ความคิดเห็นที่ 1 ข้อควรคำนึงในการเรียกร้อง "รัฐบาลพระราชทาน" โดย ชัชพล ไชยพร อาจารย์ประจำคณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  มติชนรายวัน วันที่ 12 มกราคม พ.ศ. 2549 ปีที่ 29 ฉบับที่ 10169 วิถีการปกครองตามระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุขของประเทศไทยเรานั้น มีที่มา วิวัฒนาการ และคุณลักษณะพิเศษต่างไปจากบ้านเมืองอื่นอยู่หลายประการ ด้วยเหตุนี้ หลายต่อหลายครั้ง เมื่อเกิดความขัดแย้งยุ่งยากใดๆ ในเมืองไทย อันก่อให้เกิดอารมณ์ที่ขุ่นหมองขึ้นในหัวจิตหัวใจ คนจำนวนไม่น้อยจึงหวังอ้างเอาพระบารมีปกเกล้าฯ เป็นที่พึ่ง จนในบางโอกาส อาจลืมนึกถึงหลักการตามครรลองของระบอบประชาธิปไตย ซึ่งเป็นระบอบที่เราเลือกใช้ และนิยมนับถือกันว่าดีที่สุดนั้น มีวิถีทางเฉพาะอย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต่อหลักการที่เรายอมรับกันโดยทั่วไปว่า พระมหากษัตริย์ทรงวางพระองค์เป็นกลาง และทรงสถิตเป็นหลักชัยอยู่เหนือการวิพากษ์วิจารณ์ทางการเมือง จะด้วยเหตุผลกลใดก็แล้วแต่ ในระยะนี้ ได้เกิดกระแสเรียกร้องรัฐบาลพระราชทาน และนายกรัฐมนตรีพระราชทานขึ้น อย่างหนาหู เมื่อฟังเผินๆ ก็ดูคล้ายจะเป็นการแสดงออกซึ่งน้ำใจจงรักภักดี เช่น การกล่าวอ้างว่าสมควรจะถวายพระราชอำนาจคืนไปยังพระมหากษัตริย์ เพื่อจักได้พระราชทานพระบรมราชวินิจฉัย ชี้ชัดเลือกสรรบุคคลผู้สมควรดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี หรือคณะรัฐบาล สุดแต่พระราชอัธยาศัยทุกประการ ท่ามกลางกระแสดังกล่าว ก็เกิดประเด็นสงสัยขึ้นในใจใครหลายคนว่า สถานการณ์บ้านเมืองขณะนี้ เป็นจลาจลวุ่นวายถึงขั้นเรียกได้ว่าหมดหนทางเยียวยา กระทั่งกฎหมายสิ้นสภาพบังคับ ถึงขนาดว่าต้องรบกวน เพราะยุคลบาลให้พระองค์ต้องทรงตัดสินพระราชหฤทัย มีพระบรมราชวินิจฉัยชี้ขาดในทางการเมืองแล้วกระนั้นหรือ? นอกจากนี้ ยังเป็นการสมควรแล้วหรือไม่ที่เราจะปลุกกระแสเรียกร้องขอรัฐบาลพระราชทานจากพระมหากษัตริย์ โดยไม่ขวนขวายหาทางแก้ปัญหาด้วยวิธีอื่นใดตามวิถีทางแห่งรัฐธรรมนูญ? รวมทั้งเกิดมีข้อควรคำนึงว่าการพระราชทานรัฐบาลในภาวะวิกฤต เฉกเช่นอดีตสมัยนั้น เป็นพระบรมราชวินิจฉัย ที่พระราชทานมาเอง ในยามที่ทรงพระราชดำริเห็นสมควร มิใช่ธุระของผู้หนึ่งผู้ใดในการรบเร้าร้องขอ เช่นนั้นหรือไม่? การเรียกร้องรัฐบาลเช่นว่านั้น จะส่งผลดีต่อพระบรมเดชานุภาพของพระมหากษัตริย์ ผู้ทรงพระคุณอันประเสริฐของพวกเราชาวไทยหรือไม่ ... เป็นเรื่องที่น่าคิดคำนึง และยิ่งน่ากังวลใจ เมื่อพิจารณาอุทาหรณ์ในหลายประเทศ (ที่ไม่ได้ปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตย) เช่น บรูไน ซาอุดีอาระเบีย ซึ่งพระมหากษัตริย์ทรงเป็นผู้ตั้งคณะรัฐบาลได้โดยพระราชอัธยาศัยของพระองค์เอง จะพบว่าสิทธิเสรีภาพของประชาชนในการตรวจสอบ หรือวิจารณ์รัฐบาลก็ดำเนินไปได้อย่างไม่ใคร่สะดวก และแน่นอนว่าเมื่อใดบุคคลที่ได้รับมอบหมายตามพระราชอัธยาศัย ให้ดำรงตำแหน่งระดับสูงในคณะรัฐบาล ดำเนินนโยบายผิดพลาด หรือถูกวิพากษ์วิจารณ์ด้วยเหตุผลใดๆ ก็ดี พระเดชานุภาพแห่งพระเจ้าแผ่นดินของประเทศเหล่านี้ ก็ถูกกระทบกระเทือนโดยตรงเมื่อนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ผู้ทรงวางบรรทัดฐานการวางพระองค์ ของพระมหากษัตริย์ ในระบอบประชาธิปไตยของไทยเรานั้น ทรงถึงพร้อมด้วยพระปรีชาสามารถ แม้จะทรงไว้ซึ่งพระราชอำนาจตามกฎหมาย และตามราชประเพณีหลายประการ แต่ก็ทรงบริหารพระราชอำนาจนั้นอย่างมีขอบเขต หากไม่จำเป็นอย่างยิ่งยวดแล้ว ก็หาได้ทรงนิยมใช้พระเดชเชิงบัญชาสั่งการทางการเมือง ตามลักษณะ "โองการ" ของเทวราชผู้ทรงอำนาจ หากแต่ทรงใช้พระคุณ โดยเฉพาะพระปัญญาคุณ และพระมหากรุณาธิคุณ ในลักษณะของธรรมิกราชผู้ทรงธรรมในการพระราชทานคำแนะนำ และคำตักเตือนแก่ฝ่ายบริหารเป็นการภายใน เพื่อฝ่ายบริหารจะได้รับใส่เกล้าฯ มาพิจารณาเป็นแนวทางและใช้สติสำนึกในการปฏิบัติ นับเป็นจุดเชื่อมประสานวิถีประชาธิปไตยกับการมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุขได้อย่างสมานสนิทลงตัว และเป็นหนทางที่ทำให้ทรงดำรงความเป็นกลางในทางการเมืองไว้ได้เสมอมิมีด่างพร้อย ในรัชกาลปัจจุบัน แนวพระราชดำริต่อหลักการที่ว่าในระบอบประชาธิปไตยนั้น พระมหากษัตริย์ทรงวางพระองค์ เป็นกลางทางการเมือง ปรากฏในพระราชดำรัสที่พระราชทานสัมภาษณ์ แก่ผู้สื่อข่าวในรายการพิเศษเรื่อง "The Soul of the Nation" ทางสถานีวิทยุโทรทัศน์ บีบีซี ไว้เมื่อพุทธศักราช 2522 ความว่า "เราพยายามวางตัวให้เป็นกลาง และร่วมมือโดยสันติวิธีกับทุกฝ่าย เพราะเชื่อว่าความเป็นกลางนี้จำเป็นสำหรับเรา..." ส่วนแนวพระราชดำริในหลักการที่ว่า พระมหากษัตริย์ทรงอยู่เหนือการเมืองนั้น ปรากฏแจ้งชัด ในคราวที่มีการร่างรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2517 ซึ่งได้ระบุให้ประธานองคมนตรี เป็นผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการในการแต่งตั้งสมาชิกวุฒิสภา ในครั้งนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทาน บันทึกพระราชกระแส เรื่องร่างรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2517 มีเนื้อความในข้อ 2 แสดงให้เห็นชัดเจนว่า ทรงยึดถือตามหลักที่ว่า พระมหากษัตริย์ทรงอยู่เหนือการเมือง ทั้งยังไม่ทรงต้องพระราชประสงค์ที่จะให้บุคคลใดบุคคลหนึ่ง ที่ทรงเลือก หรือทรงแต่งตั้งตามพระราชอัธยาศัย ไปเกี่ยวข้องพัวพันเสมือนหนึ่งองค์กรทางการเมือง ขออัญเชิญความตอนหนึ่ง จากบันทึกพระราชกระแสดังกล่าวที่เคยตีพิมพ์ลงในหนังสือพิมพ์สยามรัฐฉบับวันที่ 7 ตุลาคม 2517 มาเพื่อพิจารณาเป็นแนวทางใส่เกล้าฯ ดังต่อไปนี้ "ตามมาตรา 107 วรรค 2 แห่งร่างรัฐธรรมนูญนี้ บัญญัติให้ประธานคณะองคมนตรีเป็นผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ แต่งตั้งสมาชิกวุฒิสภานั้น ไม่ทรงเห็นด้วยอย่างยิ่ง เพราะประธานองคมนตรีเป็นผู้ที่พระมหากษัตริย์ทรงเลือก และแต่งตั้งตามพระราชอัธยาศัยตามความในมาตรา 16 เป็นการขัดกับหลักที่ว่าพระมหากษัตริย์ทรงอยู่เหนือการเมือง (ในระบอบประชาธิปไตย) ทั้งจะทำให้ประธานองคมนตรีอยู่ในสภาพเหมือนเป็นองค์กรทางการเมือง ซึ่งขัดกับมาตรา 17 ด้วย" เพียงแนวคิดที่จะให้ประธานองคมนตรีซึ่งเป็นบุคคลที่พระองค์ทรงเลือก และแต่งตั้งตามพระราชอัธยาศัย เป็นผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ ในการแต่งตั้งบุคคลทางการเมือง เช่น สมาชิกวุฒิสภา นั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ยังไม่ทรงเห็นด้วยอย่างยิ่ง ดังนี้ ผู้ที่กำลังเรียกร้องให้มีรัฐบาลพระราชทานอาจไม่ทันฉุกคิดก็เป็นได้ว่า "รัฐบาล" ตามวิถีทางแห่งระบอบประชาธิปไตย นั้นก็คือองค์กรทางการเมืององค์กรหนึ่ง ซึ่งย่อมถูกวิพากษ์วิจารณ์ ถูกเพ่งเล็งสงสัย และถูกตรวจสอบซักฟอกได้ หากมีข้อผิดพลาดในการตัดสินใจก็ดี หรือในปฏิบัติการใดๆ ก็ดี ความรับผิดชอบทั้งนั้นย่อมตกแก่คณะรัฐบาล "รัฐบาลพระราชทาน" ย่อมอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่จะต้องถูกเพ่งเล็งวิพากษ์วิจารณ์ได้โดยสาธารณชน ดุจกันแล้วเราท่านไม่กังวลกันบ้างหรือว่า คำวิพากษ์วิจารณ์ต่อรัฐบาลพระราชทานหรือบุคคลในรัฐบาลนั้นๆ อาจจะกระทบกระเทือนล่วงละเมิดไปถึงองค์พระมหากษัตริย์ ผู้ทรงเป็นหลักชัยของประเทศ อันจะขัดต่อความในมาตรา 8 แห่งรัฐธรรมนูญ ที่ระบุว่า "องค์พระมหากษัตริย์ ทรงดำรงอยู่ในฐานะอันเป็นที่เคารพสักการะ ผู้ใดจะละเลยมิได้" กล่าวโดยสรุปก็คือ การเรียกร้องรัฐบาลพระราชทานนั้นอาจทำให้สถาบันพระมหากษัตริย์ ต้องพัวพันเกี่ยวข้อง และรับผิดชอบโดยตรงในการตัดสินใจทางการเมือง ประหนึ่งเป็นองค์กรทางการเมืององค์กรหนึ่งไปเสียโดยไม่จำเป็น การใช้พระราชอำนาจในการแต่งตั้งนายกรัฐมนตรีพระราชทาน ในภาวะวุ่นวายทางการเมืองเช่นที่เคยมีมาในอดีตนั้น ล้วนบังเกิดด้วยพระราชญาณทัศนะอันรอบคอบและแยบคาย เพื่อแก้ไขภาวะจลาจลของบ้านเมืองที่จำเป็นเฉพาะหน้า เช่น เมื่อเกิดเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 จอมพลถนอม กิตติขจร นายกรัฐมนตรี ได้กราบถวายบังคมลาออกจากตำแหน่ง ทั้งนี้ หากจะรอให้มีการซาวเสียงกันในสภานิติบัญญัติแห่งชาติ ก็จะเนิ่นช้าไป เพราะเหตุการณ์ในบ้านเมืองขณะนั้น ยังวุ่นวายไม่น่าไว้วางใจนัก พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งนายสัญญา ธรรมศักดิ์ องคมนตรี เป็นนายกรัฐมนตรี โดยมีประธานสภานิติบัญญัติลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ การตัดสินพระราชหฤทัยพระราชทานนายกรัฐมนตรีในภาวะวิกฤตเช่นนั้น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้มีพระบรมราชวินิจฉัย สอดส่องเห็นสถานการณ์ล่อแหลมอันตรายของประเทศ ในเวลาที่สภาพการบังคับใช้กฎหมายตกอยู่ในภาวะปั่นป่วน เป็นสุญญากาศทางการเมือง แล้วจึงทรงแสดงพระราชบริหารในการนั้นออกมาด้วยดุลพินิจของพระองค์เอง เพื่อผลประโยชน์ของชาติเป็นสำคัญ มิได้เป็นด้วยกระแสรบเร้า "ตั้งเรื่อง" ขึ้นไปขอพระราชทานรบกวนเบื้องพระบรมบาทยุคล พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ผู้ทรงเป็นที่เคารพสักการะอย่างสูงสุดของพวกเราชาวไทยทั้งหลายนั้น ทรงเป็นรัตตัญญูผู้รู้ราตรีนาน ทรงมีประสบการณ์ได้ทอดพระเนตรเห็นความเป็นไปในด้านการเมืองการปกครองของไทย ในยุคสมัยประชาธิปไตยมามากที่สุด เพราะทรงพบพานกับสถานการณ์ทางการเมืองในรูปแบบต่างๆ มาตลอดระยะที่ทรงดำรงอยู่ในมไหสูรยราชสมบัติ นับถึงบัดนี้ได้ 60 ปี เนิ่นนานกว่ารัฐบาลทุกยุคทุกสมัย ที่เพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไปในระยะเวลาอันสั้น อาณาราษฎรผู้ได้อาศัยพระบรมโพธิสมภาร เป็นที่พึ่งจึงพึงตระหนักในความจริงข้อนี้ เพื่อให้เกิดความอบอุ่นใจและมั่นใจว่า เมื่อได้ทรงพระราชดำริตริตรองด้วยพระราชอัจฉริยภาพทั้งด้านนิติศาสตร์และรัฐศาสตร์ อันสุขุมคัมภีรภาพแล้วว่า บ้านเมืองเดือดร้อนแสนสาหัสถึงขนาด