กาลครั้งหนึ่งหลายปีมาแล้ว
ย้อนกลับไปสมัยที่มือถือ Nokia 3310 ยังเครื่องละ 20,000 กว่าบาท สมัยนั้นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยังเป็นนักศึกษาหน้าใสๆ ไม่จนไม่รวย และไม่ทันสมัยเอาเสียเลย เพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันต่างมีมือถือกันเกือบครบหน้า เฉพาะในกลุ่มก็มีกันหมด ยกเว้นเด็กหนุ่มคนเดียว
นิทานเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับความมัธยัสถ์หรือตระหนี่ของเด็กหนุ่มแต่อย่างใด เอาจริงๆ เด็กหนุ่มก็อยากมีมือถือสักเครื่องอย่างคนอื่นเขาเหมือนกัน แต่ที่เขาไม่มีและไม่ซื้อ นั่นก็เพราะเขาสู้ราคาไม่ไหว ...เครื่องละ 20,000 กว่าบาท ให้ตายเถอะ! เด็กหนุ่มบอกตัวเอง ถ้าเขาถอนเงินมาซื้อ เสด็จแม่คงไม่จบแค่เบิ๊ดกะโหลกแน่ๆ อย่างดีก็คงเอ็ดไปหลายสัปดาห์ทีเดียว ฉะนั้นแล้ว เขาจึงเห็นว่าการทำตัวนิ่งๆ เชยๆ และเห็นว่าเป็นสิ่งฟุ่มเฟือย นั่นล่ะดีที่สุด
จนเรียนจบ ทำงานแล้ว จนแล้วจนรอดเด็กหนุ่มก็ยังไม่มีมือถือกับเขาสักที นานวันเข้า เพื่อนสนิทของเด็กหนุ่มคนหนึ่งคงจะทนไม่ไหว โทรมาบอกว่าจะยกพีซีทีเครื่องหนึ่งที่ไม่ใช้แล้วให้ฟรีๆ จะได้ติดต่อได้ง่ายขึ้น แต่ด้วยศักดิ์ศรี เด็กหนุ่มจึงตอบไปว่าไม่เอา จะขอซื้อจากเพื่อนคนนั้นแทน ในราคาตกลงกันที่ 500 บาท เป็นอันสรุปว่าเด็กหนุ่มจึงได้มือถือเครื่องแรกในชีวิต มาในราคาเท่านี้
จากคุณ :
โป๊ะเช๊ะครับผม 
- [
24 ม.ค. 49 01:58:21
]
นึกครึ้มๆ เล่าเล่นๆ เป็นนิทาน : ยังจำมือถือเครื่องแรกกันได้ไหมครับ
