เมื่อก่อน ผมเข้ามาห้องนี้ ก็เพียงแต่อ่านเพื่อรับทราบความเป็นไป
เมื่อวานนี้ ผมเข้าด้วยอารมณ์เกรี้ยว ด้วยที่ต้องอดทนกับสถานะการณ์
เมื่อคืนนี้ ผมถามตัวเองว่า ทำไมผมถึงมีความรู้สึกต่อการเมืองถึงขนาดนี้
วันที่สนามบินภูเก็ตถูกปิด เป็นวันที่ผมต้องส่งปลาจากภูเก็ตขึ้นมากรุงเทพ
และปลาทั้งหมดนั่นเป็นปลาสด .ของซื้อมาแล้ว เงินจ่ายแล้ว แต่ส่งของไม่ได้ เก็บเงินไม่ได้ ของสดหมดอายุก็ต้องทิ้งอย่างเดียว.....คุณคงเดาไม่ออกหรอกว่าผมเจ๊งไปเท่าไหร่
ขณะเดียวกันที่ ผมเริ่มติดต่อต่างประเทศเพื่อพยายามผลักดันตัวเองเป็นผู้ส่งออกอาหารทะเลแช่แข็ง...ทางญี่ปุ่นมาดูแล้ว ตัวอย่างทดสอบแล้ว ทุกอย่างลงตัวแล้ว แต่ไม่สั่งซื้อ เพราะไม่แน่ใจว่าสถานะการณ์อย่างนี้ เราจะมีปัญหาเรื่องการส่งออกได้ทันตามกำหนดหรือไม่
โรงงานผู้ผลิตที่ผมซื้อขายอยู่ด้วย...เดิมก็มีปัญหาสาหัสสากรรอยู่แล้วกับปัญหาวัตถุดิบอันสืบเนื่องมาจากราคาน้ำมัน จึงตัดสินใจขายโรงงานที่มีขนาดใหญ่เกินนี้ให้กับนักลงทุนต่างชาติที่เข้ามาเจรจาขอซื้อกิจการอยู่พอดี...ข้อตกลงก็บรรลุแล้ว โรงงานใหม่ขนาดเล็กๆก็ลงทุนไปแล้ว แต่ทุกอย่างหยุดชงักเพราะคนซื้อขอเลื่อนออกไปไม่มีกำหนด....เงินที่จะจ่ายให้เป็นงวดๆก็ประวิงไว้อย่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ โรงงานที่กำลังทำใหม่ก็ทวงค่าก่อสร้างมายิกๆ.....ส่งผลถึงผมโดยตรงเช่นกัน
ผมพยายามบอกถึงสาเหตุเหล่านี้ให้แบงค์ฟัง แต่บังเอิญว่า มันเป็นเรื่องราวที่แบงค์ไม่อยากฟัง
ผมเลยมาเล่าให้คุณฟังนี่แหละ เผื่อจะมีใครฟังผมบ้าง
ขอบคุณครับ
จากคุณ :
ภูน้ำ ภูฟ้า เลอันดาและตัวโน๊ต
- [
4 ก.ย. 51 13:10:19
A:125.24.112.161 X:
]