ความคิดเห็นที่ 1 การเปลี่ยนผ่านของขบวนการประชาธิปไตยเสื้อแดง   รศ.ดร.พิชิต ลิขิตกิจสมบูรณ์ 1 มีนาคม 2552 สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่เบื้องหน้าทั้งฝ่ายเผด็จการอำมาตยาธิปไตยและแกนนำฝ่ายประชาธิปไตยเอง คือการเปลี่ยนผ่านของขบวนการประชาธิปไตยอย่างถึงราก จากการเคลื่อนไหวมวลชนที่เป็นทัพหนุนของนักการเมืองและพรรคการเมืองฝ่ายประชาธิปไตยในสภา บัดนี้กำลังพัฒนาไปเป็น “ขบวนการประชาธิปไตยเสื้อแดง” ที่เป็นอิสระ ยกระดับจิตสำนึกและความเข้าใจในภารกิจเป้าหมายประวัติศาสตร์ของตนในขั้นปัจจุบันอย่างรวดเร็ว การเปลี่ยนผ่านดังกล่าวเป็นผลโดยตรงจากความพ่ายแพ้ทางยุทธศาสตร์ของฝ่ายประชาธิปไตยเมื่อฝ่ายอำมาตยาธิปไตยประสบความสำเร็จในการกำจัดรัฐบาลพรรคพลังประชาชน แทนที่ด้วยรัฐบาลที่มีพรรคประชาธิปัตย์เป็นแกนนำ 1. บทเรียนรัฐบาลพรรคพลังประชาชน ชัยชนะของฝ่ายประชาธิปไตยในการเลือกตั้ง 23 ธันวาคม 2550 ทำให้แนวรบช่วงชิงที่สำคัญที่สุดคือ รัฐสภาและรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้ง รัฐบาลพรรคพลังประชาชนและนักการเมืองฝ่ายประชาธิปไตยจึงเป็นด่านหน้าในการต่อสู้กับการล้อมตีของฝ่ายเผด็จการอำมาตยาธิปไตยซึ่งใช้กลไก “สี่ประสาน” ประกอบด้วยกลุ่มอำมาตย์ ตุลาการ กองทัพ และกลุ่มอันธพาลการเมืองบนถนน กระทั่งทำลายรัฐบาลพรรคพลังประชาชนได้สำเร็จ สาเหตุความพ่ายแพ้ที่สำคัญที่สุดคือ ดุลกำลังของฝ่ายเผด็จการอำมาตยาธิปไตยที่ทั้งหยั่งรากลึกและแผ่กว้างมายาวนานมากนั้น เหนือกว่าฝ่ายประชาธิปไตยอย่างมิอาจเทียบกันได้ ในขณะที่ฝ่ายเผด็จการมี “สี่ประสาน” ที่มีจัดตั้ง วินัย และอาวุธที่ทรงพลัง ฝ่ายประชาธิปไตยมีแต่คะแนนเสียงเลือกตั้ง มวลชนที่กระจัดกระจาย และมือเปล่าเท่านั้น การที่ฝ่ายประชาธิปไตยฟันฝ่าอำนาจกฎอัยการศึกและการยุบพรรค กระทั่งชนะเลือกตั้ง 23 ธันวาคม ตั้งรัฐบาลได้สำเร็จ นับเป็นการสะดุดครั้งแรกของฝ่ายเผด็จการในรอบครึ่งศตวรรษมานี้ แต่จุดอ่อนประการสำคัญของฝ่ายประชาธิปไตยคือ ทั้งอดีตผู้นำพรรคไทยรักไทยและแกนนำพรรคพลังประชาชนยังคงเพ้อฝันลม ๆ แล้ง ๆ ที่จะประนีประนอม “หย่าศึก” กับฝ่ายเผด็จการอำมาตยาธิปไตย ปฏิเสธที่จะรับรู้บทเรียนทางประวัติศาสตร์ของคณะราษฎรยุค 2490 และไม่เรียนรู้จากประสบการณ์จริงของตนเองในช่วงสามปีมานี้ว่า ฝ่ายเผด็จการอำมาตยาธิปไตยตลอดหลายสิบปีมานี้ รู้จักเดินแต่เพียงแนวทางเดียวคือ “ประนีประนอมหลอก ๆ” แต่ “เข่นฆ่าทำลายล้างจริง ๆ” โดยมีเป้าหมายคือ กวาดล้างศัตรูทางการเมืองอย่างถึงรากถึงโคนทุกครั้ง และในครั้งนี้ พวกเขาก็ยังคงเดินตามแนวทางเดิมไม่เปลี่ยนแปลง