ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ลองพาเค้าไปพบจิตแพทย์ดูเหรอคะ เราว่าเกิดปัญหาที่จิตใจ ก้อต้องแก้ที่จิตใจนะคะ แล้วก้อเรื่อง drop ก้อดีนะคะ เอาว่าเวลาแกรู้สึกสบายใจ ค่อยให้เค้ากลับไปเรียน ลองถามเค้าดูว่า อยากทำอะไร ช่วงที่ไม่ได้เรียน เพราะว่า ถ้าเค้าว่างเกินไป ก้อเดี๋ยวจะฟุ้งซ่าน คิดว่าตัวเอง ไม่มีคุณค่า ให้เค้าไปเรียนทำอะไรเพลินๆ เช่น ทำอาหาร หรือ ปัก ครอสติส ก้อน่าจะดีนะคะ จากคุณ : Kid wa love Nut - [ 25 พ.ย. 48 11:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หาหมอเถอะ ได้คำแนะนำดีกว่า จากคุณ : ... - [ 25 พ.ย. 48 11:12:53 A:61.91.131.251 X: TicketID:089498 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พบแพทย์จริง ๆ ครับ จากคุณ : Mr.DogGie - [ 25 พ.ย. 48 11:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นด้วยกับ คห 1 และ 2 หาหมอเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้เนิ่นนานไป ไม่ดี จากคุณ : rum_coke - [ 25 พ.ย. 48 11:26:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โหย   ท่าทางจะเป็นจริง ๆ ค่ะ อาการแบบนี้ เริ่มจากความเครียด แล้วก็วิตกังวลมาก ๆ เราว่า ว่าหมอเหอะค่ะ  เพราะเขาจะได้แนะนำให้ถูกวิธี เพราะ สภาวะจิตใจน้องเขาท่าทางจะอ่อนแอ มากแล้วอะค่ะ มันละเอียดอ่อนนะคะ เรื่องแบบนี้ รีบไปปรึกษาหมอเหอะค่ะ ก่อนพาไป แนะนำให้คุณไปปรึกษาหมอก่อนว่า จะพาน้องไปได้ยังไง  ไม่ให้เขาเกิดคิดมากขึ้นมาอีกว่า พี่น้อง หาว่าเขาเป็นบ้า จากคุณ : อยากน่ารักน้อยลง - [ 25 พ.ย. 48 11:28:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หูแว่ว อาจจะได้ยินเสียงคนคุยกัน หรือเป็นเสียงสั่ง เสียงนินทาทั้งที่ไม่มีอยู่จริง เป็นอาการหนึ่งของคนไข้ที่มีอาการทางจิตนะคะ รีบรักษาดีกว่านะ แล้วก็คงต้องมีใครดูแลเค้าอย่างใกล้ชิดด้วยรนะ จากคุณ : อาราอิ (อาราอิ) - [ 25 พ.ย. 48 11:32:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เครียดมาก อาจทำให้สารเคมีในสมองผิดปกติค่ะ การรับรู้เลยผิดปกติไป อาเราก็เคยเป็นแบบว่า รู้สึกมีคนจะทำร้าย ไปหาจิตแพทย์ กินยา ก็หายดี เป็นปกติ ลองพาไปหาจิตแพทย์ดูนะคะ ต้องกินยาค่ะ แต่อย่าไปบอกว่าเธอผิดปกตินะคะ บอกว่า จะพาไปหาหมอ เพื่อเอายาคลายเครียดมากิน (ซึ่งก็จริง) แนะนำหมอจุทามาศ โรงพยาบาลพญาไท 2 ควรโทรนัดก่อนค่ะ จากคุณ : เราก็กินยาแล้วดีขึ้นนะ - [ 25 พ.ย. 48 11:36:56 A:203.113.61.102 X: TicketID:096388 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ให้ความรัก ความอบอุ่น -- มากๆ จากคุณ : อาซิ่ม - [ 25 พ.ย. 48 11:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยิ่งปล่อยยิ่งแย่น่อ จากคุณ : ๑๙ กุมภาฯ - [ 25 พ.ย. 48 11:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าถึงกับทำร้ายตัวเองอย่างนี้ อันตรายมากนะคะ รีบพาไปพบจิตแพทย์เถอะค่ะ จะได้หายและกลับ ไปใช้ชีวิตตามปกติได้ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : mornnum - [ 25 พ.ย. 48 11:49:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 -.- หยุดเรียนแล้วพาไปหาจิตแพทย์ จากคุณ : ~เราเลิกกันเถอะ~ - [ 25 พ.ย. 48 11:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อย่าช้าครับ จากคุณ : ศาสตร์ - [ 25 พ.