กลับมารายงานตัวแล้วค่ะ
สงสัยกันบ้างมั้ยน๊า ว่าหมูแก้วหายไปไหน
นอนแอ้งแม้ง ไข้ขึ้นสูงอยู่กับบ้าน 4 วันเต็มๆ อ่ะจ้า ตอนแรกนึกว่าจะได้นอนโรงพยาบาลครั้งแรกในชีวิตซะแล้ว (ไม่นับตอนเกิดอ่ะนะ) ปรากฎว่าแห้ว...............ไม่ได้นอนอ้อนเพื่อนอีกเช่นเคย
บึก ถึก ทุย อย่างเรา แข็งแรงทนทานกว่ากระเบื้อง 5 ห่วง อดกินของเยื่ยมจากเพื่อนๆๆเหมือนเดิม
ตั้งแต่รู้ตัวว่าติดเชื้อ HIV มาจะครบ 5 ปีอยู่อีกไม่กี่เดือนแล้ว (แต่น่าจะเป็นปีที่ 9 ที่เจ้าเอชแอบมาอยู่ด้วยแล้วหล่ะ) หมูแก้วเพิ่งเคยป่วยครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ครั้งแรกรู้สึกจะเกือบ 2 ปีก่อนมั้ง ก็เป็นไข้แบบนี้หล่ะ ไข้สูงมาก ด้วยความไม่ประมาทก็รีบไปโรงพยาบาล แต่โชคร้ายเป็นวันหยุดคุณหมอประจำตัว เจอหมอเวรห้องฉุกเฉิน ซึ่งพอเห็นแฟ้มประวัติว่าเราเป็นโรคอะไร คุณหมอพูดแค่ว่า เป็นไข้เหรอ เดี๋ยวเอายาไปกินนะ จบ.............
แล้วก็ได้ยาพารา กลับมากินบ้าน ครั้งนี้ก็เลยเข็ด กะว่าอย่าเพิ่งรีบไปโรงพยาบาลดีกว่า รอดูไปก่อน แล้วก่อนไปต้องโทรเช็คด้วยว่า หมอมาทำงานรึเปล่า
หมูแก้วเริ่มไม่สบายตอนสายๆของวันพฤหัส ช่วงเช้า ยังมีนัดกับพี่เอื้อ พี่คนนึงในเว็บที่จะฝากขนม กับของเล็กๆน้อยๆไปแจกเด็กแกร์ด้าตอนช่วงปีใหม่ โดยนัดรับของที่เซนทรัล พอได้ของมา ตอนแรกว่าจะเดินดูของเยี่ยมไปเยี่ยมเพื่อนๆ เพราะหน้าหนาวชาวเอชป่วยกันเยอะมาก ตอนนี้มีเพื่อนๆ หรือคนที่เคยโทรมาปรึกษาเรื่องสุขภาพนอนโรงพยาบาลประมาณ 4 คน
ส่วนใหญ่ก็ปอดอักเสบ เชื้อราขึ้นสมอง เยื้อหุ้มสมองอักเสบ ก็ว่าจะแวะไปเยี่ยมเพื่อน แต่เดินไปเดินมาแล้วปวดหัวตุ๊บๆๆ ก็เลยเดินกลับบ้านก่อนดีกว่า ระหว่างทางก็ปวดหัวมากขึ้น เริ่มหนาวแล้ว ไม่สบายชัวร์เลยตู
ถึงบ้านรีบถอดคอนแทคเลนส์ กินยาแล้วนอน หลับไปตื่นนึงแล้ว สถานการณ์ยิ่งเลวร้าย ปวดหัวมากขึ้น ตัวร้อนจี๋ เริ่มตกใจ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ไปส่องกระจกดู หน้าแดง ปากแดงมาก ไม่รู้จะทำยังงัย ก็ได้แต่นอนพักไปเรื่อยๆ
พอเริ่มชินๆๆ ว่า ไม่สบายแน่ๆ ก็เริ่มนิ่งขึ้น แว๊บแรกแอบคิดว่า ครั้งนี้อาจจะได้นอนโรงพยาบาลบ้างนะ ไม่เคยนอนโรงพยาบาลสักทีนึง อยากนอนให้เพื่อนไปเยี่ยมบ้าง เพื่อนๆจะได้จำได้สักทีว่าเราเป็น AIDS
