เพียงวันเดียวหลังจากที่ พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา ผบ.ทบ.ยืนยันว่าจะไม่ปฏิวัติและไม่กลัวถูกปลด "หากผมกลัวถูกปลด ก็สามารถเลือกหนทางปฏิวัติได้ ซึ่งผมจะใหญ่ที่สุดในประเทศนี้ สั่งการได้ทุกอย่าง แต่ผมก็จะไม่ทำเช่นนั้น เพราะแก้ปัญหาไม่ได้"
ข่าวลือว่าทหารจะปฏิวัติก็แพร่สะพัดไปในทุกวงการ ตั้งแต่เช้ายันค่ำของวันที่ 27 พฤศจิกายนที่ผ่านมา
เป็นข่าวลือซึ่งอยู่บนเงื่อนไขที่ว่า หากนายกรัฐมนตรีสั่งปลด ผบ.ทบ.ตามกระแสเรียกร้องของฝ่ายการเมืองที่ไม่พอใจกับท่าทีลอยตัวเหนือปัญหาและข้อเสนอให้ "ยุบสภา" กองทัพก็จะลงมือปฏิบัติการทันที
ซึ่งขณะปิดต้นฉบับนี้ยังไม่รู้ออกหัวหรือก้อย รู้แต่ว่า ครม.เลือกที่จะไม่แตะ ผบ.ทบ. แต่เดินหน้าแก้ปัญหาการปิดล้อม 2 สนามบินหลักของประเทศ
หากทุกอย่างลงเอยที่การปฏิวัติอีกจริงๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายหรือทำให้คนตื่นตระหนกไปกว่าที่ผ่านมา เพราะความเลวร้ายสุดสุดที่เกิดกับประเทศนี้หลังม็อบพันธมิตรบุกยึดสนามบินสุวรรณภูมิน่าจะช็อคความรู้สึกผู้คนจนชินชาไปแล้ว ถ้าจะเกิดอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้ก็คงไม่ถึงขั้นสติแตก
อาการชินชาที่ว่าบางเวลาก็เลยกลายเป็นเรื่องโจ๊กเรื่องอำกันในวงข้าว เพราะคนต่างรุ่นต่างวัยเริ่มรับรู้ได้ไม่ต่างกันแล้วว่าการปฏิวัติรัฐประหารดูจะเป็นสูตรสำเร็จในการผ่าทางตันทางการเมืองประเทศนี้ ประเทศที่ไม่ค่อยเรียนรู้ในการอดทนและเคารพกฎกติกา และก็ไม่ค่อยแคร์ด้วยว่าเป็นสูตรสำเร็จที่ทำความย่อยยับกันมาขนาดไหน
รูปแบบการเคลื่อนไหวของ "ม็อบมีเส้น" ที่ใครก็ไม่กล้าแตะ ซึ่งมีเป้าหมายจะสร้าง "การเมืองใหม่" อันย้อนยุคที่เป็น "เรียลิตี้ โชว์" อยู่หน้าประตูสู่โลกาภิวัตน์-สนามบินสุวรรณภูมิในเวลานี้ จึงเป็นอะไรที่ขัดแย้งในตัวเองอย่างสิ้นเชิง
การใช้ยุทธศาสตร์ "ปิดประเทศ" มาเพื่อให้เกมล้มระบอบทักษิณและสถาปนาการเมืองใหม่จบแบบม้วนเดียวอย่างที่ประกาศ แทนที่จะได้ใจแนวร่วมระดับสูงที่แอบๆ สนับสนุนทั้งหลาย จึงทำเอาแนวร่วมเริ่มมีอาการหน้าเขียวหน้าเหลืองเพราะผลกระทบรุนแรงกว่าที่คาด กระแสเลยตีกลับ
ยิ่งแต่ละช็อตของการ "ลุย" มีภาพฟ้องว่าอาวุธร้ายครบถ้วน แต่ละปฏิบัติการก็ห้าวถึงใจ ฝ่ายเป็นกลางโดยเฉพาะชาวเมืองหลวงเลยเริ่มส่ายหน้า ฝ่ายที่เคยเชียร์อยู่ห่างๆ หรือถนัดท่องสูตร "ไม่ใช้ความรุนแรง" ก็เริ่มเงียบ ม้วนเดียวจบของพันธมิตรจึงเริ่มฝืดและทำท่าจบในแบบที่ตัวเองไม่ได้กำหนด เพราะดีไม่ดีจะตกเป็นเป้าหมายหนึ่งของการปฏิวัติครั้งนี้เช่นเดียวกับซีกรัฐบาล
