สุดก็สู้ต่อค่ะ เราว่าอยู่ที่ความคิดเราเองนะ อยู่ที่เราจะปรับตัวให้เข้ากับสังคมที่นั่นอย่างไร เพื่อที่จะอยู่อย่างมีความสุข. เอาใจช่วยให้ผ่านไปให้ได้นะคะ ทุกคนที่ผ่านการเรียนต่างประเทศ มีอาการนี้เกือบทุกคนแหละ ไม่มากก็น้อยแล้วแต่สังคม สถานที่..คุณเครียดเพราะเป็นนักเรียนทุนด้วย แต่เราทุนส่วนตัวค่ะ เลยไม่เท่าไหร่..ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : coffee or tea or me? (jariya ka.) - [ 21 ต.ค. 48 07:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นกำลังใจนะค่ะ คุณโชคดีมากนะค่ะที่มีโอกาสได้รับทุน คุณเองก็เป็นคนเก่งคนหนึ่งที่ได้รับทุนมา เรื่องสอบตก เรื่องเป็นเรื่องที่ทุกคนก็เผชิญมานะค่ะ สำหรับเรานะค่ะ เสียใจมากเหมือนกันนะค่ะ ตอนที่เรียนต่างประเทศและ สอบตกเพราะเราคิดว่า เราต้องผ่านเพราะเราตั้งใจมาก หลังจากร้องไห้ เพื่อนปลอบใจนะค่ะว่าไม่ต้องเสียใจ ไม่ ต้องเครียด เราก็ลงเรียนใหม่นะค่ะ ทำตัวปกติไม่ถึง เครียดมากกับมันนะค่ะ ผลออกมาคือเราผ่าน ดีใจมากๆๆ กลับไปคิดว่า เราเสียใจได้แต่เราก็สามารถแก้ไขได้ จริงอยู่ที่เราต้องลงทะเบียนวิชานี้เอง เราไม่ได้บอกที่บ้าน ด้วย เราทำงานพิเศษเกือบทุกวันที่ร้านอาหาร โดนด่า ด้วย คุณยังดีนะค่ะที่ไม่ต้องทำ อยากให้คุณผ่านช่วงนี้ ให้ได้นะค่ะ สอบตกเป็นเรื่องที่ผ่านมาทั้งนั้นค่ะ สู้ ๆๆ นะค่ะ เข้าใจว่าคุณเครียดเพราะคุณเป็นนักเรียนทุน คุณต้องพยายามนะค่ะ โทรกลับบ้านที่เมืองไทยสิค่ะ ได้ยินเสียงของคนในครอบครัวจะทำให้คุณสู้ต่อไปค่ะ เราเล่น MSN ทุกวันกับที่บ้านและโทรนะค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณสู้และอย่าท้อแท้นะค่ะ มีอารายเมลคุยกันได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 07:24:16 แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 48 07:22:25 จากคุณ : cartoon-coconut (Cartoon-Coconut) - [ 21 ต.ค. 48 07:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จริงแล้วทุกคนก้อมีปัญหานะ แล้วแต่จะมากหรือน้อย แต่เล่นลบกระทู้ แบบนี้ ก้อเซ็งๆอ่ะ เมื่อยด่ามันแล้ว จากคุณ : ไรเซ็น<Kaze no Raizen> - [ 21 ต.ค. 48 08:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ผมว่านะ จุดหมายก็สำคัญ แต่ระหว่างทำสำคัญกว่า ถ้าน้องเค้าไม่มีความสุข ก็ต้องหาความสุขให้ได้ ไม่งั้นก็กลับบ้านเหอะน้อง พี่ขอร้อง จากคุณ : firstini chemistani - [ 21 ต.