PANTIP.COM : P8284848 เปิดคดีประวัติศาสตร์ : ดา ตอร์ปิโด []

ความคิดเห็นที่ 3

30 กรกฏาคม 2552
กลุ่มสมัชชาสังคมก้าวหน้าและคนทั่วไปราว 20 คนได้เดินทางไปที่ทัณฑสถานหญิงกลาง และส่งตัวแทน 5 คนเข้าเยี่ยมนางสาวดารณี ชาญเชิงศิลปกุล ผู้ต้องหาคดีหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ (มาตรา 112) จากการปราศรัยที่สนามหลวงเมื่อปี 2550 เป็นเวลา 10 นาทีตามกฎระเบียบของเรือนจำโดยมีผู้คุมคอยดูแลอย่างใกล้ชิด นอกจากนี้ยังมีการถือป้ายรณรงค์คัดค้านการใช้กฎหมายนี้ และบริจาคหนังสือหลายสิบเล่มหลังจากที่ก่อนหน้านี้ทนายความของดารณีได้แจ้งข่าวว่าลูกความของเขาได้ร้องขอให้ประชาชนช่วยบริจาคหนังสือให้แดนแรกรับทัณฑสถานหญิงกลาง เนื่องจากมีหนังสือจำนวนน้อยและเก่ามาก หลังจากนั้นได้มีการเรี่ยไรเงินบริจาคเพื่อนำเข้าบัญชีในเรือนจำของดารณีจำนวน 3,200 บาท และพร้อมกันนี้ยังได้นำเข้าบัญชีในเรือนจำของนางบุญยืน ประเสริฐยิ่ง

27 สิงหาคม 2552
ทนายจำเลยยื่นคำร้องต่อศาลรัฐธรรมนูญเรื่องการถูกละเมิดสิทธิตมรัฐธรรมนูญ 50 มาตรา 211 กรณีศาลอาญาสั่งพิจารณาคดีเป็นการลับ สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญประทับรับเรื่อง

28 สิงหาคม 2552
นายพรหมาศ ภู่แส และองค์คณะขึ้นนั่งอ่านคำตัดสินคดีหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ จากการปราศรัยของดารณีที่สนามหลวง 3 ครั้ง คือวันที 7 และ 13 มิถุนายน 2551 และ วันที่ 18-19 กรกฎาคม 2551

ตัดสินว่า จากพยานหลักฐาน จำเลยกระทำผิดจริงตามข้อกล่าวหา โดยจำเลยได้กระทำผิด 3 กรรม จากการปราศรัยที่สนามหลวง 3 ครั้ง ตัดสินจำคุกกรรมละ 6 ปี รวม 18 ปี

“แม้จำเลยจะให้การว่าสิ่งที่กระทำไปเพื่อต้องการปกป้องสถาบันพระมหากษัตริย์จากการถูก คมช. และกลุ่มพันธมิตรฯ ดึงมาใช้เป็นเครื่องมือทางการเมือง แต่ศาลเห็นว่าเป็นเพียงการแก้ตัวเท่านั้น” ตอนหนึ่งของคำพิพากษา

รายงานข่าวจากเอเอสทีวีระบุถึงคำพิพากษาบางส่วนว่า

"...ตามฟ้องโจทก์ สรุประหว่างเดือน ม.ค.-มิ.ย.2551 เวลากลางคืน จำเลยขึ้นปราศรัยบนเวทีเสียงประชาชน ณ ท้องสนามหลวง ด้วยการกระจายเสียงทางเครื่องขยายเสียง ท่ามกลางประชาชนที่มาฟังจำนวนหลายคน ซึ่งเป็นบุคคลที่สาม โดยกล่าวคำพูดจาบจ้วง ล่วงเกิน เปรียบเทียบและเปรียบเปรย หมิ่นประมาท ดูหมิ่น และแสดงความอาฆาตมาดร้ายถึงองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลปัจจุบัน และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ องค์ปัจจุบัน ทำให้ประชาชนเข้าใจว่าทั้งสองพระองค์ทรงเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการชุมนุม ประท้วงของกลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย เพื่อจะล้มล้างรัฐบาล และการรัฐประหาร

