ความคิดเห็นที่ 1 "โฆษกเงา" "รมต.กต.เงา" "นายกฯเงา" ^ ^ ^ ออกตัวก่อนว่ายังไม่ได้อ่านเนื้อกระทู้ แต่สงสัยว่า พวกเงา ๆ นี้ ในความเป็นจริง ก็เป็นแค่ สส. ธรรมดา ที่สังกัดพรรคฝ่ายค้านไม่ใช่เหรอครับ ศักดิ์...ยังด้อยกว่า สส. ธรรมดา ที่อยู่ในพรรคร่วมรัฐบาลอีก จะให้เครดิตอะไรมากมายกันครับ สส. ที่หาหมวก(ตำแหน่งปลอมๆ)มาสวมและแต่งตั้งตัวเองเท่านั้น ไม่อายเลยเง้อ... จากคุณ : Sky - [ 8 ส.ค. 51 16:01:41 A:124.121.171.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 - น่าเบื่อ - ไม่ว่าตาม อนุสัญญา 1904 หรือสนธิสัญญา 1907 ก็มี แผ่นที่ ฉบับเดียว -------------------------------- http://www.research-gspa.org/indochina/country/kumb/9.pdf http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P6857672/P6857672.html จากคุณ : mcu51 - [ 8 ส.ค. 51 16:11:18 A:124.120.11.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เงาๆที่ว่านี้เกี่ยวกับเถิกหรือเปล่า เพราะนั่นก็เงาเหมือนกันเวลาอยู่ในแสงแดด หรือเถิกก็เป็นกลุ่มก้วนลับๆของแมงสาบกันนะ ฮิ ฮิ ขำๆนะ อย่าซีเรียส ครับ จากคุณ : nrichthm - [ 8 ส.ค. 51 16:12:07 A:202.28.62.245 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณ ข้อมูลที่ คุณ mcu51 นำมาเสนอครับ (ช่วยผมได้มาก) งานนี้ พวกเงาจะอ้างปีแผนที่ฉบับใดก็ตาม ฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้นครับ เพราะใน MOU ระบุชัดเจนให้ใช้ทั้ง 1904 และ 1907 (ตามภาพประกอบ) ไม่น่าเชื่อว่าหัวข้อ MOU 2543 หลอน ย้อนศรทำพิษอย่างแรง พรรคประชาธิปัตย์ถึงกับเรียก ประชุมครม.เงานัดพิเศษด่วน ถกเครียด ผลสรุปแถกจนท่านผู้เป็นนายกเงาถลอกปอกเปลือก ด้าน รมต.กต.เงา ไม่ต้องพูดถึง ลายเซ็นมัดจนดิ้นไม่หลุด ไหนบอกไม่มี ไหนบอกไม่ได้แนบ ? ตอนนี้มาเล่นความต่างของปี หลักฐานปรากฎโทนโท่ให้ใช้ทั้ง 1904 + 1907 ความจริงวันนี้ หนีความผิดตัวเองไม่พ้น งานนี้ยิ่งแก้ยิ่งเน่า ยิ่งดิ้นยิ่งมัดครับ 555 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 15:03:50 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 21:17:14 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 16:23:39 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 16:19:41 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 8 ส.ค. 51 16:18:11 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอให้กลับไปย้อนดูกระทู้ที่แตกประเด็นมา ม.ร.ว.สุขุมพันธ์ เซ็นต์เอกสารปักปันเขตแดน ปี 43 มีปัญหาจริงหรือ http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P6861374/P6861374.html ก็จะสามารถอ่านคำแถลงข่าวของโฆษกเงา ถึงผลการประชุมต่อการเข้าชี้แจงของรมต.กต.เงา ที่มีต่อที่ประชุม ครม.เงา ได้อย่างเข้าใจ* งานนี้เป็นการพูดเพื่อให้ชาวบ้านที่ไม่ได้ติดตามรายละเอียดของเรื่องราว ฟังแล้วไม่เข้าใจ ยิ่งฟังยิ่งงง (สำหรับผู้ติดตามรายละเอียดจะไม่งง) ปล. *เข้าใจว่าสีข้างแถกจนถลอกปอกเปลือกไปทั้งพรรคแล้ว จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 8 ส.ค. 51 16:49:05 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 หรือครับ ม.ร.ว.สุขุมพันธ์ บอกแนบแผนที่จริงๆหรือครับ รบกวนโค๊ทสำเนาคำพูดมาดูกันสักนิด จากคุณ : thyrocyte - [ 8 ส.ค. 51 19:46:28 A:124.121.40.247 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 หรือครับ ม.ร.ว.สุขุมพันธ์ บอกแนบแผนที่จริงๆหรือครับ รบกวนโค๊ทสำเนาคำพูดมาดูกันสักนิด จากคุณ : thyrocyte   - [ 8 ส.ค. 51 19:46:28 A:124.121.40.247 X: ] --- ^ ^ ^ คิดแล้วว่าคุณต้องมา เพราะคำว่า "แนบ" ผมรอคุณ thyrocyte ตั้งนาน เพื่อให้คุณมาถาม "แนบ" คำนี้แหล่ะ 555 ผมเข้าใจหลักคิดในการแถของพรรคประชาธิปัตย์แล้วครับ พี่ท่านคิดว่า การทำ MOU เป็นแค่แผ่นกระดาษใบเดียว ข้อตกลงใน MOU ระหว่างประเทศ เป็นแค่ตัวอักษรไม่สลักสำคัญ แผนที่ซึ่งถือเป็นองค์ประกอบที่สำคัญ ยึดเป็นพื้นฐานทางกฎหมาย ไม่ต้องนำมาแนบประกอบ ใช้จินตนาการนึกเอาเอง คู่สัญญาไม่ต้องนำแผนที่มาแสดง ละไว้ในฐานที่เข้าใจกันได้ด้วยเหรอ ถ้าเป็นไปตามที่พวกประชาธิปัตย์แถลงตะแบงออกมา ผมเพิ่งรู้ เพิ่งเข้าใจนะนี่ พรรคประชาธิปัตย์ช่างทำไปได้ มาเคสเดียวกับกัมพูชาเป็นเจ้าของเฉพาะปราสาท แต่ที่ดินใต้ปราสาทเป็นของไทย ไถไปข้างๆ คูๆ หลอกเฉพาะคนปญอ. ทั้งๆ ที่ข้อตกลงในข้อ ค. ปรากฎเป็นหลักฐานฟ้องอยู่โทนโท่ชัดแจ้ง ให้ยึดเอกสารแผนที่สำคัญพวกนี้เป็นพื้นฐานทางกฎหมาย ซึ่งการเซ็นลงนามใน MOU เท่ากับผูกมัดและยอมรับโดยปริยาย เท่ากับว่าการทำ MOU ครั้งนั้น ถือเป็นการปฏิบัติหน้าที่บกพร่องร้ายแรง สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงให้กับประเทศไทย เป็นการทำ MOU ที่ไปรับรองเอกสาร ทั้งที่ไม่ได้นำเอกสารมาประกอบพิจารณาจริง แล้วคนระดับรัฐมนตรีเซ็นลงนามไปได้อย่างไร? คณะรัฐมนตรีอนุมัติไปได้อย่างไร ใช้จินตนาการเอาเองงั้นหรือ? อันนี้ไม่เกี่ยวกับที่พรรคประชาธิปัตย์ออกมาปฏิเสธนึกเอาเองว่า MOU ใช้แผนที่ ปี 1907 นะครับ เพราะข้อเท็จจริง ก็เป็นดังที่ปรากฎใน MOU ว่า ใช้แผนที่ทั้งปี 1904 และ 1907 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 21:18:02 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 8 ส.