"การเมือง"….มันคือการประมูลอำนาจ

"นักการเมือง".…ก็คือกลุ่มผู้รับเหมาที่เข้ามาร่วมกันประมูลอำนาจ  

“ประมูลเอาอะไร ?”....เบื้องต้นก็คงจะเปรียบได้กับคทาแห่งอำนาจ คทาดังกล่าวฤทธิ์เดชของมันเป็นที่เลื่องลือว่า ชี้ไปตรงไหนความอุดมสมบูรณ์ก็จะเกิดขึ้น ณ ที่ตรงนั้น

ปัญหาทั้งหมดจึงอยู่ที่ผู้ได้มันไปจะนำคทาแห่งอำนาจชี้ไปในทิศทางใด ?

ผู้ขันอาสาหากเป็นรัฐบุรุษก็คงจะนำคทาไปใช้เพื่อแก้ปัญหาสร้างประโยชน์สุขให้แก่คนส่วนใหญ่

แต่ในทางกลับกันหากเขาเหล่านั้นเป็นคนคิดคด:-) ก็คงจะมัวแต่สาระวนนำคทาวิเศษไปชี้ที่กระเป๋าของตัวเองและหมู่คณะ จนลืมทุกข์-สุขของพี่น้องชาวประชาเจ้าของคทาที่แท้จริงไป

“การประมูลอำนาจรัฐ” ตามตำหรับของผู้รับเหมาก็คือ การใช้อำนาจและอิทธิพลนอกระบบในทุกวิถีทางที่จะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามให้ได้ คนที่มีความชำนาญในศาสตร์ทำการฮั้วพวกเขาจะมีลูกน้องเป็นนักเลงหัวไม้ ลูกน้องเขาจะเก่งในเรื่องการใช้เล่ห์กลเอาชนะคู่แข่งขัน เขาจะใช้เคล็ดวิชาเอี้ยศาสตร์ทุกรูปแบบเพื่อให้ได้งานประมูลมา เช่น ใส่ร้ายคู่แข่ง ใช้เงินยัดปากซอง ดึงผู้กว้างขวางในพื้นที่มาเป็นหมู่พวก คบหาแต่พวกเจ้าพ่อ เจ้าแม่ นักเลงหัวไม้ และขาดไม่ได้คือนักเดินโพยซึ่งถือเป็นกลไกหลักในการลงมือทำงาน

เมื่อรวมกันเป็นกลุ่มก๊วนได้แล้ว พลังมารก็จะยิ่งใหญ่ ชัยชนะจะรออยู่แค่เพียงเอื้อม....จบจากงานประมูลอำนาจแล้ว การต่อรองผลประโยชน์และฤดูการเก็บเกี่ยวก็จะติดตามมา

นี่หรือคือคะแนนเสียงที่เรียกกันสวยหรูว่า มาจาก “สัญญาประชาคม” ตามคำกล่าวอ้างกัน


“น้ำไหนยัง ตะพังไหนเย็น” ยังคงเป็นคำเปรียบเปรยที่เหมาะในทุกสถานการณ์สำหรับเมืองไทย บรรดาสัมภเวสีทางการเมืองก็ชอบที่จะเป็นเช่นนี้ คือนิยมที่จะสิงสถิต ณ ที่ใดก็ได้ที่ให้ผลประโยชน์ก้อนโตกว่า…กระหรี่เหล่านี้มีค่าตัวเดือนละสองแสนทั้งจากน้ำเลี้ยงของอาซ้ออาโกนายทุนตัวจริงของพรรค หรือเจ้าของมุ้งที่ตัวเองสังกัด….มีพี่น้องผมในชนบทกี่คนกันที่รู้เท่าทันคนพวกนี้ ?


ซื้อ ส.ส ไปคนก็เท่ากับได้เสียงสนับสนุนจากประชาชนไปนับแสน ร้อยคนก็เป็นสิบแสนแล้วอย่างนี้จะให้เชื่อได้อย่างไรว่าพี่น้องประชาชนเขาเทความไว้วางใจให้พรรคของตัวเองคุยนักคุยหนาว่าประชาชนสนับสนุนมา


ระบบอุปถัมภ์ที่พี่น้องที่อยู่ในชนบทเคยชิน มันมีหลายสิ่งทีอยู่นอกหลักเหตุผลที่ทำให้พวกเขาเลือกใครสักคนมาเป็นผู้แทน เช่น เคยใช้บริการรถขนศพ เคยช่วยประกันตัวลูกชายออกจากคุก เคยฝากลูกเข้าโรงเรียนในจังหวัด ฯลฯ…คะแนนเสียงที่เราเห็นจึงยังคงไม่สามารถสะท้อนความนิยมที่แท้จริงเชิงคุณภาพออกมาได้…ตราบใดที่พวกเขายังรอคอยเศรษฐีผู้ใจบุญมาแจกทาน และยังคงยึดมั่นในค่านิยม”บุญคุณต้องทดแทน” ตราบนั้นเมืองไทยก็ยังคงต้องรอคอย


วัฒนธรรมการเป็นผู้รอรับมีมานานแล้วในเมืองไทย ส่วนหนึ่งเกิดมาจากระบบอุปถัมภ์ ส่วนหนึ่งเกิดมาจากค่านิยมของคนไทยที่เชื่อในเรื่อง”โชคชะตา”…..”หวย”คือภาพสะท้อนตัวหนึ่งของวัฒนธรรมการรอโชคชะตาและวัฒนธรรมการเป็นผู้รอรับ


นักการเมืองที่เราเคยเข้าใจกันว่าอยู่ในยุคประชาธิปไตยเพราะมันมีการเลือกตั้ง ก็คือเหล่า”คนหิว” ที่ปากก็พร่ำพรรณนาว่ารักประชาชน อยากจะเข้ามาช่วยเหลือประชาชน พ่นผ่านสื่อออกมาอย่างโน้นอย่างนี้ทุกวี่วัน เสร็จแล้วก็รวยเอารวยเอาจนต้องซุกตรงนู้นซุกตรงนี้

นักการเมืองไทยจะคุ้นกับคำว่า”ปั้นน้ำเป็นตัว” คนที่อยู่ในวงการนี้จะมีกิเลสเหนือกว่าคนธรรมดาหลายเท่า ทุกยุคทุกสมัยจะได้ยินเรื่องการทาสี พ่นสี ระบายสี จนหาความจริงอะไรไม่ได้จากคนกลุ่มนี้ นักการเมืองที่จะเก่งได้ต้องมีผู้เชี่ยวชาญทางการตลาดเยอะๆ…การตลาดคือยุทธวิธีการเข้าถึงกิเลสคน ใครหลอกให้คนเชื่อได้มากฝ่ายของตนก็จะเป็นผู้กุมชัยชนะ

การปรุงแต่งเพื่อการสร้างภาพต้องใช้วิชาการตลาด การตลาดจึงกลายเป็นยุทธศาสตร์ก่อนและหลังของงานประมูลอำนาจรัฐสำเร็จลง  


อเนจอนาถใจกับภาพที่เห็นภายหลังการเลือกตั้งเกือบทุกครั้ง  ที่คทาแห่งอำนาจถูกกลุ่มก๊วนในทางการเมือง นำไปใช้เป็นการต่างตอบแทนให้กันและกัน เพื่อฤดูการแห่งการเก็บเกี่ยวอันเป็น...ผลประโยชน์ของชาติ ?/ผลประโยชน์ของพรรค ?/หรือผลประโยชน์ของหมู่พวก ??....ติดตามดูกันให้ดีครับว่าคทาถูกชี้ไปทางใดมากกว่ากัน ???

.