ความคิดเห็นที่ 1 http://search.pantip.com/cgi-bin/ss?query=%B7%C3%C3%D2%AA&group=Cafe&grp=&search=&submit=&age=all&x=22&y=8 จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 22:20:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขายชาติ ก็จะได้ชื่อว่าทรราชย์ โกงชาติ ก็จะได้ชื่อว่ากังฉิน อย่างทำสัญญาเสียเปรียบให้ต่างชาติมาเอากอบโกยผลประโยชน์มหาศาลในเมืองไทย แต่คนไทยได้ผลประโยชน์น้อยนิด เช่นสัญญา XXX นั่นเรียกว่าขายชาติ แต่ถ้าโกงชาติเช่นซื้อเครื่องตรวจสอบกระเป๋าว่ามีกระปุกแอบใว้ไหมในราคาแพงกว่าปกติโดยมีตนเองกับพรรคพวกได้เงิน นั่นเรียกว่าโกงชาติ จากคุณ : นายส่งเดช - [ 21 ม.ค. 49 22:37:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เปิดลิ้งค์ดูแล้ว คำนิยาม"ทรราชย์"ไม่เหมือนกับสมัย 14 ต.ค.16เลย สมัยนั้นหมายถึงรัฐบาลเผด็จการ ประชาชนไม่มีสิทธ์มีเสียง เกิดมาเพื่อ ทำงาน แล้วก็เสียภาษีเท่านั้น จากคุณ : คนหัวหงอก - [ 21 ม.ค. 49 22:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นิยามของคำว่าทรราชในพจนานุกรม ใน”พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตสถาน พ.ศ.2525” ระบุว่าถึงความหมายของ”ทรราช”ว่า เป็นคำนาม หมายถึง “ผู้ปกครองบ้านเมืองที่ใช้อำนาจตามอำเภอใจ ทำความเดือดร้อนทารุณให้แก่ผู้อยู่ใต้การปกครองตน เรียกลัทธิเช่นนั้นว่า ทรราชย์ หรือ ระบบทรราช. ส่วน”พจนานุกรมศัพท์สังคมวิทยา อังกฤษ-ไทย” ฉบับราชบัณฑิตสถาน 2524 หากเปิดไปที่คำว่า tyranny จะแปลว่า ทรราชย์ ระบบทรราช หมายถึง การใช้อำนาจโดยพลการ แบบรวบอำนาจเอาไว้แต่ผู้เดียว และโดยปกติเป็นไปในทางที่โหดร้ายทารุณ ทั้งนี้ไม่ว่าจะได้อำนาจนั้นมาด้วยวิธีใด เป็นการใช้อำนาจโดยไม่ถูกจำกัดด้วยกฎหมาย หรือรัฐธรรมนูญ และไม่คำนึงถึงความรู้สึกของผู้อยู่ใต้อำนาจ """"""""""""""""""""""""""" ความหมายในเชิงรัฐศาตร์ ลองอ่านที่นี่ http://www.midnightuniv.org/miduuu/newpage4.htm จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 23:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อ .... ส่วนใน “Merriam-Webster’s Collegiate Dictionary/Thesaurus” ได้ให้ความหมายดังนี้ ty•rant \noun [ME tirant, fr. OF tyran, tyrant, fr. L tyrannus, fr. Gk tyrannos] (14c) 1 a : an absolute ruler unrestrained by law or constitution b : a usurper of sovereignty 2 a : a ruler who exercises absolute power oppressively or brutally b : one resembling an oppressive ruler in the harsh use of authority or power _1996 Zane Publishing, Inc. and Merriam-Webster, Incorporated. All rights reserved. และใน “The American Heritage Dictionary” ได้นิยามความหมายของคำว่า tyranny ดังนี้ tyr-an-ny (t-r“ -n-) n., pl. tyr-an-nies. 1. A government in which a single ruler is vested with absolute power. 2. The office, authority, or jurisdiction of an absolute ruler. 3. Absolute power, especially when exercised unjustly or cruelly. 4.a. Use of absolute power. b. A tyrannical act. 5. Extreme harshness or severity; rigor. ทรราชในสารานุกรมอเมริกานา ศาสตราจารย์ทางด้านสังคมศาสตร์แห่ง Yale University คือ Frederick Mundell Watkins อธิบายคำว่า Tyranny ในสารานุกรมฉบับนี้ว่า "Tyranny" ทรราชย์ คือคำที่ถูกนำมาใช้บ่อยๆกับรัฐบาลที่กดขี่บีบคั้นประชาชนของตน และใช้หลักการต่างๆที่สร้างขึ้นมาด้วยความรุนแรง ทั้งทางด้านศีลธรรม และรัฐธรรมนูญ. ถึงแม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่จะพูดว่า ระบบทรราชเป็นเรื่องระบบซึ่งเกี่ยวกับคนหลายคน หรือกลุ่มการปกครอง แต่ปกติแล้วศัพท์คำนี้จะใช้อ้างอิงถึงคนๆเดียว ที่ปกครองด้วยการใช้อำนาจกดขี่ บังคับ    หรือใช้อำนาจไปในทางทีผิด และใช้อำนาจมากเกินไป ต้นกำเนิดของคำๆนี้ ย้อนกลับไปถึงสมัยกรีกโบราณ ในช่วงระหว่างยุคของ ทรราช(tyrants) (ประมาณ ศตวรรษที่ 7-6 ก่อนคริสตศักราช) ซึ่งเป็นช่วงเวลาแห่งการล่มสลายของสถาบันต่างๆตามขนบประเพณเดิมีของกรีกโบราณ จากการล่มสลายของขนบประเพณีและสถาบันการปกครองดังกล่าว ได้นำไปสู่การถือกำเนิดขึ้นมาของจอมเผด็จหลายคนในรัฐต่างๆเป็นจำนวนมาก ซึ่งรู้จักกันในฐานะพวก”ทรราช”.    บุคคลที่ทำตัวเป็นทรราชเหล่านี้ได้สถาปนาตัวเองขึ้นมา เพราะไม่พอใจในกษัตริย์ต่างๆที่สืบทอดตระกูลตกทอดกันมา และเมื่อยึดอำนาจมาแล้ว    บรรดาเหล่าทรราชทั้งหลายจะปกครองโดยไม่สนใจต่อกฎหมายสูงสุดหรือรัฐธรรมนูญเท่าใดนัก ทรราชย์หลายคนในสมัยโบราณ มีความเก่งกล้าสามารถมาก และเป็นที่นิยมรักใคร่ด้วย. แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยการถือกำเนิดขึ้นมาของระบอบประชาธิปไตยของกรีก ทำให้การปกครองโดยคนๆเดียวหรือทรราชได้กลายเป็นสิ่งที่ไม่ชอบธรรมและไม่มีใครเห็นด้วย. ทรราชจึงเริ่มเสื่อมความนิยมลง และได้ถูกโค่นลง(tyrannicide หมายถึง การฆ่าทรราชย์)ไปในที่สุด.    