ค. 51 20:24:46 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอาจาก ผู้เกี่ยวข้องโดยตรง ดีกว่า ว่าจริงหรือไม่ ------------------------------------ http://www.ias.chula.ac.th/Thai/modules.php?name=WLPages&pa=showpage&pid=1&page=4 http://www.research-gspa.org/indochina/country/kumb/9.pdf http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P6796904/P6796904.html จากคุณ : mcu51 - [ 8 ส.ค. 51 20:27:43 A:124.120.0.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้ายิ่งใช้ความเข้าใจ ก็ไม่ต้องถามหาแผนที่ให้เมื่อยตุ้มเสียเวลาล่ะครับ เอา "ข้อ ค." นั่นล่ะ หลักฐานทั้งดุ้นเลย ที่ไปยอมรับ ก็เป็นหลักฐานมัดตัวเอาผิดเอาโทษได้แล้ว จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 8 ส.ค. 51 20:33:53 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 แม้แต่ข้อตกลงใน MOU ข้อที่ 4 เอง จะเห็นได้ชัดเจนว่า ถ้าจะร่วมลงนามบันทึกความเข้าใจเมื่อดำเนินการสำรวจ และจัดทำหลักเขตแดนแล้วเสร็จแต่ละตอน ยังต้องแนบแผนที่ที่จะแนบบันทึกความเข้าใจดังกล่าว ซึ่งแสดงตอนที่ได้ดำเนินการแล้วเสร็จไว้เลย ถ้าเป็นไปตามนี้ ก่อนลงมือทำก็ต้องมีแผนที่แนบ ถ้าไม่มีตั้งแต่ต้น ก็แปลว่า บกพร่องอย่างร้ายแรงมากๆ ครับ จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 8 ส.ค. 51 20:41:38 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สิ่งสำคัญที่ควรทำ คือ การยกเลิก MOU ปี 2543 ที่ครม.ชวนอนุมัติ ม.ร.ว.สุขุมพันธ์ไปเซ็น ไม่ใช่ไปทำการยกเลิกแถลงการณ์ร่วมที่นายนพดลไปทำ ดังที่ประชาธิปัตย์ตะแบงอยู่ในขณะนี้ ถ้าปชป.เข้าใจว่าแผนที่ที่ไปเซ็นในปี 2543 มีแค่แผนที่เดียวก็ผิดแล้วล่ะครับ เพราะใน MOU ระบุไว้ชัดเจนว่าให้ใช้ทั้งฉบับปี 1904 และ ฉบับปี 1907 ถึงขณะนี้นายชวนกับม.ร.ว.สุขุมพันธ์ ต้องไปรีบเป็นเจ้าภาพ เสนอเรื่องให้รัฐบาลสมัครเจรจาขอยกเลิก MOU ปี 2543 ด่วนครับ เสียหายครับ เสียหาย พรรคประชาธิปัตย์ทำไปได้ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 15:09:21 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 21:18:58 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 8 ส.ค. 51 20:51:02 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ติดคุก+ประหารชีวิต... ย้อนศร.. จากคุณ : สาวน้อยน้อย - [ 8 ส.ค. 51 21:46:28 A:222.123.143.23 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 แถกันไปแถกันมา ประเทศชาติเสียหายครับ ผมเข้าใจว่าเริ่องระหว่างประเทศ สิ่งที่เขียนในสนธิสัญญาต้องเป็นหลัก เมื่อคราวนั้น นายพันตรีของฝรั่งเศสเขียนแผนที่เพิ่มเติมโดยลากเส้นไม่ไป ตามสันปันน้ำ ที่ระบุในสนธิสัญญา เราควรที่จะหาวิธียื่นเรื่องให้               คณะกรรมการของสหประชาชาติ พิจารณาใหม่ครับ จากคุณ : Sen. MD (Sen. MD) - [ 8 ส.ค. 51 22:08:29 A:124.120.156.197 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ความคิดเห็นที่ 13   แถกันไปแถกันมา ประเทศชาติเสียหายครับ ผมเข้าใจว่าเริ่องระหว่างประเทศ สิ่งที่เขียนในสนธิสัญญาต้องเป็นหลัก เมื่อคราวนั้น นายพันตรีของฝรั่งเศสเขียนแผนที่เพิ่มเติมโดยลากเส้นไม่ไป ตามสันปันน้ำ ที่ระบุในสนธิสัญญา เราควรที่จะหาวิธียื่นเรื่องให้               คณะกรรมการของสหประชาชาติ พิจารณาใหม่ครับ จากคุณ : Sen. MD (Sen. MD)  - [ 8 ส.ค. 51 22:08:29 A:124.120.156.197 X: ] --- ^ ^ ^ แนวคิดที่จะนำเรื่องไปสู่สหประชาชาติ หรือนำเรื่องขึ้นศาลโลกนั่นล่ะครับ จะเป็นแนวทางที่สุ่มเสี่ยงต่อการสูญเสียพื้นที่ทับซ้อนเพิ่มเติมมากที่สุด การตัดสินโดยศาลโลกได้ผ่านพ้นมา 46 ปี แล้ว เราคงไม่สามารถทำอะไรได้ ถ้าประเทศไทยยังดื้อดึงและดื้อด้าน จู่ๆ กลับลำไม่ยอมรับคำตัดสิน ปญอ.ตามพันธมิตรฯ ประชาคมโลกจะมองไทยว่าเป็นรัฐอันธพาล ประเทศไทยจะหมดความน่าเชื่อถือ แล้วถ้าสมมติไปเปิดศึกทำสงครามท้ารบกับกัมพูชาจริงๆ ประเทศไทยจะถูกโดดเดี่ยว โดนรุมกินโต๊ะจากสหประชาชาติและประเทศเพื่อนบ้านโดยรอบ ดีไม่ดีประเทศไทยอาจถึงขั้นสูญสิ้นชาติไปเลยก็ได้ การดึงกัมพูชาให้มาเจรจาแบบทวิภาคีนี่ล่ะครับ น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เป็นวิธีเดียวที่อาจจะช่วยทำให้ประเทศไทยไม่สูญเสียดินแดนเพิ่มเติม เป็นการเจรจาเพื่อหลีกเลี่ยงสงคราม หลีกเลี่ยงการเข้าสู่ศาลโลก เป็นการปรับความเข้าใจ เสริมสร้างและกระชับสัมพันธไมตรีระหว่างประเทศ เป็นการเจรจาโดยคำนึงถึงผลประโยชน์สูงสุดร่วมกันของทั้งสองประเทศเป็นหลัก แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 23:13:48 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 8 ส.