คอลัมน์  
เลือกคบไม่เลือกข้าง  
  จากหนังสือพิมพ์ โลกวันนี้ วันสุข
  ปีที่ 9 ฉบับที่ 2303 ประจำวัน ศุกร์ที่ 6 มิถุนายน 2008
  โดย กาหลิบ

   
       การเมืองเรื่องข้าว

      จะไม่พูดเรื่องนายกรัฐมนตรีประกาศยึดอำนาจการบริหารจัดการ “ข้าว” เสียเลยก็คงกระไรอยู่ เพราะน่าจะเป็นการตัดสินใจอย่างห้าวหาญที่สุดครั้งหนึ่งของท่านในตำแหน่งนี้
มีไม่กี่ครั้งหรอกครับที่จู่ๆคนที่เป็นหัวหน้ารัฐบาลจะเดินพรวดๆมาเปิดการแถลงข่าวที่ตึกนารีสโมสร โดยที่ทีมโฆษกทั้งหมดไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อน แถมผู้สื่อข่าวประจำทำเนียบทั้งฝูงยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลยว่าท่านจะพูดเรื่องอะไร
และที่สำคัญที่สุดก็คือ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์ ผู้เป็นรองนายกรัฐมนตรีด้วยอีกตำแหน่งหนึ่งก็ไม่รู้ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นในการแถลงข่าวครั้งพิเศษนี้
ถ้าเป็นสถานการณ์ปรกติ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์จะต้องมานั่งหรือยืนขนาบข้างนายกรัฐมนตรี เพราะเป็นหน้าที่และความรับผิดชอบโดยตรงของตน
ความหมายโดยรวมคือ ต่อจากนี้ไปกระทรวงพาณิชย์ไม่ต้องรับภาระเรื่องการขายข้าวแล้ว เพราะนายกรัฐมนตรีท่านจะรับภาระเอง โดยตั้งเป็นคณะกรรมการของนายกรัฐมนตรีขึ้นมา
ไม่ว่าจะเป็นการกำหนดราคาข้าว หรือแทรกแซงตลาดด้วยวิถีทางใดๆ การปล่อยให้กลไกตลาดเดินไปเอง หรือการเจรจาความกับต่างประเทศในการซื้อ ขาย หรือแลกเปลี่ยน รวมถึงการประสานงานใดๆกับหน่วยงานข้าวในประเทศ เช่น องค์การคลังสินค้า กรมการค้าต่างประเทศ กรมการข้าว ฯลฯ ดูเหมือนกับว่าจะเป็นความรับผิดชอบของคณะกรรมการชุดนี้ไปเสียทั้งหมด
 
 
      คนสำคัญรองลงไปจากนายกรัฐมนตรีในวันนั้นและมานั่งอยู่ข้างๆด้วยก็คือ นายแพทย์สุรพงษ์ สืบวงศ์ลี รองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง ซึ่งแค่ได้เห็นภาพโดยไม่ต้องพูดอะไรเลยสักคำก็ทำให้คนเขาพูดกันไปทั่วเมืองแล้วครับ สิ่งที่เขาพูดก็คือ เกิดอะไรขึ้นกับคุณมิ่งขวัญ แสงสุวรรณ์ คนที่เป็นรองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์ ซึ่งในขณะนั้นไม่อยู่ในประเทศ ปัญหาการจัดการข้าวเป็นเรื่องโดยตรงของกระทรวงพาณิชย์ ต้องอาศัยลายเซ็นของรัฐมนตรีในการเดินงานเกือบทุกเรื่อง แต่เท่าที่ผ่านมาดูเหมือนว่ามีผู้สนใจงานนี้มากกว่านั้นเป็นอันมาก นายกรัฐมนตรีเองท่านก็ได้พูดเรื่องนี้มาตลอด ทั้งในและนอกที่ประชุมคณะรัฐมนตรี โดยเฉพาะในโต๊ะประชุมนั้นท่านได้เร่งรัดผลักดันและแสดงความเห็นเรื่องข้าวอยู่เสมอ รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงพาณิชย์ ไม่ว่าจะเป็นคนพรรคเดียวกับคุณมิ่งขวัญอย่างคุณวิฬุร เตชะไพบูลย์ หรือคนต่างพรรคอย่าง พ.ต.ท.บรรยิน ตั้งภากรณ์ ก็แสดงทั้งความสนใจและความคับข้องใจอยู่เนืองๆในทำนองว่าถูก “กัน” ออกจากเรื่องนี้ รัฐมนตรีอีกหลายคนก็แสดงความเห็นอย่างกว้างขวางเมื่อเปิดประเด็นเรื่องข้าว จำได้ว่าคุณสมศักดิ์ ปริศนานันทกุล รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรฯ จากพรรคชาติไทย ถึงกับออกปากบ้านท่านค้าข้าวเลยด้วยซ้ำไป แต่ปรากฏว่าความเห็นเหล่านี้ไม่ค่อยได้รับการตอบสนองจากคนที่เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์นัก แต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์แรงๆไม่ค่อยมี เพราะท่านมีเกราะกำบังมาตั้งแต่ครั้งที่ทำงานอยู่กับโตโยต้าและ อสมท นั่นคือบารมีกับสื่อมวลชนไทยทั่วไป เพราะอุ้มชูแบ่งปันเขามานานปีโดยเฉพาะในการให้งบโฆษณา คนก็เลยเกรงใจไม่กล้าพูดอะไรตรงไปตรงมา    
 
      ปัญหาในเมืองไทยมันมารุนแรงเอาที่ระบบอุปถัมภ์นั่นละครับ อะไรดีอะไรเลวไม่ว่าไปตามเนื้อผ้า แค่ดูหน้าคนว่ามีบุญคุณค้ำหัวตัวอยู่หรือเปล่าเท่านั้น คนดีๆก็ล้มหายตายจากไปเพราะเหตุนี้ เช่นเดียวกับคนแย่ๆอีกไม่น้อยยังชูคออยู่ได้เพราะสื่อเอาความสัมพันธ์และผลประโยชน์ส่วนตัวเป็นหลัก นี่ไม่ได้พูดถึงนักข่าวตัวเล็กตัวน้อย แต่ขาใหญ่ในโรงพิมพ์ที่ใครๆไม่ค่อยได้เห็นหน้านั่นล่ะครับ เอาเป็นว่าเพราะเหตุหลายประการปัญหาเรื่องข้าวจึงหลบอยู่ใต้น้ำจนนายกรัฐมนตรีทนไม่ได้และกระโดดลงไปเล่นเองมันเสียเลยในคราวนี้เอง รู้มาว่าท่านอดรนทนไม่ได้ที่รัฐบาลกำลังย่ำแย่อยู่ในทางการเมือง โดยที่สามารถทำคะแนนบวกได้ไม่ยากจากเรื่องข้าว แต่ก็ไม่รีบทำ เหมือนๆจะรออะไรที่ไม่เข้าใจอยู่ นายกรัฐมนตรีนั้นท่านมีเจตนาบริสุทธิ์โดยแท้และเป็นนักการเมืองประเภทที่อยากได้คะแนนจริงจากคนในประเทศโดยไม่หมกมุ่นสร้างภาพ งานนี้จึงเป็นการหันมาถามคุณมิ่งขวัญอย่างค่อนข้างจะตรงว่า ตกลงท่านจะเอาอย่างไร คนก็เชียร์ท่านนายกฯกันสะบัดไป แต่ในฐานะคนรักกันชอบกันก็ต้องฝากท่านเหมือนกันว่าหากคณะกรรมการชุดนี้ไปอยู่ในมือของเลขาธิการนายกรัฐมนตรีและรองเลขาธิการนายกรัฐมนตรี คนที่เป็น ดร. โดยที่คนอื่นเขาไม่ได้รู้เห็นหรือมีส่วนร่วมด้วยอีกเลยนั้น ก็อาจจะกลายเป็นปัญหาใหม่ขึ้นมาได้เหมือนกัน เพราะท่านนายกฯท่านไม่รู้หรอกครับว่าเขาเสวยสุขกันขนาดไหน.