สำหรับการโค่นล้มทรราชนั้น ในสมัยประชาธิปไตยของกรีกถือว่า การกระทำดังกล่าวเป็นภารกิจของผู้รักชาติ พอมาถึงช่วงประมาณศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาล, ความเกลียดชังอาฆาตพวกทรราชได้ถูกฝังลึกเข้าไปในกระดูก ความเกลียดชังอันนี้ได้สะท้อนออกมาให้เห็นในงานเขียนของปรัชญาเมธีทั้งสองท่าน คือ เพลโต และ อริสโตเติล (ในทางรัฐศาสตร์ถือว่า นักปรัชญาทั้งสองท่านนี้เป็นนักทฤษฎีทางการเมืองที่มีอิทธิพลมากที่สุดของกรีกยุคโบราณ). ทั้งเพลโตและอริสโตเติล แม้ว่าจะมีความรู้สึกต่อต้านประชาธิปไตย แต่ก็ไม่ได้ชื่นชมต่อพวกทรราช ดังจะเห็นได้จากงงานเขียนของท่านทั้งสอง ซึ่งได้มีการใช้คำว่า”ทรราช”ในฐานะที่เป็นศัพท์คำหนึ่งซึ่งเป็นการตำหนิ และสบประมาท และใช้เป็นคำเรียกที่แสดงให้เห็นถึงความที่น่าอัปยศอดสู. จนกระทั่งคนรุ่นต่อมาได้เรียนรู้ที่จะจำแนกความแตกต่างระหว่างการปกครองโดย”กษัตริย์” กับ การปกครองโดย”ทรราช”ได้อย่างชัดเจน นั่นคือ การปกครองในระบอบกษัตริย์ถูกรับรู้ว่าเป็น"รูปแบบการปกครองโดยอาศัยกฎหมายอย่างบริบูรณ์และดีงาม" ส่วน"การปกครองในระบอบทรราชนั้น ปราศ จากกฎหมาย และเป็นไปในทางทุจริต". การจำแนกความแตกต่างอันนี้ กลายเป็นประเด็นหลักหรือแนวทางสำคัญของความคิดต่อมาในสมัยกลาง. ในช่วงยุคกลางนั้น ส่วนใหญ่มีการปกครองในระบอบกษัตริย์หรือราชาธิปไตย แต่กษัตริย์ในสมัยกลางก็ทรงปกครองโดยยึดระเบียบปฏิบัติทางกฎหมายรัฐธรรมนูญ มากกว่าจะเป็นผู้ปกครองแบบเผด็จการ. พระราชอำนาจของพระองค์จะทรงถูกจำกัดโดยขนบธรรมเนียมและกฎหมายศักดินา รวมทั้งกฎแห่งเทววิทยา เกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในพระราชอาณาจักรของพระองค์เอง    ซึ่งถูกบัญญัติโดยพระผู้เป็นเจ้าสำหรับรัฐบาลของมนุษยชาติทุกๆคน. ในมัยกลางนั้นตำแหน่งผู้ปกครองมีความสำคัญอย่างยิ่ง ไม่ว่าเขาผู้นั้นจะเป็น"กษัตริย์" ผู้ซึ่งให้ความเคารพต่อข้อผูกมัดทางกฎหมาย หรือจะเป็น"ทรราช" ผู้ไม่เคารพต่อกฎหมายใดๆทั้งสิ้น. อย่างไรก็ตาม ทุกๆคนต่างให้การยอมรับต่ออำนาจแห่งองค์กษัตริย์ทั้งหลายว่าได้รับพระบัญ ชาจากพระผู้เป็นเจ้า แต่อำนาจของเหล่าทรราชนั้นไม่เป็นที่ชัดเจน. นักเทววิทยาบางคนเชื่อว่า บรรดาทรราชทั้งหลายได้ถูกส่งลงมาโดยพระผู้เป็นเจ้าด้วยเช่นกัน แต่เป็นการส่งลงมาในฐานะที่เป็นการทำโทษ และการต่อต้านภารกิจต่างๆอันถือว่าเป็นบาปอย่างหนึ่งด้วย. นักเทววิทยาบางคนสอนว่า การเชื่อฟังหรืออยู่ในโอวาท เป็นเรื่องที่ต้องยอมให้กับกษัตริย์ต่างๆเท่านั้น, แต่สำหรับพวกทรราชแล้ว มันเป็นสิทธิอันชอบธรรมที่จะขับไล่หรือเข่นฆ่าทรราชได้ด้วยกฎแห่งสวรรค์ และกฎหมายสูงสุด เพราะคนเหล่านี้ปกครองด้วยวิธีการอันรุนแรง และกดขี่ขูดรีดประชาชน. ด้วยการถือกำเนิดขึ้นมาของระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชในช่วงคริสตศตวรรษที่ 16-17 คำสอนในยุคกลางเกี่ยวกับการเข่นฆ่าทรราช(tyrannicide) ได้รับการฟื้นฟูขึ้นมาและได้รับการนำมาใช้อย่างได้ผลมากโดยบรรดาผู้ปกป้องรัฐธรรมนูญ. ดังตัวอย่างเช่น เมื่อรัฐสภาอังกฤษได้บีบบังคับให้ขับไล่ และประหารชีวิตกษัตริย์ Charles ที่ 1 (r.1625-1649). การที่รัฐสภาอังกฤษได้ให้ความเห็นชอบให้กระทำเช่นนั้น เนื่องมาจากว่ากษัตริย์ Charles ที่ 1 ทรงใช้พระราชอำนาจของพระองค์ไปในทางทุจริต มีการใช้ความรุนแรงซ้ำๆซากๆในทางกฎหมายของพระราชอาณาจักร์    จากการกระทำดังกล่าวซึ่งได้พิสูจน์ให้เห็นชัดว่า พระองค์ทรงเป็นทรราช  ดังนั้น พระองค์จึงสมควรต้องได้รับโทษด้วยชีวิตเพียงสถานเดียวเท่านั้น    เพื่อเป็นการชดใช้หนี้กรรมของพระองค์จึงจะเป็นความชอบธรรม. การประกาศอิสรภาพของชาวอเมริกัน(1776) ชาวอเมริกันยุคแรกที่เข้ามาบุกเบิกทวีป ต้องทนต่อการกดขี่ขูดรีด และปราบปรามอย่างรุนแรงโดยรัฐบาลอังกฤษมาเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงมีการรวมตัวกันเพื่อร้องหาอิสรภาพ การเรียกร้องอิสรภาพนั้นได้อิงอาศัยข้ออ้างเหตุผลที่จะต้องทำการปฏิวัติอเมริกัน โดยการฟ้องร้องในทำนองเดียวกันเกี่ยวกับพระราชบัญญัติที่มีลักษณะ ทรราชของกษัตริย์ George ที่ 3. ด้วยเหตุนี้ การสถาปนาขึ้นมาของรัฐบาลที่ยึดถือหลักการแห่งรัฐธรรมนูญ จึงเป็นรูปแบบหลักของการเมืองสมัยใหม่ ซึ่งได้เป็นหนี้บุญคุณอย่างมากต่อขนบประเพณี ซึ่งไม่ได้ตัดขาดไปจากยุคโบราณแต่อย่างใดในการต่อต้านระบบทรราช. และสำหรับคำว่า"ทรราช"นี้ ในตัวของมันเอง มาถึงปัจจุบัน ยังมีสุ้มเสียงบางอย่างที่เป็นแบบฉบับอันเก่าแก่อย่างนั้นอยู่ กล่าวคือ การใช้อำนาจตามอำเภอใจ การใช้อำนาจไปในทางทุจริต. แก่นแท้ใจความสำคัญของคำๆนี้นั้น ก็ยังคงความขัดแย้งร่วมสมัย และยังอยู่กับเราอย่างคุ้นเคยกันต่อไป แต่มันได้เปลี่ยนแปลงชื่อเรียกไปบ้าง กลายเป็นคู่ขัดแย้งกันใหม่ระหว่าง “ระบอบเผด็จการ” กับ “ประชาธิปไตย”. (อ้างอิง : encyclopedia americana เล่มที่ 27 หน้าที่ 330) จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 23:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทรราชในสารานุกรมบริทานนิกา คำว่า Tyrant หรือ ทรราช / ภาษากรีกคือ TYRANNOS  หมายถึง ผู้ปกครองที่โหดร้ายและกดขี่. สำหรับในยุคกรีกโบราณ คำว่า"ทรราช" หมายถึงนักปกครองซึ่งเข้ายึดครองอำนาจโดยมิได้เป็นไปตามหลักการแห่งรัฐธรรมนูญ. นอกจากนี้ คำว่า"ทรราช"ยังหมายรวมถึงผู้ปกครองที่รับทอดสืบช่วงอำนาจมาจากนักปกครองคนก่อนที่ได้ยึดอำนาจมาจากกษัตรย์ด้วย. ในช่วงศตวรรษที่ 