ค. 51 22:54:50 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอนุญาตโพสต์ซ้ำ เพราะในการต่อสู้ในข้อกฏหมายระหว่างประเทศไทยน่าจะได้เปรียบหากยึดอนุสัญญา คศ.1904 เพราะอนุสัญญา คศ.1904 ระบุให้ใช้สันปันน้ำเป็นแนวเขตแดนในเขตเทือกเขาพนมดงรัก อนุสัญญาในทางกฏหมายจะถือเป็นหนังสือประธาน ส่วนแผนที่ที่ทำขึ้นเป็นเพียงหนังสืออุปกรณ์ ที่ใช้ประกอบให้เป็น ไปตามอนุสัญญา หากแผนที่ที่ทำขึ้นผิดไปจากข้อตกลงในอนุสัญญา แผนที่นั้น ฝ่ายที่เสียสิทธิเพราะผิดข้อตกลงย่อม สมารถโต้แย้งสิทธิและปฏิเสธแผนที่นั้นๆได้ กรณีที่มีการอ้างอิงถึง แผนที่ที่ทำโดยคณะกรรมการปักปันชายแดนคศ.1904 นั้น ตามข้อเท็จจริงที่ปรากฏ คณะกรรมการปักปันเขตแดนระหว่างสยามกับอินโดจีนชุดที่ตั้งเมื่อปี ค.ศ.1904 ไม่เคยให้ การรับรองแผนที่ใดๆเลยว่า เป็นผลงานปักปันของคณะกรรมการ แม้กระทั่งตอนคดีเขาพระวิหาร เขมรเองก็เคยร้อง ขอต่อศาลโลกให้ พิพากษาว่าแผนที่ที่เขมรนำมาใช้อ้าง(และทำให้ชนะคดี)เขาพระวิหาร ให้ถือเป็นแผนที่ที่เป็นผล งานปักปันของคณะกรรมการปักปันเขตแดนระหว่างสยามกับอินโดจีนชุดที่ตั้งเมื่อปี ค.ศ.1904 ศาลโลกยังไม่กล้าตัดสินให้อย่างนั้นเลยครับ เพราะแผนที่มันเพี้ยนไปจากตัวอนุสัญญา ปีคศ.1904 ที่ให้ยึดสันปันน้ำ จากคุณ : thyrocyte - [ 9 ส.ค. 51 00:24:31 A:124.121.38.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 โดยหลักกฏหมาย หนังสือหรือสัญญาประธาน ย่อมมีศักดิ์สูงกว่าหนังสือหรือเอกสารที่เป็นอุปกรณ์ ในที่นี้ หนังสือหรือสัญญาประธาน  คือ อนุสัญญาสยาม-ฝรั่งเศศ ปีคศ.1904(ที่ระบุให้ยึดสันปันน้ำ) ในขณะที่แผนที่ที่อ้างกันว่าเป็นของคณะกรรมการปักปันปีคศ.1904 นั้นเป็นเพียงเอกสารอุปกรณ์ ที่สำคัญ ไม่เคยมีหลักฐานเลยว่า คณะกรรมการปักปัน คศ.1904 ได้เคยประชุมรับรองแผนที่ เบอร์นาดนี้ ถึงแม้ที่หัวแผนที่จะพิมพ์โดยอ้างอิงเอาชื่อคณะกรรมการไปใส่ไว้ที่หัวแผนที่ แต่ใน ขั้นตอนตามกฏฆมายแผนที่นี้ ไม่เคยถูกคณะกรรมการปักปันคศ.1904 ให้การรับรอง และศาล โลก ก็ไม่ยอมรับที่จะตัดสินให้ประกาศตามที่เขมรขอว่า แผนที่เบอร์นาร์ดดังกล่าว เป็นผลงานของ คณะกรรมการปักปัน คศ.1904 จากคุณ : thyrocyte - [ 9 ส.ค. 51 00:36:08 A:124.121.38.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ข้อความในอนุสัญญา ปีคศ.1904 ยังปรากฏเด่นชัดอยู่และนำมาใช้อ้างอิงเรื่องแนวเขตได้แม้ ในเวลาปัจจุบัน ข้อความในอนุสัญญาคศ.1804 ปรากฏพบในคำพิพากษาศาลโลกกรณีเขาพระ วิหาร โดยมีการพาดพิงไว้ดังนี้.... จากคุณ : thyrocyte - [ 9 ส.ค. 51 00:40:53 A:124.121.38.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ข้อความต่อไปนี้เป็นข้อความตอนหนึ่งจากจดหมายเปิดผนึกของ อ.ชาญวิทย์ เกษตรศิริ เรื่อง "ปราสาทเขาพระวิหาร-กรณีศึกษาประวัติศาสตร์การเมือง-ลัทธิชาตินิยม" ถึง นักศึกษาวิชาประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และกัลยาณมิตร 20 มิถุนายน 2551 ว่าไปแล้วรัฐบาลไทยแพ้คดีนี้อย่างค่อนข้างราบคาบ และคำพิพากษาขอศาล ก็ยึดจากสนธิสัญญาและแผนที่ที่ทำขึ้นหลายครั้งในสมัยปลายรัชกาลที่ 5 นั่นเอง แผนที่และสัญญาเหล่านั้นขีดเส้นให้ตัวปราสาทเขาพระวิหารอยู่ในอินโดจีนของฝรั่งเศส หาได้ใช้ใช้หลักทางภูมิศาสตร์หรือสันปันน้ำ หรือทางขึ้นไม่ การกำหนดพรมแดนดังกล่าว รัฐบาลสยามในสมัยนั้นของรัชกาลที่ 5 และสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ ได้ยอมรับไปโดยปริยาย โดยมิได้มีการท้วงติแต่อย่างใด ดังนั้นผู้พิพากษาศาลโลก ก็ถือว่าการนิ่งเฉยเท่ากับเป็นการยอมรับหรือ "กฎหมายปิดปาก" ซึ่งไทยก็ต้องแพ้คดีนั่นเอง (โปรดดูสรุปย่อคำพิพากษาของศาลโลกเป็นภาษาอังกฤษได้จาก http://www.icj-cij.org/docket/files/45/12821.pdf) กล่าวโดยย่อ ปราสาทเขาพระวิหาร ตกเป็นของกัมพูชาทั้งจากทางด้านประวัติศาสตร์ ทางนิติศาสตร์ ข้ออ้างของฝ่ายไทยเราทางด้านภูมิศาสตร์ คือ ทางขึ้นหรือสันปันน้ำนั้น หาได้รับการรับรองจากศาลโลกไม่ แต่คดีปราสาทเขาพระวิหาร ก็มีผลกระทบอย่างประเมินมิได้ต่อจิตวิทยาของคนไทย ที่ถูกปลุกระดมด้วยวาทกรรมของ "อำมาตยาเสนาชาตินิยม" และ "การเสียดินแดน" --- สรุปย่อคำพิพากษาของศาลโลก http://www.icj-cij.org/docket/files/45/12821.pdf I.C.J. Communiqué No. 62/16 (Unofficial) The following information from the Registry of the International Court of Justice is communicated to the Press: The International Court of Justice today (15 June 1962) delivered its Judgment in the case concerning the Temple of Preah Vihear (Merits) between Cambodia and Thailand. Proceedings in the case concerning the Temple of Preah Vihear, between Cambodia and Thailand, were instituted on 6 October 1959 by an Application of the Government of Cambodia; the Government of Thailand having raised two preliminary objections, the Court, by its Judgment of 26 May 1961, found that it had jurisdiction. In its Judgment on the merits the Court, by nine votes to three, found that the Temple of Preah Vihear was situated in territory under the sovereignty of Cambodia and, in consequence, that Thailand was under an obligation to withdraw any military or police forces, or other guards or keepers, stationed by her at the Temple, or in its vicinity on Cambodian territory. By seven votes to five, the Court found that Thailand was under an obligation to restore to Cambodia any sculptures, stelae, fragments of monuments, sandstone model and ancient pottery which might, since the date of the occupation of the Temple by Thailand in 1954, have been removed from the Temple or the Temple area by the Thai authorities. Judge Tanaka and Judge Morelli appended to the Judgment a Joint Declaration. Vice-President Alfaro and Judge Sir Gerald Fitzmaurice appended Separate Opinions; Judges Moreno Quintana, Wellington Koo and Sir Percy Spender appended Dissenting Opinions. * * * In its Judgment, the Court found that the subject of the dispute was sovereignty over the region of the Temple of Preah Vihear. This ancient sanctuary, partially in ruins, stood on a promontory of the Dangrek range of mountains which constituted the boundary between Cambodia and Thailand. The dispute had its fons et origo in the boundary settlements made in the period 1904-1908 between France, then conducting the foreign relations of Indo-China, and Siam. The application of the Treaty of 13 February 1904 was, in particular, involved. That Treaty established the general character of the frontier the exact boundary of which was to be delimited by a Franco-Siamese Mixed Commission In the eastern sector of the Dangrek range, in which Preah Vihear was situated, the frontier was to follow the watershed line. For the purpose of delimiting that frontier, it was agreed, at a meeting held on 2 December 1906, that the Mixed Commission should travel along the Dangrek range carrying out all the necessary reconnaissance, and that a survey officer of the French section of the Commission should survey the whole of the eastern part of the range. It had not been contested that the Presidents of the French and Siamese sections duly made this journey, in the course of which they visited the Temple of Preah Vihear. In January-February 1907, the President of the French section had reported to his Government that the frontier-line had been definitely established. It therefore seemed clear that a frontier had been surveyed and fixed, although there was no record of any decision and no reference to the Dangrek region in any minutes of the meetings of the Commission after 2 December 1906. Moreover, at the time when the Commission might have met for the purpose of winding up its work, attention was directed towards the conclusion of a further Franco-Siamese boundary treaty, the Treaty of 23 March 1907. The final stage of the delimitation was the preparation of maps. The Siamese Government, which did not dispose of adequate technical means, had requested that French officers should map the frontier region. These maps were completed in the autumn of 1907 by a team of French officers, some of whom had been members of the Mixed Commission, and they were communicated to the Siamese Government in 1908. Amongst them was a map of the Dangrek range showing Preah Vihear on the Cambodian side. It was on that map (filed as Annex I to its Memorial) that Cambodia had principally relied in support of her claim to sovereignty over the Temple. Thailand, on the other hand, had contended that the map, not being the work of the Mixed Commission, had no binding character; that the frontier indicated on it was not the true watershed line and that the true watershed line would place the Temple in Thailand, that the map had never been accepted by Thailand or, alternatively, that if Thailand had accepted it she had done so only because of a mistaken belief that the frontier indicated corresponded with the watershed line. The Annex I map was never formally approved by the Mixed Commission, which had ceased to function some months before its production. While there could be no reasonable doubt that it was based on the work of the surveying officers