เมื่อ iPhone 3GS ผมหาย!!!

เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาแล้วเกือบปีกว่าได้ แต่ตัดสินใจอยากเล่าขึ้นมาซะอย่างนั้น แหะๆ

ตอนนั้นผมมีมือถือประจำตัวคือ iPhone 3GS ที่กำลังเห่อแบบสุดๆครับ เรียกว่าใช้งานแทบตลอดเวลา  ทีนี้ผมจะเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดบ้างเป็นครั้งคราว โดยปกติจะขับรถไปครับ  แต่พอดีรถเกิดเข้าอู่ จึงต้องนั่งรถตู้กลับบ้านต่างจังหวัดแทน

ขาไปจากกรุงเทพไม่มีปัญหาอะไรครับ  เรื่องมันมาเกิดเอาตอนขากลับมากรุงเทพครับ

ผมนั่งตรงเก้าอี้ตำแหน่งข้างประตูครับ  นั่งไปสักพักผมก็ง่วง ผมวางเป้ไว้บนตัก  เปิดซิบช่องที่ 2 ไว้ เพื่อเอา iPhone ใส่เข้าไปแล้วเอาหูฟังออกมาฟังเพลงเพลินๆ   ทีนี้ซิบมันก็ไม่ได้ปิดสนิทครับ (กลัวรัดสายหูฟัง) ผมก็เพลินมาจนหลับไป   รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีคนข้างหลังมาโดนเป้  เราก็ไม่อะไร เพราะ iPhone ก็ยังอยู่ แล้วก็หลับต่อ

ตื่นอีกทีก็มีคนมาสะกิดผมตรงเป้นี่แหละ ผมก็หันไป เค้าก็บอกว่าจะลง ผมก็ต้องลุกเปิดประตูแล้วก็ให้คนลง  ผมก็ขึ้นไปนั่ง ฟังเพลงต่อและก็หลับไป   แต่ทีนี้ด้วยความหลับลึกไปหน่อยมั้ง คนข้างหลังก็มาสะกิดเป้ผมอีกแล้ว (ออกแนวดึงเล็กน้อย) ผมรู้สึกตัวเพราะเป้มันเคลื่อน ผมก็ตกใจและคิดว่าเค้าคงรอให้เปิดประตูนานแล้ว จึงรีบลุกไปเปิดประตู แล้วให้เค้าลง พร้อมผงกหัวทำท่า ขอโทษนิดหน่อย แล้วก็ลุกขึ้นไปนั่ง (รถจอดแถวลาดพร้าว)  ผมก็เห็นว่า ถึงกรุงเทพแล้วนี่นา ใกล้อนุสาวรีย์ชัยฯละ เตรียมตัวลง

ผมก็นั่งอีกแป๊บนึง ก็ถึงท่ารถ ผมก็ลงจากรถ เรียก Taxi ต่อไป  แล้วก็จะหยิบมือถือ่ขึ้นมาโทรไปหาคนที่ผมนัดไว้   ล้วงเข้าไปในเป้  แว้บแรกเลยคือ  "เฮ้ยยยยย" มือถือหายครับ ค้นทั้งตัวก็ไม่เจอ หาทุกซอกมุมในเป้ก็ไม่เจอ บนพื้น Taxi ก็ไม่มี

ความรู้สึกตอนนั้นมันคือ วูบบบเลยครับ แบบหน้าชาๆ ด้วยความโกรธ เพราะผมคิดว่า ระหว่างที่หลับ ต้องเป็นคนนั้นแน่ๆที่ลงที่สุดท้าย ที่มันหยิบไป ผมเองก็ไม่ได้ฟังเพลงเลยหลังจากนั้น   ถึงว่าสิ ทำไมตอนเปิดประตูให้ลง  มันทำหน้างงๆแต่ก็รีบลงมา   มันแน่ๆ   พยายามนึกหน้าๆๆๆ  นึกไม่ออก  หงุดหงิด โมโห สารพัด  ยืมมือถือพี่ Taxi ขอโทรไปค่ายมือถือตามเช็คสัญญาณว่าไปไหนแล้ว เค้าก็ไม่ให้    อารมณ์เสียมากครับ

กลับมาบ้านหาวิธีตามหามือถือคืน ค้นอากู๋ทั้งวัน  แค้นมาก  กะว่าจะไปท่ารถตู้ที่ต่างจังหวัด แล้วไปรอดูเลยว่า ใครคนไหนหน้าคุ้นที่สุด  

ผมจมอยู่กับความเสียดาย+แค้นคนนั้นอยู่ 2 วัน

แล้ววันที่ 3  ก็มีโทรศัพท์ดังเข้ามา (ผมทำซิมใหม่เบอร์เดิม ใส่มือถือรุ่นเก่าใช้แทนไปก่อน) เป็นคนที่ผมไม่เคยเมมฯไว้ การสนทนาประมาณนี้ครับ

ปลายสาย : ฮัลโหล คุณคือ ... หรือเปล่า ผมเก็บมือถือของคุณได้

ผม : ใช่ครับ เก็บได้เหรอครับ เก็บได้ที่ไหนครับ

ปลายสาย : หน้าจอมือถือคุณแตก เป็นรอยซะจนผมมองไม่เห็น กว่าจะพยายามกดโทรออกเบอร์ที่คุณพึ่งติดต่อ เพื่อถามว่าใครเป็นเจ้าของ ก็นานอยู่

ผม: โห ขอบคุณมากครับพี่ ไม่ทราบว่าพี่โทรหาใครมาเหรอครับ แล้วผมจะพบพี่ได้ที่ไหนครับ

ปลายสาย : งั้นมาเจอผมที่ กองปราบปราม ที่ลาดพร้าว ผมไปวิ่งที่นั้นช่วงนี้  เจอกันวันที่ .... เวลา ... นะ

ผม: ครับ แล้วเจอกันครับ ขอบคุณมากครับ

ผมไปยังสถานที่ที่นัดไว้ ด้วยความสงสัยว่า ทำไมต้องนัดที่กองปราบปรามแถวๆลาดพร้าวด้วย ไม่เคยไปเลยซักครั้ง  

ผมก็เข้าไปถึงสถานที่แห่งนั้น  กว้างและมีตำรวจเยอะแยะ กำลังวิ่งฝึกกันอย่างดุเดือด   ผมก็เดินเข้าไปบอกกับ รปภ.(น่าจะตำรวจมั้ง) ว่าจะเข้ามาพบคนที่นี้ แล้วผมก็มานั่งรอตรงแถวๆที่เค้าวิ่งกัน   ผมก็โทรไปหาพี่คนนี้  สักพักพี่คนนี้เค้าก็เดินออกมา   อายุน่าจะ 40 ต้นๆ

พี่คนนั้น: เอ้า รอนานไหม นี่โทรศัพท์ของคุณ (หยิบออกจากกระเป๋ากางเกง) หน้าจอมันเป็นแบบนี้แหละ เห็นไหมว่ามันอ่านยาก  ผมเจอมันตกอยู่ข้างถนน คงจะโดนรถทับไม่รู้กี่ทีแล้ว  ตอนเจอก็พยายามจะกดโทร แต่ผมก็ใช้ไม่เป็น เอากลับมาบ้าน กว่าจะมีคนรู้จักมือถือตัวนี้มาช่วยก็กินไป 2 วัน  แต่ผมว่าหน้าจอแตกแบบนี้ ซ่อมคงจะไม่ไหวหรอกมั้ง

ผม: ไม่เลยครับพี่  แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วครับ ผมเกรงใจพี่มากๆที่เป็นธุระพยายามติดต่อผมขนาดนี้

พี่คนนั้น : ไม่เป็นไร เจอของคนอื่นที่ทำหาย มันก็ต้องพยายามให้มันคืนไปที่เจ้าของแหละดีที่สุด