หากทรงพระราชดำริเห็นสมควรที่จะทรงแสดงพระราชบริหารในการใดไม่ว่าโดยทางตรงหรือทางอ้อม เพื่อความผาสุกของประชาชน พระพ่อเมืองของพวกเราย่อมไม่ทรงดูดาย และด้วยเดชะพระบารมีธรรม และพระราชอำนาจ ที่ยังทรงมีบริบูรณ์อยู่ตามนัยแห่งบทบัญญัติรัฐธรรมนูญ กับทั้งพระบรมราชกุศโลบายอันล้ำเลิศ แน่นอนว่า สมเด็จพระบรมธรรมิกมหาราชาธิราชเจ้า พระองค์นั้น ย่อมทรงตัดสินพระราชหฤทัยได้ด้วยพระองค์เอง ที่จะเสด็จลงมาทรงบำราบยุคเข็ญ แก้ไขวิกฤตการณ์นานาได้ ตามสถานและกาลสมัยอันเหมาะสม ดังที่เคยปรากฏมีกรณีตัวอย่างให้เห็นประจักษ์อยู่แล้ว จากคุณ : sutee - [ 16 ม.ค. 49 18:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 การถวายคืนพระราชอำนาจคือการฉีกรัฐธรรมนูญ แต่ไอ้สนธิยังคงหลอกลวงสาวกปัญญาต่ำว่าแก้บางข้อ และสาวกมันก็เชื่อซะด้วย จากคุณ : Sagacity - [ 16 ม.ค. 49 19:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะให้ถอยเข้าสู้ระบบ"ประชาธิปไตยครึ่งใบ" ไม่เอาครับ จากคุณ : Sky - [ 16 ม.ค. 49 19:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โหวตให้ครับ โดยเฉพาะ#1 จากคุณ : ดีจ้า - [ 16 ม.ค. 49 20:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในเรื่องเกี่ยวกับพระราชอำนาจนี้เห็นด้วยกับบทความของอาจารย์ชัชพล ไชยพร ค่ะ .... โดยส่วนตัวเอื้องไม่เห็นด้วยกับการกระทำของ "คุณสนธิ" และ "ชมรมคนรู้ทันทักษิณ" ที่กำลังใช้ ความจงรักภักดี เป็นอาวุธในการล้มล้างรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งในระบอบประชาธิปไตยและได้รับฉันทามติจากประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศให้เข้ามาบริหารราชการแผ่นดินเป็นอย่างยิ่งค่ะ นั่นเพราะว่า การถวายพระราชอำนาจคืนแก่พระมหากษัตริย์โดยมุ่งหวังให้สถาบันพระมหากษัตริย์ใช้ทั้งอำนาจบริหาร อำนาจตุลาการ และ อำนาจนิติบัญญัติเองโดยตรงนั้นเท่าักับเป็นการ สร้างภัยร้ายแรงแก่ระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขคือเป็นอันตรายทั้งแก่ระบอบประชาธิปไตยและสถาบันพระมหากษัตริย์อย่างจงใจค่ะ เพราะเท่ากับเป็นการดึงสถาบันพระมหากษัตริย์อันเป็นสถาบันที่เคารพรักสูงสุดของปวงชนชาวไทยลงมาเกลือกกลั้วกับการเมืองแบบหมิ่นเหม่ที่สุด ด้วยเหตุนี้ระบอบปรมิตตาญาสิทธิราชย์ หรือ การปกครองในระบอบกษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญ (Limited Monarchy or Constitutional Monarchy) หรือ การปกครองระบอบประชาธิปไตยแบบรัฐสภาอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขจึงเสมือนเป็น "เกราะป้องกันภัย" แก่ราชบัลลังก์มาโดยตลอด ด้วยหลักกฏหมายมหาชนที่ว่าด้วยเรื่อง "The King Can Do No Wrong " หรือ ที่แปลว่า พระมหากษัตริย์ไม่ทรงทำผิดในเรื่องใดๆเลย   เหตุที่ไม่ทรงกระทำผิดนั่นเพราะว่าผู้ถวายคำแนะนำซึ่งต้องเป็นผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการนั้นมีหน้าที่รับผิดชอบทุกทางแทนองค์พระมหากษัตริย์ นั่นเองค่ะ และเอื้องก็ไม่คิดแบบที่นักวิชาการอิสระท่านหนึ่งค่ะที่บอกว่า: "การถวายคืนพระราชอำนาจเป็นโอกาสที่เราจะสังคายนาการเมืองไทย " เอื้องคิดว่า *ลัทธิคืนพระราชอำนาจ* กำลังพาระบอบการเมืองไทยถอยกลับไปเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ค่ะ และเราต้องไม่ลืมด้วยนะคะว่า .... พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว(รัชกาลที่ 7) นั้นพระองค์ทรงสละพระราชอำนาจที่มีมาแต่เดิมซึ่งเ็ป็นพระราชอำนาจล้นพ้นทีเรียกว่า "พระราชอำนาจอธิปไตย"ทรงลดพระองค์ลงอยู่ใต้บทบัญญัติของรัฐธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยามชั่วคราวในปี พ.