in the Dangrek sector, the Court nevertheless concluded that, in its inception, it had no binding character. It was clear from the record, however, that the maps were communicated to the Siamese Government as purporting to represent the outcome of the work of delimitation; since there was no reaction on the part of the Siamese authorities, either then or for many years, they must be held to have acquiesced. The maps were moreover communicated to the Siamese members of the Mixed Commission, who said nothing. to the Siamese Minister of the Interior, Prince Damrong, who thanked the French Minister in Bangkok for them, and to the Siamese provincial governors, some of whom knew of Preah Vihear. If the Siamese authorities accepted the Annex I map without investigation, they could not now plead any error vitiating the reality of their consent. [b]The Siamese Government and later the Thai Government had raised no query about the Annex I map prior to its negotiations with Cambodia in Bangkok in 1958. But in 1934-1935 a survey had established a divergence between the map line and the true line of the watershed, and other maps had been produced showing the Temple as being in Thailand: Thailand had nevertheless continued also to use and indeed to publish maps showing Preah Vihear as lying in Cambodia. Moreover, in the course of the negotiations for the 1925 and 1937 Franco-Siamese Treaties, which confirmed the existing frontiers, and in 1947 in Washington before the Franco-Siamese Conciliation Commission, it would have been natural for Thailand to raise the matter: she did not do so. The natural inference was that she had accepted the frontier at Preah Vihear as it was drawn on the map, irrespective of its correspondence with the watershed line. Thailand had stated that having been, at all material times, in possession of Preah Vihear, she had had no need to raise the matter; she had indeed instanced the acts of her administrative authorities on the ground as evidence that she had never accepted the Annex I line at Preah Vihear. But the Court found it difficult to regard such local acts as negativing the consistent attitude of the central authorities. Moreover, when in 1930 Prince Damrong, on a visit to the Temple, was officially received there by the French Resident for the adjoining Cambodian province, Siam failed to react. From these facts, the court concluded that Thailand had accepted the Annex I map. Even if there were any doubt in this connection, Thailand was not precluded from asserting that she had not accepted it since France and Cambodia had relied upon her acceptance and she had for fifty years enjoyed such benefits as the Treaty of 1904 has conferred on her. Furthermore, the acceptance of the Annex I map caused it to enter the treaty settlement; the Parties had at that time adopted an interpretation of that settlement which caused the map line to prevail over the provisions of the Treaty and, as there was no reason to think that the Parties had attached any special importance to the line of the watershed as such, as compared with the overriding importance of a final regulation of their own frontiers, the Court considered that the interpretation to be given now would be the same. The Court therefore felt bound to pronounce in favour of the frontier indicated on the Annex I map in the disputed area and it became unnecessary to consider whether the line as mapped did in fact correspond to the true watershed line. For these reasons, the Court upheld the submissions of Cambodia concerning sovereignty over Preah Vihear. The Hague, 15 June 1962 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 02:21:25 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 9 ส.ค. 51 02:20:20 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 สำหรับคนที่ไม่ได้ติดตามจากกระทู้ที่แตกประเด็นมา  และมาอ่านความคิดเห็นของคุณ thyrocyte ในกระทู้นี้ (เป็นแนวคิดเดียวกับพรรคประชาธิปัตย์) ก็อาจคล้อยตามหรือหลงประเด็น ซึ่งประเด็นเหล่านี้เป็นประเด็นเก่าที่ได้มีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในกระทู้ที่แล้ว หรือในอีกหลายๆ กระทู้ ที่เพื่อนสมาชิกได้แลกเปลี่ยนแสดงความคิดเห็นกับคุณ thyrocyte ไปเป็นจำนวนมาก แต่ผมขอสรุปโดยย่อรวบรัด ในการต่อสู้คดี ทีมทนายของไทยไม่ยอมรับแผนที่ <--- อันนี้ถูกต้อง ศาลโลกไม่ยอมรับในแผนที่ <--- อันนี้ไม่น่าจะถูกต้อง (อย่าดูเฉพาะท่อนที่คุณ thyrocyte ตัดมา) ดังที่ อ.