ย. 48 11:53:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เราตอบจากประสบการ์ณที่เคยเจอผู้ป่วยนะคะอาการแบบเดียวกันเลยค่ะ คือเค้าจะหวาดระแวงกับทุกอย่างรอบตัว,กลัวคนจะมาทำร้าย, ได้ยินเสียงคนพูดกับเค้า และเริ่มทำร้ายตัวเอง เข้าขั้นรุนแรงแล้วค่ะ ต้องพบแพทย์ ปล่อยไว้ไม่ได้นะคะ นานไปจะรุนแรงขึ้นอีก แต่มีข้อควรคำนึงค่ะ โรคทางจิตแบบนี้ พอไปหาหมอแล้ว เค้าก้อคงจะให้ยามาทานน่ะค่ะ ซึ่งยาพวกนี้ มันจะช่วยควบคุมให้อารมณ์เค้าสงบลง คิดว่าคงจะต้องทานไปตลอดด้วย และยาพวกนี้ก้อมีผลข้างเคียงค่อนข้างเยอะอ่ะค่ะ เช่น นอนเยอะ ทานเยอะ อ้วน เป็นสิว ตัวแข็ง ขึ้นอยู่กับยาที่ทานนะคะ แต่คนที่เป็นโรคแบบนี้ ก้อคงยังไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่าการทานยาน่ะค่ะ แล้วก็น้องสาวคุณคงจะต้องการคนมาคอยดูแลอย่างใกล้ชิดแล้วล่ะค่ะ หวังว่าข้อมูลจะเป็นประโยชน์นะคะ เห็นใจมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : OreO - [ 25 พ.ย. 48 11:57:38 A:61.91.123.157 X: TicketID:099814 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รีบหาหมอเถอะครับ เพื่อนผมคนหนึ่งขนาดเค้าเป็นหมอเองเค้ายังมีอาการแบบนี้เลยอ่ะ...แต่เผอิญเค้ารู้ตัวก่อนว่าเค้าไม่ปกติ เค้าเลยรีบไปหาอาจารย์ของเค้า แล้วตอนนี้เค้าก็หายแล้วครับ เอาใจช่วยคับ จากคุณ : Full * yucK - [ 25 พ.ย. 48 12:30:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อย่าพาไปหาจิตแพทย์ครับ นั่นยิ่งทำให้เค้ารู้ว่าตัวเองผิดปกติ แล้วจะยิ่งเตลิดเข้าไปใหญ่ อย่าเอายาอะไรที่หมอโรคจิตให้กิน เช่น โปรแซค ไดอซีแพม .. เพราะน้องสาวคุณอาจจะคลุ้มคลั่ง หรือกังวลน้อยลง แต่ไม่สามารถกลับมาเป็นน้องสาวคนเดิมของคุณให้อีก ยา หรือหมอโรคจิต รักษาไม่ได้หรอกครับ ปัญหาของน้องสาวคุณคือ เก็บตัวคนเดียวมากไป หรือที่เรียกว่า แปลกแยก ทำให้คิดอะไรคนเดียว ตอบคำถามตัวเองคนเดียว มาตั้งแต่เล็กๆ ปัญหาแก้ได้คือ ให้ทางบ้านเลิกกดดันน้องสาวคุณ ร้อยละ90ของความรู้สึกแปลกแยก มาจากการกดดัน สร้างค่านิยมใหม่ให้เค้าเห็นว่า ไม่ต้องเรียนจบ ไม่ต้องมีใบปริญญา เป็นคนธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ไม่เบียดเบียดต่อโลก ก็มีความสุขได้ แต่ไม่ถึงขั้นให้เค้าออกจากโรงเรียนเลย เพราะถ้าเค้าไม่มีสังคมเลยอาจเตลิดไปใหญ่ ถามเค้าพูดกะเค้าตรงๆว่าชอบอะไร อยากเรียนอะไร ให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่ชอบก็เปลี่ยนไม่ต้องกดดัน ช่วงนี้คนที่จะกดดันคือผู้ปกครองเอง เพราะเป็นช่วงเปลี่ยนแปลง(ไปในทางที่ดี) ถือว่ารับกรรมที่เคยทำกับลูกแล้วกัน แล้วก็หันมาอยู่ร่วมกันมากขึ้น ทำกิจกรรมร่วมกันในสิ่งที่ไม่ค่อยได้ทำ เช่นอาจจะนั่งนอนดูทีวีด้วยกัน กอดกัน หอมกัน บอกรักกัน วันหยุดก็เล่นกัน .. แต่พยายามทำให้เป็นธรรมชาติ อย่าทำเหมือนเป็นสคริปต์ที่คุณหมอเขียนให้ เพราะถ้าเค้าจับได้ เค้าจะไม่ไว้ใจเราอีกเลย สำคัญที่สุดคือคนรอบข้างจะต้องไม่เป็นโรคจิตด้วย อย่าพยายามคาดหวัง ให้เค้าเป็นปกติ หรือเป็นอะไรมากเกินไป ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ให้เชื่อว่าถ้าเราทำในสิ่งที่ดีเราย่อมได้สิ่งดีกลับมา คิดไว้เสมอว่า Life is beautiful แล้วลูกจะหันมาเอนจอยกับชีวิตครอบครัวเอง โรควิตกกังวล หวาดระแวง หรือคลุ้มคลั่งหายได้ ถ้าเค้าเห็นคนใกล้ตัว โดยเฉพาะคนที่ตัวเองรัก นั้นกังวล ทุกข์ระทม หรือเศร้ากว่า เชื่อผมเหอะครับ ความสงสารมันยิ่งกว่าความรักอีก มันชนะทุกสิ่ง .. ผมเคยไปหาหมอโรคจิตกินยามาเกือบหมดแล้ว .. ทุกวันนี้เสียดายอย่างเดียวคือสารเคมีในสมองตัวเองที่ถูกเปลี่ยนแปลงไป เคยดูหนังเรื่อง one flew over the cuckoo's nest มั้ยครับ "ในโรงพยาบาลบ้าไม่มีใครบ้าหรอก มีแต่หมอกับพยาบาลเท่านั้นที่เป็นคนบ้า ส่วนคนไข้ทุกคนเป็นปกติดี" ถ้าเข้าใจคำนี้ คุณจะเข้าใจครับ ผมภาวนา จากคุณ : เล็กน้อย - [ 25 พ.