ความจริงแล้ว "ม้วนเดียวจบ" นี้ ก็เป็นม้วนเดิมที่พันธมิตรขับเคลื่อนมาตั้งแต่ปี 2547 ก่อนปูทางไปสู่รัฐประหาร 19 กันยายน 2549 มาถึงวันนี้จึงกลายเป็นหนังม้วนยาวและไม่มีทีท่าว่าจะจบแม้ทหารจะปฏิวัติรัฐประหารตามขั้นตอนที่วางไว้ ตราบใดที่ยังไม่อาจขึ้นรูปการเมืองใหม่หรือแม้แต่จัดตั้งรัฐบาลแห่งชาติได้สำเร็จดั่งฝัน
เพราะสถานการณ์ทางการเมือง พ.ศ.นี้ได้เปลี่ยนไปแล้วจากการที่ประชาชนชั้นล่างของสังคมได้ตื่นขึ้นมาและเห็นต้นตอของปัญหาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เสมือนยักษ์ที่ตื่นจากหลับซึ่งพร้อมจะประมือกับยักษ์ที่ถูกเรียกออกจากตะเกียงมาใช้งานแล้วแผลงฤทธิ์จนคุมไม่อยู่
ดังนั้น แม้มีการปฏิวัติรัฐประหารจริง เชื่อว่าบทจบจะแตกต่างอย่างยิ่งกับ 2 ปีที่ผ่านมาและใช่ว่าจะมีแต่ฝ่ายพันธมิตรที่อยากให้ทหารปฏิวัติ เพราะอีกฝ่ายก็พร้อมจะพลิกสถานการณ์มาเข้าทางตัว
มันจะจบลงอย่างไรจึงไม่มีใครคาดเดาได้เหมือนเดิมอีกต่อไป
แม้วันนี้อาจสายเกินไปที่จะใช้กฎกติกามาแก้ปัญหา เนื่องจากพันธมิตรยืนกรานปฏิเสธอย่างสิ้นเชิงด้วยเชื่อในพลังอันแข็งแกร่งของอำนาจแฝงที่สนับสนุน แต่อย่างไรเสีย การพยายามนำทุกอย่างกลับสู่กติกาเพื่อก็ยังเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้สังคมทั้งสังคมอยู่รอดได้อย่างมีเกียรติและศักดิ์ศรีในสังคมโลก
น่าเสียดายที่นับแต่วันที่คนกลุ่มหนึ่งเลือกวิธีล้มกติกาเพื่อแลกกับการจัดการกลุ่มการเมืองหนึ่งให้สิ้นซาก ซึ่งเห็นชัดว่าสร้างความเสียหายมหาศาลอันประมาณไม่ได้ต่อสังคมไทย จนถึงขณะนี้คนกลุ่มเดิมก็ยังดึงดันที่จะขับเคลื่อนตามแนวคิดเดิม และยังคงเอาแต่เรียกร้องให้คนทั้งสังคมต้องเสียสละ
สถานการณ์นับแต่นี้เป็นต้นไปอาจเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในสังคมไทย เราอาจจะต้องถอยหลังไปหลายปีเพื่อเริ่มต้นฟื้นฟูประเทศกันใหม่ให้กลับมาสู่ทิศทางที่สอดคล้องกับสังคมโลก
หลังจากที่คนส่วนใหญ่ในประเทศนี้ต้องยอมเสียสละกันมานาน และน่าจะมากพอ คุ้มพอแล้วกับบทเรียนที่ได้รับ
ที่มา:http://www.matichon.co.th/matichon/view_news.php?newsid=01act04291151§ionid=0130&day=2008-11-29:
จากคุณ :
sao..เหลือ..noi 
- [
29 พ.ย. 51 06:28:50
A:58.8.167.240 X:
]
บทเรียนที่คุ้มค่า คอลัมน์ เดินหน้าชน โดย จุฬาลักษณ์ ภู่เกิด มติชนวันนี้...ต้องอ่าน มิฉะนั้นจะเสียใจ