ชาญวิทย์ได้กล่าวไปแล้วว่า ไทยโดนกฎหมายปิดปาก ศาลได้ตัดสินพิจารณาคดี โดยคำนึงถึงหลักฐานทางด้านประวัติศาสตร์ และหลักฐานทางด้านนิติศาสตร์ ของไทยอ้างหลักฐานทางด้านภูมิศาสตร์ ตามสนธิสัญญา ถ้าจะดูสองย่อหน้าสุดท้ายของสรุปย่อคำพิพากษาของศาลโลกก็จะเห็นได้ชัดเจน ศาลไม่ได้มีหน้าที่ในการตัดสินพิจารณาคดีชี้ขาดหรือกำหนดเส้นเขตแดน ศาลพิจารณาแต่สาระหลักทางคดีว่าตัวปราสาทพระวิหารเป็นของใครเท่านั้น ซึ่งผลการตัดสินนี้ก็หมายรวมถึงตัวปราสาทนั้นถ้าเป็นของใคร ปราสาทนั้นก็จะมีพื้นที่อยู่ในดินแดนของประเทศนั้นไปด้วยโดยปริยาย สุดท้าย กรณีคดีความซึ่งตัดสินไปแล้วในปี พ.ศ. 2505 เป็นเรื่องเก่าที่จบไปแล้ว ไม่สามารถทำการแก้ไขใดๆ ได้ ปัจจุบันมาว่ากันด้วยเรื่องของพื้นที่พิพาททับซ้อนซึ่งถือเป็นเรื่องใหม่กว่า อันนี้ล่ะครับที่ประเทศไทยสุ่มเสี่ยงในการสูญเสียดินแดนเพิ่มเติม ขืนไปหลงเชื่อทำตามพวกคลั่งชาติเฉพาะกิจ พวกปากอ้างกู้ชาติ แต่จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต ซึ่งมีวัตถุประสงค์ส่วนตนมุ่งหวังเอาชนะคะคานทางการเมือง เอาความรักชาติมาเป็นเครื่องมือทำลายล้างฝ่ายตรงข้าม โดยไม่คำนึงถึงผลเสียหายที่จะตามมา คิดเองเออเองเข้าข้างตนเอง คิดจะเอาความมั่นคงของประเทศชาติไปสุ่มเสี่ยงต่อการสูญเสียดินแดน หรือแม้กระทั่งพัฒนาข้อพิพาททางการเมืองให้ลุกลามบานปลาย จุดชนวนเป็นสงครามระหว่างประเทศ ก็ทำกันได้ลงคออย่างเลือดเย็นอำมหิต สมัยก่อนทั้งๆ ที่เราไม่ได้ไปรับรองแผนที่ แต่ทางไทยเราก็ถูกกฎหมายปิดปาก สร้างความชอกช้ำเศร้าใจแก่ประชาชนทั้งประเทศ แต่สมัยประชาธิปัตย์เป็นรัฐบาลกลับดันไปอนุมัติและเซ็นลงนาม MOU ในวันที่ 13-14 เดือนมิถุนายน ปี 2543 นี่ล่ะครับที่ชัดเจน เป็นการเสียค่าโง่ด้วยการไปรับรองแผนที่ของเขาอย่างเป็นทางการและกลายมาเป็นต้นเหตุที่จะทำให้ไทยเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัส มีสิทธิ์สูญเสียพื้นที่ทับซ้อนซ้ำรอยแผลเก่า ล่าสุดเร็วๆ นี้ เพื่อนๆ ยังจำกรณี EU ที่จะเข้ามาขอสังเกตการณ์เลือกตั้ง 23 ธันวาคม 2550 ได้ไหมครับ ตอนนั้น EU ขอทำ MOU กับรัฐบาลไทย แต่ถูกหลายฝ่ายที่เป็นพวกเผด็จการออกมาต่อต้าน ส่งเสียงโว้กว้ากโวยวาย เต้นแร้งเต้นกา กล่าวหาว่า การลงนาม MOU กับ EU จะทำให้ความมั่นคงของไทยสั่นคลอน กระทบหรือละเมิดอธิปไตยของประเทศ จินตนาการว่ากันไปโน่นเลย ดังนั้นการอนุมัติของครม.ชวน รวมถึงการลงนามเซ็นใน MOU ของ ม.ร.ว.สุขุมพันธ์ ถ้านับเอากรณี EU และ แถลงการณ์ร่วมของนายนพดลเป็นเกณฑ์ การกระทำของรัฐบาลชวนในสมัยนั้น ย่อมถือได้ว่าเป็นความผิดพลาดบกพร่องอย่างร้ายแรงในการปฏิบัติหน้าที่บริหารราชการแผ่นดิน ทำให้ประเทศไทยต้องตกเป็นเบี้ยล่างเสียเปรียบกัมพูชา เพราะดันไปรับรองแผนที่ที่มีปัญหาอย่างเป็นทางการ มีสิทธิ์สุ่มเสียงต่อการสูญเสียพื้นที่ทับซ้อน แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 03:48:45 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 03:39:18 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 9 ส.ค. 51 02:57:07 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 เราคิดว่า กระทู้หลังวันที่ 29/07/2008 เป็นเรืองที่ว่า รัฐบาลชวน 2 ได้ -ยอมรับการมีอยู่ของแผนที่ DangRek ในคดีประสาทพระวิหารหรือปล่าว ใน MOU 2543 โดย-การกล่าวหา- รัฐบาลสมัคร ว่าเป็นรัฐบาลแรกที่ไปยอมรับแผนที่ DangRek หลัง-แพ้-คดีประสาทพระวิหาร และจะทำให้ไทยสุ่มเสี่ยง ------- ดัง ผู้พิพากษาศาลโลก -ถือว่าการนิ่งเฉยเท่ากับเป็นการยอมรับ- หรือ "กฎหมายปิดปาก" รูปจาก http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P6857672/P6857672.html#24 ------ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 03:36:06 จากคุณ : mcu51 - [ 9 ส.ค. 51 03:28:41 A:124.120.0.228 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ภาพประกอบที่คุณ mcu51 นำมาอธิบายได้ครบถ้วนชัดเจน ไม่ใช่แค่บางส่วนที่ตัดมา (ขอบคุณอีกครั้งหนึ่ง) และผมก็คิดเช่นเดียวกันกับคุณ mcu51 ที่ว่า เราคิดว่า กระทู้หลังวันที่ 29/07/2008 เป็นเรืองที่ว่า รัฐบาลชวน 2 ได้ -ยอมรับการมีอยู่ของแผนที่ DangRek ในคดีประสาทพระวิหารหรือปล่าว ใน MOU 2543 แต่การณ์นี้ ไม่ใช่ถูกกฎหมายปิดปากนะครับ เพราะฝ่ายไทยเป็นการเซ็นลงนามด้วยความเต็มใจ เข้าใจร่วมกันทั้งสองประเทศ ซึ่งได้รับการอนุมัติผ่านเป็นมติของครม.ด้วย ดังนั้น พรรคประชาธิปัตย์จึงพยายามบิดเบือนเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่นเป็น -รัฐบาลสมัคร ว่าเป็นรัฐบาลแรกที่ไปยอมรับแผนที่ DangRek หลัง-แพ้-คดีประสาทพระวิหาร และจะทำให้ไทยสุ่มเสี่ยง MOU ของตนเองเป็นคุณประโยชน์ไปซะงั้น ทำดำให้เป็นขาว ทำขาวให้เป็นดำ มีพรรคเดียวที่ทำได้ จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 9 ส.