ปกติเพื่อนๆในเว็บ จะไม่เคยเห็นหมูแก้วป่วย อ่อนแอ หรือ โยเย บางทีเพื่อนๆก็เลยมักจะลืมไปว่าเราอ่ะ เป็นเอดส์ ภูมิคุ้มกันก็ต่ำจนแทบไม่มีแล้ว บางครั้งก็เลยแอบน้อยใจเพื่อน โดยที่เพื่อนไม่รู้ตัว บางทีก็แอบหมั่นไส้น้องๆผู้ติดเชื้อบางคน ที่จริงๆแล้วอ่ะ แข็งแรงมาก เพราะกินยาต้านแล้ว ภูมิคุ้มกันหลายร้อย แต่อ้อนเก่ง ทำตัวอ่อนแอ น่าทะนุถนอม มีแต่คนรุมเอาอกเอาใจ จะกินอะไรแทบจะป้อนถึงปาก แอบนินทาในใจว่า ตกลงเป็นเอดส์หรือ เป็นง่อย ตักอะไรกินเองไม่ได้นี่
พูดง่ายๆๆ อยากอ้อนเพื่อน อยากลองทำตัวเป็นนางเอก อ่อนแอ บอบบาง ต้องมีคนดูแลดูบ้าง (แต่บทนี้ถ้าจะเล่นยาก ปกติมักได้บทเจ๊โหด หมูบ้า หรือ กรรมกรใช้แรงงานทุกทีเลย)
ก็เลยเริ่มไม่ตกใจที่ป่วย นอนดูอาการตัวเองไปเรื่อยๆ ตัวก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ กินยาเป็นระยะแต่ไข้ไม่ลดเลย เริ่มกลัวๆๆเชื้อราขึ้นสมอง เลยต้องลุกขึ้นมาหมุนคอ ก้มๆเงยๆเป็นระยะ เพื่อจะดูว่าคอแข็งก้มไม่ได้รึเปล่า จะได้รีบไปโรงพยาบาล ก้มจนคอจะเคล็ดอ่ะ
ตอนกลางคืน นอกจากไข้ขึ้น ตัวร้อนจัด ยังแถม น้ำมูกไหล และ ไอ อีก เลยเบาใจว่า เราเป็นไข้หวัด ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเอดส์ ก็ถือว่าเป็นการซ้อมป่วยแล้วกัน ช่วงไหนปวดหัวมากๆ ก็ใช้การกำหนดลมหายใจทำสมาธิมาช่วย ก็ได้ผลดีนะ ไม่เสียแรงฝึกฝนมาบ้าง
วันที่สอง รู้สึกจะยิ่งแย่ลง คืออาการเดิมๆก็ไม่ดีขึ้น แถมปวดไปทั้งตัว ทรมานดีมาก ก็นอนดูไปเรื่อยๆ เป็นการฝึกความอดทน เพราะในอนาคตต้องป่วยหนักกว่านี้ ต้องทนให้ได้ นอนดูอาการป่วยของตัวเองไปเรื่อยๆ มันปวดตรงไหนนะ มันไม่สบายตรงไหน เพราะเค้าบอกว่า ทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับลง มันไม่เป็นอยู่นาน ไม่ต้องตกใจหรอก ก็ใช่เพราะดูไปดูมา เดี๋ยวก็หลับแล้ว ถ้าไม่ไปย้ำคิดย้ำทำว่าปวดหัว ปวดตัว มันก็ไม่เป็นไรมาก
หลับๆตื่นๆ อยู่อย่างนี้ตลอด กินอะไรก็ไม่ได้ ไม่หิว นานๆจะได้มีโอกาสมีความรู้สึก "เบื่ออาหาร" กับคนอื่นเค้าบ้าง แต่ก็พยายามกินเพื่อจะได้กินยา น่าแปลกที่กินอะไรก็ไม่อร่อย ต่อให้เป็นของที่เคยชอบกิน รสชาดมันก็เปลี่ยนๆไป กินได้ 2-3 คำก็ไม่เอาแล้ว ...............น้ำหนักลดไปหลายขีดเลย ดีนะตุนเอาไว้เยอะมาก
