...
เหนื่อยจัง ตั้งแต่คุยกันแม่เสร็จน้ำตายังไหลไม่หยุดเลย ขอระบายหน่อยเหอะ
เราไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดี ถึงจะถูกใจแม่ ไม่ว่าทำอะไรก็ไม่เคยดีในสายตาซักที
แค่เอ่ยปากขอว่าศุกร์หน้าจะไปเจอเพื่อนที่มหาลัยนะ จะได้แวะไปหาอาจารย์ ไปดูงานนิทรรศการที่น้องๆ จัด เราขอแค่นี้เอง
ตั้งแต่เราตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านเพื่อช่วยแม่ แม่มองว่าเราไม่มีที่ไป ไม่มีอนาคต ไม่มีงานทำ เลยกลับมาเกาะแม่กิน
แม่ได้แต่มองว่าเรากลับมาเพราะอยากได้สมบัติ เราเคยบอกแม่ ถึงแม่ไม่มีอะไรเลยเราก็ต้องกลับมา สมบัติอะไรเราไม่สนใจหรอก
เรากลับมาเพราะอยากให้เวลาอยู่กับแม่บ้าง หลังจากที่เรียนจบแล้วก็ออกไปทำงานเอง อยู่ดูแลตัวเอง
ก่อนที่เราจะย้ายกลับมา มีคนเสนองานที่ดี เงินเดือนมากพอสมควร แต่เราก็เลือกที่จะปฏิเสธเพราะว่าอยากอยู่กับแม่ให้มากขึ้น
ทุกวันนี้เราต้องทำงานใช้หนี้ที่เราไปก่อไว้ เราไม่เคยเสียใจที่เรามีหนี้ก้อนนี้ เพราะเรารู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่
ทุกวันนี้เราไม่กินไม่เที่ยวที่ไหน อย่างมากก็แค่ซื้อหนังสืออ่าน เล่นเน็ทที่ร้าน เงินที่เหลือก็ใช้หนี้หมด
เงินทุกบาททุกสตางค์เราไม่เคยเม้ม ขายได้เท่าไหร่ก็ให้แม่หมด พอหักค่าใช้จ่ายแล้วค่อยแบ่งกัน ซึ่งแน่นอนเราได้น้อยกว่าเงินเดือนที่เราควรได้เยอะ (ประมาณ 8 เท่า)
แม่เราบ่นว่าตอนทำงานได้ก็เอาเงินไปเลี้ยงผู้ชายหมด (ตอนนั้นเรามีแฟน แล้วแม่เราไม่ชอบแฟน) ไม่เคยให้เงินแม่ (ให้แล้วแต่แม่เอาไปให้พี่ชายใช้) แต่เวลาเราซื้อของให้ทีก็หลายพัน แต่แม่ไม่เคยคิด
ไม่เหมือนพี่ที่ได้เงินเท่าไหร่ให้แม่หมด (ให้แม่ 6000 แต่ใช้มากกว่านั้น)
เราทำงานไม่มีวันหยุด ขนาดป่วยหนักก็ยังต้องออกมาเปิดร้าน ด้วยเหตุผลที่ว่าเราต้องทำงานใช้หนี้
เศรษฐกิจแบบนี้ คนที่ขายของต่างก็รู้กันว่ามันแย่แค่ไหน ยอดขายมีแต่ตกลงเรื่อยๆ เพราะมันไม่มีคนซื้อ คนไม่มีเงินจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อของ
เราขายได้น้อย แต่คนอื่นขายไม่ได้เลย กับของเหมือนๆ กัน เราลดการสต๊อกของในร้านเงินจะได้ไม่จมทุน แม่ก็เอาไปหมุนร้านพี่ชายหมด
แม่บ่นว่าของที่เอาไปเก็บที่ห้องที่เราเคยอยู่มันหาย เราเองก็ไม่รู้ว่าหายได้ไง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของที่หาย มันเคยเอาไปเก็บจริงหรือเปล่า
เราก็ได้แต่บอกแม่ว่า งั้นแม่จดไว้ละกันว่าอะไรหายบ้าง ราคาเท่าไหร่ก็คิดมา เราคงทำงานใช้หนี้ไปแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก เราไม่เคยเบี้ยวใคร
แม่บอกว่าแม่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนที่มีลูกสาวโง่อย่างเรา โตมาขนาดนี้แล้ว เรียนมาก็ไม่น้อย ยังคิดเรื่องแค่นี้ไม่ได้ไปเป็นหนี้เค้า
แม่บอกว่าแม่อายที่มีลูกเป็นหนี้ แต่แม่ก็ชอบพูดเรื่องนี้เวลาอยู่ที่ร้าน ชอบพูดให้คนอื่นได้ยิน แม่ถามว่าเราไม่อายเหรอไง เราบอกว่าเราเฉยๆ
เรารู้ว่าเราทำอะไรอยู่ เราไม่ได้ไปโกงใคร ไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อน สร้างหนี้ไว้ก็ใช้กันไป
เงินที่เราใช้ซื้อหนังสือ เราก็เก็บเล็กผสมน้อยไป รับงานแปลบ้างจุ๊กจิ๊กตามเรื่องตามโอกาส แม่ก็ว่าเราเอาเงินแม่ไปใช้
ตอนนี้เราเบื่อมาก ไม่รู้จะทำยังไง เหนื่อยสุดๆ ทำงานหนักแทบไม่ได้นอนก็เคย แต่ไม่เคยต้องลำบากใจกับคำพูดใครเท่านี้มาก่อนเลย
ขอบคุณนะที่มารับฟัง
...
แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 48 13:15:04
จากคุณ :
GATACA 
- [
18 พ.ย. 48 13:06:49
]
~*~*~ เครียดว้อยยย จะเอาไงดีวะ~*~*~