ค. 51 04:05:51 A:58.8.184.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ.ชาญวิทย์ เกษตรศิริ นะไม่ถูกเลยสักเรื่องเดียว -ทางด้านประวัติศาสตร์ จะอ้างว่าเคยเป็นของขอม ดังนั้นต้องเป็นของเขมรด้วย เป็นหลักคิดที่ไร้สาระ หากคิดเช่นนี้ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ก็สมควรแยกตัวออกเป็นรัฐอิสสระ และไทยควรยกอีสานตอน ล่างให้กัมพูชาไปเสีย รวมทั้งส่วนอื่นๆ เพราะตามประวัติศาสตร์ เราไม่ใช่เจ้าของพื้นที่ตรงนี้อยู่แล้ว หลัก นี้ไม่มีใครเขาเอามาอ้างในเรื่องกรรมสิทธิ์หรอก อย่าไปให้เครดิตคนๆนี้มากเลย แกรู้แต่เรื่องประวัติศาสตร์ แกก็เลยพูดได้แต่เรื่องนี้ -ทางนิติศาสตร์ คำพิพากษาศาลโลกปีพศ.2505 มีจุดอ่อนมากมาย คำพิพากษาพิลึกพิกล ไม่เคลียร์ ไม่ชัดแจ้ง บอกว่าให้ประสาทพระวิหารเป็นของกัมพูชา แต่ไม่ระบุอาณาเขตบริเวณ อีกทั้งไม่ประกาศให้ชัดๆว่าแผนที่ที่เขมร ใช้อ้างนั้นเป็นแผนที่ที่จะถือว่าเป็นผลงานของคณะกรรมการปักปันหรือไม่ ทำให้คู่กรณีต้องมาตัดสินเอาเองว่า ตรงไหน อย่างไร เป็นที่ของใคร จนเป็นปัญหามาจนทุกวันนี้ ที่แน่ชัดคือศาลโลกไม่เคยตัดสินว่า -แผนที่ที่เขมรใช้อ้างในศาลโลก ถือได้ว่าเป็นผลงานของคณะกรรมการปักปัน คศ.1904 -และไม่ยอมตัดสินว่า"เขตแดนไทย-กัมพูชาไม่ได้เป็นไปตามเขตแดนที่ปรากฏในแผนที่เขมร" ในข้อเท็จจริงคณะกรรมการตามอนุสัญญา 1904 ไม่เคยให้การรับรองแผนที่นี้ มีแต่คนทำแผนที่เอาชื่อคณะกรรม การไปใส่และอ้างว่าเป็นผลงานการปักปันของคณะกรรมการ จากคุณ : thyrocyte - [ 9 ส.ค. 51 14:18:36 A:124.121.38.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 คำตัดสินของศาลโลกมีเพียงเท่านี้ ซึ่งไม่มีการรับรองแผนที่ของเขมร และแนวเขตแดนไทย-เขมร จากคุณ : thyrocyte - [ 9 ส.ค. 51 14:24:38 A:124.121.38.165 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ก็ศาลไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินพิจารณาเรื่องเขตแดนหรือรับรองแผนที่ แต่ศาลมีหน้าตัดสินพิจารณาชี้ขาดว่าปราสาทพระวิหารเป็นของใครไง เท่านี้เอง ส่วนความหมายของ อ.ชาญวิทย์ ก็คือ ทางด้านนิติศาสตร์ - การนิ่งเฉยต่อเรื่องแผนที่ เท่ากับเป็นการยอมรับ ทางด้านประวัติศาสตร์ - การที่กรมพระยาดำรงขึ้นไปบนปราสาทแล้วต้องขออนุญาตฝรั่งเศส จริงๆ กระทู้นี้ประเด็นสำคัญอยู่ที่เนื้อหาสาระสำคัญของ MOU 2543 นะครับ คุณ thyrocyte ดันลากออกไปเรื่องประวัติศาสตร์ขอมโน่นเลย - -* จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 9 ส.ค. 51 14:49:26 A:58.8.183.153 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณ thyrocyte ศาลโลกไม่ได้ชี้แนวเขตแดน หรือตัดสินเรื่องเขตแดน ... ถูกต้อง แต่ศาลโลกตัดสินชัดเจนว่า ปราสาทพระวิหารอยู่ในเขตปกครองของเขมร นี่ก็เป็นการบ่งบอกเขตแดนไปในตัวแล้ว แต่ไปๆ มาๆ คุณจะพาออกนอกประเด็นย้อนยุคขอมไปโน่นจริงๆ ด้วยแฮะ ^_^ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 21:24:17 จากคุณ : TSC - [ 9 ส.ค. 51 21:23:20 A:65.49.14.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 แถลงการณ์เรื่อง บันทึกความเข้าใจไทย-กัมพูชาฉบับวันที่ 14 มิถุนายน 2543 โดย ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร พรรคประชาธิปัตย์ วันที่ 8 สิงหาคม 2551 เนื่องจากในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ได้เกิดความสับสนเกี่ยวกับบันทึกความเข้าใจ (Memorandum of Understanding : MoU) ระหว่างรัฐบาล แห่งราชอาณาจักรไทย และ รัฐบาลแห่งราชอาณาจักรกัมพูชา ว่าด้วยการสำรวจและการจัดทำหลักเขตแดนทางบก ลงนาม ณ กรุงพนมเปญ ราชอาณาจักรกัมพูชา เมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 2543 จึงต้องชี้แจงข้อเท็จจริง ก่อนที่จะเกิดความเสียหายต่อทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง โดยมีสาระดังนี้ ที่มาของ MoU เป็นอย่างไร? · เพื่อส่งเสริมสัมพันธไมตรีระหว่างไทยและกัมพูชา รัฐบาลทั้งสองประเทศมีเจตนารมณ์ที่ตรงกันในเรื่องความจำเป็นที่ต้องจัดทำหลักเขตแดนทางบกขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งนี้เนื่องจากว่า หลักเขต ซึ่งได้จัดทำขึ้นโดยคณะปักปันเขตแดนร่วมกรุงสยาม และประเทศฝรั่งเศสได้สูญหาย ชำรุด หรือ ถูกเคลื่อนย้าย ในช่วงเวลา เกือบ 100 ปี ที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่เกิดสงครามในกัมพูชา เป็นเวลากว่า 20 ปี · ดังนั้นจึงได้ร่วมกันจัดทำบันทึกความเข้าใจ (Memorandum of Understanding : MoU) ระหว่างรัฐบาล แห่งราชอาณาจักรไทย และ รัฐบาลแห่งราชอาณาจักรกัมพูชาว่าด้วยการสำรวจและการจัดทำหลักเขตแดนทางบก ซึ่งไทยได้ทำกับประเทศเพื่อนบ้าน 2 ประเทศ ก่อนหน้านี้มานานแล้ว คือ มาเลเซียและลาว MoU 2543 มีสาระสำคัญอย่างไร? · ไทยและกัมพูชา ตกลงกันว่า วิธีการสำรวจและจัดทำหลักเขตแดน จะดำเนินการในแนวทางตามเอกสารสำคัญคือ 1. อนุสัญญาระหว่างกรุงสยามและฝรั่งเศส เมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1904 2. สนธิสัญญาระหว่างพระเจ้าแผ่นดินแห่งกรุงสยาม และประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐฝรั่งเศส เมื่อวันที่ 23 มีนาคม ค.