อดีตผู้นำพรรคไทยรักไทยและแกนนำพรรคพลังประชาชนจึงได้กระทำผิดพลาดทางยุทธศาสตร์ยุทธวิธีหลายครั้ง พวกเขาต่อสู้ผ่านกลไกของรัฐบาลอย่างโดดเดี่ยว ไร้เป้าหมาย โดยไม่สนใจการเคลื่อนไหวมวลชนประชาธิปไตยนอกสภา เพ้อฝันว่า ด้วยการวิงวอนร้องขอและต่อรองกัน ฝ่ายอำมาตยาธิไตยก็จะยอมรามือ ปล่อยให้กลไกรัฐสภาดำเนินไป และยอมให้แก้ไขรัฐธรรมนูญ 2. บทเรียนมวลชนคนเสื้อแดง ในเมื่อแนวรบหลักคือรัฐบาลเลือกตั้งและรัฐสภา เป้าหมายเฉพาะหน้าของฝ่ายประชาธิปไตยจึงเป็นการสนับสนุนและปกป้องรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้ง ด้วยการเคลื่อนไหวมวลชนต่อต้านการข่มขู่ของคณะนายทหารและการกดดันพวกอันธพาลบนถนนที่กระทำต่อรัฐบาล แต่น่าเสียดายว่า การเคลื่อนไหวมวลชนนอกสภามิได้ก่อเกิดผลสะเทือนทางการเมืองอย่างมีนัยสำคัญ นอกจากการที่แกนนำพรรคพลังประชาชนประเมินอย่างผิด ๆ ว่า ลำพังแต่รัฐบาลและพรรคในสภาจะสามารถต้านทานฝ่ายเผด็จการได้แล้ว พวกเขายังไม่เห็นคุณค่าของพลังมวลชนในฐานะทัพหนุนอย่างเป็นรูปธรรม ยิ่งกว่านั้น แกนนำมวลชนบางส่วนที่ผูกโยงกับรัฐบาลและพรรคในสภาก็ดำเนินแนวทาง “ลัทธิย่อหย่อน” ใช้พลังมวลชนอย่างจำกัดจำเขี่ย มุ่งเพียงเพื่อ “ปราม” ฝ่ายเผด็จการ ยุทธวิธีที่ใช้จึงเป็นเพียงการชุมนุมแสดงกำลังในที่ตั้ง เน้นสร้างปริมาณให้มาก เต็มไปด้วยโวหารที่สร้างความหวังและขวัญกำลังใจแก่มวลชน แต่เนื้อในกลับส่งสัญญาณ “กดดันเพื่อต่อรอง” ท้ายสุด ก็ประเมินอย่างผิด ๆ ว่า แม้จะยุบพรรคพลังประชาชนแล้ว แต่ด้วยจำนวนคะแนนเสียงข้างมากในสภา ประกอบกับ “พลังมวลชนนับแสน” ฝ่ายอำมาตยาธิปไตยจะไม่กล้าขัดขวางการจัดตั้งรัฐบาลใหม่ และนักการเมืองกลุ่มขายตัวจะไม่กล้าทรยศต่อประชาธิปไตย ผลก็คือ การเคลื่อนไหวมวลชนแม้จะฮึกเหิม เปี่ยมไปด้วยจิตใจต่อสู้ แต่กลับไร้พลัง ไร้ทิศทาง ปราศจากการรุกทางยุทธวิธี ไม่มีผลสะเทือนที่เป็นคุณต่อรัฐบาลและสภา ไม่เป็นแรงกดดันต่อฝ่ายเผด็จการแต่อย่างใด ยิ่งกว่านั้น ท่าทีของแกนนำบางส่วน ขาดความเคารพต่อมวลชน หลายครั้งให้ข่าวสารข้อมูล สร้างความหวังและกำลังใจอย่างเลื่อนลอย กระทั่งก่อให้เกิดการเข้าใจไปในทางที่ไม่สอดคล้องกับสถานการณ์ที่เป็นจริง การชุมนุมแสดงกำลังครั้งใหญ่เมื่อ 13 ธันวาคม 2551 เป็นความผิดพลาดของอดีตผู้นำพรรคไทยรักไทยและของแกนนำมวลชน เป็นการ “ใช้พลังมวลชนเป็นเครื่องต่อรอง”  มวลชนหลายหมื่นคนอยู่เต็มพื้นที่ ฮึกเหิมและรอฟังอยู่ด้วยความหวัง แต่ “เขา” กลับเงยหน้าไปพูดกับท้องฟ้าและดวงดาว “อ้อนวอนขอความเมตตา” อยู่เหมือนเดิม หลังจากนั้นไม่กี่วัน