10-9 ก่อนคริสตศักราช ระบอบราชาธิปไตยถือเป็นรูปแบบปกติของรัฐบาลในรัฐกรีกทั้งหลาย; แต่ต่อมา ระบบการปกครองโดยชนชั้นสูงได้เข้ามาแทนที่ระบอบราชาธิปไตย ซึ่งเหตุการณ์นี้ได้ถือกำเนิดขึ้นมาราวศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสตกาล ระบบการปกครองโดยชนชั้นสูงนี้ ในตัวของมันเองไม่ได้รับความนิยมมากนักจากชนชาวกรีกในยุคโบราณ. ดังนั้น จึงเปิดโอกาสให้กับคนที่มีความทะเยอทะยานที่จะยึดครองอำนาจ กระทำการยึดอำนาจมาเป็นของตนได้. การปกครองแบบทรราชต่างๆนั้น ที่รู้จักกันดีที่สุดได้รับการสถาปนาขึ้นมาโดย Cypselus at Corinth และ Orthagoras at Sicyon ในช่วงราวๆ 650 BC. สำหรับใน Asiatic Greece ก็มีทรราชอยู่หลายคนเช่นกัน และที่มีชื่อเสียงมากที่สุดก็คือ Thrasybulus of Miletus (c. 600) . ทรราชทั้งหลายเหล่านี้ บ่อยครั้งได้ถีบตัวขึ้นมาจากพวกชนชั้นสูงชายขอบ ยกตัวอย่างเช่น มารดาของ Cypselus ซึ่งอยู่ในสังกัดของวงศ์ตระกูลการปกครองของ Bacchiads, แต่บิดาของเขาไม่ได้สืบเชื้อสายมาจากนักปกครองคนใดเลย. ส่วนสำหรับที่ Sicyon (เมืองโบราณของกรีก), Cleisthenes (รัฐบุรุษแห่งเอเธนส์) ได้มาเป็นผู้ปกครองนับจากช่วงเวลา 600 จนมาถึงราวๆ 570 BC. และรัฐบุรุษที่ปกครอง  Sicyon ซึ่งประสบความสำเร็จมากที่สุดคือ Orthagorids  แต่อย่างไรก็ตาม คนที่ไม่ใช่เชื้อสาย Dorian (Dorian หมายถึง ชนเชื้อสายเฮเลนิคโบราณผู้โค่นล้มอารยธรรมไมซีเนียนลง) กลับแสดงออกถึงความไม่พอใจในการปกครองโดยรัฐบุรุษเหล่านี้ พวกเขามีความแค้นเคืองเนื่องมาจาก การที่พวกเขา้ถูกถอดถอนสิทธิ์และการกีดกันในทางสังคม จากบรรดาบุคคลซึ่งอ้างตนว่าสืบเชื้อสายเผ่าพันธุ์มาจาก Dorian. นักประวัติศาสตร์บางคนสันนิษฐานว่า กองทหารราบกรีกโบราณซึ่งมีจำนวนมากมายในช่วงต้นของศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสตกาล ได้เป็นที่มาของการพัฒนาไปสู่การเกิดขึ้นของชนชั้นชาวนาต่างๆ    ผู้ซึ่งทำหน้าที่รับใช้กองทหารราบอีกทอดหนึ่งและทหารราบเหล่านี้ได้ให้การสนับ สนุนทรราชต่างๆในฐานะนักรบที่ต่อสู้กับพวกชนชั้นสูงทั้งหลาย. แต่ถึงแม้ว่าว่าบรรดาทรราชต่างๆจะใช้ประโยชน์จากกลยุทธต่างๆจากพวกทหารราบ    แต่เป็นไปได้ที่พวกชาวนาจำนวนมากมาย ส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นพวกอนุรักษ์นิยม พวกเขาไม่ใช่นักปฏิวัติ และก็ไม่มีเหตุผลใดๆที่จะทึกทักเอาเองว่า ทหารราบ-ชาวนาได้พัฒนาความสำนึกทางชนชั้นขึ้นมา. ทรราชทั้งหลาย ในท้ายที่สุด ได้ถูกพิจารณาว่าเป็นคนที่กดขี่ขูดรีด โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากบรรดาคู่ปรับทางการเมืองของพวกเขา ทั้งนี้เพื่อต้องการให้มีการเปลี่ยนแปลงอำนาจทางการเมืองนั่นเอง. บุตรของ Cypselus คือ Periander ซึ่งปกครอง Corinth ด้วยอำนาจเต็มอย่างบริบูรณ์ แต่ต่อมา 40 ปีให้หลัง เขาก็ได้รับการพิจารณาในฐานะที่เป็นตัวอย่างของ”ทรราชที่เลวร้ายมากคนหนึ่ง". สำหรับระบบทรราช Corinthian ได้เริ่มเสื่อมลงในช่วงปลายทศวรรษ 580 ปีก่อนคริสตศักราช หลังจากการตายของ  Periande ไม่นานนัก. พวก Sparta ได้พัฒนารัฐธรรมนูญฉบับหนึ่งขึ้นมา ซึ่งระบุว่าพลเมืองทั้งหมดล้วนเป็นทหาร และโดยทางทฤษฎีแล้วผู้คนทั้งหลายต่างมีความเท่าเทียมกัน เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงระบบทรราช. Peisistratus ได้สถาปนาระบอบทรราชขึ้นมาที่ Athens ในช่วงกลางของศตวรรษที่ 6; บุตรของเขา Hippias ได้ถูกขับไล่โดยกษัตริย์ Cleomenes I ของ Sparta ในปี 510 ก่อนคริสตกาล. ซึ่งจุดเปลี่ยนอันนี้อาจถือได้ว่าเป็นการสิ้นสุดลงของยุคสมัยแห่งทรราช แต่อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ครั้งนั้นมิได้หมายความว่า เป็นการสิ้นสุดของระบอบทรราช. ชาวเปอร์เชี่ยนชื่นชอบที่จะควบคุมพวกทรราชแห่งนครต่างๆของ Anatolia ของกรีกเอาไว้, ซึ่งชนชาวเปอร์เชี่ยนได้มีชัยชนะราวๆในปี 540 ก่อนคริสตศักราช. ในตะวันตก ที่ๆอัตตาธิปไตยแบบทหารหยั่งรากลึกลงไปได้ง่าย, ความนิยมชมชอบเกี่ยวกับตัว Gelon แห่ง Syracuse ยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง และเขาได้พำนักอยู่ในอาณาเขตอันยิ่งใหญ่บนชัยชนะของเขาที่มีต่อ Carthaginians ที่ Himera ในปี 480 ก่อนคริสตศักราช; น้องชายของเขาและในฐานะผู้สืบทอด, Hieron, ผู้อุปการะแห่ง Pindar และอื่นๆ, มีชัยชนะต่อพวก Etruscans ที่ Cumae ในปี 474 ก่อนคริสตกาล และได้มีการเฉลิมฉลองชัยชนะกันในครั้งนั้น. ในปี 405 ก่อนคริสตศักราช Dionysius I แห่ง Syracuse ซึ่งถือว่ามีอำนาจเต็มมากที่สุด ในบรรดาทรราชทั้งหลาย ได้สถาปนาการปกครองของเขาขึ้นมาครั้งแรกในช่วงวิกฤตของการรุกเข้าไปใน Carthaginian อีกครั้ง. ในยุค Hellenistic ของกรีก ทรราชบางคนยังคงหลงเหลืออำนาจของพวกตนไว้ในความรู้สึกทางชนชั้น; ส่วนทรราชบางคนเป็นชาวต่างประเทศ เหมือนกับทรราชหลายคนที่ได้รับการสนับสนุนโดยกษัตริย์ Macedonian ใน Peloponnese ในศตวรรษที่ 3. ปรากฏการณ์ทั้งหลายยังคงดำเนินต่อไปตราบนานเท่าที่ประเทศกรีกยังเป็นอิสระ. ทรราชที่ยิ่งใหญ่หลายคนได้เป็นผู้อุปถัมภ์ที่โดดเด่นเกี่ยวกับงานศิลปกรรมต่างๆ และอาคารสถาปัตยกรรมที่น่าสนใจ. บ่อยครั้งบุคคลเหล่านี้ได้ช่วยให้เกิดการเปลี่ยนผ่านจากรัฐธรรมนูญที่เป็นคนของชนชั้นสูงอันคับแคบ ไปสู่รัฐธรรมนูญที่เป็นประชาธิปไตยมากกว่า, แต่ในหลักการแล้ว ชนชาวกรีกรู้สึกโกรธและแค้นเคืองต่อการปกครองในลักษณะอัตตาธิปไตย ที่นอกกฎหมายของบุคคลเหล่านี้, ด้วยเหตุนี้ ทรราชย์ในช่วงต้นๆจึงเป็นที่มาของคำเรียกที่มีความหมายไปในทางเลวร้าย, และคำว่า tyrannicides (ผู้เข่นฆ่าทรราช) อย่างเช่น Harmodius และ Aristogiton, ผู้ซึ่งได้ฆ่าน้องชายของ Hippias คือ Hipparchus ที่ Athens, จึงได้รับเกียรติอย่างสูงสุด และได้รับการจดจำในประวัติศาสตร์. จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 23:18:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Machiavell ในสารานุกรม Britannica ฉบับเดียวกันนี้ในเรื่อง”ประวัติศาสตร์ปรัชญาการเมืองตะวันตก ช่วงศตวรรษที่ 16-18” โดยเฉพาะในตอนที่ว่าด้วยเรื่อง “Machiavelli” ก็ได้มีการพูดถึงเรื่องของทรราชเอาไว้เช่นกัน คือ... ในความคิดของนักปรัชญาการเมืองอิตาเลี่ยน Niccol  Machiavelli อาจได้รับการมองว่าเป็นปรัชญาการเมืองแบบทางโลก(secularization)ที่สมบูรณ์. Machiavelli เป็นนักการฑูตและนักบริหารที่มีประสบการณ์ และเมื่อเขาพูดถึงการต่อสู้กันด้วยอำนาจ เขาได้อธิบายว่า การต่อสู้กันด้วยอำนาจนั้น มันได้รับการชักนำขึ้นมาอย่างไรในสมัยเรอเนสซองค์ของอิตาลี, จากการบรรยายถึงเรื่องนี้ทำให้เขาได้รับชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันไปทั่ว. แต่อย่างไรก็ตาม เขามิได้ไม่มีแนวคิดอุดมคติเกี่ยวกับสาธารณรัฐโรมัน และเขาชื่นชมต่อจิตวิญญานอันเป็นอิสระของนครต่างๆของเยอรมันและสวิสส์. อุดมคติอันนี้ทำให้เขารังเกียจเดียดฉันท์มากต่อการเมืองต่างๆของอิตาลี ซึ่งเขาได้ทำการวิเคราะห์มันอย่างเป็นวัตถุวิสัย และขจัดมายาภาพต่างๆออกไปจนหมดสิ้น. งานเขียนในช่วงปลดเกษียณหลังจากการถูกถอดถอนทางการเมือง, Machiavelli ได้พูดอย่างราบเรียบว่า “เมื่ออันนี้ได้รับการยืนยันโดยทั่วไปเกี่ยวมนุษย์, ซึ่งพวกเขาไม่มีความสำนึกในบุญคุณ เอาแน่ไม่ได้ ผิดพลาด ขี้ขลาด มีกิเลสความต้องการ และตราบเท่าที่ท่านประสบความสำเร็จ ทั้งหมดมันคือของๆท่าน; พวกเขาจะให้เลือดของพวกเขากับท่าน, ให้ทรัพย์สมบัติ, ให้ชีวิต, และลูกๆ...เมื่อความต้องการมันอยู่ไกลห่างมากๆ, แต่เมื่อมันเข้ามาใกล้หรือมาถึง พวกเขาก็จะเปลี่ยนมาต่อต้านท่าน. และมันจะเป็นเช่นนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า. เมื่อความปรารถนาของมนุษย์มิได้รับการสนองตอบตามความพึงพอใจ ธรรมชาติจะกระตุ้นและสนับสนุนให้พวกเขาแสวงหาทุกสิ่งทุกอย่างๆ และรวมถึงโชคชะตาด้วย. บางครั้งโชคชะตาได้ให้สัญญาแก่พวกเขาถึงความสนุกเพลิดเพลิน แต่ก็ประสบผลเป็นจริงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นั่นจะส่งผลต่อความไม่พึงพอใจอยู่เสมอในจิตใจของพวกเขา, และสร้างความเกลียดชังในสิ่งที่พวกเขาครอบครองอยู่” ทัศนะอันนี้เกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์ ได้ถูกแสดงออกโดย Plato และ St. Augustine มาแล้ว. Machiavelli ยอมรับข้อเท็จจริงและแนะนำบรรดาผู้ปกครองทั้งหลายให้ปฏิบัติตามหลักการอันนี้. ในเรื่อง The Prince เขาได้กล่าวว่า “จะต้องรวมความเข้มแข็งของสิงโตเข้ากับความหลักแหลม(ฉลาดแกมโกง)ของสุนัขจิ้งจอกเอาไว้ด้วยกัน: เขาจะต้องระมัดระวังตัว ไหวตัว ไร้ความเมตตา และมีความพร้อมทันที ฆ่าหรือขจัดปรปักษ์ หรือทำให้ศัตรูเป็นอัมพาตโดยปราศจากการเตือนให้รู้ล่วงหน้า. และเมื่อเขากระทำการอันใดที่เป็นอันตรายมันก็จะต้องเป็นไปพร้อมกันทั้งหมด. สำหรับมนุษย์แล้ว ควรจะได้รับการปฏิบัติด้วยดีหรือไม่ก็บดขยี้ เพราะพวกเขาสามารถที่จะแก้แค้นและนำอันตรายมาถึงตัวท่านได้เป็นขบวน แต่ถ้าเอาจริงเอาจังพวกเขาจะไม่สามารถทำเช่นนั้นได้. ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าชายหรือนักปกครองที่มีความลังเลใจ ผู้ซึ่งดำเนินรอยตามหนทางที่เป็นกลาง โดยทั่วไปแล้ว จะประสบกับความพินาศ”. เขาแนะนำว่า มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะลงจากอำนาจในช่วงเวลาที่เหมาะสมตอนที่เป็นฝ่ายชนะ และนครต่างๆที่พ่ายแพ้ควรที่จะถูกปกครองโดยตรงโดยทรราชเอง ด้วยการพำนักอยู่ที่นั่นหรือไม่ก็ทำลายมันเสีย. นอกจากนั้น บรรดาเจ้าชาย(นักปกครอง)ไม่เหมือนกับคนที่สันโดษทั่วไป ไม่ต้องรักษาศรัทธาใดๆไว้: นับแต่ที่การเมืองต่างๆได้สะท้อนถึงกฎหมายที่สับสนยุ่งเหยิงและรกรุงรัง รัฐก็คือกฎหมายของตัวมันเอง, และการปกครองที่มีศีลธรรมธรรมดาไม่จำต้องใช้มันแต่อย่างใด. ในข้อเท็จจริง Machiavelli ได้กล่าวอย่างไม่เกรงกลัวต่อความจริงเกี่ยวกับการประพฤติตัวของบรรดาทรราชทั้งหลาย; และ วิพากษ์วิจารณ์ถึงพฤติกรรมของบุคคลเหล่านี้ เขาได้แบ่งแยกระหว่างเจ้าชาย(นักปกครอง)ผู้ซึ่งปกครองโดยกฎหมาย และทรราชซึ่งนำเอากฎหมายมาใช้ตามแต่อารมณ์ของเขา, เขาคิดว่า ผู้ปกครองที่ประสบความสำเร็จจะต้องอยู่เหนือ หรือพ้นไปจากเรื่องศีลธรรม เมื่อความปลอดภัยและการแผ่ขยายของรัฐคือเป้าหมายที่สูงสุด. ในทัศนะที่สายตาสั้นเช่นนี้, จักรวาลทัศน์(cosmic vision)ของ Aquinas และ Dante จึงถูกมองข้ามและไม่ได้รับความเอาใจใส่, และการเมืองหรือรัฐศาสตร์ จึงกลายเป็นการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด. ในเทอมต่างๆของการอ้างอิง, Machiavelli ได้สร้างกรณีที่ทำให้เกิดความเชื่อมั่น ในฐานะที่เป็นนักการฑูตที่มีประสบการณ์ เขาตระหนักว่า มีความเป็นไปได้และน่าเชื่อในความเป็นจริงที่ว่า กลโกงและการหลอกลวงที่เป็นระบบ, การทรยศหักหลัง และความรุนแรง ปกติแล้วจะนำมาซึ่งการแก้แค้น และการจองเวร. (อ้างอิง : Encyclopedia Britannica CD97) จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 23:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผู้เผด็จการ(Dictator) ในสาธารณรัฐโรมัน "Dictator" ถือเป็นผู้ปกครองชั่วคราวซึ่งมีอำนาจพิเศษ ซึ่งจะได้รับการแต่งตั้งขึ้นมาโดย consul (กงสุล หรือผู้มีอำนาจสูงสุดสองคน ในการปกครองแบบสาธารณรัฐของกรุงโรมสมัยโบราณ)โดยการเสนอแนะของสภาสูง และได้รับการยืนยันโดย the Comitia Curiata (ที่ประชุมประชาชน). ส่วนคำว่า “The dictatorship” เป็นหน่วยงานทางการที่ถาวรอันหนึ่ง ท่ามกลางรัฐละตินต่างๆ(หมายถึงรัฐโรมโบราณ)ในอิตาลี แต่ที่โรม ได้มีการพึ่งพากองทหารเป็นครั้งคราวตามจังหวะเท่านั้น, และภายหลังในภาวะวิกฤติต่างๆ. สำหรับช่วงเวลาที่ต้องใช้อำนาจเผด็จการนั้น จะมีระยะเวลาจำกัดเพียงแค่ 6 เดือน, อย่างไรก็ตาม เขา(ผู้เผด็จการ)จะวางอำนาจต่างๆของเขาลงตามธรรมเนียมเร็วที่สุด เมื่อเหตุการณ์วิกฤตได้ผ่านไปแล้ว. หลังจากเหตุการณ์ร้ายแรงผ่านไปแล้ว กงสุลและผู้ปกครองคนอื่นๆจะยังคงอยู่ในสำนักงานเผด็จการ(dictatorship)นั้นต่อไป และจะรับผิดชอบหรือเคารพต่ออำนาจ. ช่วงประมาณศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตศักราช มีการจำกัดขอบเขตของอำนาจเผด็จการ กล่าวคือจะใช้ไม่ได้ในทางปฏิบัตินอกอาณาเขตของอิตาลี. ยิ่งไปกว่านั้น, ราว 300 BC. ประชาชนมีความปลอดภัยมากขึ้นต่อการจำกัดอำนาจเผด็จการ โดยการควบคุมการใช้อำนาจของบุคคลเหล่านี้ ต่อสิทธิเกี่ยวกับการร้องขอ. ผู้เผด็จการทั้งหลาย ในเวลานั้นจึงได้รับการกล่าวถึง สำหรับหน้าที่ดังกล่าวน้อยลง การบุกยึด Carthaginian (เมืองโบราณที่เป็นรัฐทางตอนเหนือของแอฟริกาบนชายฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของทูนิสในปัจจุบัน)ในสงคราม Punic ครั้งที่สอง(218-201 BC.)ได้กระตุ้นให้มีการฟื้นฟูสำนักงานเผด็จการดังกล่าวขึ้นมาชั่วคราว, แต่ภายหลังปี 202 ก็ไม่มีผู้เผด็จการคนใดได้รับการเลือกขึ้นมาอีกไม่ว่าวัตถุประสงค์ใดๆ. สำหรับอำนาจเผด็จการนั้นได้มีการประสาทให้กับ Sulla และ Julius Caesar ในช่วงสองทศวรรษสุดท้ายของสาธารณรัฐ, ในศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล, ไม่มีการบ่งชี้ว่ามีการฟื้นฟูเกี่ยวกับสำนักงานเผด็จการนี้ขึ้นมา แต่ได้มีการพัฒนาเกี่ยวกับสำนักงานรัฐธรรมนูญพิเศษ(extraconstitutional office)ขึ้นแทน ซึ่งมีอำนาจอันไม่จำกัด. ระยะเวลาของสำนักงานนี้ได้รับการขยายให้ยาวออกไปจนกระทั่ง Caesar ได้มาซึ่งอำนาจเผด็จการ 10 ปี. ในปี 46 BC. สำนักงานดังกล่าวได้รับการล้มล้างไป ก่อนที่ Caesar จะถูกฆ่าในปี 44 BC. (อ้างอิง : Encyclopedia Britannica CD97 ) ขอบคุณผู้เขียนบทความ จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 23:20:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เผด็จการรัฐสภา ประชาธิปไตยเอื้ออาทร คำถาม ผมไม่เข้าใจคำว่า “เผด็จการรัฐสภา” ที่พูด ๆ กันอยู่ ก็จะเป็น “เผด็จการ” ได้อย่างไรในเมื่อรัฐบาลชนะเลือกตั้งมาตามระบอบ “ประชาธิปไตย” มันขัดกันอยู่ในที ขอความกระจ่างด้วยครับ ชนัตถ์ สารวัน 6 ธ.ค. 48   คำตอบ ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องยอมรับกันว่าบ้านเมืองเราไม่เคยมี “ระบอบประชาธิปไตยในความหมายที่เป็นจริง” เลย อย่างน้อยก็ในความหมายที่เรารับรูปแบบมาจากตะวันตก โดยมิพักต้องพูดไปถึงว่าประชาธิปไตยตะวันตกที่คู่มากับระบบทุนนิยมเสรีนั้นเนื้อแท้แล้วเป็นประชาธิปไตยในระดับไหน เรามีแต่การเลือกตั้ง เรามีแต่โครงสร้างองค์กรรัฐชื่อเหมือน ๆ กับประเทศประชาธิปไตยตะวันตกที่เรารับเข้ามา เป็นมานานแล้วครับ ไม่ใช่เฉพาะวันนี้ ในทางวิชาการ รัฐธรรมนูญทุกฉบับต่างหากที่สร้าง “ระบอบเผด็จการรัฐสภา” ขึ้นมา รัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน ด้วยความเห็นชอบขององค์กรประชาธิปไตยทั้งหลายด้วยนั่นแหละ ที่กระชับระบอบเผด็จการรัฐสภา และมอบอาวุธให้ผู้มาเป็นนายกรัฐมนตรีภายใต้โครงสร้างการเมืองใหม่ ในนามของ Strong Prime Minister ผมเคยเขียนมาหลายครั้งแล้ว ระบอบการเมืองปัจจุบันถ้าจะเรียกว่าประชาธิปไตย ก็เป็นได้อย่างมากแค่.... “ประชาธิปไตยอุปถัมภ์” หรือจะประยุกต์ใหม่ให้เข้ากับยุคสมัยว่า... “ประชาธิปไตยเอื้ออาทร” โดยพื้นฐานแล้วผมเห็นว่า การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองไทย หากจะนับจากปี 2475 อันเป็นปีแห่งการเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นต้นมา เรายังไม่ได้เปลี่ยนแปลงโครงสร้างพื้นฐานทางการเมืองอะไรมากมายนัก การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดของโครงสร้างการเมืองไทย น่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงรัฐไทยที่เกิดขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 เมื่อปี 2435 