ค. 48 08:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นกำลังให้อีกคนแล้วกันนะคะ ตอนเรามาเรียนใหม่ๆ เราก็คิดไปต่างๆ นานาเหมือนกัน กลัวโน่นนี่สารพัด แต่อยากจะบอกว่า อย่าไปดูถูกความสามารถของตัวเอง การที่คุณมาได้ขนาดนี้ แสดงว่าคุณมีความสามารถเหนือกว่าคนอื่นๆ อีกหลายๆ คน เพราะฉะนั้น ต้องมั่นใจที่จะสู้ต่อนะคะ เวลาเรียนปกติเราจะขี้เกียจมากเลย แต่มาอยู่ที่นี่ เราต้องอ่านก่อนเรียนทุกครั้ง แล้วต้องกล้าที่จะถามอาจารย์ด้วย เราว่าการเข้าไปคุยกับอาจารย์เป็นเรื่องที่ดีนะคะ สงสัยไม่เข้าใจอะไรก็ไปถามเค้าตรงๆ เลย เราว่าอาจารย์เค้าเต็มใจที่จะให้ความช่วยเหลืออยู่แล้วค่ะ เรารู้จักพี่คนนึงเค้ามาเรียนแล้วเกิดอาการเครียดเหมือนกัน เค้าเครียดจนต้องไปหาปรึกษาจิตแพทย์ของมหาลัย เราว่าก็เป็นทางเลือกนึงที่ดีนะคะ เพราะสุดท้ายพี่เค้าก็รู้สึกดีขึ้น เราเห็นด้วยกับหลายๆ ความเห็นที่แนะเรื่องเพื่อน มันสำคัญมากจริงๆ ค่ะ โดยเฉพาะถ้าได้เพื่อนคนไทยดีๆ แม้แค่คนเดียวก็พอ มันทำให้เราอุ่นใจได้มากเลยนะคะ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ตอนนี้เราผ่านทุกอย่างมาแล้ว กลับรู้สึกว่ามันช่างผ่านไปเร็วมากเลย เพราะงั้นคุณก็ต้องพยายามนะคะ แล้วพอผ่านมาได้คุณจะรู้สึกว่าคุ้มค่าที่คุณพยายามค่ะ ^___^ จากคุณ : Uptown Girl - [ 21 ต.ค. 48 08:45:10 A:71.251.59.34 X: TicketID:002778 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณมากๆสำหรับทุกความเห็น อ่านแล้วรู้สึกดี(ขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย) ไม่ได้เข้ามาเช็คกระทู้เลยเพราะไม่สบาย นอนร้องไห้ปวดหัวอยู่ทั้งวันทั้งคืน เมื่อตอนสายพยายามแบกสังขารไปเรียน ตอนเดินไปรู้สึกเหมือนจะเป็นลม หมดเรี่ยวหมดแรงจริงๆ ไม่เคยเป็นขนาดนี้เลย พอเข้าเรียนก็เรียนได้แค่ครึ่งวัน ต้องขออาจารย์หยุดเรียนตอนบ่ายเพราะปวดหัว เวียนหัวจะเป็นลม จากนั้นเดินโซเซไปหาหมอ โดนสูบเลือดไปตรวจ ต้องรอดูผลวันพรุ่งนี้ว่าจะติดเชื้อแบคทีเรียหรือไวรัส (นี่แหละ คือโทษของการร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนจนไม่สบาย) ส่วนที่กระทู้ตัวเองโดนลบไปนี่ ก็งงๆเหมือนกันว่า เอ ใครหนอ ใจร้ายจัง ยังซ้ำเติมกันได้กับสภาวะเช่นนี้ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่สนใจ คงต้องหันมาสนใจกับตัวเองมากๆอย่างที่พี่ๆได้เขียน ได้ให้กำลังใจกันจนล้นหลาม (แบบคาดไม่ถึง) ยังไงก็ดร็อปไม่ทันแล้วเทอมนี้ คงต้องกัดฟันเรียนต่อไป จะตกหรือจะผ่าน ก็ค่อยว่ากันอีกที (เนอะ) ท้ายสุดนี้ ต้องขอขอบคุณทุกๆกระทู้อีกครั้งค่ะ /' จากคุณ : นักเรียนทุนคนหนึ่งผู้มีปัญหา - [ 21 ต.ค. 48 08:48:05 A:216.154.205.203 X: TicketID:109973 ]