ฝ่ายอำมาตยาธิปไตยก็ตั้งรัฐบาลของเขาได้สำเร็จ ที่มั่นสำคัญสุดท้ายของฝ่ายประชาธิปไตยคือ เสียงข้างมากในสภาจึงล่มสลาย 3. มวลชนประชาธิปไตยเสื้อแดง จากทัพหนุนไปสู่ “กำลังหลัก” การที่เผด็จการอำมาตยาธิปไตยไม่ยอมรับผลการเลือกตั้ง 23 ธันวาคม ใช้กลไก “สี่ประสาน” โค่นล้มรัฐบาลเลือกตั้ง ให้กลุ่มอันธพาลทำร้ายฆ่าฟันผู้คนกลางเมือง ยึดทำเนียบรัฐบาลและปิดสนามบินตามอำเภอใจ ปิดท้ายด้วยตุลาการรัฐประหาร ใช้กลไกอยุติธรรมอย่างโจ่งแจ้งเปิดเผย ทำให้ประชาชนจำนวนมากเกิดการตื่นตัว มองทะลุภาพลวงตาและการหลอกลวงเข้าไปถึงธาตุแท้เนื้อในของกลุ่มอำมาตยาธิปไตยที่เป็นเผด็จการอำนาจนิยม มือถือสากปากถือศีล ก่อเป็นความโกรธเกลียดต่อเผด็จการอำมาตยาธิปไตยอยู่ทั่วไป ประชาชนจำนวนมากได้เรียนรู้จากประสบการณ์ตรงว่า ประชาธิปไตยเป็นระบอบการเมืองที่ให้อำนาจพวกเขากำหนดศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์และการอยู่ดีกินดีของพวกเขาเอง ที่สำคัญ พวกเขาจำนวนมากตระหนักรู้ชัดแล้วว่า “อุปสรรคขัดขวางประชาธิปไตยอยู่ที่ไหน” ปรากฏการณ์ครั้งประวัติศาสตร์ที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหน้าคือ การแผ่ขยายของการรวมตัวจัดตั้งมวลชนชั้นล่างทั้งในเมืองและชนบททั่วประเทศในระดับรากหญ้าของสังคม ก่อรูป พัฒนา และเติบโตอย่างต่อเนื่องและเป็นไปเอง ความพ่ายแพ้ในแนวรบรัฐบาลและรัฐสภา ทำให้พรรคการเมืองฝ่ายประชาธิปไตยถูกแยกสลาย ประชาชนตระหนักว่า ไม่อาจหวังพึ่งพรรคการเมืองและนักการเมืองในสภาให้เป็นด่านหน้าของการต่อสู้ได้อีกต่อไป หากแต่เป็นพวกเขาเองที่ต้องรวมตัวจัดตั้ง และประสานร่วมมือกันเป็นขบวนประชาธิปไตยเสื้อแดงอันกว้างขวาง เพื่อช่วงชิงอำนาจอธิปไตยมาเป็นของปวงชน ประการแรก ขบวนการเสื้อแดงมีลักษณะมวลชน ก่อเกิดและเติบโตอย่างเป็นไปเอง ริเริ่มสร้างสรรค์ แสวงหาหนทาง ศึกษาหาคำตอบด้วยตนเอง มีผู้นำตามธรรมชาติ มีรูปแบบจัดตั้ง เคลื่อนไหวและประสานกันเข้าตามลักษณะพิเศษทางที่ตั้งภูมิศาสตร์ เศรษฐกิจ วัฒนธรรมประเพณี และศาสนา ในแต่ละท้องถิ่นพื้นที่อย่างเป็นธรรมชาติ ประการที่สอง ขบวนการมวลชนเสื้อแดงมีลักษณะกระจัดกระจาย เป็นหน่วยประชาธิปไตยท้องถิ่นตามหมู่บ้าน ตลาด หัวถนน ตรอก ซอกซอย กลุ่มอาชีพ ศาสนา และวัฒนธรรม แผ่ขยายและซึมลึกอยู่ในชุมชนต่าง ๆ จากมวลชนชั้นล่างไปสู่ประชาชนชั้นกลาง จากผู้ใช้แรงงาน นักธุรกิจ จนถึงข้าราชการพลเรือน ตำรวจ และทหารระดับล่าง แต่ยังขาดการจัดตั้งในระดับสูงและการประสานร่วมมือระหว่างท้องถิ่นอย่างเป็นระบบ พัฒนาการต่อไปคือ ประสานงานเป็นระดับจังหวัด ภาค และระดับประเทศ ยิ่งพวกอำมาตยาธิปไตยให้การสนับสนุนรัฐบาลอย่างโจ่งแจ้งเพียงใด ยิ่งแกนนำอันธพาลการเมืองมีตำแหน่งใหญ่ในรัฐบาลนานเท่าใด ยิ่งรัฐบาลปล่อยปละไม่ดำเนินคดีร้ายแรงกับพวกอันธพาลการเมืองนานเท่าใด ยิ่งวิกฤตเศรษฐกิจยืดเยื้อรุนแรงมากเท่าใด มวลชนเสื้อแดงก็ยิ่งแผ่ขยายเครือข่ายรวดเร็วมากขึ้นเท่านั้น ประการที่สาม ขบวนการมวลชนเสื้อแดงเป็นอิสระจากนักการเมืองและพรรคการเมืองในสภา พวกเขากำลังพัฒนาตนเองขึ้นเป็นกำลังหลักในการต่อสู้กับเผด็จการอำมาตยาธิปไตยในระยะยาว แนวรบนอกสภาเป็นด้านหลัก คือการต่อสู้ช่วงชิง “อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนชาวไทย” ด้วยรูปแบบวิธีการหลากหลายตามสภาพและสถานการณ์ ส่วนแนวรบในสภาเป็นการ “ต่อกรกับรัฐบาลและพรรคการเมืองในสภาที่เป็นเครื่องมือเผด็จการ” โดยสองแนวเคลื่อนไหวต่างหนุนเนื่องซึ่งกันและกัน ประการที่สี่ มวลชนประชาธิปไตยเสื้อแดงได้พัฒนาจิตสำนึกและความรับรู้ถึงขั้นที่เป็นเอกเทศและเป็นอิสระจากนักการเมือง ธงนำของประชาธิปไตยในวันนี้ไม่ใช่นักการเมืองคนหนึ่งคนใด หรือพรรคในสภาใด ธงนำของมวลชนคนเสื้อแดงคือ “อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนชาวไทย” พวกเขาเข้าใจแล้วว่า ตัวบุคคลนักการเมืองจะเป็นคุณต่อพวกเขา ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้นได้นั้น ต้องเป็นนักการเมืองในระบอบประชาธิปไตยเท่านั้น หากปราศประชาธิปไตย ตัวบุคคลนักการเมืองถึงจะเก่งกาจวิเศษเพียงใด ก็มิอาจสร้างคุณประโยชน์ต่อประชาชนได้ อดีตผู้นำพรรคไทยรักไทยในวันนี้เป็น “หนึ่งสัญลักษณ์” และเป็น “หนึ่งตัวอย่างที่มีชีวิต” ที่ได้พิสูจน์แล้วว่า มีแต่ระบอบประชาธิปไตยเท่านั้นที่จะก่อเกิดนักการเมืองและนักบริหารที่สร้างประโยชน์แก่ประชาชนได้จริง และมีแต่ระบอบประชาธิปไตยเท่านั้นที่สามารถผลิตบุคคลลักษณะดังกล่าวคนแล้วคนเล่า คนใหม่แทนที่คนเก่าได้ไม่มีที่สิ้นสุด 4. แกนนำต้องเคารพและก้าวไปกับมวลชน ในช่วงกว่าสองปีมานี้ แกนนำกรุงเทพของมวลชนประชาธิปไตยได้ผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบากและอันตราย ได้พิสูจน์ตนเองแล้วถึงความกล้าหาญ ทุ่มเทเสียสละ และห่วงใยในสวัสดิภาพของพี่น้องมวลชนอย่างแท้จริง แต่แกนนำบางส่วนก็ยังไม่เห็นและไม่เข้าใจนัยการเปลี่ยนผ่านของมวลชนเสื้อแดงที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ต่อหน้า กลับติดอยู่กับท่าทีวิธีการแบบเดิม ๆ มองการเคลื่อนไหวมวลชนเป็น “กำลังหนุน” ของนักการเมืองและพรรคการเมืองในสภา ผลก็คือ “แกนนำล้าหลังมวลชน” เนื้อหา ทิศทาง และเป้าหมายการเคลื่อนไหวไม่หนุนเสริมการตื่นตัวขยายจัดตั้งระยะยาวของมวลชนในท้องถิ่นพื้นที่ ใช้ท่วงทำนองโวหาร เสนอคำขวัญและเป้าหมายเฉพาะหน้าที่สร้างความหวังอย่างเลื่อนลอยและไม่สอดคล้องกับสถานการณ์ความเป็นจริง กลายเป็นความสับสน ไม่เข้าใจและขัดแย้งในหมู่มวลชน ภารกิจเฉพาะหน้าของขบวนการประชาธิปไตยไม่ใช่การแตกหักกับรัฐบาลในสภาทันทีเนื่องจากความอ่อนแอแยกสลายของพรรคการเมืองฝ่ายประชาธิปไตยเอง แต่เป็นการเร่งขยายการจัดตั้งของมวลชนเสื้อแดงทั่วประเทศ ให้เครือข่ายรากหญ้าประชาธิปไตยงอกงามแผ่กว้างและซึมลึก หนุนช่วยพวกเขาทางความคิดทฤษฎี ข่าวสารข้อมูล กลไกการจัดตั้งและการทำงาน ให้รู้จักทำงานขยายแนวร่วม ดึงมวลชนส่วนข้างมากในท้องถิ่นให้มาอยู่กับประชาธิปไตย พัฒนาการประสานร่วมมือระหว่างกลุ่มจากระดับหน่วยรากหญ้า ขึ้นสู่ระดับที่สูงขึ้น เสริมด้วยการเคลื่อนไหวแสดงกำลังย่อย ๆ ตามสภาพในท้องถิ่น ฝึกฝนให้มวลชนรู้จัก “จัดตั้งสมาชิก ขยายแนวร่วม เคลื่อนไหวตามสภาพ” ให้ขบวนการประชาธิปไตยมวลชนขยายไปทั่วประเทศ เตรียมการเพื่อการช่วงชิงประชาธิปไตยให้ได้มาในที่สุด ที่มา http://www.prachatai.com/05web/th/home/15739 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 6 มี.ค. 52 13:55:32 A:58.8.200.250 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... จากคุณ : คนบ้านปาง - [ 6 มี.ค. 52 15:47:25 A:118.172.112.35 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เตรียมตั้งพรรคแดงได้เลย     คะแนนเสียงเพียบขอบอก จากคุณ : magicsand - [ 6 มี.ค. 52 16:51:38 A:192.168.0.17 X:202.12.118.61 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นด้วยกับบทความของ ดร.พิชิต ครับ อยากให้แกนนำเสื้อแดงได้อ่านบทความของ ดร.พิชิต ทุกคน ผมก็มีความเห็นที่อยากนำเสนอฝ่ายแกนนำเสื้อแดงโดยเฉพาะกับกลุ่มคุณวีระ ดังนี้ครับ 1. ผมไม่เคยปฏิเสธความเป็นแกนนำของกลุ่มนี้และกลุ่มอื่น และเห็นว่าพวกเขาทำงานหนักและเสียสละในระดับหนึ่ง แต่กลุ่มนี้เติบโตจากการเป็นนักปราศัย ซึ่งยังขาดกลยุทธ์ที่หนักแน่น และมีทิศทางที่ชัดเจน ควรหาคนอีกกลุ่มหนึ่งมาทำหน้าที่บริหารจัดการการต่อสู่ 2. การต่อสู่ของกลุ่มเสื้อต้องอย่ารีบเร่งแบบ "เผด็จศึก" เพราะรีบร้อนเกินกว่าความพร้อมของกลุ่ม จะทำให้ล้มเหลวเหมือนหลายครั้งที่ทำมา (เพียงแต่หาเหตุผลมามาแก้ ซึ่งก็พวกเดียวกันได้แต่ให้กำลังใจกัน แต่ในใจนั้นมีข้อกังขาหลายอย่าง) 3. การต่อสู่ของกลุ่มเสื้อแดงอย่านำไปผูกกับพรรคเพื่อไทยจนแยกกันไม่ออก จะทำให้การต่อสู่ถูกบิดเบือน การอภิปรายของพรรคเพื่อไทย (ซึ่งควรเป็นการอภิปรายทั่วไปมากกว่า