หรือเมื่อ 112 ปีมาแล้ว นั่นคือ การปฏิรูประบบราชการ โดยก่อตั้งกลไกการปกครองสมัยใหม่ และรวมศูนย์อำนาจเข้าสู่ส่วนกลาง ซึ่งในทางรัฐศาสตร์คือการก่อตั้ง “รัฐชาติสมัยใหม่” ขึ้นมา ในสมัยนั้น มีการจัดตั้งกระทรวง ทบวง กรม อีกทั้งยังได้สลายอำนาจของขุนนาง และสร้างรูปแบบของรัฐชาติสมัยใหม่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ไทย พร้อม ๆ ไปกับการปฏิรูปสังคมในทุก ๆ ด้าน ถือว่าเป็นการปฏิวัติหรือปฏิรูปอย่างแท้จริงของการเมืองไทย นักรัฐศาสตร์และนักประวัติศาสตร์จำนวนไม่น้อยได้สรุปถึงสาเหตุแห่งการปฏิรูปการปกครองครั้งนี้ว่า มีมูลเหตุสำคัญจากการป้องกันภัยคุกคามของลัทธิล่าอาณานิคม โดยมหาอำนาจตะวันตก การปรับตัวของโครงสร้างการเมืองดังกล่าว ก็เป็นการลอกเลียนแบบจากการปกครองอาณานิคมของประเทศตะวันตก ซึ่งเป็นโครงสร้างที่ตอบสนองอย่างดีกับระบอบการเมืองแบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ อันเป็นการปกครองแบบบังคับบัญชา ควบคุมจากเจ้าหน้าที่ระดับสูงลงสู่ระดับล่าง และเป็นการปกครองแบบใช้กลไกและเครื่องมือรัฐมาควบคุมประชาชนให้ทำตาม การปกครองเช่นนี้ในช่วงแรก ๆ ยังไม่เป็นปัญหาอะไรมากมายนัก กลับสร้างความเจริญด้วยซ้ำ เพราะผู้ปกครองยังยึดถือการปกครองโดยมีทศพิศราชธรรม แต่เมื่อสิ้นสุดระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่ตามมาส่วนใหญ่เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงรูปแบบทางการเมืองการปกครอง โดยนำโครงสร้างรูปแบบทางการเมืองใหม่มาสวมครอบทับลงไปบนโครงสร้างพื้นฐานระบอบเดิม อันได้แก่โครงสร้างอำนาจนิยม และระบบอุปถัมภ์ กลายเป็นรัฐราชการรวมศูนย์ การเปลี่ยนแปลงการปกครองเมื่อปี 2475 เป็นการเปลี่ยนอำนาจการปกครองจากพระมหากษัตริย์มาสู่กลุ่มขุนนาง และต่อมาก็เป็นการเปลี่ยนถ่ายจากขุนนางพลเรือนไปสู่ขุนนางทหารในการปฏิวัติครั้งต่าง ๆ เรื่อยมาจนถึงเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 นักการเมืองพลเรือนจึงเริ่มมีบทบาทมากขึ้น แต่ใจความหลักก็ยังเป็นการเปลี่ยนหน้า เปลี่ยนชุด ของชนชั้นปกครอง ที่ขึ้นมาสวมทับบนโครงสร้างเดิมของสังคมไทยที่มีมาตั้งแต่รัชกาลที่ 5 สังคมไทยมักจะแก้ไขโครงสร้างส่วนบน แต่โครงสร้างส่วนล่างหรือรากฐานของสังคมไทยกลับเปลี่ยนแปลงน้อยมาก ในแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 1 เมื่อปี 2504 ซึ่งเป็นแผนพัฒนาประเทศให้เป็นประเทศอุตสาหกรรมส่งออก ได้ส่งผลกระทบให้เกิดการดึงทรัพยากรจากชนบทเข้ามาสู่เมือง เป็นการขยายระบบอุถัมภ์ในเชิงวัฒนธรรมเข้าสู่โครงสร้างเศรษฐกิจ คนในเมืองคือผู้ที่ได้อรรถประโยชน์ในทรัพยากร ซึ่งต่อจากนั้น ทรัพยากรก็ถูกดูดไปต่างประเทศ ส่วนคนในภาคชนบทกลับเป็นเหยื่อที่ถูกทำร้าย ถูกเอาเปรียบตลอด ทั้งยังถูกมองว่ามีความล้าหลังทางแนวคิดประชาธิปไตย เพราะมีการซื้อสิทธิขายเสียงกันมาก ในระยะหลัง ๆ เวลาเราพูดถึงการแก้ไขปัญหาการเมือง การขจัดการซื้อเสียง ขจัดการขายเสียง หรือพยายามทำให้การเลือกตั้งบริสุทธิ์ยุติธรรมนั้น เราก็รับรู้กันว่า จะต้องเลือกคนดีมีความสามารถ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ทั้งหมด ในมุมมองหนึ่ง การขายเสียงไม่ใช่เพราะว่าคนชนบทโง่ หรือคิดสั้น แต่มันเป็นโอกาสอันเดียวที่คนชนบทจะได้ประโยชน์อย่างเป็นรูปธรรมจากกลไกการเมืองการปกครอง เพราะที่ผ่านมาพวกเขาถูกซ้ำเติมจากแผนพัฒนาเศรษฐกิจ ถูกดึงทรัพยากรทุกอย่างจากภาคเกษตรเข้ามาสู่เมือง ทำให้พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะกำหนดวิถีชีวิตของตนเอง หนทางรอดเดียวคือการสมยอมอยู่ภายใต้ระบบเครือข่ายอุปถัมภ์ที่ฝั่งรากลึกมานานในสังคมไทย ทำให้การปกครองระบอบประชาธิปไตยที่เรานำเข้ามาจากตะวันตกไม่ประสบความสำเร็จ แม้จะมีการปฏิรูปทางการเมืองไปแล้วก็ตาม เพราะวัฒนธรรมในระบบอุปถัมภ์ขัดแย้งโดยสิ้นเชิงกับวัฒนธรรมในระบอบประชาธิปไตย อย่าลืมว่าการก่อกำเนิดของระบอบประชาธิปไตยในโลกตะวันตกนั้น มาจากรากฐานของการของการดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอำนาจการปกครองของกษัตริย์ พระ และขุนนาง แล้วสร้างกฎเกณฑ์ใหม่เป็น “ตัวหนังสือ” ขึ้นมาเพื่อเป็นที่พึ่ง เป็นที่ยึดเหนี่ยว การเคารพกฎหมายเคารพรัฐธรรมนูญของคนตะวันตกจึงเป็นไปด้วยจิตสำนึกเป็นหลัก ไม่ใช่เพราะเกรงกลัวถูกลงโทษ แต่ของบ้านเราเป็นการนำเอากรอบความคิด กรอบโครงสร้าง ที่เขาพัฒนามาแล้ว มาครอบทับกับสังคมที่มันมีพื้นฐานแตกต่าง การเคารพกฎหมายเคารพรัฐธรรมนูญโดยจิตสำนึกนอกจากจะไม่เกิดแล้ว ยังมีแต่การพยายามหลีกเลี่ยงหาช่องว่างช่องโหว่ในทุกทาง ในตะวันตกเขามีการเมืองท้องถิ่นก่อน มีรัฐบาลท้องถิ่นที่เข้มแข็ง ในขณะที่บ้านเรายังไม่มีการเมืองท้องถิ่นและรัฐบาลท้องถิ่นเลย วัฒนธรรมของสังคมไทยจึงยังเป็นแบบวัฒนธรรมตะวันออก วัฒนธรรมระบบศักดินา ผู้น้อยพึ่งผู้ใหญ่ เป็นวัฒนธรรมที่เห็นพวกพ้องสำคัญกว่าเรื่องของความถูกต้อง เป็นวัฒนธรรมที่เห็นความสำคัญของพรรคพวกมากกว่าอุดมการณ์ของพรรค เป็นวัฒนธรรมที่คนในระดับรากหญ้าหรือแม้กระทั่งคนชั้นกลางส่วนใหญ่เรียกร้องความเด็ดขาด ความรวดเร็ว โดยไม่คำนึงกระบวนการทางนิติรัฐเท่าที่ควร พูดง่าย ๆ ว่าต้องการ “ผล” มากกว่า “วิธีการ” นั่นเอง เสียงเรียกร้องผุ้นำแบบจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ แบบจอมพลป. พิบูลสงคราม แบบพล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ มีมาโดยตลอด เราเป็นของเราอย่างนี้มานานแล้วครับ พายัพ วนาสุวรรณ 6 ธ.