ความคิดเห็นที่ 1 "โดยร้อยละ 67 ไม่สนับสนุนแผนการแจกเงิน ที่แม้แต่คนในพรรคเองก็ยังสงสัยว่าเรื่องนี้จะทำให้พรรคกลับมาได้รับการสนับ สนุนหรือไม่" - คนญี่ปุ่นเขาคงรู้ว่าใช้ไม่ได้ผลนอกจากเป็นงบผลาญเงินหาเสียง เพราะเขาเคยได้รับแจกมารอบหนึ่งนานหลายปีมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้มีความมั่นใจอะไรขึ้นมา และก็ไม่ประสบผลสำเร็จด้วย จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:05:08 A:192.168.0.17 X:118.174.210.61 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นายกญี่ปุ่นคนนี้คะแนนตกตั้งแต่เพิ่งรับตำแหน่งแล้วล่ะ เวลาพูดปากเบี้ยวด้วย จากคุณ : NoMerzi - [ 26 ม.ค. 52 22:07:17 A:61.7.134.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่รัฐบาลนี้ลอกมาใช้อย่างมั่นใจ หรือว่าไม่รู้จะทำยังไง ก็ใช้ๆ ให้มันหมดๆ ไป จะได้ทำตามหลักเศรษฐศาสตร์ของพวกเคนเสียน ว่าด้วยการทำงบขาดดุลเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ หรือทำตามที่ครุกแมนบอกให้ใช้เงินอย่างรวดเร็ว จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:10:30 A:118.174.210.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 คิดอย่างเคนส์ รศ.ดร.ตีรณ พงศ์มฆพัฒน์ มติชนรายวัน ประจำวันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2545 การ แก้ไขปัญหาวิกฤตการณ์เศรษฐกิจเป็นสิ่งที่ท้าทายและยากลำบาก ส่วนหนึ่งนั้นทางการ มักมีเครื่องมือทางนโยบายไม่มากนัก เมื่อเทียบกับจำนวนเป้าหมาย และปัญหาที่รอการแก้ไขในห้วงเวลาที่เศรษฐกิจทรุดตัว และส่งผลกระทบไปยังส่วนต่างๆ ของสังคม ส่วนหนึ่งนั้นแม้ว่า ทางการจะถูกคาดหวัง ให้แก้ไขปัญหาต่างๆ อย่างรวดเร็ว แต่ก็มักขาดประสบการณ์ที่เพียงพอ เกี่ยวกับพื้นฐานแห่งวิกฤต และทิศทางที่เหมาะสมในการฟื้นฟูประเทศ การขาดแคลนประสบการณ์ภายใต้ ปัญหาเศรษฐกิจในรูปแบบใหม่ๆ หมายถึงความจำเป็น ที่รัฐต้องรับฟังประชาชนและนักวิชาการ โดยในขณะเดียวกัน ผู้กำหนดนโยบายเศรษฐกิจ ก็จักต้องใช้ทฤษฎีเป็น "เครื่องนำทาง" ด้วย ทั้งนี้เพื่อลดความเสี่ยง อันเนื่องมาจากการดำเนินนโยบาย ตามแรงจูงใจทางการเมือง และความฉาบฉวยของสามัญสำนึก ภาวะชะลอตัวทาง เศรษฐกิจที่เคยเกิดขึ้นในยุโรปตะวันตกช่วงต้นทศวรรษ 1920 ซึ่งติดตามมาด้วย ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งยิ่งใหญ่ของโลก ช่วงปี ค.ศ.1929-1933 เป็นประสบการณ์ใหม่ของรัฐในยุคนั้น ทฤษฎีเศรษฐกิจที่เคยมีอิทธิพลอย่างกว้างขวาง ขาดความเหมาะสม และเคนส์ (kenyes) ก็ได้สร้างคุณูปการ ด้วยการปฏิรูปความคิดทางเศรษฐศาสตร์ ให้สอดคล้องกับสภาพปัญหาที่เป็นจริง จนกระทั่งเป็นที่มาของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์มหภาค อันเป็นที่ยอมรับในปัจจุบัน เคนส์ ปฏิเสธแนวคิดดั้งเดิม ที่ปล่อยให้กลไกตลาดแก้ปัญหาเศรษฐกิจตกต่ำโดยลำพัง และเสนอให้รัฐเข้ามามีบทบาทจริงจัง ในการกระตุ้นเศรษฐกิจ และช่วยเหลือคนว่างงาน ณ วันนี้ ความคิดของเคนส์กลายเป็นทั้งเหตุผล และความหวังที่รัฐจะต้องเร่งกระตุ้นเศรษฐกิจ โดยอาศัยนโยบายการเงิน-การคลัง ซึ่งดูเหมือนจะกลายเป็นสูตรสำเร็จในการแก้ปัญหาวิกฤตเศรษฐกิจทั้งในญี่ปุ่น ไทย ตลอดจนสหรัฐอเมริกา คำถามก็คือว่า รากฐานของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ของเคนส์ ที่ก่อกำเนิดจากปัญหาเมื่อ 70-80 ปีที่แล้ว จะยังเป็นคำตอบ สำหรับการแก้ไขปัญหาวิกฤตการณ์เศรษฐกิจของโลก และเอเชียในยุคนี้หรือไม่ และเราจะสามารถอาศัย ความคิดของเคนส์ ในการกำหนดแนวทางแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้อย่างไร เคนส์เป็นอัจฉริยบุคคล เป็นนักคิด เท่าๆ กับที่เป็นนักมนุษยธรรมผู้ไม่ยอมทนเพิกเฉยต่อความทุกข์ร้อนของประชาชน เคนส์ได้ชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของแนวทางดั้งเดิม และความล้มเหลวของกลไกตลาด ในการจัดภาวะการว่างงานขนานใหญ่ โดยเห็นว่า ถ้ารัฐไม่ดำเนินการเชิงรุกก็จะทำให้สถานการณ์ที่แย่อยู่แล้วนั้นทรุดหนักลง ไปอีก ดังนั้น การเข้ามากระตุ้นอุปสงค์รวมโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเพิ่มรายจ่ายภาครัฐ จึงเป็นแนวทางสำคัญของเคนส์ ข้อสรุปทางนโยบายของเคนส์นี้ มีอิทธิพลอย่างยิ่งต่อการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจซบเซาในญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา  รวมทั้งในประเทศไทยของเราเอง แต่น่าเสียดายที่เรามักหยิบยืม เอาข้อสรุปของเคนส์มาใช้อย่างง่ายๆ  โดยมิได้คำนึงถึงข้อจำกัดในนโยบายแบบเคนส์เซียน ลักษณะปัญหาที่แตกต่างกัน ระหว่างวิกฤตการณ์เศรษฐกิจในปัจจุบัน กับในยุคที่เคนส์มีชีวิตอยู่ รวมทั้งมิได้ดำเนินรอยตามความคิดที่แท้จริงของเคนส์ ที่มุ่งปฏิรูปแนวความคิด ในการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจด้วย เรามักเชื่อ ว่าการฟื้นฟูเศรษฐกิจสามารถกระทำได้โดยง่ายถ้ารัฐบาลทุ่มเทงบประมาณรายจ่าย และลดอัตราดอกเบี้ยลงเพื่อเพิ่มอุปสงค์รวมของระบบเศรษฐกิจ ความเชื่อเช่นนี้เกิดขึ้นและล้มเหลวมาแล้วในประเทศญี่ปุ่นและก็เป็นไปได้สูง ที่จะเกิดขึ้นอีกกับประเทศสหรัฐอเมริกา เศรษฐกิจญี่ปุ่นเริ่มชะลอตัว ลงในช่วงต้นทศวรรษ 1990 โดยทางการเชื่อว่าเป็นปัญหาวัฏจักรธุรกิจระยะสั้น และมิได้ยึดเป็นโอกาสสำคัญที่จะปฏิรูปโครงสร้างทางเศรษฐกิจและการเมืองของ ประเทศ แนวทางการแก้ไขปัญหานั้นตั้งอยู่บนความเชื่อที่ว่าเศรษฐกิจของญี่ปุ่นมี ปัญหามาจากการที่อุปสงค์รวมอยู่ในระดับที่ต่ำเกินไป และสามารถแก้ไขได้ ด้วยการเพิ่มปริมาณเงินหรือลดอัตราดอกเบี้ย ทางการญี่ปุ่นต้องการเห็นค่าเงินเยนต่ำโดยหวังว่าการส่งออกหรือดุลบัญชีเดิน สะพัดจะช่วยเพิ่มรายจ่ายรวมของประเทศ แต่การดำเนินนโยบายการเงิน-การคลัง ของญี่ปุ่นก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ศาสตราจารย์พอล ครุกแมน (Paul Krugman) ก็เชื่อว่าปัญหาญี่ปุ่น มีสาเหตุมาจากการขาดอุปสงค์รวม เนื่องจากประชาชนออกมาก หรือบริโภคน้อยเกินไป พอล ครุกเมน จึงเสนอให้ดำเนินนโยบายการเงินขยายตัว ในอัตราเร่งเพื่อให้ประชาชนรีบจับจ่ายใช้สอย (โดยทำให้เชื่อว่า ราคาสินค้าในอนาคตจะเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก) ศาสตราจารย์เคนเนธ รอกอฟฟ์ (Kenneth Rogoff) หัวหน้านักเศรษฐศาสตร์ ของกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ก็มีความเห็นแตกต่างจาก พอล ครุกเมน เพียงเล็กน้อย คือต้องการเห็นรัฐบาลญี่ปุ่น ใช้นโยบายการคลัง มากกว่านโยบายการเงิน แต่ก็เชื่อว่าการเพิ่มอุปสงค์รวมโดยรัฐ จะช่วยแก้ปัญหาได้ ประเด็น สำคัญคือถ้าญี่ปุ่นมีปัญหาหลักอยู่ที่ระดับอุปสงค์รวมต่ำเหมือนที่โลกตะวัน ตกประสบในช่วงทศวรรษ 1920-1930 แล้ว ทำไมนโยบายกระตุ้นเศรษฐกิจ ที่ดำเนินมาโดยตลอด จึงไม่สามารถสร้างผลสำเร็จได้ทั้งๆ ที่ได้นำไปสู่การก่อหนี้สาธารณะที่สูงถึงร้อยละ 140 ของจีดีพี และอัตราดอกเบี้ยก็อยู่ในระดับต่ำมากเพียงร้อยละศูนย์เท่านั้น ใน สหรัฐอเมริกา ภาวะฟองสบู่ในตลาดหุ้น และการลงทุนที่มากเกินไป ในช่วงที่เอเชียเผชิญกับภาวะวิกฤต ได้ส่งผลให้เศรษฐกิจเติบโตผิดปกติ และยากที่จะรักษา อัตราการเติบโตที่สูงไว้ได้ แนวโน้มแห่งภาวะชะลอตัวนี้ ถูกซ้ำเติมด้วยเหตุการณ์ 11 กันยายน ดังนั้นการขาดความเชื่อมั่น ของนักลงทุนจึงเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้สหรัฐอเมริกาเผชิญปัญหาความขาดแคลน อุปสงค์ ซึ่งคล้ายคลึงกับที่ปรากฏในทฤษฎีของเคนส์ นักวิเคราะห์จำนวนมากรวมทั้งนักเศรษฐศาสตร์บางคนเช่นศาสตราจารย์ลอรา ไทสัน (Lsaura Tyson) ที่ปรึกษาอดีตประธานาธิบดี คลินตัน เคยเชื่อมั่นว่า เศรษฐกิจสหรัฐจะฟื้นตัวโดยเร็ว ตามมาตรการลดอัตราดอกเบี้ยของธนาคารกลางสหรัฐ และมาตรการทางการคลังของประธานาธิบดี บุช อย่างไรก็ตาม ข้อจำกัดของแนวทางแบบเคนส์เซียนนั้นมีมากกว่าที่คิด เนื่องจากงบประมาณที่เกินดุลมาไม่กี่ปีจะเริ่มเข้าสู่ภาวะขาดดุลอย่างรวด เร็วตามภาวะเศรษฐกิจชะลอตัว และการเพิ่มขึ้นของรายจ่ายทางการทหารและการรักษาความปลอดภัย ส่วนนโยบายการเงินก็กำลังเข้าสู่ภาวะการเงินกำลังเข้าสู่ภาวะกับดักกับสภาพ คล่อง ที่อัตราดอกเบี้ยอยู่ในระดับที่ต่ำมากอย่างไรไม่เคยเป็นมาก่อน ใน ประเทศไทย การกระตุ้นเศรษฐกิจด้วยงบประมาณของภาครัฐกำลังเป็นคาถาทางการเมืองที่ กระตุ้นความหวังจากประชาชน แต่รัฐมิได้บอกถึงข้อดีข้อเสียของนโยบายดังกล่าวและก็มิได้เตือนว่าเป็น นโยบายเฉพาะหน้าที่ให้ผลบวกในระยะสั้น แต่อาจทำให้เศรษฐกิจชะลอตัวในระยะยาวหรืออ่อนแอลง นโยบายสำคัญ เช่น นโยบายควบคุมราคาบริการสาธารณสุข นโยบายเงินกู้สำหรับกองทุนหมู่บ้านและนโยบายพักการชำระหนี้เกษตรกร มิใช่นโยบายที่จะมีผลชัดเจนในการกระตุ้นเศรษฐกิจ หากแต่เป็นนโยบายที่นอกจากจะเป็นการก้าวถอยหลังแล้วยังจะสร้างภาระต่อ ประชาชนผู้เสียภาษีอากรในอนาคต เฉพาะโครงการหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า หรือ "30 บาทรักษาทุกโรค" เพียงโครงการเดียว รัฐต้องจัดสรรงบประมาณรายจ่ายในปีงบประมาณ 2546 สูงถึง 55,700 ล้านบาท นี่ไม่นับภาระทางการคลังที่จะเกิดขึ้นอีกจากกลไกการประนอมหนี้ภายใต้บรรษัท บริหารสินทรัพย์ไทย(TAMC) แม้ว่าสาเหตุแห่งวิกฤตการณ์เศรษฐกิจไทยอาจ มีหลายประการ แต่ภาวะชะลอตัวของอุปสงค์รวมนั้นเป็น "ผล"  (effect)  มากกว่าที่จะเป็น "เหตุ" (cause) ประชาชนจำนวนมากเชื่อว่า ในอนาคตเศรษฐกิจไทยจะดีขึ้น ในขณะที่มีการกล่าวน้อยมากถึงความจำเป็น ที่จะต้องปฏิรูปเศรษฐกิจ เพื่อแก้ไขข้อบกพร่องต่างๆ ในทางโครงสร้าง อุปสงค์รวมที่อยูในระดับต่ำ มีสาเหตุสำคัญ มาจากการที่เศรษฐกิจไทยในอดีต เติบโตอาศัยการก่อหนี้ ทำให้การประหยัดรายจ่ายของประชาชน เป็นการปรับตัวทางธรรมชาติ และเป็นแนวทางที่จำเป็น ประเทศไทยจึงต้องมุ่งสร้าง แผนกระตุ้นเศรษฐกิจ ที่มีประสิทธิภาพสูง มีเกณฑ์ทางการคลังที่ชัดเจน และหวังผลได้จริงในทางเศรษฐกิจ นโยบาย กระตุ้นรายจ่ายแบบที่ทำกันอยู่เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงในเชิงปริมาณ และสะท้อนความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนว่า ปัญหาเศรษฐกิจมีสาเหตุหลักมาจากอุปสงค์ต่ำเหมือนกับที่เคนส์วินิจฉัยไว้ เมื่อประมาณ 70 กว่าปีก่อน ความจริงแล้วในยุคของเคนส์นั้น รายจ่ายภาครัฐมีขนาดเล็กมาก และอังกฤษเองก็ดำเนินนโยบายเพิ่มค่าเงินปอนด์ และชะลอรายจ่ายอยู่ก่อนหน้านั้น ภาวะตกต่ำของอุปสงค์รวมจึงเป็นประเด็นใหญ่ แต่ในปัจจุบันปัญหาความล้มเหลวในญี่ปุ่น และไทย อยู่ที่หนี้ภาคเอกชน ซึ่งยากต่อการแก้ไขด้วยแผนกระตุ้นเศรษฐกิจแบบดั้งเดิม ส่วนในสหรัฐอเมริกา มีการใช้งบประมาณรายจ่ายเกินตัว มาเป็นเวลานาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโครงการด้านสาธารณสุข แม้แต่เคนส์เองก็มิได้สนับสนุนให้รัฐใช้จ่ายในโครงการที่ไม่ก่อให้เกิดผลผลิต ถ้ามีโครงการทางเลือกที่ดีกว่า รัฐบาล ควรคิดอย่างเคนส์ แต่ควรคิดมุ่งปฏิรูปแนวทางเศรษฐกิจให้มีประสิทธิผลมากขึ้นกว่าที่เคนส์เคย เสนอ รัฐต้องพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงนโยบายใดๆ ที่มุ่งหวังผลทางการเมืองแต่ขาดความรับผิดชอบในทางเศรษฐกิจ รัฐบาลต้องหันหน้าสู่แผนที่มีประสิทธิภาพ และมีหลักเกณฑ์ที่หวังผลได้ การ คิดอย่างเคนส์ ไม่ใช่การยึดเอาสิ่งที่เคนส์สรุปไว้เป็นเหตุ เพราะนั่นจะกลายเป็นความผิดพลาด ที่ปล่อยให้ปัญหาพื้นฐานสำคัญๆ ดำรงอยู่ตามยถากรรม ซึ่งมิใช่สปิริตหรือความคิดของเคนส์เลย จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:10:58 A:118.174.210.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ศาสตราจารย์พอล ครุกแมน (Paul Krugman) ก็เชื่อว่าปัญหาญี่ปุ่น มีสาเหตุมาจากการขาดอุปสงค์รวม เนื่องจากประชาชนออกมาก หรือบริโภคน้อยเกินไป พอล ครุกเมน จึงเสนอให้ดำเนินนโยบายการเงินขยายตัว ในอัตราเร่งเพื่อให้ประชาชนรีบจับจ่ายใช้สอย (โดยทำให้เชื่อว่า ราคาสินค้าในอนาคตจะเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก) ศาสตราจารย์เคนเนธ รอกอฟฟ์ (Kenneth Rogoff) หัวหน้านักเศรษฐศาสตร์ ของกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ก็มีความเห็นแตกต่างจาก พอล ครุกเมน เพียงเล็กน้อย คือต้องการเห็นรัฐบาลญี่ปุ่น ใช้นโยบายการคลัง มากกว่านโยบายการเงิน แต่ก็เชื่อว่าการเพิ่มอุปสงค์รวมโดยรัฐ จะช่วยแก้ปัญหาได้" - จากนี่ซึ่งญี่ปุ่นก็ทำตามแจกเงินในนรูปคูปอง แต่คนก็ไม่อยากจะใช้และรวมๆ ก็แก้ปัญหาไม่ได้ ซึ่ง ศาสตราจารย์พอล ครุกแมน เป็นคนที่ได้รับรางวัลโนเบลปีที่แล้ว จาก "ทฤษฎีการค้าใหม่" และผลงานที่คนกล่าวถึงมาก เป็นเรื่องการปกป้องค่าเงินในมาเลเซีย ไม่ใช่เรื่องการแก้ปัญหาในญี่ปุ่น มหาเธ่ย์ทำตามคำแนะนำของ พอล ครุกแมนในวันนั้น และประสบผลสำเร็จในการปกป้องค่าเงิน และเสถีบรภาพทางเศรษฐกิจ ซึ่งรัฐบาลจิ๋วก่อนลงจากตำแหน่งก็ทำตาม โดยแยกตลาดเงินเป็นสองตลาด คือ ออนชอร์ (ตลาดในประเทศ) กับ ออฟชอร์(ตลาดต่างประเทศ) ซึ่งมีผลทำให้ต่างชาติหาเงินบาทไม่ได้ เพราะเงินบาทจำนวนมากอยู่ในตลาดในประเทศ แต่รัฐบาลชวน เข้ามาไม่เท่าไหร่ รีบรวมตลาดเงินเข้าด้วยกัน ทำให้ต่างชาติหาเงินมามาส่งมอบได้ตามสัญญาที่โจมตี ผ่านการทำสวอปได้ แต่มาเลย์เลือกทำแบบแยก 2 ตลาด ซึ่งผ่านมาประมาณสิบปี จนมีการยกย่องให้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ และ IMF ที่พร่ำชมรัฐบาลชวนว่ามาถูกทางแล้ว ก็พึ่งมายอมรับว่าเลือกใช้วิธีผิดกับประเทศไทย แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 22:31:34 จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:20:05 A:118.174.210.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉบับที่ 2 สมัยชวนเป็นฉบับแรกในสมัยรัฐบาลชวนด้วยซ้ำ มาถึงก็รีบรวมตลาดเงินตราต่างประเทศเป็นตลาดเดียวทันที ในขณะที่มาเลย์สั่งแยกตลาดเพื่อป้องกันการโจมตีค่าเงิน ------------------------------------------------------------- สรุปสาระสำคัญของหนังสือแสดงเจตจำนงจากฉบับที่ 1-8 เตือน ความจำประชาคม สองปีเศษภายใต้ผลงานของรัฐบาลชวน จากหนังสือแสดงเจตจำนงที่ถูกบัญชาจากไอเอ็มเอฟ ชี้ให้เห็นกระบวนการทำงานของ คนไทยใจฝรั่ง ที่พร้อมสมคบกับต่างชาติสร้างพันธกรณี เพิ่มทุกข์จากวิกฤติเศรษฐกิจให้หนัก และผูกพันมาถึงปัจจุบัน และจะล่วงสู่อนาคต ความเปลี่ยนแปลงในภาคเศรษฐกิจและสังคม ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ปฏิเสธไม่ได้ว่ามาจากพันธกรณี ที่ประเทศไทยทำขึ้นตามคำบัญชา ของกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (ไอเอ็มเอฟ) ในฐานะเจ้าหนี้รายใหญ่ ผ่านหนังสือแสดงเจตจำนงหรือแอลโอไอ แรกเริ่มที่รัฐบาลชวน หลีกภัย เข้ามารับตำแหน่งบริหารประเทศ เมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน 2540 รัฐบาลเชื่อว่า หากทำตามพันธกรณีของไอเอ็มเอฟแล้ว จะทำให้เศรษฐกิจฟื้นตัว แต่สองปีเศษที่ผ่านมาได้พิสูจน์ให้เห็นว่า พันธกรณีต่างๆเหล่านั้น