เพราะจะทำให้ได้แนวร่วมจากประชาชนมากขึ้น- แต่นี่เป็นอีกกระทู้ที่จะนำมาพูดอีกทีหากมีโอกาส) ก็ทำไป แต่แกนนำไปควรเร่งนำกลุ่มคนเสื้อแดงมาไล่รัฐบาล เพราะเป้าหมายคืออะไร ต้องการให้พรรคเพื่อไทยเป็นรัฐบาลใช่ไหม หรือต้องการให้มีการเลือกตั้งใหม่ ทั้งสองเป้าหมายจะสำเร็จได้อย่างไร หากสำเร็จก็รู้กันอยู่นะครับว่า ไม่มีทางจะบริหารประเทศได้ หรือเมื่อมีการเลือกตั้งใหม่หากพรรค ปชป. มามากจนจัดตั้งรัฐบาลได้เอง เพราะคงไม่ยากในการที่เขาจะโกงการเลือกตั้ง แล้วกลุ่มเสื้อแดงจะหมดความชอบธรรมทันที เขาจะบอกว่าประชาชนส่วนใหญ่ให้การยอมรับ 4. กลุ่มคนเสื้อแดงต้องต้องใจเย็น ๆ แบบซึมลึก ขยายแนวร่วมให้มากที่สุด เพื่อในที่สุดสามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างแท้จริง แกนนำก็ทราบดีว่าการแก้ปัญหาแบบไม่สะเด็ดน้ำ จะทำให้งานภายหน้ายิ่งยากขึ้น ความล้มเหลวครั้งต่อไปจะหาคำอธิบายใด ๆ มาให้กับคนเสื้อแดงได้อีกบ่อย ๆ ล่ะครับ 5. คนสำคัญอื่น ๆ เช่น คุณสุรชัย แซ่ด่าน และอื่น ๆ ที่ยังไม่เป็นที่รู้จังมากนักแต่แนวคิดไปไกลและเป็นรูปธรรมมาก ต้องให้โอกาสเขาได้สื่อสารต่อคนเสื้อแดงมากกว่านี้ อย่าจำกัดอยู่เฉพาะแกนนำเดิม ๆ การสร้างกลุ่มชนต้องเป็นการให้การศึกษา ให้เขาได้เรียนรู้เรื่องใหม่ ๆ ที่แกนนำต้องมีความเชี่ยวชาญ ไม่ใช่พูดอยู่แต่เรื่องเดิม คนจะเริ่มหายไป เพราะคิดว่าเสียเวลา อย่าเอาความคิดหรือตัวแกนนำเป็นหลัก กลุ่มเสื้อแดงไปไกลกว่าแกนนำอย่างที่ ดร.พิชิตพูดไว้จริง ๆ ครับ ให้กำลังใจกันนะครับ เสนอความเห็นเพื่อเป้าหมายของชัยชนะในการต่อสู่ครับ จากคุณ : ดร.เซอเรย์ - [ 6 มี.ค. 52 17:13:59 A:10.12.1.142 X:202.28.180.202 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนับสนุนเต็มที่ จากคุณ : dragon_east - [ 7 มี.ค. 52 08:45:45 A:192.168.0.17 X:125.26.26.54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “อย่างน้อยที่สุด ในสภาก็ต้องมีคนยกกระทู้ปกป้องพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย แล้วด่าพวกเสื้อแดงได้ จะให้เราไปประชุมเปิดเวทีไฮปาร์กได้ยังไง ร้อนก็ร้อน ฝนตกก็เปียก เรามี 2 เวที แล้วการมี 2 เวที เวทีภาคประชาชน กับเวทีการเมืองในสภา กลับเป็นเรื่องที่ดี เพราะว่ามีการตรวจสอบทั้งสองฝ่ายเลย ซึ่งเราเป็นผู้ตรวจสอบ ไม่มีใครหลุดรอดเร้นไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ใช่เพียงแค่นั้น เรายังจะต้องสนับสนุนคนที่จะสมัครเป็น ส.ว. ถ้า ส.ว.