PANTIP.COM : P5890021 ผมว่า(19 ก.ย. 49) ไม่ใช่วันสุดท้ายของประเทศไทย เพราะคนไทยเจ็บแล้วไม่เคยจำ [การเมือง]

ความคิดเห็นที่ 7

เห็นด้วยกับที่คุณเจ้าของกระทู้พูดมาค่ะว่า 19 กันยาไม่ใช่รัฐประหารครั้งสุดท้ายของไทย คำถามของคนไทยในตอนนี้ไม่ใช่ IF แล้วแต่เป็น When นั่นคือ การรัฐประหารจะเกิดขึ้น “เมื่อไหร่” เท่านั้นเอง

การต่อสู้กับระบอบเผด็จการซึ่งถือว่าไม่ชอบธรรมนั้นจึงเป็นหน้าที่ของคนไทยผู้ที่มีหัวใจรักประชาธิปไตยทุกคนที่สามารถแสดงออกได้หลายทางไม่ว่าจะเป็นบนอินเตอร์เนตหรือการออกไปร่วมชุมนุมเพื่อแสดงถึงพลังประชาชนต้านการปฏิวัติรัฐประหารให้ทั่วโลกได้รับรู้ว่าคนไทยส่วนใหญ่ไม่เอาเผด็จการ

ซึ่งโลกในยุคศตวรรษที่ 21 นี้ การปฏิวัติรัฐประหารถือเป็นสิ่งที่แปลกปลอมและน่ารังเกียจเดียจฉันท์ในประชาคมโลก เพราะสถานการณ์ในการเมืองโลกวันนี้ซึ่งปฏิเสธไม่ได้ว่าอุดมการณ์ทางการเมืองประชาธิปไตย เป็นความหวังของมนุษย์ทุกผู้ทุกนามในการที่จะสร้างกรอบทางการเมืองที่ให้มนุษย์แก้ปัญหาด้วยเหตุผลในรัฐชาติตน

การยึดอำนาจการปกครองมาจากรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งด้วยการปฏิวัติรัฐประหารนั้นเท่ากับเป็นการทำลายความเชื่อที่ว่าการแก้ปัญหาทางการเมืองที่เป็นอารยะต้องดำเนินไปสันติภาพและยึดหลักในอำนาจอธิปไตยของปวงชน แม้ว่าในวันนี้จะยังมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งให้การสนับสนุนการทำปฏิวัติรัฐประหารแต่ถึงที่สุดแล้วคนเหล่านี้ก็จะเป็นผู้รับผลของการกระทำของพวกเขาเองในฐานะที่เชื้อเชิญทหารให้เข้ามาทำการรัฐประหาร

การเรียกร้องประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการของ กลุ่มพลังประชาชนในนาม กลุ่มแนวร่วมประชาธิปไตยขับไล่เผด็จการ(นปก.) ภายใต้คำขวัญ Democracy Now ที่ผ่านมานั้นจึงมีนัยสำคัญเป็นอย่างยิ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นศึกครั้งสำคัญที่สุดในการต่อสู้เรียกร้องประชาธิปไตยกลับคืนมาสู่ประเทศไทยเพราะถ้าหากว่าประชาชนแพ้ในศึกการต่อสู้กับเผด็จการทหารครั้งนี้ ก็จะแสดงให้เห็นว่า “อำนาจปืนอยู่เหนืออำนาจของประชาชนผู้เป็นเจ้าของอำนาจอธิปไตยที่แท้จริง” “พลังแห่งอมาตยาธิปไตยมีชัยเหนือประชาธิปไตย” และ “ระบบกฏหมู่อยู่เหนือหลักนิติรัฐ” ซึ่งจะส่งเสริมให้การปฎิวัติรัฐประหารแข็งแกร่งยิ่งขึ้น มีพัฒนาการที่ก้าวหน้ามากขึ้นและเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนในอดีตที่ผ่านมา การปฎิวัติรัฐประหารจะกลายเป็น “ประเพณีนิยมในหมู่ทหารและในกองทัพ” ต่อไป วลีที่พูดติดปากกันว่า “โรงเรียนเตรียมทหารคือโรงเรียนเตรียมนายกฯ” ก็จะได้รับการยอมรับกันมากขึ้นในหมู่นักเรียนนายร้อย “ตำแหน่งนายกรัฐมนตรี” ก็จะถูกทหารตีตราเป็นเจ้าของตั้งแต่พวกเขายังเรียนไม่จบหลักสูตรโรงเรียนนายร้อย จปร.

เพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่ทหารเล็งเห็นว่าพลังประชาชนของคนหมู่มากไม่สามารถเอาชนะคณะทหารกลุ่มหนึ่งที่มีอาวุธพร้อมรบอยู่ในมือได้ “ทหารผู้หลงในอำนาจ” และไม่รู้จักคำว่า “หน้าที่” เหล่านี้ก็จะหาเหตุหรือสร้างเงื่อนไขในการยึดอำนาจรัฐบาลที่มาจากประชาชนต่อไปไม่สิ้นสุดเมื่อพวกตนและคณะเสียผลประโยชน์จากการบริหารงานของรัฐบาล เหมือนที่เราได้เห็นความคิดอ่านของคนระดับนายพลของประเทศอย่าง ประธานคมช. พลเอกสนธิ บุญญรัตกลินที่บอกว่า รัฐประหาร 19 กันยาฯ จำเป็นต้องเกิดขึ้นเพื่อล้มล้างระบอบประชาธิปไตยจอมปลอมที่ถูกผูกขาดจากทุนนิยม นี่เป็นความคิดของเผด็จการโดยแท้เพราะการเปลี่ยนตัวผู้ปกครองประเทศนั้นหาใช่ “หน้าที่” ของทหารไม่

ตลอดระยะเวลากว่า 75 ปีที่ผ่านมา ประชาธิปไตยของไทยได้ย่ำอยู่กับที่ไม่มีการพัฒนาไปข้างหน้าเพราะอำนาจทหารได้เข้ามาแทรกแซงการเมืองอยู่ตลอดเวลา อำนาจทหารจะกลายเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาประชาธิปไตยของไทยอย่างถาวร เนื่องจากประเทศไทยไม่สามารถหลุดพ้นวงจรอุบาทก์ได้กล่าวคือ

มีรัฐประหาร >>> ร่างรัฐธรรมนูญ >>> เลือกตั้ง >>> มีรัฐบาลผสม >>> มีข่าวโจมตีกันเรื่องคอร์รับชั่น >>> ทหารเข้ามาทำการรัฐประหารยึดอำนาจ….

เป็นวงจรอุบาทก์เช่นนี้อยู่ร่ำไป ประเทศไทยก็จะเป็นเหมือนประเทศด้อยพัฒนาอีกหลาย ๆ ประเทศที่นิยมใช้รัฐประหารเป็นทั้งข้ออ้างและหนทางในการแก้ไขปัญหา การพัฒนาเศรษฐกิจในระดับประเทศก็จะล้าหลังไม่มีการขับเคลื่อนไปข้างหน้าพัฒนาหรือปรับตัวตามเศรษฐกิจโลกหรือพอที่จะไปยืนอยู่แถวหน้าในระดับภูมิภาคได้เพราะเสาการเมืองไม่มีความมั่นคง การเมืองย้อนกลับไปสู่ยุครัฐบาลผสมหลายพรรคที่ไม่มีสเถียรภาพ ประเทศจะไม่มีความน่าเชื่อถือในสายตาของนักลงทุนต่างชาติเพราะเราไม่อาจปฏิเสธความจริงได้ค่ะว่าในศตวรรษที่ 21 นี้ “ประชาธิปไตยกับความเชื่อมั่น” นั้นมันเป็นของคู่กันอย่างแยกไม่ออก

ในทางกลับกันหากประชาชนเป็นฝ่ายชนะในการต่อสู้ครั้งนี้ การปฎิวัติรัฐประหารเมื่อวันที่ 19 กันยา 2549 อาจจะเป็น”การรัฐประหารครั้งสุดท้าย” ในประเทศไทยเพราะประชาชนได้แสดงพลังให้เห็นแล้วว่าไม่มีอำนาจใดที่จะมายิ่งใหญ่กว่าอำนาจประชาชน อีกทั้งเป็นการให้บทเรียนกับผู้ถือปืนว่าการทำรัฐประหารในยุคต่อไปนี้ “ไม่ง่าย” เสียแล้วสำหรับการนำรถถังเก่าๆออกมาวิ่งบนท้องถนน ยึดสถานีวิทยุโทรทัศน์พร้อมกับออกประกาศคณะปฏิวัติยึดอำนาจเพื่อปกครองผู้คนในยุคโลกไร้พรมแดนที่มีการสื่อสารถึงกันทั่วโลกได้อย่างรวดเร็วในพริบตาเดียวเช่นนี้ให้เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งโดยไม่ต่อต้านหรือยอมศิโรราบแต่โดยสดุดีเหมือนในอดีตที่ผ่านมา เพราะต่อแต่นี้ไปประชาชนจะไม่ยอมสยบอยู่ใต้อำนาจกระบอกปืน จะไม่ยอมให้ทหารมาริดรอนสิทธิ เสรีภาพและศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ได้อีกต่อไป