ความคิดเห็นที่ 26 907-952-7677 เบอร์มือถือเราเองค่ะ โทรได้24ชั่วโมง ถ้าอยากคุยกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวเราเองมาอยู่นี่ได้ย่าง3เดือนแล้วค่ะ มาแรกๆก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อน แถมHome sick หนักมาก ไม่ค่อยอยากจะคุยกับใครเลย พอHome sickได้สักหนึ่งอาทิตย์ เราก็มานั่งคิดว่า เราจะมาHome sickอย่างงี้ทั้งปีไม่ได้น่ะ ทำอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่เรื่องเรียนและเพื่อนจะก้าวหน้า พอวันรุ่งขึ้นเราเลยเอาใหม่ ยิ้มแล้ว Say Hi กับเพื่อนในห้องทุกคนที่มองหน้าเรา หลังจากวันนั้น เราเลยได้รู้ว่า ยังมีเพื่อนอเมริกันอีกเยอะ ที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเรา อย่าคิดเอาเองว่าไม่มีใครนะค่ะ บ้างคนเรายิ้มให้ Hiด้วย แล้วเขาหันหน้าหนี ก็ไม่ต้องไปสนใจน่ะคะ คนเราร้อยทั้งร้อยจะให้ดีหมดได้อย่างไง เอาเป็นว่าโทรมาคุยนะจ้ะ เมื่อก่อนตอนHome sickเราคุยกับเพื่อนไทยที่อยู่เมกาทุกวันๆๆ ตอนนี้อาทิตยละครั้งแล้วมั๊ง ^o^ จากคุณ : หนูกำไล - [ 21 ต.ค. 48 08:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สู้ๆนะคะ เคยมีน้องที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ไปอยู่เมกา ซึมเศร้ามากต้องหยุดเรียนไปเป็นปี ตอนหลังพบคุณหมอและทานยา หลายปีมากกว่าจะหาย กรณีของน้องนะคะ ทำอย่างที่หลายๆคนแนะนำ เข้มแข็งนะคะ นึกถึงเรื่องดีๆในอนาคต แล้วสู้ๆค่ะ ตอนแรกคงต้องหาเพื่อนก่อน ขอให้โชคดีนะคะ จากคุณ : khorbfaa - [ 21 ต.ค. 48 09:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาให้กำลังใจ น้อง เพราะว่าพี่ก็เคยเป็นเหมือนกัน ตั้งใจลุยเดี๋ยวก็ผ่าน วิกฤต ไปได้เอง จากคุณ : Idev - [ 21 ต.ค. 48 09:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 29 จ้า  ให้กำลังใจน้อง นะคะ วันนี้ลำบาก ก็เพื่อ วันข้างหน้าจะได้มีวันที่ดี ดี คิดซะว่า โอกาสมาถึงแล้ว  เราก็ทำมันให้ได้ดี ถ้าไม่ไหว หรือ ไม่ใช่สิ่งที่เราชอบ  ก็ยอมรับมัน แล้วทำสิ่งที่เราเลือก ให้ดีที่สุด อธิบาย หรือ ปรึกษา ที่บ้านก่อนกลับไป เขาจะได้เข้าใจ  นะคะ สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : อยากน่ารักน้อยลง - [ 21 ต.ค. 48 09:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เป็น นร.ทุน แต่ก่อนมาเรียนไม่มีการเตรียมความพร้อมด้านภาษาเหรอคับ ปรึกษาอาจารย์-ผู้ดูแลนักเรียนก่อนดีมั้ยครับ ถ้าไม่ไหวจริงๆก็กลับเมืองไทยเถอะครับ ทำไมต้องเครียดอะไรขนาดต้องทำร้ายตัวเอง จากคุณ : สาด - [ 21 ต.ค. 48 10:09:09 A:203.154.175.98 X: TicketID:025493 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มีอะไรให้ช่วยก็ Mail มา หรือ กระทู้มาละกัน จะไปทำร้ายตัวเองทำไม อุตสาห์ได้ทุน มาเรียน อยู่เมืองนอกไม่สบายก็จิง แต่ความไม่สบายนี่แหละทำให้เราแกร่งกว่า คนอื่น ชิวิต ทุกคนมันไม่ สบายไปตลอดและลำบากตลอดหรอกครับ "อะไรที่เราว่าเป็นทุกข์ ที่สุดแล้ว มันต้องมีทุกข์กว่านี้และอไรก็ตามที่เราคิดว่าสุขที่สุด มันก็ต้องมี สุขกว่านี้ครับ" จากคุณ : พ่อบุญทุ่ม (พ่อบุญทุ่ม) - [ 21 ต.ค. 48 10:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ อยากให้น้องลองนั่งคิด ไตร่ตรอง ถึงปัญหาที่เกิดขึ้น อย่ามัวคิดว่า มีแต่ปัญหาๆๆ และเครียดๆๆๆ ใช้เวลานั่งใคร่ครวญก่อนว่า ที่มีปัญหาเพราะอะไร ถ้าเพราะภาษาอังกฤษไม่ดี มีทางแก้อย่างไรบ้าง เช่น อาจจะไปลงเรียนภาษาที่โน่นเพิ่มเติม เป็นคอร์สๆ การนั่งเครียด ไม่ช่วยแก้ปัญหาค่ะ มีแต่จะทำให้สุขภาพจิตและสุขภาพกายย่ำแย่.. ปรึกษาอาจารย์ที่เมืองไทยก็ดีค่ะ รวมทั้งคุณพ่อคุณแม่ด้วย หรือน้องลองคิดในแง่ดีสิคะ น้องมีความสามารถสอบชิงทุนมาได้แล้ว นั่นหมายความว่า น้องเก่งกว่าเด็กอีกหลายๆคนเลยทีเดียว ถ้าน้องเรียนไม่ได้ แล้วใครที่ไหนจะเรียนได้ละจ๊ะ มั่นใจในตัวเอง อย่าท้อแท้ กัดฟันสู้เข้าไว้ และพยายามแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นให้ตรงจุดนะคะน้อง.. เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : ยิ้มหวานตาโต (joyaccy) - [ 21 ต.ค. 48 13:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นไหมล่ะว่า ใครๆที่มาเรียนต่างประเทศเขาก็เคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆน้อง แต่ถ้าแข็งใจสู้ ผลที่ได้รับก็น่าภาคภูมิใจมากๆ อย่างพี่คห 10 จากกระทู้เดิม และพี่อีกหลายๆคน ในกระทู้นี้ ได้กำลังใจไปเพียบเลย คงจะสบายใจขึ้นบ้าง อ่านจากคห.25 แล้ว น้องดูเข้มแข็งนะ ที่มาโพสต์คงจะล้าๆแล้วก็อยากระบาย เอาละทำใจให้สบาย แล้วลุกขึ้นสู้ใหม่นะ ขอให้หายป่วยไวๆ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : ทิฐิฯ - [ 21 ต.ค. 48 14:17:30 A:137.226.192.148 X: TicketID:071823 ]

ความคิดเห็นที่ 34 นอกจากนั้นขอบอกว่าดีใจที่ได้เห็นน้ำใจเพื่อนๆในนี้ด้วยนะครับ ใครที่ยังเรียนอยู่ ขอให้ประสบความสำเร็จได้กลับบ้านเร็วๆ ขอเป็นกำลังใจและขอชื่นชมในความสำเร็จด้วยครับ ใครที่ทำงาน หรืออยู่ที่เมืองนอกเลยขอให้มีความสุข แล้วอย่าลืมแวะมาเยี่ยมพวกเราที่"บ้าน"ด้วยนะครับ จากคุณ : ทิฐิฯ - [ 21 ต.ค. 48 14:26:06 A:137.226.192.148 X: TicketID:071823 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ให้กำลังใจครับ   ลองคิดดูว่าในโลกนี้มีคนที่แย่กว่าน้องอีกเยอะแล้วจะดีขึ้นครับ       สู้ๆ จากคุณ : araideewa - [ 21 ต.