ชุดนี้หมดอายุไป เมื่อเล่นแล้วต้องเล่นให้สุดๆ ต้องระบายมันให้หมด” นายสนธิ กล่าวในที่สุด --- นี่แค่หลักการเบื้องต้นที่สนธิหลุดปากออกมานะ "การเมืองใหม่" ป่วนให้ครบวงจร สภาสูง สภาล่าง สภาต่ำ(เวทีข้างถนน) ไม่เคารพกติกา ถ้าผลไม่ได้เป็นไปตามใจกติกู พร้อมจัดม้อบข้างถนนคู่ขนาน คงความเป็นเอกลักษณ์ ตามสโลแกน "ตายเป็นตาย เจ๊งเป็นเจ๊ง" ที่เห็นแกล้งทะเลาะกันเป็นเมียน้อย เมียเก็บ เป็นแค่ปาหี่หลอกคนดู ที่อำมาตย์จัดแสดงขึ้น --- ของแดงก็เริ่มเคลื่อนไหว เมื่อองค์กรเลี้ยวซ้ายเริ่มขยับ เสนอ "สมัชชาเสื้อแดง เพื่อสังคมใหม่" http://www.prachatai.com/05web/th/home/15803 ในสภาว่ากันด้วยพรรคการเมือง นอกสภาว่ากันด้วยภาคประชาชน ศึกชิงมวลชนเสนอตัวเป็นพรรคทางเลือกที่สามจึงเกิดขึ้น แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 52 14:43:38 จากคุณ : สิงห์สนามหลวง - [ 7 มี.ค. 52 14:18:43 A:58.8.201.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 สามีสร้างชาติ ภริยาทำลายชาติ..........ประชาชนกอบกู้ชาติ จากคุณ : nice bad boy - [ 7 มี.ค. 52 23:33:34 A:220.244.36.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมมีโอกาสได้อ่านแถลงการณ์ทุกฉบับของไจล์ และเห็นว่าคำว่า "พรรค" ของคนเสื้อแดง ในความหมายของไจล์นั้น เป็นมากกว่า "พรรคการเมือง" โดยคาดเดาเอาว่าไจล์ต้องการเป็นเสื้อแดงตั้ง "พรรคปฏิรูป" ซึ่งผมคิดว่าตอนนี้ความเป็นพรรคปฏิรูปค่อยๆ เกิดและก่อตัวขึ้นอย่างเรียบง่ายภายใต้การต่อสู้เรียกร้องสิทธิและเสรีภาพด้านพื้นฐานจากรัฐ ไม่เฉพาะแต่คนเสื้อแดงซึ่งมีวัตถุประสงค์หลากหลายเท่านั้น แต่หากทุกคนถอดเสื้อกันหมด จะพบว่าการเคลื่อนไหวของสังคมในเรื่องดังกล่าวอย่างเป็นเอกภาพมากยิ่งขึ้น มีการแบ่งงานกันทำ พัฒนากิจกรรมขึ้นหลากหลายรูปแบบ เรียกว่า "รู้งานมากขึ้น" ว่างั้นเหอะ จนตอนนี้ผมคิดว่าการเคลื่อนไหวของฝ่ายเสื้อแดงกลายเป็นเพียง "กิจกรรม" อย่างหนึ่งในการเรียกร้องสิทธิและเสรีภาพดังกล่าวนี้เท่านั้น แต่ผมก็ไม่อาจจะเคลมได้ว่าคนที่ไม่ได้ใส่เสื้อแดงที่เคลื่อนไหวโดยวัตถุประสงค์ดังกล่าวนั้นจะเป็นพวกเดียวกับเสื้อแดงด้วย คุณูปการอย่างหนึ่งในแถลงการณ์ของไจล์คือการยกเอาเรื่อง "การตรวจสอบความจริง" ของกลุ่มอำนาจในสังคมมาพูดถึงด้วยโดยอ้างถึงงานวิจัยทางวิชาการ การสะกิดให้สังคมทำการทบทวนปรากฏการณ์ต่างๆ เพื่อให้ช่วยกันแยกแยะ "ความจริง" (truth) ออกจาก "สภาพความเป็นจริง" (reality) ทำให้พวกเราสามารถดำเนินกิจกรรมต่อไปเพื่อใช้เป็นเครื่องมือช่วยในการตัดสินใจว่า "จะสู้เพื่ออยู่กับความจริง" หรือ "จะจำนนกับสภาพความจริงที่เป็นอยู่" จากคุณ : Winnie The PeeH - [ 8 มี.ค. 52 16:51:46 A:202.28.27.5 X: ]