ดังนั้นสถานการณ์การเมืองในวันนี้มันบีบบังคับให้คนไทยมายืนอยู่บนทางสองแพร่งแล้วล่ะค่ะว่าเราจะเลือกเดินไปทางไหน เราจะเลือกเดินบนเส้นทางสายปฏิวัติรัฐประหาร โดยยอมอยู่ภายใต้ระบอบอมาตยาธิปไตยที่ครอบงำโดยทหารและกลุ่มบุคคลเพียงไม่กี่คนที่ “อำนาจบริหาร” ซึ่งเป็นอำนาจที่มาจากประชาชนไม่สามารถแตะต้องได้เลย หรือ เราเลือกที่จะเดินไปบนเส้นทางสายประชาธิปไตยที่ประชาชนเป็นใหญ่ในแผ่นดินโดยมีกองทัพอยู่ใต้อำนาจอธิปไตยของปวงชน

แต่เป็นที่น่าเสียดายค่ะว่าในที่สุดการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยของ ”พลังประชาชน” ยกแรกนี้เราได้พ่ายแพ้ให้แก่ “พลังเผด็จการ” เสียแล้ว

เป็นความจริงที่เจ็บปวดสำหรับการเรียกร้องประชาธิปไตยในประเทศไทย

และจากการที่คนไทยกว่า 14 ล้านคนได้ออกเสียงลงประชามติ”เห็นชอบ”กับรัฐธรรมนูญฉบับทหาร 2550 เมื่อวันที่ 19 สิงหาคมที่ผ่านมานั้นไม่ว่าเหตุผลที่เห็นชอบกับรัฐธรรมนูญฉบับนี้จะอธิบายด้วยคำกล่าวที่บอกว่า “ความต้องการอยากให้บ้านเมืองสงบสุข” หรือ “อยากเห็นบ้านเมืองพ้นจากสภาวะวิกฤติ” หรือ “ต้องการให้มีการเลือกตั้งเกิดขึ้นโดยเร็ว” ก็ตาม(ถึงรธน.50ไม่ผ่านการจัดการเลือกตั้งก็ต้องมีขึ้นแน่นอน) ซึ่งโดยนัยแล้วมันก็คือการยอมรับการทำรัฐประหารว่าเป็นการกระทำที่มีความชอบธรรมและไม่กีดกันทหารในการเข้ามาเล่นการเมืองนั่นเอง

หนทางการก้าวไปสู่ระบอบประชาธิปไตยของประเทศไทยยังอีกยาวไกลนักเพราะการจะพัฒนาประเทศไปสู่ระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริง(genuine democracy)และเป็นระบอบประชาธิปไตยที่มั่นคงหรือมีเสถียรภาพได้นั้นวัฒนธรรมทางการเมืองของประชาชนต้องเป็นไปแบบวัฒนธรรมทางการเมืองแบบพลเมือง(วัฒนธรรมทางการเมืองแบบประชาธิปไตย) หรือ Civic Culture นั่นคือ ระบอบประชาธิปไตยที่มั่นคงหรือมีเสถียรภาพจะเกิดขึ้นในสังคมที่มีวัฒนธรรมทางการเมืองที่ได้ดุลย์นั่นคือการผสานระหว่างวัฒนธรรมการเมืองแบบมีส่วนร่วม วัฒนธรรมการเมืองแบบไพร่ฟ้าและวัฒนธรรมการเมืองแบบคับแคบซึ่งวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมที่มีองค์ประกอบของกิจกรรมทางการเมือง การเข้าไปมีส่วนร่วมทางการเมืองและการเคารพเหตุผลมากกว่าบุคคลที่โน้มนำให้ประชาชนแสดงออกซึ่งความมีสิทธิมีเสียงและเรียกร้องการแก้ปัญหาจากรัฐบาลจะมีสัดส่วนที่มากกว่าวัฒนธรรมแบบไพร่ฟ้ากับวัฒนธรรมแบบคับแคบ