ไม่ได้ส่งดีต่อเศรษฐกิจแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับกลายเป็นโซ่ตรวนที่ล่ามประเทศไทย ซ้ำเติมทุกข์ของคนไทยมากขึ้น การล้มละลายของธุรกิจ การยึดครองกิจการของคนไทย โดยคนต่างชาติ ปรากฏให้เห็นมากขึ้นเป็นลำดับ เพื่อให้ภาพชัดเจนขึ้น "ผู้จัดการ" ได้รวบรวมสาระสำคัญของหนังสือแสดงเจตจำนงจากฉบับที่ 1-8 ที่ไทยได้ตกลงไว้กับไอเอ็มเอฟ (LOI1-8) ที่เกี่ยวเนื่องกับการออกกฎหมายฟื้นฟูเศรษฐกิจสังคม ซึ่งจะเห็นถึงพัฒนาการต่างๆที่รัฐบาลไทยจำนนต่อต่างชาติดังนี้ LOI ฉบับที่ 1 (14 สิงหาคม 2540) (พลเอกชวลิต ยงใจยุทธ) - พันธกรณีในการดำเนินนโยบาย เน้นในการจัดการพื้นฐานทางเศรษฐกิจและวางระเบียบใหม่ ในการดูแลสถาบันการเงิน-การคลังของประเทศให้เข้มงวด แต่ไม่มีพันธะที่จะต้องออกฎหมายมาใช้บังคับ ใน LOI ฉบับที่ 1 มีการกำหนดไว้ชัดเจนข้อหนึ่งว่า รัฐบาลไทยจะไม่ใช้เงินงบประมาณแผ่นดินมาชำระแทนเอกชน ซึ่งทางไอเอ็มเอฟก็เห็นด้วยอยู่แล้ว เนื่องจากเป็นการไม่ยุติธรรมแก่คนไทยทั้งประเทศ ที่จะต้องไปรับผิดชอบหนี้สิน ของภาคเอกชน LOI ฉบับที่ 2 (25 พฤศจิกายน2540) เริ่มรัฐบาลชวน(20 พฤศจิกายน 2540) - ได้มีการทบทวนมาตรการหลายอย่างที่ทำมาในช่วง LOI 1 โดยเฉพาะการปรับเพดานการกู้เงินต่างประเทศเพิ่มขึ้น และยกเลิกตลาดเงินตราต่างประเทศ 2 ตลาด(Two-tier system) - ขณะเดียวกันเริ่มใช้มาตรการบีบบังคับสถาบันการเงิน ด้วยกฎเกณฑ์การจัดชั้นสินเชื่อให้เป็นไปตามมาตรฐานสากล - ปรับปรุงพ.ร.บ.ล้มละลาย ให้เจ้าหนี้สามารถบังคับหลักประกันได้ในเวลาเร็วขึ้น - ประกาศให้ต่างชาติเข้ามาถือหุ้นข้างมาก ในสถาบันการเงินได้เป็นเวลา 10 ปี - กำหนดเป้าหมายการแปรรูปรัฐวิสาหกิจ โดยเสนอให้รัฐสภาพิจารณากฎหมายที่จำเป็น LOI ฉบับที่ 3 (24 กุมภาพันธ์ 2541) - กำหนดกรอบในการแก้ไขพ.ร.บ.ล้มละลาย โดยพิจารณาถึงกฎหมายที่เกี่ยวข้องด้วย อาทิ การทำธุรกิจของคนต่างด้าว LOI ฉบับที่ 4 (26 พฤษภาคม 2541) - นำแนวทางในการประเมินมูลค่าหลักประกันมาใช้ โดยทบทวนกฎหมายธนาคารพาณิชย์ และกฎหมายที่เกี่ยวข้อง - กำหนดให้บริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ ดำเนินการเปิดเผยข้อมูลโดยเฉพาะ อย่างยิ่งการบันทึกบัญชี ซึ่งเป็นจุดเริ่มแรกในการปรับปรุงมาตรฐานบัญชีใหม่ให้เป็นสากล และการร่างกฎหมายการบัญชีใหม่ - เน้นการเปิดเสรีมากขึ้น เสนอให้แก้ไขกฎหมายปว.281 และกฎหมายต่างๆเกี่ยวกับการลงทุนทั้งหลักทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ LOI ฉบับที่ 5 (25 สิงหาคม 2541) - เพื่อสนองนโยบายเปิดประเทศ รัฐบาลได้เสนอแก้ปว.281 ให้เป็นพระราชบัญญัติการประกอบธุรกิจของคนต่างด้าว - แก้กฎหมายล้มละลาย ในประเด็นกระบวนการบังคับหลักประกัน และข้อกฎหมายเกี่ยวกับการให้กู้ยืม เพื่อเป็นเงื่อนไขจูงใจให้ทั้งเจ้าหนี้ - แก้ไขกฎหมายประมวลกฎหมายที่ดินและพระราชบัญญัติอาคารชุด - อนุมัติร่างแก้ไขพ.ร.บ.ธนาคารแห่งประเทศไทย ธนาคารพาณิชย์ว่าด้วยการประกอบธุรกิจ บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ และเครดิต ฟองซิเอร์ - เพิ่มความเข้มงวดระบบบัญชี - ออกพ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน - ปรุงกฎหมายการแปรรูปรัฐวิสาหกิจ โดยการออกพ.ร.บ.ทุน ให้อำนาจในการแปลงทุนเป็นหุ้น และแปลงรัฐวิสาหกิจเป็นบริษัทจำกัด แก้ไข พ.ร.บ. การเดินอากาศ ให้ขายหุ้นส่วนใหญ่ของการบินไทยให้ต่างชาติได้ LOI ฉบับที่6 (1 ธันวาคม 2541) - ดำเนินการต่อเนื่องในรายละเอียดของกฎหมายล้มละลาย และปว.281 - ขณะที่กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการกำกับดูแลสถาบันการเงิน มีการออกกฎหมายมา หลายฉบับ คือ กฎหมายจัดตั้งศูนย์ข้อมูลเครดิต (เครดิตบูโร) พ.ร.ก.ประกอบธุรกิจธนาคารพาณิชย์ให้ควบรวมการกันได้ - พ.ร.ก.จัดตั้งเอเอ็มซีแก้ไขพ.ร.บ.เงินตรา LOI ฉบับที่ 7 ( 23 มีนาคม 2542) - เน้นนโยบายการจัดการข้อพิพาทระหว่างเจ้าหนี้กับลูกหนี้คนไทย โดยแก้ไข พ.ร.บ. ล้มละลาย พ.ร.บ.จัดตั้งศาลล้มละลาย และวิธีพิจารณาคดีล้มละลายฉบับใหม่ และผลักดันกฎหมาย ที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการบังคับหลักประกัน 2 ฉบับ พ.ร.บ.ทุนรัฐวิสาหกิจ พ.ร.บ. อาคารชุด และเร่งออกกฎหมาย ฟื้นฟูเศรษฐกิจอีกส่วนหนึ่ง LOI ฉบับที่ 8 ( 21 กันยายน 2542) - ดำเนินการต่อเนื่อง เสนอให้แก้ไขกฎหมาย ธนาคารแห่งประเทศไทยฉบับใหม่ ซึ่งเชื่อว่าจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้ธปท. (รวมบัญชี ล้างขาดทุนกองทุนฟื้นฟู) กฎหมายเงินตรา ซึ่งจะทำให้การบริหารเงินทุนสำรองระหว่างประเทศ มีความยืดหยุ่นสูง - ร่างกฎหมายรับประกันเงินฝาก จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:28:08 A:118.174.169.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2551 ปีที่ 31 ฉบับที่ 11175 มติชนรายวัน "พอล ครุกแมน"เจ๋ง คว้ารางวัล"โนเบล" "ทฤษฎีการค้าใหม่" " พอล ครุกแมน" คว้าโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ จากผลงาน"ทฤษฎีการค้าใหม่" ที่ตอบโจทย์ปัญหาการค้าเสรี ชี้ผลงานโดดเด่นคือค้านไอเอ็มเอฟที่ให้ลอยตัวค่าเงิน แก้วิกฤตปี"40 พร้อมแนะ"มาเลย์"ตรึงค่าเงินจนผ่านปัญหาไปได้ เมื่อวันที่ 13 ตุลาคม สำนักข่าวเอพีรายงานว่า ราชบัณฑิตยสภาแห่งสวีเดน ซึ่งเป็นคณะกรรมการพิจารณาผู้เหมาะสมเข้ารับรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ ประกาศให้นายพอล ครุกแมน ศาสตราจารย์เศรษฐศาสตร์จากมหาวิทยาลัยปรินซ์ตัน รัฐนิวเจอร์ซีย์ สหรัฐอเมริกาและคอลัมนิสต์ประจำหนังสือพิมพ์นิวยอร์ก ไทม์ส เป็นผู้ได้รับรางวัลประจำปี 2551 นี้ จากผลงานการคิดค้น "ทฤษฎีการค้าใหม่" ซึ่งเป็นทฤษฎีใหม่เพื่อใช้ในการตอบปัญหาที่เกิดขึ้นกับระบบการค้าเสรี เพื่อการวิเคราะห์รูปแบบของการค้าและการบ่งชี้ถึงกิจกรรมด้านเศรษฐกิจ ตอน หนึ่งในถ้อยแถลงเชิดชูเกียรติของศาสตราจารย์ผู้นี้ระบุว่า "อะไรคือผลกระทบของการค้าเสรีและภาวะโลกาภิวัตน์, อะไรเป็นพลังขับเคลื่อนอยู่เบื้องหลังการแปรรูปให้เป็นชุมชนเมืองที่เกิด ขึ้นทั่วโลก? พอล ครุกแมน ได้คิดค้นทฤษฎีใหม่ขึ้นมาเพื่อให้คำตอบต่อคำถามเหล่านี้" ซึ่งถือว่าเป็นการนำเอาผลการศึกษาวิจัยก่อนหน้านี้ในด้านการค้าระหว่าง ประเทศและภูมิเศรษฐกิจที่กระจัดกระจายกันอยู่มาบูรณาการเข้าด้วยกันจนประสบ ความสำเร็จในที่สุด ศาสตราจารย์ พอล ครุกแมน เกิดเมื่อปี 2496 สำเร็จการศึกษาด้านบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยเยล ในปี 1974 และได้รับปริญญาเอกจากสถาบันเอ็มไอที เมื่อปี 1977 เคยเป็นอาจารย์สอนเศรษฐศาสตร์อยู่ทั้งในเยล, เอ็มไอทีและสแตนฟอร์ด ครุกแมนเขียนทั้งคอลัมน์ประจำ, รายงานทางวิชาการ และหนังสือเล่ม โดยมีผลงานรายงานทางวิชาการมากกว่า 200 ชิ้น และหนังสืออีก 20 เล่ม ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผลงานด้านการค้าและการเงินระหว่างประเทศ นอกจากนั้นยังเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งทฤษฎี "ทฤษฎีการค้าใหม่" ที่ถือเป็นการทบทวนทฤษฎีด้านการค้าระหว่างประเทศใหม่หมด เคยได้รับรางวัลทรงเกียรติมามากมายรวมทั้งรางวัลสมาคมเศรษฐศาสตร์อเมริกัน เมื่อปี 1991 พอล ครุกแมน เป็นที่รู้จักกันดีในเอเชียเมื่อเกิดวิกฤตเศรษฐกิจในปี 2540 เพราะเป็นผู้คัดค้านแนวทางของกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (ไอเอ็มเอฟ) ที่ให้ลอยตัวค่าเงิน แต่แนะนำให้มาเลเซียใช้วิธีการตรึงค่าเงินและควบคุมกระแสเงินไหลเข้าออก ประเทศแทน ในเวลาต่อมา ไอเอ็มเอฟ ยอมรับว่า แนวทางของครุกแมนเป็นทางเลือกที่ดี และจะไม่ทำให้เกิดผันผวนในระบบอัตราแลกเปลี่ยนระหว่างประเทศมากเท่ากับแนว ทางที่ไอเอ็มเอฟใช้ในเวลานั้น ทั้งนี้ศาสตราจารย์ครุกแมนจะได้รับการประกาศเกียรติคุณและเงินรางวัลมูลค่า 1 ล้านโครเนอร์หรือราว 47.6 ล้านบาท หน้า 1 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 22:34:48 จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:29:42 A:118.174.169.