ผม: ผมขอบคุณพี่อีกครั้งจริงๆครับ ไม่ทราบว่า ผมจะขอทราบชื่อได้ไหมครับ

พี่คนนั้น : จะรู้ไปทำไมครับ เจอกันวันนี้ แล้วเราก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ผมอยู่ที่เชียงใหม่ แต่ช่วงอาทิตย์นี้ผมลงมาฝึกที่กรุงเทพน่ะ

ผม: คือผมอยากจะเอาเรื่องนี้มาพิมพ์เล่าให้เพื่อนๆในอินเตอร์เนทฟังน่ะครับ

พี่คนนั้น : ไม่เป็นไร ชื่อไม่สำคัญหรอก คุณได้ของคืน ผมก็สบายใจแล้ว งั้นผมขอตัวไปก่อนละนะ

ผม: (ยืนอึ้งนิดๆ) เอ่อ ครับพี่ เอ่อ  งั้นขอบคุณพี่มากๆอีกครั้งนะครับ

แล้วพี่เค้าก็เดินหายไปในกลุ่มคนที่กำลังวิ่งกันอยู่   ผมหันหลังกลับจะเดินออกไป  พอดีเห็นคนนึงท่าทางน่าจะอยู่แถวนี้ประจำ (ดูเค้าชิวๆ) ผมเลยถามเค้าไปว่า  พี่เห็น พี่คนนั้นที่พึ่งคุยกับผมเมื่อกี้ไหมครับ ไม่ทราบว่าพี่รู้จักไหมครับ

พี่ชิว : โอ้ย รู้จักสิ ท่านน่ะคือ พันตำรวจเอก จากเชียงใหม่ ลงมาเพื่อประชุมและฝึกพวกผมนี่แหละครับ  

ผม : โห ผมว่าแล้ววว ท่านใจดีจริงๆนะครับ ขอบคุณพี่มากครับ ผมสบายใจละ

ผมเดินกลับออกมาด้วยความรู้สึกอยากตบกะโหลกตัวเอง ที่พอมือถือหาย ผมก็เที่ยวไล่เอาผิดกับใครก็ไม่รู้   ไปด่าว่าคนๆนั้นที่นั่งข้างหลังผมว่าเป้นขโมย ไปใส่ร้ายเค้า อาฆาตเค้า ทั้งๆที่เค้าไม่ได้ทำผิดอะไร  เป็นผมเองซะเปล่าที่โกรธแค้นและทำให้จิตใจหม่องไป 2 วัน คิดแต่จะหาทางเอาคืนแก้แค้นให้ได้

แต่ผมกลับได้เจอ ตำรวจระดับพันเอก มาเฉลยให้ฟังว่า เกิดจากความสะเพร่าของผมเอง แถมให้ได้รู้ว่า  ชื่อและยศไม่ได้สำคัญไปกว่าการกระทำสิ่งดีแล้วตัวเองสบายใจเลย  ไม่ต้องเอาหน้า ไม่หวังสิ่งใดเลย  

ผมกลับมาที่บ้านด้วยความรู้สึกเหมือนพึ่งเข้าโรงพยาบาลแล้วผ่านการรักษาฟื้นฟูจิตใจอันดำมืดของผมให้กลับมาสว่างอีกครั้ง  

ผมขอบคุณ iPhone 3GS ที่ทำให้ผมรู้ว่า ความโง่ของผมนั้นเป็นยังไง
ผมขอบคุณ พี่พันเอก ที่ให้ประสบการณ์ที่ดีกับผม โดยที่พี่เค้าเองก็คงไม่รู้ตัว

-------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้มันเกิดมาปีกว่าก็จริง  แต่เป็นบทเรียนที่ผมเอาไว้สอนตัวเองเสมอว่า "อย่าด่วนตัดสินโทษคนอื่น เพราะความจริงสาเหตุมันอาจมาจากเราก็ได้"

ขอบคุณที่อ่านครับ

จากคุณ	: hyde20
เขียนเมื่อ	: 18 ก.ย. 55 00:29:15