สังคมหรือประเทศอุตสาหกรรมที่มีการปกครองแบบประชาธิปไตยจะมีวัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมเป็นสัดส่วนที่มากกว่าวัฒนธรรมแบบไพร่ฟ้าและวัฒนธรรมแบบคับแคบคือประชาชนส่วนมากสำนึกในภารกิจที่จะมีส่วนร่วม รวมทั้งเชื่อว่าการมีส่วนร่วมทำให้เขาสามารถมีอิทธิพลต่อรัฐบาลได้ด้วย แต่ในสังคมเผด็จการวัฒนธรรมทางการเมืองส่วนใหญ่จะเป็นแบบไพร่ฟ้านั่นคือประชาชนส่วนใหญ่มีพฤติกรรมทางการเมืองแบบเฉื่อยชา ไม่ชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมทางการเมือง

จึงไม่แปลกอะไรที่พัฒนาการประชาธิปไตยของไทยจึงย่ำอยู่กับที่ตลอดระยะเวลากว่า 75 ปีที่ผ่านมาเพราะว่าโครงสร้างของสังคมไทยนั้นวัฒนธรรมการเมืองแบบไพร่ฟ้ายังมีสัดส่วนที่มากกว่าวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมอยู่มากรวมไปถึงสังคมไทยยังขาดลักษณะของวิถีชีวิตแบบประชาธิปไตยด้วย คนไทยส่วนใหญ่ยังมีทัศนคติความเชื่อทางการเมืองว่าการเมืองเป็นเรื่องของชนชั้นนำซึ่งเป็นคนกลุ่มน้อย ประชาชนทั่วไปไม่เกี่ยวข้อง นอกจากนั้นยังเห็นว่า การเมืองเป็นเรื่องสกปรก นักการเมืองมีแต่แสวงหาอำนาจ แสวงหาผลประโยชน์ให้กับตัวเอง(แต่ลืมมองไปว่ามีเพียงสถาบันการเมืองและนักการเมืองเท่านั้นที่ประชาชนสามารถวิพากษ์วิจารณ์ได้อย่างเปิดเผยและสามารถตรวจสอบและถอดถอนพวกเขาได้มากกว่าคณะบุคคลในสถาบันใดๆที่ดำรงอยู่ในสังคมไทยทุกวันนี้) ผลก็คือทำให้ประชาชนคนไทยไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเมืองไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วมทางการเมืองไม่ว่าจะในรูปแบบใด ซึ่งที่เป็นเช่นนั้นเป็นเพราะวัฒนธรรมทางการเมืองของคนไทยยังไม่ใช่วัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมแม้รัฐธรรมนูญฉบับปี 2540 ได้พยายามที่จะสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมให้เกิดขึ้นกับประชาชนคนไทยก็ตาม

จะเห็นได้ว่าวัฒนธรรมทางการเมืองของและลักษณะของวิถีชีวิตแบบประชาธิปไตยเป็นเรื่องที่สำคัญมากเพราะประเทศจะมีประชาธิปไตยที่เข้มแข็งได้อุปนิสัยของคนในสังคมและวิถีดำเนินชีวิตประจำวันต้องมีลักษณะเป็นประชาธิปไตยด้วยจึงจะมีส่วนช่วยเสริมสร้างและค้ำจุนระบอบประชาธิปไตยทางการเมืองให้ยั่งยืนต่อไปได้

ปัญหาทางความคิดของคนในสังคมนี้เป็นเรื่องใหญ่มากและขณะนี้การรัฐประหารทำให้คนไทยเชื่อว่าอำนาจอธิปไตยไม่ใช่ของประชาชนไปแล้ว พัฒนาการประชาธิปไตยของประเทศไทยจะเดินหน้าต่อไปได้ต้องสร้างความเข้าใจให้คนไทยเข้าใจว่าอำนาจอธิปไตยเป็นของประชาชนที่เป็นเช่นนี้เพราะสังคมไทยมีวิกฤติความคิดทางหลักการอย่างหนักทำให้เกิดการพัฒนาประชาธิปไตยยากปัญหาที่สำคัญนั้นก็คือ “วัฒนธรรมไพร่แบบฟ้า” นั่นเอง

หากนักการเมืองและพรรคการเมืองต้องการทำให้พรรคของตนเป็นพรรคการเมืองที่ก้าวหน้าและเป็นสถาบันทางการเมืองที่มั่นคงสืบไป คงปฏิเสธไม่ได้ว่าภารกิจหลักที่จะต้องลงมือทำเป็นลำดับแรกก็คือต้องปลดแอกคนไทยออกจากวัฒนธรรมแบบไพร่ฟ้า เพราะวัฒนธรรมแบบไพร่ฟ้าถือเป็นอุปสรรคสำคัญของการพัฒนาประชาธิปไตยที่ก้าวหน้าอย่างแท้จริง

จากคุณ : เอื้องอัยราวัณ - [ 6 ต.ค. 50 13:22:36 A:71.7.214.219 X: ]