ทั้งนี้ โดยประการที่น่าจะทำให้พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช พระมหากษัตริย์ และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ เสื่อมเสียพระเกียรติยศชื่อเสียง ถูกดูหมิ่น และถูกเกลียดชัง โดยเจตนาจะทำให้ประชาชนเสื่อมศรัทธา ไม่เคารพสักการะพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช พระมหากษัตริย์ และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ เหตุเกิดที่แขวงพระบรมมหาราชวัง เขตพระนคร กรุงเทพมหานคร ขอให้ลงโทษจำเลยตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112

  โดยศาลพิเคราะห์พยานหลักฐานโจทก์แล้ว มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ สน.ชนะสงคราม 3 นาย เบิกความว่า เมื่อวันที่ 18 ม.ค.2551 เวลา 21.00 น.และ 24.00 น.จำเลยขึ้นเวทีปราศรัยที่ สนามหลวง โดยพยานทั้งสามเป็นสายสืบฟังการปราศรัย และพบว่า จำเลยกล่าวข้อความดูหมิ่นพระมหากษัตริย์ ก็ได้บันทึกเสียงลงในเครื่องบันทึก เอ็มพี3 และได้บันทึกลงในแผ่นซีดี แล้วนำมาถอดเทป และจำเลยยังขึ้นปราศรัยกล่าวดูหมิ่นอีกในวันที่ 7 และ 13 มิ.ย.2551 ซึ่งได้บันทึกเสียงไว้ แล้วก็ได้แจ้งข้อหาดำเนินคดีจำเลย โดยพยานโจทก์ เบิกความด้วยว่า แผ่นซีดีบันทึกเสียงที่เป็นหลักฐาน พบว่า เป็นเสียงคนๆ เดียวกัน จึงฟังได้ว่าตามวันเวลาดังกล่าวจำเลย ได้ขึ้นเวทีปราศรัย ขณะที่ถ้อยคำที่จำเลยกล่าวบนเวที ก็พบว่า แม้จะไม่ระบุตัวบุคคลที่ถูกกล่าวถึงอย่างชัดแจ้ง แต่ถ้อยคำที่กล่าวถึง เช่น สัญลักษณ์สีเหลือง สีฟ้า ในการเคลื่อนไหวของกลุ่มพันธมิตรฯ ซึ่งเป็นสีประจำวันประสูติของ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช พระมหากษัตริย์ และสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ ทำให้เห็นว่าจำเลยกระทำการจาบจ้วงล่วงเกิน โดยทำให้ประชาชนเข้าใจว่าทั้งสองพระองค์สนับสนุนการเคลื่อนไหวของกลุ่ม พันธมิตรฯ ทำให้ทั้งสองพระองค์ต้องเสื่อมเสียเกียรติยศชื่อเสียง

รวมทั้งการกล่าวถึงการรัฐประหาร โดยกล่าวถ้อยคำถึงมือที่มองไม่เห็นหลังสี่เสาเทเวศร์ ซึ่งประชาชนรับรู้อยู่แล้วว่าสี่เสาเทเวศร์ คือ สถานที่ที่เป็นบ้านพักของ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ประธานองคมนตรี โดยการแต่งตั้งองคมนตรี นั้น ตามรัฐธรรมนูญบัญญัติให้เป็นอำนาจพระมหากษัตริย์ในการแต่งตั้ง ถ้อยคำของจำเลยจึงทำให้ประชาชนเข้าใจว่า พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช สนับสนุน พล.อ.เปรม ในการยึดอำนาจจากประชาชน ซึ่งล้วนเป็นเท็จ