ศ. 1907 (มาตรา 1[a]และ1[b] ) 3. [b][u]แผนที่ทั้งหลาย (Maps) ซึ่งเป็นผลของการปักปันเขตแดน โดยคณะกรรมาธิการ(Commissions) ร่วมอินโดจีน – สยาม (ก่อตั้งขึ้นตามหนังสือสัญญาทั้งสอง) ตลอดจนเอกสารอื่นๆ ซึ่งเกี่ยวโยงกับหนังสือสัญญาทั้งสอง (มาตรา 1[c] )[/u][/b] · ไทยและกัมพูชาดำเนินการจัดตั้งคณะกรรมาธิการเขตแดนร่วม (Joint Boundary Commission: JBC) เพื่อรับผิดชอบการสำรวจและจัดทำหลักเขตแดนทางบกร่วมกัน (มาตรา 2) · ทั้งสองฝ่ายตกลงว่า ในขณะที่กำลังสำรวจเขตแดน จะต้องไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ในสภาพแวดล้อมของบริเวณพื้นที่เขตแดน (มาตรา 5) ใครได้ใครเสียจาก MoU ? · การยอมรับอนุสัญญาปี คศ.1904 และสนธิสัญญา ปี คศ.1907 เป็นเอกสารพื้นฐานสำหรับการดำเนินงาน เป็นเรื่องที่ถูกต้องตามกฎหมายระหว่างประเทศ และสอดคล้องกับความเป็นจริง มิได้ทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียเปรียบ · ตอบข้อกล่าวหาในสื่อต่างๆที่คิดว่า MoU ฉบับนี้ยึดถือแผนที่ฉบับที่ประเทศไทยเสียเปรียบ........[b][u]การยอมรับแผนที่ทั้งหลาย[/u][/b] ซึ่งเป็นผลสืบเนื่องจากการปักปันเขตแดนโดยคณะกรรมาธิการปักปันเขตแดนร่วมอินโดจีน-สยาม เป็นเพียงองค์ประกอบของการดำเนินการสำรวจและจัดทำหลักเขตเท่านั้น หรือหากทั้งสองฝ่ายไม่สามารถหาข้อยุติได้ ก็สามารถชะลอการพิจารณาไปก่อนได้ เพราะไม่มีอำนาจใดสามารถบังคับให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องยอมรับในสิ่งที่ต้นไม่ต้องการยอมรับ · มาตรา 5 ของ MoU เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายไทย เพราะในช่วงที่มีการจัดทำ MoU ฝ่ายกัมพูชาเริ่มทำถนนเข้าไปในพื้นที่ ซึ่งมีการอ้างสิทธิอธิปไตยทับซ้อน และชาวกัมพูชาได้เข้ามาสร้างสิ่งปลูกสร้างในพื้นที่ดังกล่าว แต่ด้วย MoU ฉบับนี้ทำให้ฝ่ายไทยมีเครื่องประกันเป็นลายลักษณ์อักษรว่ากัมพูชาจะไม่ทำถนนเข้าไปในพื้นที่ และจะดูแลไม่ให้มีสิ่งปลูกสร้างเพิ่มขึ้น จาก 2543-2551 มีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง? · การสำรวจและการจัดทำหลักเขตแดนระหว่างไทยกัมพูชายังไม่คืบหน้าเท่าไรนัก และนับแต่ปี 2544 ฝ่ายกัมพูชา มิได้ทำตามคำมั่นสัญญา ปล่อยให้ชาวกัมพูชาเข้ามาสร้างสิ่งปลูกสร้างในพื้นที่ซึ่งมีการอ้างสิทธิอธิปไตยทับซ้อน โดยที่รัฐบาลไทยในช่วงนั้นมิได้มีการทักท้วงแต่อย่างใดแต่ในขณะเดียวกัน ยังไม่ควรสรุปว่า MoU ไม่เป็นประโยชน์ในทางใดทั้งสิ้น · MoU ฉบับนี้ได้เป็นกรอบสำคัญในการบริหารจัดการปัญหาชายแดนไทย-กัมพูชา เห็นได้จากที่ รัฐบาล พ.ต.ท.ดร.ทักษิณ ชินวัตร ได้จัดการประชุม JBC ขึ้น ถึง 3 ครั้ง โดย ดร.ประชา คุณเกษมเป็นหัวหน้าคณะฝ่ายไทย ทั้ง 3 ครั้ง และในช่วงที่เกิดข้อพิพาทเรื่องเขาพระวิหาร กระทรวงการต่างประเทศก็ได้ใช้ MoU ฉบับนี้เป็นเอกสารอ้างอิงในการทักท้วงทุกครั้งไป มากไปกว่านั้นในการเจรจาระหว่างไทยกัมพูชาเมื่อวันที่ 28 ก.ค. 2551 ที่ผ่านมา ทั้งสองฝ่ายได้ตกลงที่จะใช้ MoU นี้เป็นกรอบ ในการเจรจาเพื่อแก้ปัญหาระหว่างกันโดยได้นัดหมายว่าจะมีการประชุม JBC ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งในวันที่ 18 สิงหาคม 2551 ข้อสังเกตเพิ่มเติม · รัฐบาล พ.ต.ท.ดร.ทักษิณ ชินวัตร (ตั้งแต่ปี 2544) และรัฐบาลนายสมัคร สุนทรเวช ได้นำ MoU นี้ไปใช้โดยไม่มีการแก้ไขใดๆ · ผลของการดำเนินการสำรวจและจัดทำหลักเขตแดนตาม MoU ฉบับนี้ จะต้องตั้งอยู่บนพื้นฐาน ของความเห็นพ้องต้องกันในทุกประเด็น ดังนั้นหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่สามารถยอมรับในประเด็นใดๆก็ตาม สามารถชะลอการพิจารณาไปก่อนได้ เพราะไม่มีอำนาจใดบังคับให้เกิดการยอมรับในสิ่งที่ไม่ต้องการได้ · ในวันหน้าฝ่ายไทยต้องการยื่นขอจดทะเบียนประสาทพระวิหารและพื้นที่ประสาทโดยรอบเป็นมรดกโลกร่วมกับกัมพูชาแล้ว MoU และ JBC จะเป็นกลไกสำคัญในการดำเนินการอีกด้วย เพราะมติขององค์กร UNESCO เมื่อวันที่ 7 ก.ค. 2551 ข้อ 15 [a] ได้เปิดช่องไว้แล้ว · ปัญหาของ MoU ฉบับนี้มิได้อยู่ที่เนื้อหา หากอยู่ที่การไม่นำข้อตกลงไปปฏิบัติ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กรณีปัญหาสิ่งปลูกสร้างของชาวกัมพูชาในพื้นที่ที่มีการอ้างสิทธิอธิปไตยทับซ้อน ซึ่งฝ่ายกัมพูชาไม่ได้รักษาคำมั่น และรัฐบาลไทยหลังปี 2544 ไม่ได้ทำการทักท้วงแต่อย่างใด http://www.democrat.or.th/viewnews.asp?id_head=9425%20%20&id_main=60&p=0&ca=62&mt=175.92.185.153.216.238.33.205&st=172.102.168.190.167.250.47.206 --- ^ ^ ^ แถกยังไงก็แถกไม่ขึ้นล่ะท่าน ถลอกไปหมดแล้ว จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 10 ส.ค. 51 20:59:18 A:58.8.181.128 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดูข้อ (ค)  ใน MOU ก็จบแล้ว จากคุณ : P166 - [ 11 ส.ค. 51 08:35:47 A:118.172.175.175 X: ]