วันเสาร์ อาการดีขึ้นเล็กน้อย เพราะคุณอามาเช็ดตัว ลดความร้อนให้เรื่อยๆ ตอนเย็น ส้มจุกเพื่อนในเว็บมาที่บ้าน คือ มีคนบริจาคยาป้องกันเชื้อรา แล้วเราจะเอาไปให้พี่ใบตอง พี่คนนึงที่ไม่มีเงินซื้อยา เลยฝากให้ส้มรับยาให้ ส้มรับแล้วก็เลยเอามาส่ง ส้มจึงเป็นเพื่อนคนเดียวที่รู้ว่าเราไม่สบาย
แปลกอยู่เหมือนกัน ความคิดแรกๆตอนไม่สบาย คือ ดีจะได้อ้อนเพื่อนบ้าง แต่พอเอาเข้าจริง เราปิดมือถือหมด ไม่บอกใครสักคนว่าไม่สบาย แล้วใครจะมาเยี่ยมได้เนี่ย คือ มันไม่ชินงัย ไม่เคยต้องให้ใครมาดูแล มาเยี่ยม มาเป็นห่วงอ่ะ
เช้าวันอาทิตย์ ไข้ไม่สูงแล้ว แต่ตัวยังร้อนๆ ปวดหัวนิดหน่อย น้ำมุกยังไหล และ ยังไออยู่ ปวดตัวน้อยลง นอน นอน และ นอน นอนมาจะ 4 วันเต็ม จนปวดหลังไปหมดแล้ว แต่ก็ยังหลับได้
บ่ายๆวันอาทิตย์ ตัวเย็นแล้ว ไม่มีไข้แล้ว ไม่ปวดหัว ไอค๊อกแค๊ก น้ำมูกมีบ้าง และ เสียง Sexy มาก
ตื่นเช้ามาวันนี้ คิดว่าหายดีแล้วนะ เหลือแค่อาการเป็นหวัดแบบปกติ ไม่มีไข้แล้ว ที่ดีใจที่สุด คือได้อาบน้ำสระผมสักที ตั้งแต่ไม่สบาย คุณอาไม่ให้อาบน้ำ (คงอาบไม่ได้ด้วยหล่ะ ไข้สูง) เรื่องไม่อาบน้ำอ่ะพอทน แต่ไม่ได้สระผม ไม่ชอบเลย ปกติเราต้องสระผมทุกวัน พอไม่สระแล้วมันยังงัยไม่รู้ อย่างนี้ถ้าต้องนอนโรงพยาบาลต้องแย่แน่ๆๆเลย กลัวจะไม่สวย
บทเรียนที่ได้จากการป่วย ก็คือ เป็นการเตือนตัวเอง ให้เข้มแข็ง อดทน นี่แค่บททดสอบเล็กๆ โจทย์ยากๆยังรออยู่อีกมาก และเป็นการเตือนให้เตรียมพร้อมถึงการ เจ็บ การตาย ซึ่งต้องเกิดขึ้นไม่วันใดก็วันหนึ่ง เป็นการฝึกว่า สมาธิที่ฝึกไว้ ช่วยให้ใจสงบ ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้บ้างมั้ย ผลก็คือว่า ได้ แต่ต้องฝึกบ่อยๆขึ้น
ผลจากการป่วย---- ผอมลง เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่เพียงไม่กี่มื้ออาหารมันคงกลับมาเท่าเดิมอ่ะ เพราะเย็นนี้ คุณอาจะทำกุ้งเผาให้กินฉลองหายป่วย แต่อันนึงที่น่ากลัวคือ ป่วยไม่กี่วัน โทรมมากจริงๆนะ ส่องกระจกดู ทำไมหน้าด๊ำ ดำ ดูเหมือนตัวดำขึ้นด้วย ทั้งๆที่นอนตลอดไม่ได้ออกไปไหนเลยนะ ผิวก็แห้งมากกกกกกกกกกกกกก ปากแตก แห้ง เลือดไหลซิบๆๆ
นี่แค่เป็นไข้หวัด 4 วัน สภาพยังต้องบูรณะปฏิสังขรณ์ใหม่ไปอีกหลายวัน แล้วถ้าอาการของโรคเอดส์มันออก ไม่ยับเยินหรืองัยเนี่ย
จบเท่านี้ก่อน จะไปพอกหน้า
จากคุณ :
++MooKaew++ 
- [
28 พ.ย. 48 09:11:34
]
++ KAEW ไดอารี่ ++ ไม่สบาย..............แต่หายแล้ว