ย. 48 12:32:27 A:58.64.101.245 X: TicketID:067717 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ เห็นด้วยค่ะกับความคิดเห็นที่ 15 แต่ถ้าการเรียนทำให้มีปัญหา กลับไปเรียนมันจะแย่กว่าเดิมนะค่ะ Drop ไปเลยดีกว่า ให้เข้าวัดปฏิบัติธรรมดีกว่าค่ะ(หาที่ดี ๆ) โดยไปปฏิบัติบ่อย ๆ ช่วงแรก ๆก็ไปเป็นเพื่อนก่อน น้องจะรู้สึกปลอดภัยถ้าคุณไปด้วย จากนั้นก็หาเพื่อนให้โดยในพันทิปรู้สึกจะมีค่ายที่ช่วยเด็กกำพร้า หรือคนแก่ หรือค่ายที่ทำประโยชน์ให้สังคม ฯลฯ ..ตรงนี้จะทำให้เค้ารู้สึกมีคุณค่า มีการเข้าสังคมบ้าง แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นคุณคงต้องสละเวลาด้วย เพราะทุกกิจกรรมตอนแรก ๆควรมีคนที่เค้าไว้วางใจอยู่ใกล้ๆ ตลอด ...  หากเหนื่อยหรือรู้สึกท้อแท้ก็มาโพสในนี้ได้ค่า...เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : ironeta - [ 25 พ.ย. 48 13:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้าใจความเห็นที่ 15 นะคะ ตอนนี้เรากินยาแก้ซึมเศร้าและย้ำคิดย้ำทำอยู่ ทำให้ซึมเศร้าน้อยลง และทำงานได้ดีขึ้น แต่ก่อน เราปฎิเสธ ไม่อยากกินยา เพราะกลัวตัวเองเปลี่ยนไปเพราะฤทธิ์ยา กลัวจะไม่เป็นตัวของตัวเอง และไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดปกติด้วย แต่กลายเป็นว่า พอเรากินยาแล้วระยะหนึ่ง เรารู้สึกจิตใจสงบมากขึ้น ใจเย็น ใจดี และดีกับแม่มากขึ้น กลายเป็นว่า เรารู้สึกว่าเราได้กลับเป็นตัวเราที่แท้จริงด้วยยานี่แหละค่ะ เคยกลัวจะโง่ลงเพราะยามีผลต่อสมอง แต่กลายเป็นว่า กินยาแล้วทำงานได้ดีขึ้นเสียอีก จิตใจสงบ แจ่มใส รู้สึกว่าสมองทำงานได้ดีขึ้น ก่อนหน้านี้สองถึงสามปี ถ้าใครมาบอกให้เราไปหาจิตแพทย์ บอกว่าเราผิดปกติ เราจะเฮิร์ตมาก แล้วยิ่งกังวลใหญ่ คือ ทำให้อาการแย่ลงได้ แต่บางคนเขาก็รับได้ที่ตัวเองผิดปกตินะ เจ้าของกระทู้ต้องดูนิสัยน้องสาวตัวเองด้วยว่าน้องสาวจะรับได้ไหมว่าตัวเองมีอาการทางจิต ถ้ารับไม่ได้ ก็ไม่ควรบอกค่ะ ความเห็นที่ 15 อาจไม่ได้มีอาการสารเคมีผิดปกติ ถึงไม่กินยาก็อยู่ได้ แต่ตัวเราเอง ยอมรับว่าถ้าไม่ได้กินยา คงไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างคนปกติได้ ต้องให้หมอวินิจฉัยน่ะค่ะ แต่จิตแพทย์ที่ไม่เก่งก็มีนะ ต้องระวัง บางคนให้ยาผิดๆก็มี อยากให้เจ้าของกระทู้ทำดังนี้ค่ะ (ออกความเห็นในฐานะคนที่ต้องกินยา ซึ่งคนธรรมดาอาจไม่เข้าใจ) 1. ทำตัวปกติกับน้องสาว อย่าทำวิตกกังวลว่าน้องสาวจะอาการหนัก เพราะจะทำให้น้องสาวเครียดกลัวอาการตัวเองมากขึ้น 2. หาวิธีพาน้องสาวไปหาจิตแพทย์ โดยไม่ให้เธอคิดว่าตัวเองเป็นโรคจิตหรือผิดปกติ 3. ทำท่าว่าเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนเป็นไข้หวัดใหญ่ ก็ต้องรักษา ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ทำท่ามองโลกในแง่บวกว่าต้องหายแน่ๆ ถ้าน้องสาวรับไม่ได้ที่ตัวเองผิดปกติ ก็ให้ทำท่าคิดว่าน้องสาวปกติดีเพียงแต่เครียดอยู่ 4. นอกจากกินยาแล้ว จิตแพทย์ต้องพูดคุยปรับทัศนคติของน้องสาวในการสู้ปัญหาชีวิต คนในครอบครัวอาจต้องไปคุยกับจิตแพทย์ด้วยว่าควรพูดจากับน้องสาวอย่างไร คิดว่าหายขาดได้ค่ะ เพียงแต่น้องสาวต้องปรับทัศนคติและการใช้ชีวิตใหม่ แต่ตอนนี้น่าจะกินยาให้ความเครียดลดสู่ระดับปกติก่อน ถึงจะพูดคุยได้ผล นอกจากแนะนำหมอจุทามาศแล้ว ก็อยากแนะนำหมออุดมศิลป์ ศรีแสงนาม โรงพยาบาลเทพธารินทร์ค่ะ เพราะหมอเคยรักษาคนกินยาลดความอ้วนจนเพี้ยนหายมาแล้ว จากคุณ : ความเห็น 7 - [ 25 พ.ย. 48 13:54:25 A:203.113.16.250 X: TicketID:096388 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าว่างพาเค้าไปเที่ยวดิ พาเค้าไปผ่อนคลาย ค่อยดูแลเค้าหน่อย **อย่าให้สายเกินไปกว่านี้ ** แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 48 13:58:50 จากคุณ : dddd (teoy) - [ 25 พ.