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 Krugman และทฤษฎีการค้าระหว่างประเทศใหม่ โดย รองศาสตราจารย์ ดร.สุพจน์ จุนอนันตธรรม สถาบันวิจัยสังคมและเศรษฐกิจ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ ผู้จัดการรายวัน วันที่ 3 พฤษภาคม 2548 ในบทความสองเรื่องที่นักวิชาการของมหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ได้เขียนเกี่ยวกับ Paul Krugman นั้น นอกจากประวัติสั้นๆของนักเศรษฐศาสตร์มีชื่อเสียงคนนี้ ซึ่งปัจจุบันอายุ 52 ปี และจบปริญญาเอกจาก MIT เมื่ออายุเพียง 24 ปีแล้ว บทความที่กล่าวถึงข้างต้นยังได้อธิบายถึงผลงานวิชาการและงานเขียนอื่นๆ ตลอดจนความกล้าของ Krugman ที่จะแสดงออกและโต้แย้งโดยอาศัยตรรกะทางเศรษฐศาสตร์และข้อเท็จจริงผสมผสานกันในเรื่องต่างๆ โดยเฉพาะการวิพากษ์นโยบายและมาตรการของรัฐบาลอเมริกันภายใต้ประธานาธิบดีบุช จูเนียร์ ได้อย่างน่าฟังและตรงไปตรงมา ในบทความนี้ ผมจะเขียนเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของ Krugman ในการพัฒนาทฤษฎีการค้าระหว่างประเทศทฤษฎีใหม่ ถ้าเราติดตามผลงานทางวิชาการของ Krugman ดูก็จะพบว่า โดยส่วนตัวของ Krugman แล้วมีความสนใจวิชาเศรษฐศาสตร์ใน 2 สาขาใหญ่ๆ ซึ่งได้แก่สาขาเศรษฐศาสตร์การค้าระหว่างประเทศ และสาขาเศราฐศาสตร์การเงินระหว่างประเทศ ความสนใจของ Krugman ในเศรษฐศาสตร์ทั้ง 2 สาขานี้มีมาตั้งแต่ที่เรียนจบจาก MIT ในปี ค.ศ.1977 แล้ว ซึ่งเห็นได้จาก งานวิชาการทางทฤษฎีและงานวิจัยเชิงประจักษ์ ที่เริ่มมีขึ้นตั้งแต่ปลายคริสต์ทศวรรษ 1970-1979 เช่น งานเขียนทางด้านการเงินระหว่างประเทศเกี่ยวกับอัตราแลกเปลี่ยน ชื่อ Purchasing Power Parity: Another Look at the Evidence (1978) ที่ตีพิมพ์ใน Journal of International Economics และ A Model of Balance-of-Payments Crisis (1978) ใน Journal of Money, Credit and Banking ต่อมา Krugman ก็มีงานในด้านเกี่ยวกับอัตราแลกเปลี่ยนในแง่มุมต่างๆ การปรับตัวของเศรษฐกิจในระบบเศรษฐกิจเปิด หนี้ต่างประเทศของประเทศกำลังพัฒนา และวิกฤตเศรษฐกิจในประเทศต่างๆ รวมทั้งของเอเชีย ในช่วงภายหลัง 1997 ด้วย เป็นต้น อย่างไรก็ตาม ในความเห็นของผมเองแล้ว Krugman มีผลงานที่โดดเด่นในสาขาทฤษฎีการค้าระหว่างประเทศมากกว่า โดยเป็นคนหนึ่งในจำนวนน้อยที่นับได้ไม่เกินนิ้วมือของเรา เช่น E. Helpman, A. Dixit, V.Norman และ W. Echier เป็นต้น Krugmanมีบทบาทเริ่มแรกที่สำคัญในบทความชื่อ Increasing Returns, Monopolistic Competition and International Trade (1979) ที่ตีพิมพ์ใน Journal of International Economics และมีบทความเพิ่มเติมอีกกว่า 10 บทความต่อมา ที่อยู่ในรูปของหนังสือรวบรวมบทความทางวิชาการของเขา ชื่อ Rethinking International Trade ในปี 1990 นักเศรษฐศาสตร์กลุ่มเล็กๆนี้ได้แยกกันและร่วมกันพัฒนาทฤษฎีจนเป็นที่ยอมรับอย่างแพร่หลายในที่สุด โดยเรียกรวมกันว่า “ทฤษฎีการค้าระหว่างประเทศใหม่” (New Trade Theory) ทฤษฎีการค้าระหว่างประเทศดั้งเดิมนั้นอธิบายถึงว่าทำไมประเทศหนึ่งๆ ภายใต้การค้าเสรีจึงส่งสินค้าออกชนิดหนึ่ง และนำเข้าสินค้าอีกชนิดหนึ่ง สินค้าที่ส่งออกและนำเข้าจะเป็นสินค้าคนละชนิดกัน ตัวอย่างเช่น ประเทศไทยส่งออกข้าว และนำเข้านมผง เป็นต้น นักเศรษฐศาสตร์ที่มีชื่อเสียงมากดั้งเดิมที่อธิบายว่า การค้าระหว่างประเทศในสินค้าที่มาจากต่างสาขาการผลิต (Inter-commodity หรือ Inter-industry) นั้น ได้แก่ Ricardo และ Heckscher-Ohlin ทฤษฎีที่ใช้ก็คือ ทฤษฎีความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบ ซึ่งวิเคราะห์ได้ว่าสินค้าออกที่เราส่งออกไป มีค่าผลิตที่แท้จริง โดยเปรียบเทียบต่ำกว่า และมีราคาที่แท้จริงวัดในสกุลเงินเดียวกันที่ถูกกว่า สินค้าชนิดเดียวกันที่ผลิตที่ต่างประเทศ ในขณะเดียวกันประเทศเรา ก็นำเข้าสินค้าที่ต่างประเทศผลิต ได้ด้วยค่าผลิตที่แท้จริงเปรียบเทียบต่ำกว่า และมีราคาที่แท้จริงถูกกว่าเรา ประเทศคู่ค้าจึงได้ประโยชน์จากการค้าที่เสรี นอกจากนี้แล้ว ประเทศหนึ่งๆจะไม่มีทางที่จะมีความเสียเปรียบโดยเปรียบเทียบในทุกๆสินค้ากับประเทศคู่ค้า พูดง่ายๆคือ ทุกๆประเทศจะมีโอกาสที่จะผลิตสินค้าส่งออกบางชนิดที่ตนเองมีความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบเสมอ Krugman และพวก ไม่ได้ปฏิเสธความถูกต้องของทฤษฎีความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบ ที่วิเคราะห์การค้าระหว่างประเทศ จากความแตกต่างของประสิทธิผลของปัจจัยการผลิต (เช่น แรงงาน) หรือความมากน้อยโดยเปรียบเทียบกันของปัจจัยการผลิต (แรงงานและทุน) ที่ประเทศคู่ค้ามีอยู่ แม้จะยอมรับว่าทฤษฎีดังกล่าวนี้ สามารถอธิบายการค้าขายของโลกได้สูงถึงร้อยละ 75 ของสินค้าที่ค้าขายกันทั้งหมด แต่ก็มีสินค้านำเข้าและส่งออกอีกจำนวนหนึ่งที่เหลืออยู่ร้อยละ 25 ที่ทฤษฎีความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบ ไม่สามารถใช้อธิบายได้ เพราะเป็นการค้าขายกันภายในกลุ่มประเภทสินค้าเดียวกัน (intra-industry trade) จึงเกิดทฤษฎีการค้าใหม่ (New Trade Theory) ที่อธิบายการค้าในรูปแบบนี้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นสินค้าในกลุ่มอุตสาหกรรม เช่น ภายใต้การค้าเสรี ประเทศนึ่งอาจจะมีทั้งการส่งออกรถยนต์ และนำเข้ารถยนต์ด้วยก็เป็นไปได้ คำอธิบายที่สำคัญมี 2 ส่วน คือ (ก) ผู้บริโภคสินค้าในประเทศต่างๆมีรสนิยม ในการใช้สินค้าที่มีความแตกต่างหลากหลาย แม้ว่าเป็นสินค้าประเภทเดียวกัน (differentiated products) เช่น รถยนต์ดังที่เป็นตัวอย่างข้างต้น (ข) ฝ่ายผู้ผลิตสินค้าอุตสาหกรรมประเภทที่กล่าวถึงนั้นๆ มักจะได้เปรียบคู่แข่ง ถ้าผลิตสินค้าได้จำนวนมากๆ นักเศรษฐศาสตร์ใช้คำว่าการประหยัดจากขนาดการผลิต ซึ่งเกิดจากการผลิตสินค้าได้ครั้งละมากๆของหน่วยผลิต(firm)หนึ่งๆ หรือเกิดจากการเรียนรู้สะสมที่มาจาก ปฏิสัมพันธ์ของทุกหน่วยผลิตภายในอุตสาหกรรมนั้น ประสบการณ์การผลิตสินค้าที่ต่อเนื่อง มายาวนานของขนาดการผลิตที่ใหญ่ขึ้นของทุกหน่วยผลิตรวมกันในอุตสาหกรรม ทำให้ค่าผลิตเฉลี่ยต่อหน่วยลดลงได้ในระยะยาว (internal and external economics of scale) ซึ่งรวมเรียกเป็นคำเทคนิคทางเศรษฐศาสตร์ว่า increasing returns นั่งเองครับ ดังนั้นลักษณะของตลาด สินค้าที่มีการค้าระหว่างประเทศแบบ Intra-industry นั้นจึงมีแนวโน้มเป็นตลาดสินค้าที่ไม่มีการ แข่งขันสมบูรณ์ ซึ่งไม่เหมือนกับของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ดั้งเดิมที่กล่าวถึงข้างต้น ที่สมมติให้มีการแข่งขันสมบูรณ์ ในตลาดสินค้าที่มีการค้าระหว่างประเทศ ผู้ผลิตสินค้าประเภท Intra-industry trade นั้นจึงมีแนวโน้มที่จะได้กำไรส่วนเกิน จากการมีลักษณะการผูกขาดได้ ตลอดจนการประหยัดจากขนาดการผลิตที่ทำให้ค่าผลิตเฉลี่ยต่อหน่วยสินค้าลดลง ซึ่งขึ้นอยู่กับประเภทสินค้าและอุตสาหกรรมที่จะต้องศึกษาเป็นกรณีไป