ศ. 2475 ที่พระราชทานเมื่อวันที่ 27 มิุถุนายน 2475 โดยไม่มีผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการซึ่งมีความหมายว่าการที่ทรงจำกัดตัดทอนพระราชอำนาจลงทรงอยู่ใต้รัฐธรรมนูญนั้นเป็นการสมัครพระราชหฤทัยของพระองค์เองโดยแ้ท้ไม่มีใครทูลเกล้าถวายคำแนะนำซึ่งในทางกฏหมายมหาชนนั้นแปลว่าพระมหากษัตริย์ทรงใช้พระราชอำนาจสูงสุดที่มีอยู่แต่เดิมนั้นจำกัดพระราชอำนาจของพระองค์เองด้วยการพระราชทานรัฐธรรมนูญนั่นเองค่ะ ด้วยเหตุนี้จึงเกิดมีธรรมเนียมในยุคต่อๆมาว่าแม้คณะรัฐประหารจะทำการรัฐประหารแล้วยกเลิกรัฐธรรมนูญแต่เมื่อถึงเวลาที่จะมีรัฐธรรมนูญใหม่หัวหน้าคณะรัฐประหารที่ลงนามในประกาศคณะปฏิวัติ  ประกาศคณะปฏิรูป ประกาศ รสช. ใช้เป็นกฏหมายนั่นจะไม่ลงนามในรัฐธรรมนูญเหตุที่ไม่ลงนามเพราะว่าการจัดการปกครองประเทศไทยนั้นเป็นพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์ คณะปฏิวัติไม่ทำ ด้วยเหตุนี้ค่ะเมื่อมีการรัฐประหารครั้งแรกยกเลิกรัฐธรรมนูญครั้งแรกในปี 2490 คณะรัฐประหารจึงได้นำรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสยามซึ่งในตอนนั้นเรียกว่า "ราชอาณาจักรไทย" แล้วฉบับปี 2490 ขึ้นทูลเกล้าฯถวายและคณะผู้สำเร็จราชการแผ่นดินแทนพระองค์ก็ลงนามในพระปรมาภิไธยพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าพระราชอำนาจของกษัตริย์นั้นเป็นที่มาของทั้งหมดทั้งมวล หรือแม้กระทั่งราชอาณาจักรภูฏาน(Kingdom of Bhutan) ที่ปัจจุบันมีระบบการปกครองในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ โดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข ทรงเป็นทั้งประมุขของรัฐและหัวหน้ารัฐบาลสมเด็จพระราชาธิบดี Jigme Singye Wangchuck ได้ทรงมีพระราโชบายเปลี่ยนแปลงระบบการบริหารราชการแผ่นดินภูฏาน ซึ่งถือเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญของการเมืองภูฏาน เป็นการกระจายอำนาจและลดการรวมศูนย์ไว้ที่พระมหากษัตริย์เพียงพระองค์เดียว   หรือปัจจุบันประเทศที่มีการปกครองเป็นแบบระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชอย่างเช่น ราชอาณาจักรซาอุดีอาระเบีย ที่เมื่อก่อนพระราชาธิบดีฯ มีอำนาจเด็ดขาดและสูงสุดในการบริหารประเทศ ต่อมาหลังจากวิกฤตการณ์อิรัก-คูเวต ได้มีความเคลื่อนไหวจากประชาชนบางส่วนให้มีการพัฒนารูปแบบการปกครองให้ประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมด้วยพระราชาธิบดีฯ จึงได้วางรูปแบบการปกครองอย่างเป็นลายลักษณ์อักษรเป็นครั้งแรก โดยประกาศใช้พระราชกฤษฎีกา 3 ฉบับ กฎหมายดังกล่าวระบุว่า การปกครองเป็นระบอบสมบูรณาญาสิทธิราช พระราชาธิบดีฯ มีอำนาจสูงสุด เป็นผู้แต่งตั้งและเพิกถอนครม. และสภาที่ปรึกษา (Shura) โดยสภาที่ปรึกษานี้ถือเป็นพัฒนาการใหม่ของซาอุดีฯ ทีเปิดโอกาสให้ประชาชนทั่วไปเข้ามามีส่วนร่วมในการปกครองประเทศ แต่ก็เป็นเพียงในฐานะที่ปรึกษาเท่านั้น มิใช่สภานิติบัญญัติ หรือในสมัยปฏิวัติฝรั่งเศส พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 แห่งฝรั่งเศส ทรงมีพระราชอำนาจสูงสุดในฐานะทรงเป็นผู้ใช้ "เทวสิทธิของกษัตริย์" (Divine Rights of King) รัฐและกษัตริย์มีฐานะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันและอยู่เหนือกฎหมาย อำนาจของกษัตริย์แบบนี้ กระทบกระเทือนมากในสมัยปฏิวัติใหญ่ในฝรั่งเศส พระเจ้าหลุยส์เองก็ทรงเชื่อมั่นใน"พระราชอำนาจ" ถึงกับทรงประกาศว่า "ข้าพเจ้าคือรัฐ" (I' e'tat,c'est moi") จนนำไปสู่การล้มล้างระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ในฝรั่งเศสในที่สุด จะเห็นได้ว่าระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชสถาบันกษัตริย์ก็มีการถูกท้าทายอำนาจากกลุ่มคณะบุคคลอยู่ตลอดเวลาด้วยเหตุนี้ลัทธิ "คืนพระราชอำนาจ" จึงเป็นภัยร้ายแรงแก่ระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข กล่าวคือ อันตรายทั้งแก่ระบอบประชาธิปไตยและสถาบันพระมหากษัตริย์เหมือนอย่างที่ อาจารย์ นิธิ เอียวศรีวงศ์เคยว่าไว้ว่า "แม้แต่ พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯ เองก็ทรงตระหนักเช่นกันคือ ไม่มีหลักประกันอะไรในระบอบนั้นที่ผู้ซึ่งจะดำรงตำแหน่งพระเจ้าแผ่นดินจะเป็นคนดีหรือเหมาะสมเสมอไปทุกรัชกาล" นั่นเองค่ะ นั่นทำไมในประวัติศาสตร์การเมืองโลกที่ผ่านมานั้นระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ หรือ ระบอบเอกาธิปัตย์ (Absolute monarchy or absolutism) ซึ่งเป็นระบอบการปกครองที่พระมหากษัตริย์ ในฐานะผู้นำประเทศมีอำนาจเด็ดขาดแต่เพียงผู้เดียวขณะที่ผู้อยู่ใต้ปกครองหรือบุคคลมีเสรีภาพน้อยที่สุดหรือแทบไม่มีสิทธิเลย นั้นต่างต้องเผชิญหน้ากับ ความเป็นปฏิปักษ์ ความแข็งกร้าวของประชาชนและคณะบุคคล หรือความมักใหญ่ไฝ่สูงของกลุ่มคณะบุคคลบางกลุ่มมาโดยตลอดอันนำไปสู่การล้มล้างสถาบันกษัตริย์ในที่สุดนั่นเอง... แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 49 21:11:50 จากคุณ : เอื้องอัยราวัณ - [ 16 ม.ค. 49 21:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ประกาศคณะราษฎร  ฉบับที่  ๑ ราษฎรทั้งหลาย             เมื่อกษัตริย์องค์นี้ได้ครองราชสมบัติสืบต่อพระเชษฐานั้น  ในชั้นต้นราษฎรได้หวังกันว่ากษัตริย์องค์ใหม่นี้จะปกครองราษฎรให้ร่มเย็น  แต่การณ์หาเป็นไปตามหวังที่คิดไม่  กษัตริย์คงทรงอำนาจอยู่เหนือกฎหมายตามเดิม  ทรงแต่งตั้งญาติวงศ์และคนสอพลอไร้คุณงามความรู้ให้ดำรงตำแหน่งที่สำคัญ ๆ  ไม่ทรงฟังเสียงราษฎร  ปล่อยให้ข้าราชการใช้อำนาจหน้าที่ในทางทุจริต  มีการรับสินบนในการก่อสร้างซื้อของใช้ในราชการ  หากำไรในการเปลี่ยนราคาเงิน ผลาญเงินทองของประเทศ  ยกพวกเจ้าขึ้นให้สิทธิพิเศษมากกว่าราษฎร  ปกครองโดยขาดหลักวิชา  ปล่อยให้บ้านเมืองเป็นไปตามยถากรรม  ดังที่จะเห็นได้ในการตกต่ำในการเศรษฐกิจและความฝืดเคืองทำมาหากิน  ซึ่งราษฎรได้รู้กันอยู่ทั่วไปแล้ว  รัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมายมิสามารถแก้ไขให้ฟื้นขึ้นได้  การที่แก้ไขไม่ได้ก็เพราะรัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมายมิได้ปกครองประเทศเพื่อราษฎรตามที่รัฐบาลอื่น