ย. 48 13:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แล้วเรื่องเรียนนั้น บอกเขาไปเลยว่า "เรียนไม่ได้ก็ไม่เป็นไร บางคนไม่จบมหา'ลัย ก็รวยเป็นพันล้าน อย่างเจ้าของโออิชิ อาจบอกแนวทางว่า ถ้าเรียนไม่จบปริญญาตรี ก็ไปทำงานอิสระ อาจจะขายของ หรือเปิดร้าน คนเราเก่งไม่เหมือนกัน บางคนเก่งวิชาการ บางคนเก่งปฎิบัติ" ถ้าไม่มีแรงกดดันว่าต้องเรียนให้จบ เขาก็คงไม่เครียดเท่าไร บอกให้เขารู้ว่าชีวิตยังมีทางเลือกอื่นอีก บางคนเรียนจบปริญญาตรี ก็มาขายก๋วยเตี๋ยว บางคนจบวิทยาศาสตร์ จุฬาฯ ก็มาเปิดร้านตัดผม บางคนจบปริญญาโทที่อังกฤษมา ก็กลับมาอยู่บ้านเฉยๆ (ญาติห่างๆเราเอง) ชีวิตไม่ได้มีเส้นทางเดียว ก็เลือกทางที่เราทำได้ แล้วก็ทำชีวิตให้มีความสุขได้ อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็พอ ก็บอกน้องเรียนไปเท่าที่จะทำได้ แล้วก็หากิจกรรมเสริมที่อาจสร้างงานในอนาคตให้น้องได้ น้องจะได้ไม่เครียดกับการเรียนมากเกินไป เหมือนว่าชีวิตยังมีทางออกอื่น ไม่จบปริญญา ก็หางานอื่นทำได้ มีชีวิตที่ดีได้ จากคุณ : ความเห็น 7 - [ 25 พ.ย. 48 14:09:52 A:203.113.16.241 X: TicketID:096388 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจของน้องคุณให้ได้ค่ะ ปลอบเค้า ทำให้เค้ามีสติ ให้เค้ารู้ว่าเค้าคือคนสำคัญของคุณ ถ้าเครียดมากให้ดรอปเรียนก่อนก็ได้ หรือให้ถอนวิชาที่เรียนให้เรียนน้อยลงในกรณีที่เค้าไม่อยากเลิกเรียน เพราะบางทีการให้เค้าออกมาอยู่ว่างๆอาจจะทำให้เค้าฟุ้งซ่านกว่าเดิมก็ได้นะคะ จากคุณ : jommassalyn - [ 25 พ.ย. 48 14:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไม่อยากบอกว่ากินยาอยู่  แต่กรณีเราแค่ซึมเศร้าคะ แบบตอนนนั้นเครียดมากๆ ว่าทำให้พ่อแม่ผิดหวัง คิดมากว่าท่านผิดหวังในตัวเรา  แม้ท่านจะบอกว่าไม่ เราก็ไม่หยุดคิด กินยามาเกือบ สองปีแล้ว  ดีขึ้นมากแต่คุณหมอจะหยุดปุ๊บปั๊บไม่ได้ต้องค่อยๆ ลด พาน้องคุณไปปรึกษาหมอดีกว่าคะ ดีที่สุด  ช่วงนี้ความเข้าใจสำคัญมากๆ นะคะ จากคุณ : ai_chun - [ 25 พ.ย. 48 15:13:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จากที่เคยเจอมา 2-3 ราย ต้องบอกว่าหากไม่รีบรักษา (ทั้งกินยาปรับสารเคมีในสมอง + คุยกับจิตแพทย์) ปล่อยให้เรื้อรังไป แทบจะหมดหวังเลยหละครับ (ขนาดใช้ไฟช๊อด + ฉีดยายังไม่หายเลย) จากคุณ : หวังดี - [ 25 พ.ย. 48 15:13:46 A:203.209.107.236 X: TicketID:014314 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาให้กำลังใจอีกคนค่ะ จากคุณ : เมนี่==ใจดีจ้า - [ 25 พ.ย. 48 16:50:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณสำหรับคห. 7 และคนอื่นๆที่มาร่วมแชร์ความคิดเห็นนะครับ ผมเองก็เคยกินยาเหมือนกัน คุณหมอกว่าจะให้ยาผม เค้าก็ต้องพบปะผมร่วมเดือน ให้ทำแบบสอบถาม ให้อะไรต่างๆ ถึงจะจ่ายยามาได้ ช่วงที่ผมกินยา บอกตรงๆโล่งอกโล่งใจมากครับ นั่งอยู่เฉยๆก็มีความสุข มีความรู้สึกอิ่มเอมใจอะไรกับชีวิตปานนี้ ผมมารู้ปัญหาตัวเองเข้าจากตอนผมอยู่โดยไม่พึ่งยา ถึงรู้นั่นแหละว่า สารเรโทซิทิน หรือะไรก็ตามแต่ ที่ตัวยาคอยช่วยในการไหลเวียนของมันตลอด เป็นการช่วยเหลือของตัวยา ถ้าพอขาดการกินยาไป แทบคลั่ง ผมมีอาการโหวงๆ และหลุด อยากเรียกว่า space out ผมตั้งชื่อเอง ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นขนาดนี้มาก่อน และชอบย้ำคิดย้ำทำด้วยว่าตัวเองเป็นโรคจิต เป็นคนบ้า ผมหันมาสู้กับปัญหาภายในจิตด้วยตัวเอง ผมเชื่อว่าสารเคมีในสมอง หรือเอนไซน์ต่างๆ ร่างกายมนุษย์ต้องสังเคราะห์ได้เอง เพียงแต่การกินยาจะช่วยเห็นผลทางลัดได้เร็วกว่า แต่อย่าลืมว่าวันนึงคุณก็ต้องอยู่ด้วยตัวคุณเอง ยกเว้นคุณจะกินยาตลอดไป ผมเริ่มทำการศึกษาผลวิจัยในแง่บวก และที่สำคัญในแง่ลบของยาเยอะมากจากในอินเตอร์เน็ต พบว่ายา โปรแซค คือยี่ห้อยาชนิดหนึ่ง มีผลกระทบในหลายๆประเทศที่เคยทดลองใช้ ในระยะแรกเยอะมาก จากคนที่แค่ซึมๆกับที่บ้าน ถึงกลับกลายมาคลุ้มคลั่ง หยิบปืนกลยิงใส่คนในบ้านได้ สมองมนุษย์เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ผมไม่เชื่อว่าการกินยายังเป็นเรื่องที่ รับประกันได้ว่าปลอดภัย และรักษาหาย แม้การแพทย์สมัยนี้จะรุดหน้าไปถึงไหนแล้วก็ตาม อาจจะมีคนที่กินแล้วถูกโฉลก แต่คนที่ไม่ใช่ก็มีเยอะ บางคนถึงกับแย่ยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ อย่าหาว่าผมดูถูกระบบพวกนี้เลยนะ แต่บอกตามตรงว่าผมไม่ศรัทธาในวิธีเหล่านี้เลย ไม่ว่าจะกินยา ไปจนถึงช็อตไฟฟ้า .. ยาสามารถทำให้ เราหยุดคลุ้มคลั่งได้ ยาสามารถทำให้เราหายซึมได้ แต่ยาไม่สามารถทำให้เรา create ความสุขได้ .. สารเอนดอร์ฟินท์หรือสารแ่ห่งความสุข มีฤทธิ์ระงับความเจ็บปวดได้ผลดีกว่าเฮโรอีน 10 เท่า ถูกสร้างจากความรู้สึกนึกคิดของเรา ไม่มีตัวยาไหนบนโลกนี้สร้างได้ ผมจึงมองว่าการกินยา เป็นสิ่งที่ทำให้คุณหยุดคลุ้มคลั่ง หรือหยุดซึมชั่วคราวเท่านั้น สุดท้ายชีวิตที่มีความสุขก็ต้องเกิดจากคุณ และคนใกล้ตัวคุณอยู่ดี (อัตตาหิ อัตตาโน นาโถ) ผมจึงมองว่าการแก้ปัญหาด้วยการกินยา เป็นเรื่องที่หยาบคาย สำหรับจิตใจที่ละเอียดอ่อนของมนุษย์ คนเราทุกคนล้วนมีความรู้สึกนึกคิดที่แตกต่างกัน เหมือนผ้าที่ทอลายละเอียดซับซ้อนต่างกัน พอคนที่ลายไม่เข้ากับพวกก็เกิดการแบ่งแยก กีดกัน หาว่าเค้าผิดปกติ ต้องส่งไปทอใหม่ แต่หาคิดไม่ว่าทำยังไงผ้าที่ทอผิดลายผืนนั้นถึงจะอยู่ร่วมกันได้ เกิดการไซโคไป ไซโคมา สะกดจิตจนเกิดเสียงแว่วเองในหู สุดท้ายคนๆนั้นเชื่อว่าตัวเองเป็นอย่างนั้น(บ้า)จริงๆ ฝากถึงคุณ จขกท. นะครับ สิ่งที่รักษาน้องคุณได้อาจจะอยู่ใกล้ตัวคุณอย่างไม่น่าเชื่อ ไ่ม่ต้องส่งน้องคุณไปให้ใครอื่นเลย อาจจะเป็นแค่อ้อมกอดคุณเท่านั้น แต่คุณจะรักษาด้วยยาหรือช็อตไฟฟ้าก็ได้นะครับ ถ้าหากน้องคุณมีอาการรุนแรงเช่น คลุ้มคลั่ง ทำร้ายร่างกาย แต่คุณก็ต้องเสี่ยงดูแล้วกัน เพราะไม่ใช่ทุกคนที่ได้รับการรักษาแบบนี้แล้วจะหาย บางคนกลับหลุดไปเลยด้วยซ้ำ .. แต่ถ้าคุณศรัทธาในตัวเอง ว่าสามารถพาน้องคุณคนเดิมกลับมาได้ดีกว่ายา .. ทำซะเลยครับ ผมเชื่อในตัวคุณ จากคุณ : เล็กน้อย - [ 25 พ.ย. 48 16:51:58 A:58.64.101.245 X: TicketID:067717 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รีบพาไปหาหมอเถอะค่ะ  เราเคยมีเพื่อนเป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนแต่เค้าเริ่มเป็นไม่มาก  เพื่อน ๆ แนะนำให้ไปปฎิบัติธรรมแต่ปรากฏว่ายิ่งไปกันใหญ่เลยค่ะ  เพราะเค้ามีอาการหูแว่วอยู่แล้วเลยกลายเป็นว่าเค้าคิดว่าตัวเค้ามีร่างทรงค่ะแล้วร่างทรงก็จะบอกให้เค้าทำโน่นทำนี่  ตอนนี้เค้าเป็นหนักมากค่ะไม่สามารถพาบังคับพาไปหาหมอเลย  เค้าเป็นมากขนาดไม่ไว้ใจใครเลยแม้กระทั่งพ่อแม่พี่น้อง  เค้าคิดว่ามีคนตามเค้าตลอดเวลาและครอบครัวก็กลายเป็นสปายคอยให้ข่าวกับคนที่ติดตามเค้า  อย่าปล่อยให้เป็นหนักอย่างนั้นเลยนะคะ  ท่าทางน้องสาวคุณเพิ่งเริ่มเป็น  เราเคยไปปรึกษาหมอให้เพื่อนค่ะ  หมอบอกให้รีบพามาแต่อย่าบังคับ  อย่างความคิดเห็นข้างบนก็ดีค่ะ  พาไปหาหมอบอกไปปรึกษาเรื่องเครียดก็ดีค่ะ  มีความคืบหน้ายังไงรายงานผลด้วยนะคะ  เอาใจช่วย จากคุณ : แอน (Nostalgie) - [ 25 พ.