โดยแม้ว่าชั้นพิจารณาจำเลย จะเบิกความว่า จดจำถ้อยคำที่กล่าวปราศรัยไม่ได้ว่ามีประเด็นใดบ้าง และจดจำวัน-เวลาไม่ได้ แต่จำเลยก็ไม่ได้นำสืบโต้แย้งว่าไม่ได้กล่าวถ้อยคำที่โจทก์ยื่นฟ้อง ซึ่งแม้ว่าคำพูดของจำเลยไม่บังเกิดผลเพราะไม่มีใครเชื่อ แต่จำเลยก็ไม่อาจพ้นผิด พยานหลักฐานโจทก์จึงรับฟังได้ว่าจำเลยกล่าวคำพูดจาบจ้วง ดูหมิ่น และแสดงความอาฆาตมาดร้าย พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ บรมราชินีนาถ  

พิพากษาว่า จำเลยกระทำผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 ซึ่งกระทำผิดหลายกรรมต่างกันให้เรียงกระทงลงโทษทุกรรม ให้จำคุก 3 กระทงๆ 6 ปี รวมจำคุก 18 ปี…"

28 สิงหาคม 2552
ทนายจำเลยยื่นอุทธรณ์คดีหมิ่นประมาทสนธิ ลิ้มทองกุล ระบุว่า

โจทก์ไม่มีพยานบุคคลยืนยันว่าจำเลยพูดใส่ความนายสนธิอย่างไรบ้าง มีเพียงพยานยืนยันว่าจำเลยด่าทอผู้เสียหายด้วยถ้อยคำหยาบคายอันเป็นการเบิกความลอยๆ และนายสนธิ ผู้เสียหายเองก็ไม่มาเบิกความต่อศาลแม้จำเลยจะขอให้ศาลส่งหมายเรียกแล้วก็ตาม และไม่ปรากฏว่าผู้เสียหาย เสียชื่อเสียง ถูกดูหมิ่นเกลียดชังจากคำพูดจำเลยอย่างไร

การปราศรัยของจำเลยเป็นการแสดงความคิดเห็นทางกรเมือง โต้ตอบกันระหว่างนายสนธิและจำเลยซึ่งทั้งสองฝ่ายต่างมีความเชื่อที่แตกต่างกันอย่างสุดโต่ง จึงเป็นธรรมดาอยู่เองที่จะโจมตีกันด้วยถ้อยคำรุนแรง และผู้ฟังก็ย่อมเชื่อถือแต่ฝ่ายที่ตนเชื่ออยู่แล้ว พวกเป็นกลางย่อมไม่เชื่อถือทั้งสองฝ่าย การใช้คำพูดรุนแรง หยาบคายด่าทอนายสนธิ ย่อมไม่ทำให้สนธิ ถูกดูหมิ่นเกลียดชัง เพราะพวกที่สำนับสนุนก็จะไม่เชื่อคำพูดจำเลยอยู่แล้ว ส่วนพวกที่สนับสนุนกลุ่ม นปช.หรือเสื้อดงก็ไม่ชอบนายสนธิอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คำพูดด่าท่อดังกล่าวจึงไม่เป็นความผิดฐานหมิ่นประมาท หากเป็นความผิดก็เป็นเพียงความผิดฐานดูหมิ่นซึ่งหน้า อันเป็นความผิดลหุโทษ

ความผิดฐานหมิ่นประมาทเป็นความผิดต่อส่วนตัว ผู้เสียหายต้องแจ้งความร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวนเอง แต่นายสนธิ ได้มอบอำนาจให้นายพิสิษฐ์ เอี่ยมสอาด เป็นผู้แจ้งความแทน และนายสนธิ ก็ไม่ได้ลงชื่อในหนังสือมอบอำนาจให้แจ้งความร้องทุกข์ต่อหน้านายพิสิษฐ์ พนักงานสอบสวนก็ไม่ได้สอบสวนถึงกระบวนการมอบอำนาจนี้ อีกทั้งเมื่อศาลออกหมายเรียกสนธิมาเป็นพยาน เขาก็ปฏิเสธไม่มาเบิกความ คดีนี้จึงไม่มีพยานหลักฐานยืนยันความถูกต้องสมบูรณ์ของการมอบอำนาจ