ค. 48 15:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อย่าท้อนะคะ  เป็นกำลังใจและเอาใจช่วยมากๆค่ะ   ทุก คห ได้ให้คำแนะนำ-กำลังใจดีๆไว้แล้ว อดทนไปให้ถึงอย่างตั้งใจนะคะ จากคุณ : ปุ้ม หญิง - [ 21 ต.ค. 48 17:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เหงา เศร้า ขี้เกียจ ท้อมันเกิดกับทุกคนล่ะ สอบได้เป็นเรื่องตลก สอบตกเป็นเรื่องธรรมชาติ ลองดูไอ้พวกฝรั่งสิ มันก็ตกเหมือนๆกับเราล่ะ บางวิชาพร้อมใจกันตกเกือบครึ่งคณะ อย่าไปท้อเลย ตราบใดที่ยังมีโอกาสสอบใหม่ ยิ่งเป็นนักเรียนทุน ไม่ต้องคิดมากเรื่องค่าใช้จ่าย เรียนให้ดีที่สุด เหนื่อยก็พักบ้าง เที่ยวบ้างก็ได้ หาทางเข้าสังคม เดี๋ยวก็จะดีเอง เเต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็กลับบ้านได้ หมายถึงกลับไปเรียนต่อที่เมืองไทยก็ได้นะ ยิ่งถ้าเป็นทุนที่ไม่มีข้อผูกมัด ที่ให้เรียนปริญญาตรีนั้น ยิ่งสบายเลย กลับไปเค้าก็หาที่เรียนสำรองให้ได้ หรือถ้าเป็นเเบบมีข้อผูกมัด ก็ไม่ต้องเครียดหรอก กลับไปเรียนให้จบ ให้ได้วุฒิตามที่เค้าต้องการ เเล้วถ้าร่างกายพร้อม จิตใจพร้อมจะออกมาผจญภัยในต่างประเทศอีกครั้ง เจ้าของทุนเค้าก็ยังเปิดโอกาสให้ คิดว่านะ ทุกอย่างมันมีทางออกเสมอล่ะ ร้องไห้ได้ เศร้าได้ เเต่เมื่อถึงเวลานึง ต้องเรียนรู้ที่จะลุกขึ้นมา เเล้วสู้กับมัน ที่นี่เรียนกันเป็นสิบปี อยู่กันมาตั้งเเต่วัยรุ่นจนเเก่ ก็ยังทนๆอยู่กันได้เลย คิดเเล้ว เราจะต้องอยู่อีกกี่ปีเนี่ย สาธุอย่าเกินสิบเลย เพี้ยง... จากคุณ : FH-girl - [ 21 ต.ค. 48 18:09:41 A:80.142.59.72 X: TicketID:110036 ]

ความคิดเห็นที่ 39 I cpmplete understand his feeling. im the one who have same problem too. my friend gave me this link he has scorship but i have to work and study in us its more harder than him. just look at other people he is better than other still. จากคุณ : aip - [ 21 ต.ค. 48 19:09:08 A:68.62.128.27 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านกระทู้นี้แล้วจะร้องไห้ อะไรมันจะตรงกะชีวิตเราขนาดนั้น ยิ่งอาทิตย์แรกที่เปิดเทอมนะ เก็บกระเป๋าไปๆมาๆอยู่หลายหน คือให้อยู่น่ะอยู่ได้ แต่กลัวเรียนไม่จบน่ะสิ คุณนร.ทุนคะ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เราผมร่วงไปครึ่งหัว ผมหงอกอีกเป็นสิบเส้น (ว่าจะตั้งกระทู้ในนี้อยู่เหมือนกัน)ฮอร์โมนแปรปรวน นอนไม่เคยหลับสนิท สะดุ้งตื่นทุกชม. เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเครียดขนาดนั้น ยิ่งโทรกลับบ้านไปบ่น พ่อแม่บอกว่าอย่าท้อ สู้เข้าไว้ เรายิ่งกดดัน เพราะเค้ายอมออกเงินมาให้เราเรียนในสิ่งที่เค้าไม่ได้อยากให้เรียนเลย เพราะเรียนสาขานี้มันไม่มีอนาคตแน่ๆ ยิ่งพอนึกว่ากลับไปจะทำงานอะไร ก็ยิ่งกลุ้มหนักเข้าไปอีก เฮ้อ ทั้งเรื่องภาษาและก็วัฒนธรรม เพราะเรา(เข้าใจว่า)เป็นคนไทยคนเดียวในประเทศนี้ที่เรียนด้านนี้ (ในขณะที่เพื่อนชาติอิื่นสั่งหนังสือเรียนฉบับแปลเป็นภาษาตัวเอง เรากลับต้องอ่านภาษาอังกฤษ) ในชั้นเราทุกคนมาจากคนละประเทศ เราเลยรู้สึกว่าเป็นตัวแทนของชาติ เรามักทำอะไรง่อยๆ รู้สึกเสียชื่อประเทศชาติมากๆ นี่ขนาดเราใช้เวลาเตรียมตัวหนึ่งปีเต็มๆ มาถึงนี่ก่อนสองเดือน พอเปิดเทอมแล้วเรายังเจอปัญหาเลย ก่อนมาคุยกะเพื่อนคนไหน เค้าก็อิจฉาเราที่ได้ทำอย่างที่ใจรัก แต่เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าท่ามกลางวิถีชีวิตที่ใครอิจฉา เราต้องแลกกับการอยู่กับความเหงาและน้ำตา ตอนนี้ผ่านมาได้สามอาทิตย์แล้วค่ะ  ชีวิตพอมีแสงสว่างขึ้น เพราะเห็นว่ามีคนอยากมาอยู่ในตำแหน่งเดียวกับเราเยอะ แต่ไม่มีโอกาส เรามีโอกาสตรงนี้ เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด ใช้ชีวิตแทนคนที่ไม่มีโอกาสอย่างเรา คิดแบบนี้ไปเรื่อยๆก็พอเอาตัวรอดได้ค่ะ ขอบคุณทุกคนที่มาออกความเห็น แม้ว่าพวกคุณตั้งใจจะบอกกับเจ้าของกระทู้ แต่มันก็ทำให้เรามีกำลังใจสุขภาพจิตดีขึ้นไปด้วย ขอบคุณค่ะ ส่วนเจ้าที่ผู้ชอบลบ ขอให้ได้ทุนไปเรียนเมืองนอกละกันนะคะ จากคุณ : scarlett - [ 22 ต.ค. 48 06:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 41 กำลังใจล้นหลามขนาดนี้เห็นไหมคะว่าเราไม่ได้สู้อยู่คนเดียว เอาใจช่วย จขกท ด้วยอีกคนนะคะ อย่าไปใส่ความกดดันให้ตัวเองมากไป เลือกเดินทางสายกลางนะ ตึงไปไม่ดีหย่อนไปก็ไม่ดี เอากลางๆสบายๆดีกว่า ค่อยๆปรับไป จากคุณ : kittykitten - [ 22 ต.ค. 48 13:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 42 กำลังใจเพียบขนาดนี้ ก็เริ่มสร้างกำลังใจ ด้วยตัวเอง ให้ตัวเองได้แล้วฮะ แล้วก็กัดฟันสู้ เรียนๆๆๆ ให้แม่งจบๆ ไปซะที สู้นะ เด็กโง่   ^__________________^ จากคุณ : เด็กนรกฯ - [ วันปิยมหาราช 08:41:47 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ให้กำลังจะอีกคนนะคะ สู้ต่อไปค่ะ "ยังไม่ตาย มีแรงพอจะดิ้น ก็ดิ้นไป"นะคะ จากคุณ : กีกี้ - [ วันปิยมหาราช 20:43:48 A:203.188.4.191 X: TicketID:109960 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อย่าเพิ่งท้อเลยครับ ตอนผมไปใหม่ๆก็แย่เหมือนกัน  ยิ่งตอนนั้นเราไปคนเดียวแบบไม่มีเพื่อนไปด้วย  จะไปสั่งข้าวแต่ละที นี่เครียดเลยครับ  จะออกไปไหนก็ไม่กล้า    แต่พออยู่ไปสักพัก แล้วจะไม่อยากกลับ ฮ่า ฮ่า  เห็นมาหลายคนแล้ว จากคุณ : จ๊ากกกกก - [ 27 ต.ค. 48 10:30:23 ]