ย. 48 17:17:27 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ถ้าจะให้ดรอปต้องมีอะไรให้เค้าทำนะคะ ถ้าอยู่เฉยๆยิ่งฟุ้งซ่านค่ะเราว่า  อย่าไปกดดันเรื่องเรียนกับเค้ามาก คนเรียนไม่จบแต่ประสบความสำเร็จก็มีเยอะค่ะ แต่เราว่าทางที่ดีที่สุดพาไปหาหมอนะ จากคุณ : สวยที่สุด - [ 25 พ.ย. 48 22:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 27 กรุณาอ่านความคิดเห็นเราด้วย เราเป็น นักศึกษาแพทย์ ถึงจะยังไม่ได้เป็นหมอ แต่เราก็อยากจะบอกสิ่งที่เราได้เรียนให้คุณรู้ เราเป็นห่วงน้องสาวคุณมากๆ สิ่งที่เราจะบอก คือ - อาการของน้องคุณ เข้ากับลักษณะของโรค จิตเภท ซึ่งอาจจะไม่เป็นจริงๆก็ได้ เราอาจจะบอกผิด แต่ยังไงก็มีปัญหาบางอย่าง ที่ต้องรักษาด้วยจิตแพทย์ -หลายคนอาจไม่เข้าใจ คนที่มีอาการทางจิต ไม่สามารถหายด้วยการทำจิตใจให้เข้มแข็ง หรือการให้ความอบอุ่นในครอบครัว อย่างเดียว ต้องรักษาด้วยการกินยาร่วมด้วย คนที่มีอาการไ ม่ใช่ว่าเค้าเป็นคนไม่เข้มแข็ง แต่เค้าไม่สบาย - เราขอย้ำว่า ลักษาณะเช่นนี้เป็นโรคที่เกิดจาก ความผิดปกติของสารสื่อประสาทในสมอง ต้องให้การรักษาด้วยยาร่วมด้วย จากที่อ่านดู อาการของน้องคุณค่อนข้างชัด ต้องได้รับการรักษา เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายต่อตัวเค้าเอง และเค้าอาจจะ ทำร้ายคนรอบข้างด้วย -หมอไม่ได้ให้การรักษาโดยการกินยาเท่านั้น ยังมีการรักษาด้านอื่นๆอีก เช่นด้าน ครอบครัว พฤติกรรม การรักษาเป็นกลุ่ม ซึ่งจะเป็นผลดีต่อ น้องคุณมาก รีบพาไปพบจิตแพทย์นะคะ จากคุณ : PeemTawan (PeemTawan) - [ 25 พ.ย. 48 22:15:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ดิฉันเชื่อว่าการพาน้องคุณไปพบแพทย์จะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด She needs professionally help. จากคุณ : PatPDX - [ 26 พ.ย. 48 00:28:21 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ทางที่ดีที่สุด  ไม่ใช่หมอคะ  แต่คือการให้ความรักและเอาใจใส่  ยาช่วยได้ในระดับหนึ่ง  แต่ไม่หมด หยุดเรียนไปก่อนก็ดีคะ  แล้วให้น้องไปเรียนพิเศษหรือทำอะไรก็ได้...เรียนไปเรื่อย ๆ เข้าวัดบ่อย ๆ   และครอบครัวก็ต้องช่วยกันดูแล  ตอนนี้อย่าให้นอนอยู่ในห้องนอนคนเดียวคะ... ไม่ต้องดูแลตลอด  แต่พยายามอยู่ด้วยตลอดคะ  อย่าทิ้งให้อยู่คนเดียวเป็นเวลานาน ๆ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 26 พ.ย. 48 07:42:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ยังคงเป็นห่วงอยู่คะ อยากจะให้ข้อมูลเพิ่มเติมคะ โรคทางจิตเวช แบ่ง เป็น 3 กลุ่มใหญ่ ๆ 1. โรคประสาท (neurosis) 2.โรคจิตเภท (psychosis) 3. โรคอารมณ์แปรปรวน (mood disorder) 2 โรคแรกต่างกันที่ โรคจิตเภท - คนไข้จะ out of reality - การรักษาต้องรักษาด้วยยาร่วมกับการรักษาด้านอื่นๆ ที่เคยบอกไปแล้ว -การที่ไม่รักษาจะทำให้อาการเป็นมาก ควบคุมยาก   โรคประสาท - คนไข้ยังอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง แต่มีอาการทางประสาท ก็คือ ที่ทุกคนรู้จักกัน เช่น โรควิตกกังวล  โรคยำคิดย้ำทำ - การรักษา รักษาโดยแก้ที่พฤติกรรม การรักษาแบบกลุ่ม หรือการทำจิตใจให้เข้มแข็งมากขึ้น โดยการใช้ยาเป็นตัวเสริม จากอาการเราว่าเข้าได้กับโรคแรกมากกว่าโรคที่ 2 ยังไงก็แนะนำให้ไปพบแพทย์นะคะ จากคุณ : PeemTawan - [ 26 พ.