เห็นช่วงนี้มีหลายคนมีปัญหาในการใช้ชีวิตคู่ เลยอยากจะแลกเปลี่ยนประสบการณ์บ้างครับ
หลายคนศรัทธาในการพูดคุยกัน เชื่อว่าการพูดคุยกันในทุกเรื่องคือการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด ผมก็ด้วยครับ แต่เคยเจอปัญหาอย่างนี้มั้ยครับ คุยกันไม่รู้เรื่อง คุยไปคุยมาฉันผิดตลอด คุยไม่จบตัดบทกันไปดื้อๆ ฯลฯ
พอคุยไม่รู้เรื่องก็เลยพาลไม่คุย ใช้เวลากลบปัญหา พอวันผ่านไป ก็ฟอร์มๆคุยกันแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ต่างฝ่ายต่างคาใจ ก็ไม่อยากคุยกันอีกไม่อยากทะเลาะกัน อดทนกันไป เล็กๆน้อยๆช่างมัน เดี๋ยวก็ผ่าน ลืมๆมันไปซะ
แต่ในความเป็นจริงคุณๆรู้มั้ยครับว่า เราไม่ได้ลืมเรื่องเหล่านั้น ความอดทนคนเราย่อมมีวันสิ้นสุด เหมือนภาชนะใส่น้ำ มันจะใหญ่แค่ไหนก็มีวันเต็ม พอถึงเวลาความอดทนสิ้นสุด ระเบิดกันออกมานี่สิ จะนานแค่ไหน พ่อเจ้าประคุณแม่เจ้าประคุณจำได้หมด โดยเฉพาะความผิดความไม่ดีของอีกฝ่าย พอทะเลาะกันก็เลยขุดประเด็นเก่ามา"คุย"กันอีก อีกฝ่ายก็เลยหาว่าเอาแต่เรื่องเก่าซ้ำซากมาพูด พาลจะเลิกกันไปหลายรายเพราะเรื่อง "เล็กๆน้อยๆ"
ผมว่าการทำอะไรแต่ละอย่างควรมีศิลปะครับไม่ใช่ทำลวกๆ ทำอาหารก็ต้องมีศิลปะการทำอาหารมันถึงจะน่ากิน การแต่งหน้าก็ต้องมีศิลปะการแต่งหน้าไม่งั้นก็แยกกันลำบาก คนหรืองิ้ว(วะ)นั่น การพูดคุยกันเช่นเดียวกันครับ ย่อมต้องมีศิลปะการพูดคุยในชีวิตคู่ ไม่ใช่พูดคุยด้วยศิลปะแม่ไม้มวยไทยในชีวิตคู่ อันหลังศิลปะเหมือนกันแต่ผมขอบายละกัน ไม่อยากเลี้ยงชีวิตด้วยลำแข้ง
ศิลปะที่ว่ามาได้มาจากทฤษฎีและปฏิบัติครับ อ่านมาหลายตำรา แต่ที่คั้นมาได้และได้ใช้จริงๆก็มี
(อ่านต่อความเห็นข้างล่างครับ)
จากคุณ :
ใจกระบี่กระจ่างแจ้ง 
- [
24 พ.ย. 48 20:11:34
]
ศิลปะการพูดคุยกันในชีวิตคู่