ค. 48 จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 23:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จุดจบของจอมเผด็จการ คำถาม ใครที่คิดจะเป็น “เผด็จการ” ควรศึกษา “รามเกียรติ์” อย่างวิพากษ์ไว้บ้าง จะได้หลีกเลี่ยง “จุดจบ” ได้ ผมขอให้นึกถึงบทเรียนของตัวละครตัวหนึ่งที่เป็น “ควาย” ชื่อ “ทรพา” และ “ทรพี” ที่คนไทยรู้จักกันดีในความหมายของคนอกตัญญู แต่ไม่ค่อยรู้บทบาทและที่มา ผมเลยขอเล่าให้ฟังตามวิธีของผม คงต้องเล่าถึง “ทรพา” ก่อน ขุนกระบือผู้ยิ่งใหญ่ หรือจอมมหิงสา หรือกาสร หรือกระบือ ตัวนี้แต่เดิมแกเป็นข้าทาสของพระอิศวร จะเป็นคนสวนหรือคนเฝ้าประตูก็ไม่ได้จำ เพราะไม่ใช่สาระสำคัญ ทรพาไปทำความผิดเกี้ยวสาวใช้ของพระอิศวร เลยถูกตำหนิว่าไม่เจียมตน ถูกสาปลงมาเกิดเป็นกระบือ ต่อเมื่อลูกชายชื่อทรพีมาฆ่าตัวเองตายเมื่อไร ก็จะได้กลับขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ดังเดิม ทรพาน่าจะอยากให้ทรพีเกิดมาเร็ว ๆ แล้วมาฆ่าตัวเองให้ตาย จะได้พ้นสภาพจากการเป็นกระบือ ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ตามเดิม แต่อย่างว่า...เป็นขุนกระบือผู้ยิ่งใหญ่ย่อมดีกว่าเป็นเทพต๊อกต๋อย คนยังลุ่มหลงกับอำนาจวาสนาได้ นับประสาอะไรกับกระบือ ทรพาผู้มีเมียมากเป็นร้อยตัว มีอำนาจปกครองฝูงทั้งฝูง จะเอาความเป็นเทพมาแลกย่อมไม่ยอม เพราะฉะนั้นเมียทุกตัวที่ตั้งท้อง ทรพาจึงไปสำรวจตรวจตราอย่างถ้วนถี่ ถ้าตกลูกมาเป็นตัวเมียก็ให้เลี้ยงไว้ โตขึ้นจะได้เอามาทำเมียอีก แต่ถ้าตกลูกเป็นตัวผู้ก็ให้ฆ่าตายทันที ตรงนี้มองเปรียบเทียบกับภาพปัจจุบัน ก็คือเจ้านายประเภทที่กลัวลูกน้องตัวเองเก่งกว่า เห็นใครฉายแววว่าจะเก่งทัดเทียมตัวเองได้ก็ "ฆ่า" ให้ตายทันที ปิดโอกาสให้เท่ากับศูนย์อยู่เสมอ เพื่อรักษาความเป็นขุนกระบือผู้ยิ่งใหญ่ตลอดกาล แต่คนยังพลาดได้ นับประสาอะไรกับกระบือ เมียทรพาตัวหนึ่งแอบหนีออกไปจากฝูงเมื่อรู้ตัวว่าตั้งท้อง เพราะสังหรณ์ใจว่าจะได้ลูกตัวผู้ แล้วก็ได้อย่างที่คิดจริง ๆ ลูกตัวนี้คือ “ทรพี” ที่เรารู้จักกันดี ทรพีตัวนี้เกิดในถ้ำ หลังจากเกิดมาได้ แม่ไม่มีปัญญาเลี้ยงดูต่อ เพราะแอบหนีทรพามานานมาก กลัวความลับจะแตก จะพลอยพามาตายกันทั้งแม่ทั้งลูก เลยอธิษฐานเทวดาอารักษ์ที่สิงสถิตอยู่ในถ้ำนั้น ให้มาช่วยปกปักรักษาทรพีให้อยู่รอดปลอดภัย จนเติบใหญ่เป็นกระบือ หนุ่มแข็งแรงด้วยเทอญ เทวดาทั้งหกได้ฟังก็ทำตามคำอธิษฐาน 2 ตนสถิต ณ 2 เขา ที่เหลืออีก 4 คอยอารักษ์ขาทั้ง 4 ข้าง ทรพีจึงเติบโตมาโดยไร้ภยันตรายใดมาแผ้วพาน ระหว่างที่เติบโตขึ้นมาทุกวันนั้นสิ่งหนึ่งที่ทรพีทำอยู่เสมอคือไปวัดรอยเท้าทรพา ตรงนี้เลยเกิดสำนวน “วัดรอยเท้า” ขึ้นมา เมื่อวัดรอยเท้าได้เท่ากัน ทรพีห้อตะบึงไปท้าขวิดกับทรพาทันที ไปถึงร้องด่าประณามความหยาบช้าของทรพาที่ฆ่าลูกตัวเองตายมานับไม่ถ้วน พร้อมประกาศตัวว่าตูทรพีผู้เป็นลูกสูจะมาล้างแค้นแทนลูกกระบือ ตาดำ ๆ ที่ไม่มีความผิดเหล่านั้น สู้กันได้ไม่กี่คำกลอน ทรพาก็ถูกขวิดตาย ทรพีล้มล้างจอมเผด็จการลงได้สำเร็จ แล้วเสียงประณามทรพีก็ดังมาจนถึงทุกวันนี้ ว่าไปแล้วมันคงไม่ถูกโลกประณามอยู่ทุกวันนี้หรอกถ้าประพฤติตัวให้ดีหลังจากฆ่าทรพาผู้พ่อจอมเผด็จการตายลง แม้ว่ากรรมที่ทำนั้น มองด้านหนึ่งเป็นอนันตริยกรรม แต่มองอีกด้านหนึ่งนั้นเป็นวีรกรรม สิ่งที่ทรพีทำเป็นอันดับแรก ไม่ใช่ยกระดับความเป็นอยู่ของประชากระบือให้ดีขึ้น กระบือหรือกาสร หรือจะสรรหาคำใดมาเขียนให้เพราะกว่านี้ก็ยังแปลว่า “ควาย” อยู่ดี สมองระดับกระบือนั้นเมื่อโค่นเผด็จการตัวเก่าได้ ก็จัดการครอบครองสมบัติเผด็จการตัวเดิมที่มีอยู่เป็นสิ่งแรก ทรพีจึงไล่ฟัดบรรดาแม่เลี้ยงทั้งฝูงด้วยความเมามันในอารมณ์ เสพสมจนสมใจ สิ่งที่ทำอันดับต่อไปคือไล่ท้าขวิดไปทั่วราชอาณาจักร ท้ามั่วไปทั่วทั้งเจ้าแห่งขุนเขา ทะเล แต่ไม่มีใครยอมลดตัวลงมาสู้กับกระบือ ทรพีเลยไล่ท้าดะไปเรื่อยจนไปเจอ “พาลี” ที่เป็นจอมเผด็จการแห่งยุคถึงได้สู้กัน ความเป็นเผด็จการนั้นถ้าให้แจกแจงอย่างละเอียดอาจจะได้หนังสือเล่มโต ๆ เล่มหนึ่ง เพราะฉะนั้นเอาแค่ลักษณะสำคัญจะดีกว่า ลักษณะสำคัญที่ว่าคือต้องชอบพาลแย่งของคนอื่นมาเป็นของตัว เหมือนพาลีที่แย่งนางมณโฑเจ้าสาวของทศกัณฐ์มาเป็นเมียตัวเอง หรือแม้แต่นางดาราวดีเจ้าสาวของสุครีพผู้เป็นน้องชายก็ไม่ละเว้น กระบือกับลิงเลยสู้กันไปเรื่อย ๆ ด้วยความมันของทั้งคู่ ด้วยความคู่คี่ ไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำ พาลีที่เป็นลิงระดับสมองมีพัฒนาการมากกว่า เลยเจรจาสงบศึกชั่วคราว แล้วนัดไปสู้กันใหม่ในถ้ำ หลังจากนัดหมายเสร็จ พาลีกลับเข้าเมืองมาสั่งเสียสุครีพ ว่าตัวพี่นี้จะไปรบกับทรพีที่ในถ้ำ ครบกำหนด 7 วัน ถ้าพี่ยังไม่กลับมา เจ้าจงไปดู ณ ปากถ้ำ ถ้าเลือดไหลออกมาข้นเป็นเลือดกระบือ แปลว่าพี่ชนะ แต่ถ้าเลือดไหลออกมาเหลวเป็นเลือดพี่ อย่ารอช้าให้รีบขนหินไปปิดปากถ้ำไว้ สั่งเสร็จเข้านอนทันทีตามนิสัยเผด็จการ ไม่สนใจว่าผู้รับคำสั่งจะเข้าใจมั้ย