ย. 48 08:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณ คห 15 ความคิดที่ว่า ไม่ควรไปหาหมอ ไม่ถูกต้องนะค่ะ แต่ว่า การไปหาหมอ ควรปรับความเข้าใจก่อน ว่า ที่ต่างประเทศมันก็เหมือนส่วนหนึ่งในการใช้ชีวิต ในเมื่อร่างกายเจ็บป่วยได้ ทำไมใจจะเจ็บไม่ได้ แต่มันต่างกันตรงที่ การเจ็บป่วยทางใจ จะไม่แสดงออกจะเมื่อมันถึงที่สุดที่จะเก็บไว้ ที่บอกแบบนี้ ปัจจุบัน อายุจะ 20 ล่ะ ป่วยเป็นจิตเวช ซึมเศร้า + วิตกกังวล หวาดกลัวทุกอย่างมากเกินไป เมื่อตอนอายุ 17 ไปเรียนไม่ได้ มันก็เริ่มมาจากความกังวลเรื่องที่บ้าน เรื่องเพื่อนฝูง เก็บเอาใจเขามาแคร์ มาหวาดกลัวว่าคนนั้นคนนี้จะคิดยังไงมาก จนกลัวที่จะพบเจอกับใคร สุดท้ายเข้าห้องเรียนไม่ได้ค่ะ เข้าแล้ว ร้องไห้ ตัวสั่น จะวิ่งออกจากห้อง นั่งทนให้หมดชั่วโมงนี่ ฟุบหน้าตัวสั่นเลย มันเครียดมากๆ จนสุดท้าย ก็ต้องเลิกเรียน ไปเรียน กศน แทน อาศัยส่งแต่งาน ห้องเรียนไม่เข้า งานปฐมนิเทศยังอยู่ไม่จบเลยค่ะ ร้องไห้จะกลับบ้าน ไม่มีที่ไหนปลอดภัย วิตกกังวล นั่งในที่ประชุม + คนเยอะๆไม่ได้  และเข้า รพ รักษาควบคู่ไปด้วย  การที่คิดจะไม่รักษา เป็นความคิดที่ผิดค่ะ  เพราะอย่างกรณีของเรา ถ้าพูดง่ายๆ ก็ซึมเศร้าล่ะ แต่ถ้าพูดให้เข้าใจในเชิงเทคนิค ก็คือ เมื่อเศร้ามากเกินไป สมองก็จะสร้างฮอร์โมนที่ทำให้เกิดความเศร้า หลั่งออกมาในจำนวนมาก และฮอร์โมนที่จะออกมาเวลาที่มีความสุขก็จะลดน้อยลง จนเกิดการไม่สมดุลกัน ยาที่เรากินจะใช้เวลานาน ในการปรับสภาพให้สาร 2 ตัวนี้สมดุลกัน  แต่มันก็อยู่ที่จิตใจเราด้วย การได้รับการยอมรับ ความสบายใจ การมีที่พึ่ง ก็มีส่วนช่วย  ที่มาพูดน่ะ ก็หวังว่าจะเป็นประโยชน์ให้หลายๆคนเข้าใจมั่ง เพราะไม่มีใครอยากจะคิดถึงอดีตที่ผ่านมาร้ายๆหรอกค่ะ  จะบอกให้ เรากลัวคนมากๆในอดีต เข้าโรงหนังดูหนังไม่ได้ เข้าไปแล้วเครียด จะร้องไห้จนต้องหลับตา เพราะไปกะพี่ที่สนิทอีกคน จะออกก็เกรงใจ จนเขาสังเกตเห็น ก็บอกออกเหอะ หน้าซีดมากๆ แต่เราก็เกรงใจ ก็ทนซักพักค่อยดีขึ้น (ความกลัว คือ สิ่งที่เราสร้างขึ้น) แม้แต่คุยกันในเนต เล่นเกม ถ้ามีคนที่ไม่รู้จักมาด้วยเยอะๆ แบบเพื่อนของเพื่อน เกมออนไลน์น่ะค่ะ เราก็จะเครียดแล้ว จนพี่ที่สนิท คนเดิมน่ะแหล่ะ เขาก็รู้ เราก็ว่า รู้นะ มันไม่มีอะไร แต่ว่ามันเครียด มันกลัว หลายๆอย่าง แนะนำว่า หาหมอค่ะ แล้วจะดีขึ้นเอง แต่ว่า การที่ไม่ไปหาหมอ คือ  เขามีอะไรที่กังวลอยู่ในใจ  อันนี้เราเองก็เป็นบ่อย เบี้ยวนัดหมอ เปลี่ยนหมอมั่ง - -'' (นิสัยไม่ดีอย่าเลียนแบบ)  ไอ้แบบสิ้นคิดน่ะ ผ่านมาหมดล่ะค่ะ ทั้งกรีดข้อมือ ข้อมือแหกหมดแล้ว มีแต่รอยแผลเป็น กินยา อันนี้บ่อยมากๆ กินแล้วซึมไป 3 วัน 5 วันก็มี แต่ก็ไม่ตาย จนสุดท้าย เข้า รพ ไปนอนเล่นอยู่ซักพัก น้ำยาล้างเลนส์ก็เคย เพราะงั้น หาหมอดีที่สุดค่ะ ถ้ายังไม่อยากจะตายก่อนวัย เพราะว่า เวลาที่ซึม การควบคุมตัวเองจะลดลง อารมณ์จะมา ความสิ้นคิดมักจะโผล่ น้อยคนที่คิดจะตายจริงๆ ส่วนมากจะเป็นในรูปแบบ อยากจะประชด อยากจะให้เจ็บ อยากจะให้สนใจ เรื่องหูแว่ว เราก็เคยเป็น แต่เป็นตอนกินยาของหมอมากไป ก็บอกหมอเขา เขาก็ลดยาลง เพราะพวกนี้จะออกฤทธิ์ต่อประสาทโดยตรง >_< เคยเป็นมากถึงกับ ต้องพกยาเหมือนลูกอม เครียดเมื่อไรก็อมใต้ลิ้นน่ะ  แต่ก็นะ ผ่านมาได้ก็เพราะ ยาส่วนหนึ่ง และก็กำลังใจจากพี่ที่สนิท ซึ่งสำคัญมากๆ เขาหวังคนเข้าใจน่ะ ตามมาจากห้องหมานะ อ่านเรื่องที่นั่นแล้ว การเลี้ยงสัตว์จะช่วยได้เยอะ ทำให้รู้สึกว่า มีเพื่อน ส่วนเรื่อง ของครอบครัว น้องสาว จขกท คิดว่า เป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้เลย ลูกเครียดออกแบบนี้ ไม่มีความเข้าใจให้เลย ส่วนตัวอยากจะให้ ทาง จขกท ดึงน้องออกมาจากตรงนั้นมากกว่า เพราะถึงอยู่กะทางนั้นไป ถึงเขาจะบอกส่งเสียอยู่ แต่ก็คงจะไปไม่ไหว เพราะตัวน้องสาว จขกท ไม่รับกับสภาพตรงนั้นแล้ว  การทำให้สบายใจ ตอนนี้สำคัญที่สุด และอย่ากดดัน เพราะการควบคุมตัวเองไม่สมบูรณ์ อยากจะทำไรที่สิ้นคิดไป พยายามพาไปรักษาโดยให้เขาเห็นว่า เราใส่ใจนะ เราถามไถ่นะ อย่าให้รู้สึกโดดเดี่ยว ยังไงก็เอาใจช่วย จขกท นะ จากคุณ : ทาสรักลูกแยม - [ 2 ธ.