ๆ  ได้กระทำกัน  รัฐบาลของกษัตริย์ได้ถือเอาราษฎรเป็นทาส  (ซึ่งเรียกว่าไพร่บ้าง  ข้าบ้าง)  เป็นสัตว์เดียรัจฉาน  ไม่นึกว่าเป็นมนุษย์  เพราะฉะนั้น  แทนที่จะช่วยราษฎร  กลับพากันทำนาบนหลังราษฎร  จะเห็นได้ว่าภาษีอากรที่บีบคั้นเอาจากราษฎรนั้น  กษัตริย์ได้หักเอาไว้ใช้ส่วนตัวปีหนึ่งเป็นจำนวนหลายล้าน  ส่วนราษฎรสิ  กว่าจะหาได้แต่เล็กน้อย  เลือดตาแทบกระเด็น  ถึงคราวเสียภาษีราชการหรือภาษีส่วนตัว  ถ้าไม่มีเงินรัฐบาลก็ใช้ยึดทรัพย์หรือใช้งานโยธา  แต่พวกเจ้ากลับนอนกินกันเป็นสุข ไม่มีประเทศใดในโลกจะให้เงินเจ้ามากเช่นนี้  นอกจากพระเจ้าซาร์และพระเจ้าไกเซอร์เยอรมัน  ซึ่งชนชาตินั้นได้โค่นราชบัลลังก์เสียแล้ว               รัฐบาลของกษัตริย์ได้ปกครองอย่างหลอกลวงไม่ซื่อตรงต่อราษฎร  มีเป็นต้นว่าจะบำรุงการทำมาหากินอย่างโน้นอย่างนี้  แต่ครั้นคอย ๆ ก็เหลวไป  หาได้ทำจริงจังไม่  มิหนำซ้ำกล่าวหมิ่นประมาทราษฎรผู้มีบุญคุณเสียภาษีอากรให้พวกเจ้าได้กิน  ว่าราษฎรรู้เท่าไม่ถึงเจ้านั้นไม่ใช่เพราะโง่  เป็นเพราะขาดการศึกษาที่พวกเจ้าปกปิดไว้ไม่ให้เรียนเต็มที่  เพราะเกรงว่าราษฎรได้มีการศึกษาก็จะรู้ความชั่วร้ายที่ทำไว้และคงจะไม่ยอมให้ทำนาบนหลังคน               ราษฎรทั้งหลายพึงรู้เถิดว่าประเทศเรานี้เป็นของราษฎร  ไม่ใช่ของกษัตริย์ตามที่เขาหลอกลวง  บรรพบุรุษของราษฎรเป็นผู้กู้ให้ประเทศเป็นอิสรภาพพ้นมือจากข้าศึก  พวกเจ้ามีแต่ชุบมือเปิบและกวาดทรัพย์สมบัติเข้าไว้ตั้งหลายร้อยล้าน  เงินเหล่านี้เอามาจากไหน?  ก็เอามาจากราษฎรเพราะวิธีทำนาบนหลังคนนั่นเอง !  บ้านเมืองกำลังอัตคัตฝืดเคือง  ชาวนาและพ่อแม่ทหารต้องทิ้งนา เพราะทำไม่ได้ผล  รัฐบาลไม่บำรุง  รัฐบาลไล่คนงานออกอย่างเกลื่อนกลาด  นักเรียนที่เรียนสำเร็จแล้วและทหารที่ปลดกองหนุนไม่มีงานทำ  จะต้องอดอยากไปตามยถากรรม  เหล่านี้เป็นผลของรัฐบาลของกษัตริย์เหนือกฎหมาย  บีบคั้นข้าราชการชั้นผู้น้อย  นายสิบ และเสมียน  เมื่อให้ออกจากงานแล้วไม่ให้เบี้ยบำนาญ  ความจริงควรเอาเงินที่กวาดรวบรวมไว้มาจัดบ้านเมืองให้มีงานทำจึงจะสมควรที่สนองคุณราษฎรซึ่งได้เสียภาษีอากรให้พวกเจ้าได้ร่ำรวยมานาน แต่พวกเจ้าก็หาได้ทำอย่างใดไม่  คงสูบเลือดกันเรื่อยไป  เงินมีเท่าไหรก็เอาฝากต่างประเทศคอยเตรียมหนีเมื่อบ้านเมืองทรุดโทรม  ปล่อยให้ราษฎรอดอยาก  การเหล่านี้ย่อมชั่วร้าย               เหตุฉะนั้น  ราษฎร  ข้าราชการ ทหาร  และพลเรือน  ที่รู้เท่าถึงการกระทำอันชั่วร้ายของรัฐบาลดังกล่าวแล้ว  จึงรวมกำลังตั้งเป็นคณะราษฎรขึ้น และได้ยึดอำนาจของรัฐบาลของกษัตริย์ไว้แล้ว  คณะราษฎรเห็นว่าการที่จะแก้ความชั่วร้ายก็โดยที่จะต้องจัดการปกครองโดยมีสภา  จะได้ช่วยกันปรึกษาหารือหลาย ๆ ความคิดดีกว่าความคิดเดียว  ส่วนผู้เป็นประมุขของประเทศนั้น  คณะราษฎรไม่มีประสงค์ทำการชิงราชสมบัติ  ฉะนั้น  จึงขอเชิญให้กษัตริย์องค์นี้ดำรงตำแหน่งกษัตริย์ต่อไป  แต่จะต้องอยู่ใต้กฎหมายธรรมนูญการปกครองของแผ่นดิน  จะทำอะไรโดยลำพังไม่ได้  นอกจากความเห็นชอบของสภาผู้แทนราษฎร  คณะราษฎรได้แจ้งความเห็นนี้ให้กษัตริย์ทราบแล้ว  เวลานี้ยังอยู่ในความรับตอบ  ถ้ากษัตริย์ตอบปฏิเสธหรือไม่ตอบภายในกำหนดโดยเห็นแก่ส่วนตนว่าจะถูกลดอำนาจลงมาก็จะชื่อว่าทรยศต่อชาติ และก็เป็นการจำเป็นที่ประเทศจะต้องมีการปกครองอย่างประชาธิปไตย กล่าวคือ  ประมุขของประเทศจะเป็นบุคคลสามัญซึ่งสภาผู้แทนราษฎรได้ตั้งขึ้น  อยู่ในตำแหน่งตามกำหนดเวลา  ตามวิธีนี้ราษฎรพึงหวังเถิดว่าราษฎรจะได้รับความบำรุงอย่างดีที่สุด  ทุก ๆ คนจะมีงานทำ เพราะประเทศของเราเป็นประเทศที่อุดมอยู่แล้วตามสภาพ  เมื่อเราได้ยึดเงินที่พวกเจ้ารวบรวมไว้จากการทำนาบนหลังคนตั้งหลายร้อยล้านมาบำรุงประเทศขึ้นแล้ว  ประเทศจะต้องเฟื่องฟูขึ้นเป็นแม่นมั่น  การปกครองซึ่งคณะราษฎรจะพึงกระทำก็คือ  จำต้องวางโครงการอาศัยหลักวิชา  ไม่ทำไปเหมือนคนตาบอด  เช่นรัฐบาลที่มีกษัตริย์เหนือกฏหมายทำมาแล้ว  เป็นหลักใหญ่  ๆ  ที่คณะราษฎรวางไว้  มีอยู่ว่า ๑.จะต้องรักษาความเป็นเอกราชทั้งหลาย  เช่นเอกราชในทางการเมือง  การศาล  ในทางเศรษฐกิจ  ฯลฯ  ของประเทศไว้ให้มั่นคง ๒.จะต้องรักษาความปลอดภัยภายในประเทศ  ให้การประทุษร้ายต่อกันลดน้อยลงให้มาก ๓.ต้องบำรุงความสุขสมบูรณ์ของราษฎรในทางเศรษฐกิจ  โดยรัฐบาลใหม่จะจัดหางานให้ราษฎรทุกคนทำ  จะวางโครงการเศรษฐกิจแห่งชาติ ไม่ปล่อยให้ราษฎร อดอยาก ๔.จะต้องให้ราษฎรมีสิทธิเสมอภาคกัน  (ไม่ใช่พวกเจ้ามีสิทธิยิ่งกว่าราษฎร  เช่นที่เป็นอยู่) ๕.จะต้องให้ราษฎรได้มีเสรีภาพ  มีความเป็นอิสระ  เมื่อเสรีภาพนี้ไม่ขัดต่อหลัก  ๕  ประการดังกล่าวข้างต้น ๖.จะต้องให้การศึกษาอย่างเต็มที่แก่ราษฎร               ราษฎรทั้งหลายจงพร้อมกันช่วยคณะราษฎรให้ทำกิจอันคงจะอยู่ชั่วดินฟ้านี้ให้สำเร็จ  คณะราษฎรขอให้ทุกคนที่มิได้ร่วมมือเข้ายึดอำนาจจากรัฐบาลกษัตริย์เหนือกฎหมายพึงตั้งอยู่ในความสงบและตั้งหน้าหากิน  อย่าทำการใด ๆ  อันเป็นการขัดขวางต่อคณะราษฎรนี้ เท่ากับราษฎรช่วยประเทศและช่วยตัวราษฎร  บุตร หลาน เหลน  ของตนเอง  ประเทศจะมีความเป็นเอกราชอย่างพร้อมบริบูรณ์  ราษฎรจะได้รับความปลอดภัย  ทุกคนจะต้องมีงานทำไม่ต้องอดตาย  ทุกคนจะมีสิทธิเสมอกัน  และมีเสรีภาพจากการเป็นไพร่  เป็นข้า  เป็นทาสพวกเจ้า  หมดสมัยที่เจ้าจะทำนาบนหลังราษฎร  สิ่งที่ทุกคนพึงปรารถนาคือ  ความสุขความเจริญอย่างประเสริฐซึ่งเรียกเป็นศัพท์ว่า  “ศรีอาริย์”  นั้น ก็จะพึงบังเกิดขึ้นแก่ราษฎรถ้วนหน้า                                                                                                                                                                             คณะราษฎร                                                                                 ๒๔  มิถุนายน  ๒๔๗๕ จากคุณ : ไพร่ฟ้า - [ 16 ม.ค. 49 21:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นด้วยกับทุกท่าน จากคุณ : engg - [ 16 ม.ค. 49 22:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับจกข เรา แย่ขนาดนั้น แล้วเหรอ  ...... ถึงต้องทำแบบนั้น ล้มล้างรัฐธรรมนูญ ล้มล้างแนวทางปฏิรูปการเมือง ที่กำลังเริ่มต้น หรือแค่ ผลประโยชน์ของ แค่ คนบางคนที่ต้องการล้มรัฐบาล ถึงอยากล้มจัง จากคุณ : Mobile 2003 - [ 17 ม.ค. 49 16:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นด้วย แล้วแบบนี้ จะเรียกร้องประชาธิบไตยกันมาเพื่ออะไรคะ ยังไงเราก็ยังอยากเลือกตั้งอยู่ดี !! จากคุณ : reyna - [ 17 ม.ค. 49 20:36:21 ]