อย่างไรก็ตาม ก็มีแบบจำลองย่อยภายใต้ intra-industry trade ที่หลากหลายเช่นกรณีแบบจำลอง monopolistic competition ที่แสดงไว้ว่าประเทศคู่ค้าทั้ง 2 ประเทศจะได้ประโยชน์จากการค้าเสรี แต่ประโยชน์ที่ได้มาจากการที่ผู้บริโภค สามารถเลือกสินค้าชนิดต่างๆ ได้มากขึ้น และมีราคาถูกลงกว่าภายใต้กรณีที่ไม่มีการค้าระหว่างประเทศแบบเสรี ผลประโยชน์ของทฤษฎีการค้าใหม่ต่อการดำเนินนโยบายการค้าระหว่างประเทศของรัฐบาลย่อมขึ้นอยู่กับความเข้าใจในทฤษฎีนี้ และรายละเอียดของข้อมูลของแต่ละอุตสาหกรรมของประเทศคู่ค้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องเกี่ยวกับ increasing returns ซึ่งไม่ใช่เป็นเรื่องง่าย เฉกเช่นเดียวกับกรณีที่รัฐบาลไทยต้องประสบในการนำเอาความคิดเรื่อง clusters ของ Michael Porter มาใช้เป็นแนวคิดพื้นฐานในการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ ผู้อ่านที่เข้าร่วมสัมมนา Warning System: Positioning of Thailand and Southeast Asia โดย Professor Paul Krugman (17-18 พฤษภาคม 2548) น่าจะลองถาม Krugman ดูว่าประเทศไทยซึ่งถือได้ว่าเป็นประเทศเล็กๆในเวทีการค้าของโลกนั้น จะได้ประโยชน์อะไรและมากน้อยแค่ไหนจากการพยายามนำเอา New Trade Theory มาใช้บ้าง ผมเองพอมีคำตอบของส่วนตัว แต่ผมไม่ทราบว่า Krugman จะตอบท่านอย่างไร *ด้วยความร่วมมือจากมหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ เพื่อนำสู่การสัมมนา “Warning System; Positioning of Thailand & Southeast Asia” by Paul Krugman วันที่ 17-18 พฤษภาคม 2548 จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:37:08 A:192.168.0.17 X:118.174.169.43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมรู้แล้วว่าทำไมคนไม่มาโต้กระทู้กับคุณมาหาอะไร แกก๊อปแปะยาวเหยียด 5555 จากคุณ : ตอสระอือ - [ 26 ม.ค. 52 22:52:52 A:58.9.91.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ที่อยากจะชี้ก็คือว่า ทุกๆ ปีจะมีคนได้รับรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ ดูข้อมูลได้ที่นี่ http://th.wikipedia.org/wiki/รายชื่อผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ แต่ถ้าคุณเชื่อหมดทุกคน หรือไปอ่านตำราเศรษฐศาสตร์แล้วเชื่อหมด ซึ่งจะมึนเนื่องจากว่า ทุกๆ เรื่องขอให้ยกขึ้นมาพูด ทั้งเรื่องการแก้ปัญหาเงินเฟ้อ เงินฝืด หรือการว่างงาน และอีกจิปาถะ จะมีสองแนวคิดที่ขัดแย้งกัน คือสำนักเคนเสียนฮิตมากทางฝั่งยุโรป กับสายคลาสสิคที่จะฮิตมากทางฝั่งเมริกา ยุคที่เฟื่องฟูของอเมริกาก็ใช้นโยบายของพวกคลาสสิคนี่แหละ โดยมีคุณปู่ อลัน กรีนสแปน จะออกมากำหนดนโยบายการเงินเป็นประจำ ซึ่งดูแล้วมีอิทธิพลมากกว่าประธานาธิบดีอเมริกาเสียอีก แกพูดอะไรทำตลาดทุนตลาดเงินทั่วโลกปั่นป่วน ส่วนพอล ครุกแมน จะมาทางฝั่งเคนเสียน มักจะวิพากษ์วิจารณืนโยบายสมัยบุชตลอดเขาว่ามายังงั้น ซึ่งนโยบายที่แกเสนอให้โอบามาแก้วิกฤตรอบน้ ก็ยังได้รับเสียงคัดค้านจากนักเศรษฐศาสตร์หลายๆ คนของอเมริกา ถ้าจะเอาคนได้รับรางวัลโนเบลสาขาเศษฐศาสตร์ มาถกกันก็คงมึนเหมือนกันเพราะหลักๆก็แยกกันสองสาย และยังมีย่อยๆ จากสองสายนี้อีก ที่พูดมาทั้งหมด เพื่อจะบอกว่า อย่าไปอิงตำราเศรษฐศาสตร์มากในการแก้ปัญหาเศรษฐกิจ หรืออิงตัวบุคคลที่ได้รับตำแหน่ง เพราะก็อย่างที่บอกมีคนได้รับตำแหน่งมากมายมาแล้ว และมีความคิดแย้งกันเองก็มี ขนาดตำรายังระบุไม่ได้ว่าเกิดเหตุแบบนี้ ต้องใช้วิธีไหน ยกเว้นตำราบางเล่ม ที่อิงพวกเคนเสียนหรือพวกคลาสสิคเพรียวๆ ไม่เอาสองพวกมารวมกันแล้วดูเหตุผลทั้งคู่ ซึ่งก็แย้งกันตลอด วันไหนว่างๆ จะนั่งไล่แต่ละเรื่องที่เขาแย้งๆ กัน ทฤษฎีต่างๆ เป็นเพียงแค่แนวทาง ยังมีองค์ประกอบสภาวะแวดล้อมของแต่ละประเทศอีก และยังมีอดีตกับปัจจุบันที่ขนาดระบบเศรษฐกิจต่างกัน และความซับซ้อนต่างกัน ซึ่งจะต่างจากวิชาทางวิทยาศาสตร์ ที่สามารถควบคุมปัจจัยต่างๆ ในการทดลองได้ แต่ทางเศรษฐศาสตร์นั้นควบคุมไม่ได้ มันเลยไม่รู้ว่าใครคิดถูกหรือคิดผิด เหมือนการแก้ปัญหาร้านขายของชำเล็กๆกับห้างสรรพสินค้า การบริหารการจัดการและการแก้ปัญหาจะต่างกันมาก ประเทศไทยกับญี่ปุ่นกับอเมริกาก็ต่างกันมากเช่นกัน เผลอๆ พวกที่ชอบแหกคอกมักได้รับรางวัลเป็นประจำ เพราะพวกที่ไม่เคยแหกกฏเก่าแล้วจะมีอะไรใหม่ๆ มานำเสนอก็จะได้รับรางวัลได้ยังไง ก็เหมือน IMF ที่ผ่านไปสิบปีถึงมายอมรับว่าผิดพลาด แล้วตอนนั้นบอกมาถูกทางแล้ว เหมือนพวกนี้เอาประเทศเราเป็นหนูลองยา จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 22:58:37 A:118.174.169.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยกเรื่องมาตอบก็ได้ครับ อยากคุยเรื่องไหนยกมาได้เลย ที่ Copy แปะเผื่อคนไม่รู้จะได้ Save เก็บไว้อ่าน จะได้มีความรู้ด้วย ผมไม่ได้มาเล่นเพื่อนั่งต่อล้อต่อเถียงกับชาวบ้านไปวันๆ อย่างเดียว ไม่ได้อยากมาเอาชนะคะคานหรอก รู้ก็บอกว่ารู้ไม่รู้ก็บอกไม่รู้ ไม่มีฟอร์มมาก จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 23:00:51 A:118.174.169.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าไม่เข้าใจว่าตั้งกระทู้นี้มาทำไม อ่านความเห็นที่ 1 , 5 และ 10 ก็น่าจะเข้าใจประเด็นแล้วว่า ต้องการสื่อว่าญี่ปุ่นแจกเงินตามคำแนะนำ ของระดับนักเศรษฐศาสตร์ระดับโลก ก็ยังไม่ได้ผลแล้วรัฐบาลนี้ลอกมาทำทำไม และเรื่องตำราทางเศรษฐศาสตร์ว่า อย่าไปเชื่อมากเป็นแค่แนว แต่มันต้องมีไอเดียใหม่มาแก้ด้วย เพราะมันยังไม่นิ่ง มีการถกเถียงกันอยู่แทบทุกเรื่อง เห็นแย้งกันสิ้นเชิง ขนาดตำรายังสรุปอะไรใช้ได้ดีในเหตุการณ์ไหนไม่ได้ ก็ต้องอย่าไปเชื่อมาก อะไรประมาณนั้น จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 23:07:08 A:118.174.169.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 วันที่ 02 ตุลาคม พ.ศ. 2551 ปีที่ 31 ฉบับที่ 11163 มติชนรายวัน สาเหตุวิกฤต"แฮมเบอเกอร์" โดย วรากรณ์ สามโกเศศ มี ผู้คนเขียนถึงวิกฤต "แฮมเบอเกอร์" กันมากมายแล้วในเรื่อง What? และ How? แต่ Why? นั้นดูจะพูดถึงกันไม่มากนัก คำตอบสำหรับ Why? นั้นไม่ง่ายเพราะมีหลายสิ่งที่ผสมปนเปกันจนเสมือนทำให้เกิดแผ่นดินไหวครั้ง ใหญ่ในทะเล และอาจกำลังก่อตัวเป็นสึนามิขนาดมหึมากระทบชาวโลกก็เป็นได้ ที่น่ากลัวก็คือผู้ควบคุมดูแลชายฝั่งในบางประเทศมือยังอ่อนหัดและยังปล่อย ให้ประชาชนเล่นน้ำทะเลกันอยู่ วิกฤต "แฮมเบอเกอร์" ต่างจากวิกฤต "ต้มยำกุ้ง" เมื่อสิบปีที่แล้วตรงที่ครั้งก่อนมีสาเหตุจากความผิดพลาดในการดำเนินนโยบาย อัตราแลกเปลี่ยนของไทยจนมีทุนสำรองระหว่างประเทศไม่เพียงพอ กอปรกับสถาบันการเงินมีปัญหา ดังนั้น มันจึงลุกลามไปถึงประเทศอื่นด้วย แต่ครั้งนี้เป็นผลมาจากความผิดพลาดของสหรัฐอเมริกาในการจัดการสินเชื่อ อสังหาริมทรัพย์และกำกับดูแลกลุ่มวาณิชธนกิจ (investment banker) อย่างไม่รัดกุม จนเกิดปัญหาขาดสภาพคล่องและลุกลามคุกคามความมั่นคงของสถาบันการเงิน โดยขณะนี้ไม่มีใครรู้ว่าจะกระทบภาคเศรษฐกิจจริง (real sector) ของสหรัฐอเมริกามากเพียงใดและจะส่งผลกระทบออกไปนอกประเทศจนเกิดปัญหาความ มั่นคงของภาคการเงิน และเศรษฐกิจในระดับโลกอย่างรุนแรงหรือไม่ สาเหตุ แรกของวิกฤต "แฮมเบอเกอร์" ก็คือสหรัฐอเมริกามีทุนไหลเข้าไปในประเทศมากจนล้นออกไปในภาคอสังหาริมทรัพย์ เกิดฟองสบู่เก็งกำไรกันขึ้น ต้นเหตุที่ทำให้สหรัฐอเมริกามีเงินทุนไหลเข้ามากและได้มาในราคาต่ำกว่าชาว โลกอื่นๆ ก็เนื่องจากดอลลาร์สหรัฐเป็นเงินสกุลหลักซึ่งเป็นที่เชื่อถือของชาวโลกมายาว นาน ระหว่างหลังสงครามโลกครั้งที่สองถึง ค.