ค. 48 00:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ด้วยจากแค่ข้อมูลที่คุณแอนเล่า ดิฉันยังไม่อยากให้ใครๆ เข้ามาวินิจฉัยว่าน้องสาวคุณแอนเป็นโรคจิตเภทนะคะ เพราะว่าถ้าลองไปอ่านคู่มือ DSM-IV ดูเพิ่มเติมอีกจะพบว่ายังมี differential diagnosis ที่คุณจะต้องพิจารณาเป็นส่วนประกอบด้วย อาการหูแว่ว สามารถพบได้ในผู้ที่มีอาการซึมเศร้าด้วย ซึ่งถ้าเป็นในกรณีนี้ หลังจากที่อาการซึมเศร้าดีขึ้นแล้วอาการหูแว่ว หรือประสาทหลอนก็สามารถจะหายไปได้ นอกจากนี้ผู้ที่มีปัญหาในเรื่องของบุคลิกภาพที่ผิดปกติก็สามาถพบได้เช่นกันค่ะ ส่วนเรื่องที่ว่า ว่าคนที่มีอาการทางจิตไม่สามารถจะรักษาให้หายได้ด้วยการทำจิตใจให้เข้มแข็ง หรือความรักความอบอุ่นในครอบครัว ถูกเป็นบางกรณีค่ะ แต่อย่าลืมว่าทานยาอย่างเดียวก็ไม่หายถ้าลึกๆ ลงไปสาเหตุมันมาจากปัจจัยทาง psycho social นะคะ การรักษาจะเน้นสามด้านควบคู่กันไป คื่อ bio-psycho-social ค่ะ คุณแอนคะ ก่อนอื่นเลยดิฉันมองว่าตอนนี้คุณคงต้องคุยกับน้องสาวของคุณว่า เขาคิดว่าเขาสามารถที่จะ cope ด้วยตัวเองไหวหรือไม่ ลองคุยกับเขาดูว่า ในเวลาที่เราเหนื่อยมากๆ เรามองไม่เห็นทางออกของสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ การที่มีคนนอกเข้ามายืนอยู่ข้างๆ คนที่เขาเข้าใจ ที่เขาได้รับการอบรมมาเฉพาะด้าน ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่น้องของคุณอาจจะอยากลองดู คงจะต้องบอกน้องคุณนะคะว่า การที่เราพบจิตแพทย์ หรือนักจิตวิทยา ในเวลาที่เราพบว่าตัวเองไม่สามารถที่จะควบคุมสถานการณ์ หรือความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้ เป็นส่วนที่จะทำให้น้องคุณรู้สึกดีได้เร็วขึ้น เพราะว่า หนึ่งตอนนี้สภาพร่างกาย และจิตใจของน้องคุณแอนไม่พร้อมที่จะต้องคิด อะไรหนักๆ สอง บางครั้งปัญหาที่เกิดขึ้นบางอย่าง มันอาจจะไม่สามารถที่จะแก้ได้ด้วยตัวของน้องคุณเอง หรือพูดง่ายๆ คือ ปัญหามันอาจจะไม่ได้เกิดจากน้องของคุณ มันอยู่นอกเหนืออำนาจการควบคุมของเรา ดังนั้น การพบนักจิตวิทยา หรือจิตแพทย์ที่ได้รับการอบรมมาในเรื่องของการให้คำปรึกษา ก็อาจจะเป็นทางเลือกในการช่วยเหลือให้น้องสาวของคุณสามารถมองในมุมที่แตกต่างออกไปได้ สามารถที่จะเผชิญกับปัญหาในรูปแบบที่แตกต่างออกไปได้ หรือพูดง่ายๆ ไปอีกก็คือเป็นการฝึกทักษะในการเข้าใจปัญหา เข้าใจตัวเอง และรับมือกับมันค่ะ ถ้าน้องคุณลังเล อาจจะเสนอให้ลองไปพบนักจิตวิทยาดูก่อนนะคะ ให้ลองไปพูดคุยสักหนึ่งครั้งดูว่ารู้สึกอย่างไร คิดว่าได้ประโยชน์ขึ้นบ้างไหม ลองดูสักสอง สาม session ก่อนนะคะ เมื่อวิเคราะห์แยกได้แล้วว่าปัญหาของน้องคุณคืออะไร เรื่องทานยา หรือไม่นั้นก็จะรู้ได้เอง โดยทั่วไปจะอยู่ที่ตัวของน้องคุณเองค่ะ ว่าจะเลือกอะไร นักจิตวิทยา ที่โรงพยาบาลมีหลายที่เลยค่ะ ที่เอกชนก็มี แต่ว่า ถ้าไม่คิดมาก ดิฉันแนะนำว่า ที่สมเด็จเจ้าพระยา และก็ศรีธัญญาค่ะ ที่สองโรงพยาบาลนี้มีอาจารย์หลายๆ ท่านเลยประจำอยู่ แล้วก็พบนักจิตวิทยาแล้ว อยากพบแพทย์ก็เดินต่อไปเลย ไปทีเดียวประหยัดเวลาดีค่ะ แล้วการได้พบทั้งแพทย์ และนักจิตวิทยา ก็จะทำให้การวางแผนที่จะให้การ support กับน้องของคุณแอนเป็นไปได้เร็วขึ้น และก็สะดวกขึ้นด้วยค่ะ และที่สำคัญที่สุดเลย คือตัวคุณแอนเอง ดิฉันชื่นชมความรักความห่วงใยที่คุณมีให้กับน้องของคุณมากๆ ก็เลยอยากจะบอกว่า อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ จากคุณ : Blueslonesome - [ 2 ธ.ค. 48 09:21:21 A:58.164.221.39 X: TicketID:050151 ]