ศึกวันลิงกระบือมาถึง ทั้งคู่สู้กันในถ้ำ ไม่มีกรรมการ ไม่มีคนดู สู้กันคู่คี่ก้ำกึ่งอย่างเคย พาลีฉุกคิดได้ว่าถ้าเป็นกระบือ ธรรมดาไม่น่าจะสู้ตนเองได้ เพราะพาลีนั้นได้รับพรจากพระอิศวรมาว่าเมื่อสู้กับศัตรู กำลังของศัตรูจะหายไปครึ่งหนึ่ง และครึ่งที่หายนี้จะมาเพิ่มกำลังให้กับพาลี เมื่อบวกกับกำลังเดิมที่ตนเองมีอยู่น่าจะเอาชนะทรพีได้ไม่ยาก แต่ที่สู้ไม่ชนะเสียทีคงเป็นเพราะทรพีมีเทพคุ้มกาย คอยช่วยเหลืออยู่เป็นแน่แท้ คิดได้ดังนั้นจึงร้องเยาะเย้ยทรพีไปว่าไม่ได้เก่งด้วยกำลังตัวเอง ที่สูสู้กับตูอยู่ได้นี้เพราะอาศัยกำลังเทพารักษ์ที่ปกปักรักษาสู กระบืออย่างทรพีคิดตามลิงไม่ทัน เลยตอบไปว่าตูเก่งด้วยตัวเอง ไม่มีเทวดาหน้าไหนมาคอยช่วยทั้งนั้น พาลีได้ทีเลยรีบเติมไฟใส่เทพารักษ์ทั้งหก กระพือคำยุว่ากระบือ อย่างทรพีไม่เคยสำนึกบุญคุณท่านเลย ทั้งที่พวกท่านเลี้ยงดูปกปักรักษามันมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่แกร่งกล้ามาขนาดนี้ เทวดาฟังลูกยุจบเลยอำลาจากร่างกระบือไป ทรพีเลยกลายเป็นกระบือธรรมดา สู้ไปได้อีกแป๊บเดียวก็ถูกฆ่าตาย พร้อมกับถูกโลกตราหน้าว่าจอมเนรคุณ ตอนนี้ผมว่าคนไทยส่วนใหญ่จะเข้าใจผิด เวลาเปรียบคนอกตัญญูเนรคุณว่าเหมือนทรพี คงนึกไปว่าสาเหตุมาจากตอนฆ่าทรพา ซึ่งผมเห็นว่าผิด เพราะทรพาถือไม่ได้ว่ามีบุญคุณกับทรพี แม้จะเป็นผู้มีส่วนให้กำเนิด แต่ถือเป็นบุญคุณไม่ได้ เพราะกำเนิดมาจากกำหนัด ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด เทพารักษ์ทั้งหกต่างหากคือผู้มีคุณกับทรพีอย่างแท้จริง ซึ่งทรพีไม่เคยสำนึก เลยถูกตราหน้าเป็นจอมเนรคุณดังนี้แล ......... หลังจากเสร็จศึกลิงกระบือนี้ ยังมีจุดจบของจอมเผด็จการแห่งยุคอย่างพาลีอีก แต่ไม่ใช่วัตถุประสงค์หลักที่จะเล่าวันนี้ จึงขอพักไว้ก่อน ......... เล่าผ่านมายังคุณพายัพฯ ก็เพราะการอ่าน “รามเกียรติ์” โดยการตีความแบบแผลง ๆ ของผม ทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าใครคิดจะเป็นจอมเผด็จการ พึงสังวรให้จงหนัก อย่าได้ตกที่นั่งทรพา โดยเฉพาะทรพี ที่คิดว่าข้านี้แน่คนเดียว เป็นเทวดากลับชาติมาเกิด ใหญ่ด้วยตัวเอง เก่งด้วยตัวเอง ไม่เคยมีใครอุปถัมภ์ค้ำจุน ระวังจะตายเพราะความยะโอหังนะครับ สุดใจ แดงเสมอ 3 ส.ค. 48 จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 21 ม.ค. 49 23:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สั้นๆและได้ใจความ เห็นด้วยกับคุณส่งเดช #2  ที่ว่า ขายชาติ ก็จะได้ชื่อว่าทรราชย์ โกงชาติ ก็จะได้ชื่อว่ากังฉิน ดังนั้นรัฐบาลนี้ กำลังทำใกล้เคียงกล้ำกลึ้งเลยคะ จากคุณ : R O S - [ 22 ม.ค. 49 00:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณROSอ่านหมดจริงหรือ ยาวเกินไปอ่านไม่ใหวหรอก ขอสั้นๆแต่ได้ใจความได้ใหมคุณแคนCAN จากคุณ : วัวทอง - [ 22 ม.ค. 49 12:12:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขายชาติ ก็เห็นรัฐบาลพยายามขายสินค้าการเกษตร หรือสินค้าต่างๆ เพื่อนำรายได้เข้าประเทศ เพื่อลดการขาดดุลจากราคาน้ำมันแพง ซึ่งไตรมาศของปีที่แล้วเช่น 1,2,3 มันออกมาไม่ดีนี้ ขาดทุนเพราะน้ำมันเยอะ แล้วก็เจอน้ำแล้ง น้ำท่วม ขาดแคลนน้ำอุตสาหกรรมอีก รัฐบาลนิ่งดูอยู่เฉยๆ เหรอ แล้วไตรมาศที่ 4 ทำไมรายได้ของประเทศถึงดีขึ้นละ ถ้ารัฐบาลไม่พยายาม ใครจะคาคการณ์อย่างไร รัฐมนตรีที่เกี่ยวข้องก็พยายามทำตามหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้วนี้ (ไม่สังเกตุเห็นหรือสังเกตุดูกันบ้างเลยหรือ) โกงชาติ ก็เห็นรัฐบาลพยายามขจัดคนโกง คนเอารัดเอาเปรียบ เอาแต่เงินหรือเห็นแต่เงินเดียว อย่างเช่น เจ้าหนี้นอกระบบ หรือพวกพ่อค้าคนกลาง พ่อค้าหวย พ่อค้ายาบ้า หรือบรรดาเจ้าพ่อเจ้าแม่มาเฟียทั้งหลาย หรือแม้กระทั้งน้ำมันราคาแพงสินค้าต้องขึ้นราคา พวกบรรดาพ่อค้าจะเอาเปรียบ รัฐบาลก็พยามให้ใช่เหตุผลในการขึ้นราคาเลยนี้ เช่นค่ารถเมล์ ค่ารถประจำทาง ฯลฯ ไม่งั้นก็ขึ้นกันพรวดๆ ไปหมดแล้ว ปล.แล้วมีใครสังเหตุเห็นหรือจำตอนที่รัฐบาลปล่อยลอยตัวน้ำมันบ้าง สินค้าบริการต่างๆ จ้องจะปรับราคากับขึ้นเพียบ รัฐฯต้องแก้ไปที่ละปัญหา และยิ่งตอนช่วงรณรงค์ให้ประชาชนประหยัดพลังงาน จนถึงขนาดนายกฯต้องออกทีวีเพื่อขอให้ช่วยกันประหยัด แล้วมีการถ่ายทอดสดนะ ลองคิดถึงเหตุผลสิที่เขาเคยว่ามา เช่น ประเทศไทยขายสินค้า ขายข้าวขายยางพาราทั้งปี ยังไม่พอกับการซื้อน้ำมันมาใช้เลย จากขายข้าว ยางพารา ฯลฯ ได้ประมาณ 200,000 - 300,000 ล้านบาท แต่กลับซื้อน้ำมันเข้ามาเพื่อเป็นพลังงาน 300,000 - 500,000 ล้านบาท  และ้ถ้ารัฐบาลปล่อยไม่ต้องทำอะไร แล้วรอให้โชคช่วยอย่างเดียว ปีนี้ไทยอาจต้องซื้อน้ำมันนำเข้าประมาณ 500,000 - ึ700,000 ล้านบาท ละ จะเป็นอย่างไร ใครจะขาดดุล และขาดทุน (แค่น้ำมันปีเดียว ก็ได้เมกะโปรเจกต์แก้ปัญหาการจราจรกทม.แล้ว) "เวลาคือเครื่องพิสุจน์" "ค่าของคนอยู่้ที่ผลของงาน" แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 49 13:46:17 จากคุณ : Amergedon (Amergedon) - [ 22 ม.ค. 49 13:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าสั้น ๆ ต้องใช้ภาพ ๆเดียวที่แทนความหมายเป็นพัน ๆ คำครับ จากคุณ : Can (ไทเมือง) - [ 22 ม.ค. 49 15:33:03 ]