ศ.1971 ดอลลาร์มีทองคำหนุนหลังร้อยเปอร์เซ็นต์ (เอาดอลลาร์มาแลกเป็นทองคำบริสุทธิ์ได้เสมอในอัตรา 1 เหรียญต่อ 1 ใน 35 ทรอยเอาซ์) แต่ถึงแม้ยุคนั้นจะหมดไป ดอลลาร์ก็ยังคงได้การยอมรับว่าเป็นสิ่งมีค่าอันควรใช้เป็นเงินสกุลหลักเพื่อ แลกเปลี่ยนกับเงินสกุลอื่นในการค้าขาย (เศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกาใหญ่ 1 ใน 3 ของเศรษฐกิจโลก) รัฐบาลอเมริกาสามารถขาดดุลงบประมาณได้ถึง 1 ใน 3 ของงบประมาณ เพราะส่วนที่ขาดดุลสามารถชดเชยด้วยการขายตราสารหนี้ของรัฐบาลสหรัฐ (U.S.Treasury bills ที่ถือกันว่ามั่นคงสุดสุด) และดอลลาร์เหล่านี้ที่ได้มาจากต่างประเทศก็คือดอลลาร์ที่มาจากการพิมพ์ ธนบัตรของสหรัฐก่อนหน้าโดยไม่ต้องมีหลักทรัพย์หนุนหลังและไหลเวียนอยู่ใน ต่างประเทศ (การบริโภคของคนอเมริกาจนขาดดุลการค้าต่างประเทศทุกปีทำให้ดอลลาร์จำนวนมาก ไหลไปอยู่ในต่างประเทศ) เงินจากต่างประเทศที่ได้รับนี้ก็ไม่มีต้นทุนในการแลกเปลี่ยนข้ามสกุลและที่ สำคัญเมื่อสหรัฐจะใช้คืนเงินต้นและดอกเบี้ยก็ทำได้ด้วยการพิมพ์ธนบัตรให้ เงิน ทุนจากต่างประเทศเหล่านี้เปรียบเสมือนเงินกู้ที่จ่ายในอัตราดอกเบี้ยศูนย์ เปอร์เซ็นต์ และใช้คืนด้วยกระดาษ และเงินเหล่านี้ก็กลายมาเป็นเงินทุนของภาคเอกชนราคาต่ำอีกครั้งโดยไหลมาจาก การใช้จ่ายของงบประมาณภาครัฐและการให้กู้ยืมต่างๆ แก่เอกชน ทั้งหมดนี้สหรัฐเป็นประเทศเดียวที่ทำได้เพราะดอลลาร์เป็นเงินสกุลหลักของโลก มีคนเรียกสิ่งนี้ว่า exorbitant privilege (อภิสิทธิ์เกินกว่าสมควร) ของสหรัฐ ปัจจุบันรัฐบาลสหรัฐมีหนี้อันเนื่องมาจากการกระทำข้างต้น 3 ล้านล้านดอลลาร์ เฉพาะดอกเบี้ยต้องจ่ายวันละ 350 ล้านเหรียญสหรัฐหรือเท่ากับจ่าย 1 ล้านเหรียญต่อคนต่อวันและการจ่ายเงินคืนก็มาจากการพิมพ์กระดาษให้ซึ่งตราบ เท่าที่มีคนยอมรับก็ไม่เป็นปัญหา (ปัจจุบันธนบัตรสหรัฐไหลเวียนอยู่ทั้งหมดประมาณ 760,000 ล้านเหรียญสหรัฐ สองในสามไหลเวียนอยู่ในต่างประเทศ) นโยบายกระตุ้นเศรษฐกิจหลัง เหตุการณ์ 9/11 และการมีทุนมากคือสาเหตุที่ทำให้ช่วงเวลา 5-6 ปี ก่อน 2007 ผู้คนในสหรัฐกู้เงินผ่อนบ้านกันได้ง่ายดายเหลือเกิน เกิดการเก็งกำไรจนเป็นฟองสบู่ราคาบ้าน ยัดเยียดให้กู้ทั้งที่ไม่ปัญญาผ่อนส่ง แต่ก็ไม่กลัวกันเพราะมั่นใจว่าราคาบ้านจะสูงขึ้นเรื่อยๆ กำไรจากราคาบ้านจะคุ้มดอกเบี้ยที่ต้องจ่าย นักค้าเงินทั้งหลายรื่นเริงกับความร้อนแรงของธุรกิจ mortgage (จำนองอสังหาริมทรัพย์) โดยไม่กังวลว่าฟองสบู่อสังหาริมทรัพย์จะแตก สาเหตุ ที่สองคือความโลภ ในธุรกิจ mortgage ผู้ทำธุรกิจไม่ว่าธนาคารเพื่อที่อยู่อาศัย สถาบันการเงิน บริษัทประกันภัย วานิชธนกิจ ฯลฯ คิดประดิษฐ์ ตราสารไม่ว่าจะเป็นหุ้นกู้ หุ้นหรือ อนุพันธ์ (derivatives) ประหลาดๆ ออกมากมายหลายตัวที่ไม่มีใครเข้าใจถึงผลกระทบหากว่ามันมีการผันผวนไปในทางลบ ตราสารเหล่านี้ใช้กันอย่างกว้างขวางเนื่องจากให้ผลประโยชน์ตอบแทนสูงและ ป้องกันความเสี่ยงได้ในระดับหนึ่ง วิธีการหนึ่งที่นิยมกันมากของ ผู้ค้าเงินก็คือ leveraging (การกู้เงินมาเพื่อต่อเงิน) เครื่องมือหนึ่งที่นิยมใช้กันก็คือตราสารที่เรียกว่า CDS (credit-default swap) ตราสารนี้บริษัทประกันใหญ่คือกลุ่ม AIG เป็นผู้ออกรายใหญ่ของโลก การ หาเงินก็ทำง่ายๆ ด้วยการขายตราสาร CDS นี้ให้ผู้ซื้อหุ้นกู้ (ลงทุน) เช่น A ซื้อหุ้นกู้ 10 ล้านเหรียญ จากวาณิชธนกิจ B และ A กลัวว่าจะไม่ได้เงินต้นคืนก็มาซื้อ CDS มูลค่า 10 ล้านเหรียญจาก AIG เพื่อให้แน่ใจว่ายังไงเสียหากผู้ขายหุ้นกู้ B ไม่จ่ายเงิน AIG ก็จะจ่ายแทนให้ นอกจากซื้อ CDS แล้ว A ก็ยังต้องจ่ายค่าธรรมเนียมอีก CDS ของ AIG นี้ก็จำเป็นต้องมีหลักทรัพย์ค้ำประกันอีกทีเพื่อให้แน่ใจว่ามีปัญญาจ่าย 10 ล้านเหรียญให้ A หากมีปัญหาเกิดขึ้น ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือหุ้นกู้ 10 ล้านเหรียญที่ออกโดยวาณิชธนกิจ B ซึ่งต้องมีหลักทรัพย์ค้ำประกันการกู้ยืมก็คือธุรกิจจำนองบ้าน โดย B ดำเนินการด้วยการซื้อหนี้การจำนองบ้านมาอีกที กล่าวคือจ่ายเงินให้สถาบันให้กู้ซื้อบ้านแต่แรกและ B เอามาเป็นธุรกิจของตน (ถ้าคนผ่อนบ้านหมดปัญญาผ่อน B ก็ยึดบ้านมาเป็นทรัพย์สินของตนเอง และตราบใดที่ผ่อนได้ก็ยังได้รายได้มาด้วย) วาณิชธนกิจ B ก็เอาหลักทรัพย์หนุนการจำนองบ้านหลายหลังที่ซื้อมาเหล่านี้มารวมกันและจัด เป็นหลักทรัพย์ (ดังที่เรียกว่า securitization) ค้ำประกันหนี้ที่ออกให้ A กู้ 10 ล้านเหรียญ วาณิชธนกิจ 5 บริษัทใหญ่ คือ Bear Sterns/ Merrill Lynch/ Lehman Brothers/ Goldman Sachs/ Morgan Stanley ทำธุรกิจเช่นนี้ (ซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกรรมทำเงินของบริษัท) โดยขาดการควบคุมเข้มงวดจากรัฐเหมือนสถาบันการเงินทั่วไปที่มีแหล่งเงินทุน จากเงินฝาก ในขณะที่วาณิชธนกิจอยู่ได้ด้วยการกู้เงินมาต่อเงิน เมื่อทุกอย่างสะดุด กู้เงินอีกก็ไม่ได้ หุ้นก็ตก (ถึงกู้ได้ก็แพงกว่าเก่า) ก็ขาดสภาพคล่องซึ่งเป็นหัวใจของการประกอบธุรกิจ ถ้าไม่มีใครเอาเงินมาช่วยใส่ให้ ม่านก็ต้องปิดลง หรือถ้าดีกว่าหน่อยก็ถูกเทกโอเวอร์ ปัญหาที่ทำให้สะดุดก็คือฟองสบู่ อสังหาริมทรัพย์แตก (เกิดขึ้นเมื่อไม่มี "คนโง่" คนถัดไปที่จะมาซื้อบ้านโดยมั่นใจว่าจะขายได้ในราคาสูงกว่าที่ซื้อมา) เมื่อผู้บริโภคไม่มีปัญญาผ่อนบ้าน บ้านถูกยึด บ้านเหล่านี้ก็เข้าสู่ตลาด ยิ่งทำให้ราคาบ้านตกยิ่งขึ้น ดังนั้น มันก็ไล่พังกันเป็นลำดับ หุ้นกู้ที่ออกโดย B ก็มีมูลค่าลดลงหรือว่าเป็นศูนย์ (เพราะมีโอกาสไม่ได้เงินกู้คืน) บริษัท B มีรายได้ลดลง ราคาหุ้นก็ตก หาเงินกู้เพิ่มได้ยาก สำหรับ AIG ก็ต้องจ่ายเงินประกันกันหัวโต ราคาหุ้นบริษัทก็ลดลง ต้องหาเงินมาชดใช้สัญญาหลากหลายประเภทที่ถูกบอกเลิก ต้องหาเงินกู้เพื่อมาจ่ายเงินประกันด้วยต้นทุนที่สูงขึ้น แถมหลักทรัพย์ค้ำประกัน CDS เดิมก็มีมูลค่าลดลงเพราะอาจเป็นหุ้นกู้ที่ตนเองซื้อมาจากบริษัททำธุรกิจ mortgage รายอื่นที่ประสบปัญหาคล้ายกันซึ่งหมายความว่าต้องหาเงินทุนมาค้ำประกัน CDS เพิ่มเติม ทั้งหมดนี้ว่ากันอีนุงตุงนังพันกันเพราะไม่รู้ว่าใครซื้อ ใครไว้มากน้อยแค่ไหน รู้แต่ว่ามันพิงกันอยู่ หากปล่อยให้รายใหญ่เช่น AIG ล้มไปก็อาจเกิดผลกระทบกว้างไกลได้ สาเหตุที่สาม ความไม่รู้และงมงายของคนซื้อตราสารใหม่ๆ (ลงทุน) เพราะให้ผลตอบแทนสูงและดูปลอดภัย ปัจจุบันนวัตกรรมตราสารมีพิสดารกว่านี้มากมาย (เช่น เอาไปผูกไว้กับดัชนีหุ้น ดัชนีน้ำฝน ราคาน้ำมัน ฯลฯ เพื่อประกันความเสี่ยง) อย่างไม่เข้าใจท่องแท้ ดูแต่การให้อันดับของ S & P หรือ moody ซึ่งองค์กรเหล่านี้ก็ให้อันดับแบบที่เรียกได้ว่า "มั่วพอควร" (ไม่กี่วันก่อนหน้าวิกฤต อันดับของหลายบริษัทก็ยังไม่น่าเป็นห่วง) คน Wall Street ผูกพันกับวาณิชธนกิจมายาวนาน พึ่งพาอาศัยกัน และทั้งที่รู้ว่ามันเสี่ยงก็ยังบอกคนนอกว่าไม่เสี่ยงมาก (Warren Buffet เคยเตือนมานานแล้วว่าตราสารใหม่ๆ ที่ซับซ้อนนี้วันหนึ่งจะเป็น financial weapon of mass destruction) นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า leveraging (เงินกู้เพื่อมาต่อเงิน) ความไม่รู้จริง ความโลภ การอยู่ "เกินตัว" (ผ่อนบ้านหลังใหญ่เกินตัวและใช้จ่ายสนุกจนมีเงินไม่พอผ่อนบ้าน) คือจุดจบ บางคนอาจสงสัยว่าทำไมไม่มีใครออกมาเตือนก่อนหน้านี้ ความจริงก็คือก็มีเหมือนกัน แต่ความโลภมันบังตาก่อนฟองสบู่แตกเสมอ ที่เราเห็นกันชัดตอนนี้ก็เพราะ "ทุกคนฉลาดเมื่อมองอดีต" ทั้งนั้นแหละครับ หน้า 6 จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 23:34:56 A:118.174.169.43 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เอาสั้นๆนะครับ เรื่องคะแนนนิยมตกเพราะแจกเงินนี่ผมเข้าใจ เพราะญี่ปุ่นเขาเจริญแล้วครับ  รัฐอยากให้เศรษฐกิจหมุนเวียนแจกเงินให้ใช้ประชาชนกลับโกรธ ที่คุณอาโซทำนี่ผมเชื่อว่าไม่ใช่ต้องการคะแนนนิยมแต่ต้องการอัดฉีดสภาพคล่องจริงๆ เขาเป็นคนญี่ปุ่นเองทำไมเขาจะไม่รู้ครับว่าทำแล้วโดนด่า สส. พรรครัฐบาลก็ยังไม่เอาด้วย คะแนนนิยมก็ตกลง ตรงนี้ผมให้เครดิตความกล้าหาญเขานะครับ  ได้ผลหรือไม่ผมไม่ทราบแต่ผมว่าเขากล้าหาญ ส่วนของเรานี่ผมว่าเป็นอีกเรื่องนึง คือถูกด่าเหมือนกันแต่เฉพาะกลุ่มที่มีความรู้ความเข้าใจหน่อย  กับพวกเสื้อแดง คนที่ด่านี่จะเห็นได้ว่ามีความสนใจและมีความรู้เรื่องเศรษฐกิจจริงหรือไม่ต้องดูย้อนหลังครับ ถ้าใครไม่วิจารณ์เรื่อง น้ำ-ไฟฟ้า รถเมล์ รถไฟฟรี มาก่อนเลยแต่มาด่านโยบายแจกเงินแบบนี้อคติแน่นอนครับในความคิดของผม เพราะโครงการที่ว่าน่ะหมดไปแล้วหลายหมื่นล้านโดยแทบไม่ได้อะไรเลยครับ จะเลิกก็เลิกไม่ได้เพราะบรรยากาศทางการเมืองไม่ดีต้องขยับเลเวลให้อุดหนุนน้อยลง ไม่มีใครรู้สึกอะไรเลยและไม่ยุติธรรมคือให้ประโยชน์เฉพาะกับผู้ใช้บริการ ( ถ้าไม่ใช้ก็ไม่ได้ ) เหมือนกัน แบบนี้ผมว่าแจก 2,000 บาทอาจดีกว่านะครับแต่ผมก็ขอดูตัวเลขหลังเงินเข้าสู่ระบบก่อน ว่าจะพิมพ์สั้นๆตอบไปก็ชักยาวนะครับพอแค่นี้ดีกว่า ปล : จะเรียกพวกเคนส์เซี่ยน  หรือ สำนักเคนส์ ก็เอาสักอย่างนะครับ.. อิอิ จากคุณ : ตอสระอือ - [ 26 ม.ค. 52 23:38:49 A:58.9.91.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 มีคนหลังไมค์มาบอกว่ายาวไป ตัดต่อให้สั้นลงได้ไหม ถ้าอัไหนเป็นความเห็นผมก็จะยาวไม่มากนัก พอทนอ่านได้ไม่นาน แต่ถ้าเป็นเนื้อหาของข่าว ก็อยากเอามาลงเต็มๆ ไว้ เดี๋ยวแหล่งข่าวเขาจะเคืองไม่ให้เครดิตเขา และกลัวโดนหาว่าตัดต่อมารึเปล่า ยกเว้นลงไปแล้วถึงจะตัดต่อบางท่อนมาอ้างอิง ขนาดหาข่าวอ้างอิงมาเต็มๆ ไม่ได้ตัดต่อ ยังมีบางคนมาเถียงว่าไม่เชื่ออีก หาว่าตัดต่อมาหรือเปล่าอีกก็มี ถ้ายังไม่มีเวลาอ่านเปลืองค่าเน็ต ก็ใช้วิธี Save ทั้งหน้าเก็บไว้ โดยไปคลิกที่เมนู File แล้วเลือกเมนู Save as อะไรพวกนี้ เก็บเป็นเรื่องๆไว้ เพราะผมก็เก็บเป็นเรื่องๆ เรื่องละ Folder เวลาหามาใช้จะได้ไว จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 23:43:42 A:192.168.0.17 X:118.174.169.43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องสำนักเคนส์นั่น ผมใช้หัวข้อของบทความนั้นมาลงครับ ไม่ได้ตัดต่อ เขาพิมพ์ยังไงก็ใช้แบบนั้น ส่วนที่คุณบอกไม่รู้เรื่องเงินที่รัฐบาลนี้จะกู้อีก 2.2 ล้านล้านบาทในอนาคต ผมหาของเดลินิวส์และอีกมากมายที่เอาไปลงให้แล้วน่ะ เดี๋ยวจะหาว่าไทยรัฐยกเมฆ วิธีการดิสเครดิตแบบคุณเหมือนวิธีการพวกทนายเก่า ผมไม่ถือหรอก โดยเฉพาะเรื่องการพิมพ์แบงค์ดอลล่าห์สหรัฐในกระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P7459619/P7459619.html ผมแค่อุปมาให้ฟังคุณก็ยกมาว่าผมไม่รู้เรื่องอย่างนั้นอย่างนี้ ผมเลยไปหาข้อมูลมาในความเห็นที่ 13 มาให้คุณลองอ่านดูว่ามันแย้งอะไรที่ผมว่า ผมเอาข้อมูลมาลงเยอะๆ คุณก็ดิสเครดิตว่าไม่มีคนอยากมาตอบ เพราะยาวเกิน แต่ขนาดมาลงเยอะๆยังดิสเครดิตอีกว่าไม่น่าเชื่อบ้างหล่ะตัดต่อบ้างหล่ะ ชื่อสำนักเคนส์หรือเคนเสียนบ้างหล่ะ ซึ่งผมจะใช้เคนเสียนบางพวกก็เขียนเคนเซียน บางพวกก็เขียนอีกแบบ ส่วนชื่อกระทู้นั่นเป็นชื่อของบทความนั่นๆ โดยตรง ไม่ใช่ฝีมือผมตั้งขึ้นมา อ่านดูก็น่าจะรู้ว่าเป็นชื่อหัวบทความ ลองไปอ่านความเห็น 4 ใหม่ก็ได้ บางเรื่องก็ไม่ได้ลงรายละเอียดยิย ว่าเป็นนีโอเคนเสียนหรืออะไร เพราะพูดกว้างๆ แค่นี้ชาวบ้านเขาก็มึนหัวแย่แล้ว แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 23:58:39 จากคุณ : มาหาอะไร - [ 26 ม.ค. 52 23:56:26 A:192.168.0.17 X:118.174.169.43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมไม่ได้มาแย้งอะไรนะครับ แต่การที่เราไม่ย่อยข้อมูล-ความรู้ก่อนเราจะไม่สามารถโต้ตอบกระทู้ได้ บทความที่คุณเอามาให้อ่านก็ดีนะครับไม่ใช่ไม่ดี ( ผมอ่านมาแล้วก็หลายชิ้น  ที่เว็บนิด้ามีเยอะครับ  ถ้าชอบคุณทักษิณ ต้องอ่านคนเดินตรอกของ อ.วีรพงษ์ เสียดายที่ไม่ได้ Update มาเป็นปีแล้วมั้ง ) แต่มันเอามาใช้ตอบกระทู้ไม่ได้อ่ะครับมันจะยาวมาก คุณควรย่อยเป็นองค์ความรู้-ความเข้าใจในตัวคุณเองแล้วเอามาหักล้าง จะใช้บทความอ้างอิงก็ต่อเมื่อมีข้อสงสัย - ขัดแย้ง หรือไม่เชื่อถือข้อมูลกันน่ะครับ ผมเองเล่นกระทู้แบบพิมพ์สดๆไม่ได้อ้างอิงข้อมูลเท่าไหร่ ก็ผิดพลาดบ่อย ( เช่นเรื่องเงินกู้ 2.2 ล้าน ล้าน หาเจอแต่ที่มีชื่อไทยรัฐติด Link ไป ) แต่มันก็ดีตรงที่โต้ตอบได้ทันควันครับ ความคิดมันสดใหม่ดีบางทีบทความที่จะตรงสถานการณ์เอามาอ้างอิงได้มันเก่าไปแล้วหลายปี หรือบางทีคุณอาจไม่รู้ว่าเจ้าของบทความนั้นมีแนวความคิดเศรษฐศาสตร์ตรงข้ามกับคุณเลย ( หลายบทความที่คุณเอามาลงเป็นของคนฝั่ง ปชป. ครับ  บางคนเป็นอาจารย์สอนลูกสาวผมซึ่งจบแล้ว ) ดังนั้นผมไม่ดิสเครดิตคุณล่ะเพราะผมเชื่อว่าคุณเก่งกว่าผม ข้อมูลคุณก็มากมาย แต่ถ้าจะเล่นกระทู้ให้คนอ่านคิดตามได้คุณต้องย่อยความรู้ในตัวคุณให้ออกมาเป็นประเด็นได้ชัดเจนกว่านี้ครับ ไม่ใช่คุณเอาบทความดีๆมาประกอบ สวยหรูเลย แต่พอพิมพ์ความคิดเห็นออกมามีมุมมองอยู่ด้านเดียว คือวิจารณ์แต่นโยบาย ปชป. ผมเองที่หวังจะพึ่งพิงความรู้จากคุณก็ถอยสิครับ ถ้าคุณชอบท่านนายกฯทักษิณต้องเอาอย่างท่านสิครับ พูดเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่ายแล้วพริ้วมากๆ ( แต่บางเรื่องท่านก็ออกทะเลนะ คงเพราะไม่มีความรู้เรื่องเศรษฐศาสตร์ ) ผมวิจารณ์คุณตรงๆแบบนี้หวังว่าจะไม่โกรธกัน ถ้าโกรธหรือไมพอใจบอกมาเลยครับผมจะได้ไม่เข้ากระทู้คุณมาหาอะไร รับรองไม่ป่วนครับผมไปดีๆ.. แหะ แหะ จากคุณ : ตอสระอือ - [ 27 ม.ค. 52 01:08:23 A:58.9.91.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถามง่ายๆเป็นความรู้ครับ คุณ จขกท ครับ ๒ กรกฎาคม ๒๕๔๐ ตอนลอยค่าเงินบาท    พล.อ.ชวลิต เป็นนายกรัฐมนตรี                         ใช่ไหมครับ    พ.ต.ท. ดร.ทักษิณ เป็นรองนายกฯฝ่ายเศรษฐกิจ   ใช่ไหมครับ    ทำไมต้องลอยค่าเงินบาท    รองนายกฝ่ายเศรษฐกิจในระหว่างนั้น ทำหรือเสนออะไรบ้าง    IMF เข้ามาพูดคุยครั้งแรกกับใคร แผนต่างๆเตรียมมาหมดไหม เอาที่มันเกิดจริงๆนะครับ เพราะเกิดไปแล้ว ทฤษฎีและสมมุติฐานก็ไม่เอาครับ ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่ต้อง จากคุณ : Sen. MD (Sen. MD) - [ 27 ม.ค. 52 02:38:04 A:202.71.38.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 #18 หัดใช้ internet ให้เป็นประโยชน์ ก่อนตั้งคำถาม หรือ รู้จักแต่ หอสมุดแห่งชาติ ในการหาข้อมูล http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P7459883/P7459883.html#28 ----------------------------------------------------------------- จากคุณ : mcu51 - [ 27 ม.ค. 52 04:28:27 A:124.120.23.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขออนุญาตเสนอความเห็นสักนิด ครับ ในกรณีที่โพสบทความยาวๆ อาจจะสรุปสักนิดว่า บทความนั้นพูดถึงอะไร   และสนับสนุนประเด็นอะไรในกระทู้ครับ ขอบคุณครับ โหวตให้กระทู้นี้ จากคุณ : PKT - [ 27 ม.ค. 52 06:27:43 A:192.168.0.17 X:58.8.149.248 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผมจะสรุปให้อีกที กรณีนำบทความมาลงทั้งฉบับก่อน แล้วจะเห็นว่าผมจะเลือกตัดมาชี้แจงในความเห็นต่อมา และบางบทความที่เอามาลง เพื่อเสริมให้เห็นว่ามีข้อมูลไม่ได้พูดลอยๆ เช่น เอาข่าวเรื่องแจกเงินที่ญี่ปุ่นแต่คะแนนนิยมยังลดลงมาทั้งหมด ในความเห็นที่ 1 ก็ตัดเฉพาะส่วนหนึ่งของข่าวมาอธิบาย ส่วยบทความในความเห็นที่ 4 ก็เกี่ยวข้องกับเรื่องแจกเงินเรื่องนี้ โดยผมอธิบายโดยตัดความเห็นของครุกแมนจากบทความ ในความเห็นที่ 4 มาอธิบายโต้แย้งตามความเห็นผม ถ้าอยุ่ๆ มีความเห็นที่ 5 เลยไม่มีความเห็นที่ 4 ก็จะมีคนมาบอกว่าเอามาจากไหนคิดเองเปล่าครุกแมนว่ายังงั้นจริงหรือ ไหนขอข่าวอ้างอิงหน่อยเป็นต้น คือผมสามารถออกความเห้นได้ลอยๆ โดยไม่ต้องเอาบทความมาลงเลยก็ได้ แต่ที่เอามาลงเอาข้อมูลแสดง เพื่อไม่ต้องการเสียเวลาเวลามีคนมาถามภายหลัง ซึ่งอาจมาตอบหลังกระทู้ตกไปนานแล้วก็ได้ ส่วนรายละเอียดหนังสือที่ทำกับ IMF ตามความเห็นที่ 6 นั่นตัดมาจากบทความเต็มๆ หาอ่านได้ที่ Link ที่แปะไว้ นำมาลงเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมไม่ได้กล่าวหารัฐบาลชวนลอยๆ โดยไม่มีหลักฐานเรื่องการรวมตลาดเงินทันทีที่เข้ามา เพราะทำตั้งแต่ฉบับที่ 2 และเป็นฝีมือรัฐบาลชวน ตามความเห็นที่ 5 ที่ผมออกความเห็นไว้ เอามาลงเพื่อแสดงว่ามีหลักฐาน แต่ให้พูดลอยๆ ไม่ต้องแสดงอะไรก็ได้ทั้งนั้นครับ เพราะด่ามาหลายปีสมัยชวน ถึงไม่ได้เก็บข้อมูลที่ด่าไว้แต่ก็จำอยู่ในสมองแล้วครับ เพราะพูดเรื่องเศรษฐศาสตร์ติดๆ กันทุกๆ วันหลายๆ ปีช่วงนั้น และไปหาตำราค้นคว้ามาอ่านอีก ยิ่งกว่าพวกเรียนเศรษฐศาสตร์ ปิดเทอมก็อาจไม่พูดเรื่องเศรษฐศาสตร์แล้วก็ได้ ดังนั้นเรื่องอเมริกาพิมพ์ดอลล่าห์โดยไม่ต้องอิงทองคำ ผมรู้มานานหลายปีแล้วครับ เพราะมันอยู่ในหนังสือหลายเล่มที่ผมอ่านอยู่สมัยนั้น ไม่ใช่อย่างที่คุณมาดิสเครดิตผมในกระทู้นั้น ส่วนความเห็นที่7 เรื่องพอลครุกแมนได้รางวัล กับความเห็นที่8 ทฤษฎีการค้าระหว่างประเทศใหม่ ผมเอามาลงเพื่อประกอบกับคำอธิบายในความคิดเห็นที่ 10 ที่ผมอธิบายว่าคนได้รับรางวัลโนเบลอาจไม่ได้คิดถูกทุกเรื่อง เพราะมีคนได้รับรางวัลโนเบลมาแล้วหลายคนทุกๆ ปี และพวกนี้บางคนก็ถือหางกันคนละพวกระหว่างเคนเสียนกับคลาสสิค ตามในความเห็นที่ 10 เพราะคุณยกครุกแมนมาอ้างในกระทู้นั้น ก็เลยจะอธิบายไปในตัวว่า ที่นักเศรษฐศาสตร์ทั่วโลกเขาเถียงกันประจำ เพราะว่าเขาเห็นไม่ตรงกันเพราะมันมีความเห็นแย้งกันทุกเรื่อง ระหว่าง 2 สำนัก ดังนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกที่เห็นเขาเถียงกันไม่จบ เพราะว่าไม่มีสูตรใดดีที่สุด ตำราที่มีความเห็น 2 สำนักในเรื่องเดียวกัน ยังไม่กล้าสรุปเลยว่าใครดีกว่ากัน ส่วนในความเห็นที่ 13 เอาบทความมาลง เพื่อจะแย้งคุณเรื่องที่ดิสเครดิตผมว่าสหรัฐจะพิมพ์แบงค์เพิ่มเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เขาไม่ทำเพราะมันจะมีปัญหาตามมา ว่าไม่รุ้เรื่องให้ไปถามนักเศรษฐศาสตร์ ซึ่งผมก็เอาบทความมาให้คุณอ่าน โดยเน้นท่อนนี้ว่าต่างจากที่ผมว่ายังไง กับที่คุณว่าในกระทู้นั่นอย่างไหนจะตรงกว่ากัน "ระหว่างหลังสงครามโลกครั้งที่สองถึง ค.ศ.1971 ดอลลาร์มีทองคำหนุนหลังร้อยเปอร์เซ็นต์ (เอาดอลลาร์มาแลกเป็นทองคำบริสุทธิ์ได้เสมอในอัตรา 1 เหรียญต่อ 1 ใน 35 ทรอยเอาซ์) แต่ถึงแม้ยุคนั้นจะหมดไป ดอลลาร์ก็ยังคงได้การยอมรับว่าเป็นสิ่งมีค่าอันควรใช้เป็นเงินสกุลหลักเพื่อ แลกเปลี่ยนกับเงินสกุลอื่นในการค้าขาย (เศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกาใหญ่ 1 ใน 3 ของเศรษฐกิจโลก) รัฐบาลอเมริกาสามารถขาดดุลงบประมาณได้ถึง 1 ใน 3 ของงบประมาณ เพราะส่วนที่ขาดดุลสามารถชดเชยด้วยการขายตราสารหนี้ของรัฐบาลสหรัฐ (U.S.Treasury bills ที่ถือกันว่ามั่นคงสุดสุด) และดอลลาร์เหล่านี้ที่ได้มาจากต่างประเทศก็คือดอลลาร์ที่มาจากการพิมพ์ ธนบัตรของสหรัฐก่อนหน้าโดยไม่ต้องมีหลักทรัพย์หนุนหลังและไหลเวียนอยู่ใน ต่างประเทศ (การบริโภคของคนอเมริกาจนขาดดุลการค้าต่างประเทศทุกปีทำให้ดอลลาร์จำนวนมาก ไหลไปอยู่ในต่างประเทศ) เงินจากต่างประเทศที่ได้รับนี้ก็ไม่มีต้นทุนในการแลกเปลี่ยนข้ามสกุลและที่ สำคัญเมื่อสหรัฐจะใช้คืนเงินต้นและดอกเบี้ยก็ทำได้ด้วยการพิมพ์ธนบัตรให้ เงิน ทุนจากต่างประเทศเหล่านี้เปรียบเสมือนเงินกู้ที่จ่ายในอัตราดอกเบี้ยศูนย์ เปอร์เซ็นต์ และใช้คืนด้วยกระดาษ และเงินเหล่านี้ก็กลายมาเป็นเงินทุนของภาคเอกชนราคาต่ำอีกครั้งโดยไหลมาจาก การใช้จ่ายของงบประมาณภาครัฐและการให้กู้ยืมต่างๆ แก่เอกชน ทั้งหมดนี้สหรัฐเป็นประเทศเดียวที่ทำได้เพราะดอลลาร์เป็นเงินสกุลหลักของโลก มีคนเรียกสิ่งนี้ว่า exorbitant privilege (อภิสิทธิ์เกินกว่าสมควร) ของสหรัฐ ปัจจุบันรัฐบาลสหรัฐมีหนี้อันเนื่องมาจากการกระทำข้างต้น 3 ล้านล้านดอลลาร์ เฉพาะดอกเบี้ยต้องจ่ายวันละ 350 ล้านเหรียญสหรัฐหรือเท่ากับจ่าย 1 ล้านเหรียญต่อคนต่อวันและการจ่ายเงินคืนก็มาจากการพิมพ์กระดาษให้ซึ่งตราบ เท่าที่มีคนยอมรับก็ไม่เป็นปัญหา (ปัจจุบันธนบัตรสหรัฐไหลเวียนอยู่ทั้งหมดประมาณ 760,000 ล้านเหรียญสหรัฐ สองในสามไหลเวียนอยู่ในต่างประเทศ)" จากคุณ : มาหาอะไร - [ 27 ม.ค. 52 12:05:27 A:203.113.1.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมยินดีไม่ว่าคุณหรือใครจะเข้ามาแย้งข้อมูล เพราะถ้าผิดผมก็ยอมรับถ้าไม่ผิดผมก็ตอบกลับ แต่การใช้วิธีตอดเล็ดตอดน้อยพูดทำนองดิสเครดิต แบบพวกทนายเก่า ผมก็เจอมาเยอะ ผมก็ตอกกลับให้เท่านั้นเอง เหมือนด่ามาผมด่าตอบ ตอบมาแบบไหนก็ตอบกลับแบบนั้นแหละ ไม่มีอะไรนิสัยส่วนตัว ไม่ได้เป็นพระเอกที่ไหน จากคุณ : มาหาอะไร - [ 27 ม.ค. 52 12:08:38 A:203.113.1.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 การลอยค่าเงินผมก็ตอบไปหลายครั้งแล้ว กระทู้โหวตตอนนี้ก็มี ตอนนั้นที่ต้องลอย เพราะเอาเงินไปกป้องจนเกือบหมด แต่เป็นการหมดทางบัญชีค่าเงินบาทขณะปิดบัญชี คือยังไม่หมดจริงๆ หมดจริงๆ ต้องไปดูปี 41 เพราะการโจมตีค่าเงินบาทผ่านการทำสว็อป ก็เป็นการทำสัญญาซื้อขายล่วงหน้ากรณีนี้ประมาณ 1 ปี ซึ่งแบงค์ชาติมีหน้าที่ต้องรับทั้งซื้อทั้งขายเงินบาท เพราะเป็นเงินสกุลประเทศตัวเอง ถ้าแบงค์ชาติไม่รับประเทศไหนเขาจะรับเงินบาท ซึ่งก็คือการป้องกันค่าเงินบาทโดยอัตโนมัตินั่นเอง การลอยค่าเงินบาท เพื่อจะหยุดการโจมตีเพราะไม่มีเงินไปสุ้แล้ว ต้องเข้า IMF เงินที่ IMF ให้มา ไม่ใช่ให้ไปสู้กับพวกที่โจมตี แต่เป็นเงินทุนสำรองคลัง เพื่อให้เงินบาทไทยไม่กลายเป็นแบงค์ก๊งเต๊กในสายตาต่างชาติ และเมื่อสิ้นปี 41 รัฐบาลชวนมาคุยว่า ทำเงินสำรองคลังเพิ่มขึ้นจากที่หมดในปี 40 เป็นหมื่นๆ ล้านเหรียญ ที่จริงตอนไปปกป้องยังไม่มีการส่งมอบค่าเงิน เงินก็ยังอยู่ที่เดิมในคลังนั่นแหละ แต่ตัวเลขทางบัญชีมันเอาไปตัดล่วงหน้าแล้วว่าเอาไปใช้เท่าไหร่ พอถึงวันจริงๆ ในปี 41 ถึงเริ่มมีการทยอยส่งมอบเงิินบาท จากการหามาได้เพราะการรวมตลาดเงิน ในหนังสือฉบับที่2 ที่รัฐบาลชวนไปทำไว้กับ IMF ถึงหาเงินมาส่งมอบได้ครบ ซึ่งก็มีการรับรู้รายได้ว่าเสียหายไปเท่าไหร่ บวกกับเงินที่ได้รับจาก IMF และการส่งออกที่ได้ประโยชน์ จากการลดค่าเงินบาทขายของได้ดีขึ้น ซึ่งผิดกับวิกฤตตอนนี้ที่ส่งออกแย่หนัก จึงมีเงินสำรองขนาดนั้น จากคุณ : มาหาอะไร - [ 27 ม.ค. 52 13:38:16 A:203.113.1.130 X: ]