พฤติกรรมแห่งคดีนี้เป็นการพูดปราศรัยโจมตีความคิดเห็นทางการเมืองระหว่างจำเลยกับนายสนธิ โดยต่างฝ่ายต่างไม่ได้เหตุโกรธแค้นกันเป็นการส่วนตัว ดังนั้น หากมีการใช้ถ้อยคำรุนแรงหยาบคาย ก็เกิดจากอารมณ์ในการปราศรัยพาไป หาได้มีเจตนาหมิ่นประมาทอันเป็นความชั่วที่สมควรถูกลงโทษไม่ การที่ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษปรับ 50,000 บาทจึงเป็นการลงโทษที่รุนแรงเกินไป และน่าจะเป็นความผิดฐานดูหมิ่นซึ่งหน้าแทน ซึ่งมีโทษปรับไม่เกิน 1,000 บาท จึงขอศาลอุทธรณ์ได้โปรดพิจารณาพิพากษาลดโทษปรับของจำเลยด้วย

จากคุณ : ดาบแห่งแสง

เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 07:44:40 A:116.58.231.242 X:

ความคิดเห็นที่ 5

- 4 -
ลิ้วล้อทักษิณ

ดารณีบอกว่า เธอเคลื่อนไหวทางการเมืองมาตั้งแต่หลังรัฐประหาร โดยการปราศรัยกันที่สนามหลวงของประชาชนกลุ่มย่อยๆ ก่อนที่ขบวนการคนเสื้อแดงจะก่อรูปขึ้น

ไม่ว่าจะอย่างไร การเคลื่อนไหวเพื่อสนับสนุนประชาธิปไตย ถูกขับเคลื่อนไปพร้อมกับการสนับสนุน พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร ซึ่งทำให้ปัญญาชน นักวิชาการ ฯลฯ บางส่วนอิหลักอิเหรื่อในการให้การสนับสนุน ดารณีก็เป็นคนหนึ่งที่สนับสนุน พ.ต.ท.ทักษิณ อย่างชัดเจน โดยระบุว่าทักษิณเป็นนักการเมืองที่มีความสามารถ มีการสร้างนโยบายที่เป็นประโยชน์กับคนจนมาก และเธอเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“ปัญหาหลักของประเทศเรา ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความยากจน มันมีช่องว่างเยอะระหว่างคนรวยกับคนจน ต้องทำให้คนจนซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของประเทศลืมตาอ้าปากได้ และเขา [ทักษิณ] ทำได้ดี”

“พรรคไหนมีนโยบายแบบนี้ พี่ก็สนับสนุน และถ้าประชาธิปัตย์เขาทำดี เลือกตั้งแล้วเขาชนะ พี่ก็เคารพ” คำบอกเล่าตั้งแต่ในช่วงแรกๆ ที่เข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ

ในวันตัดสินคดี 28 สิงหาคม ก่อนที่จะขึ้นไปยังห้องพิจารณาคดี พี่ชายของเธอ ‘กิตติชัย’ เดินทางมาจากภูเก็ตเหมือนเคยเพื่อฟังคำตัดสินและแวะเยี่ยมน้องสาวที่ห้องขังใต้ถุนศาลอาญาเหมือนเคย แม้ดาจะยังดูปกติ พูดคุยตามธรรมดา แต่พี่ชายของเขามีสีหน้าอมทุกข์

“ผมไม่เอาแล้วทั้งเหลือง ทั้งแดง น้องผมสู้ในสิ่งที่เชื่อ รักเค้าและสู้เพื่อเค้า [ทักษิณ] เอาตัวเข้าแลก แต่พอถึงเวลาที่น้องผมปริ่มๆ ใกล้จะจมน้ำ ไม่มีใครยื่นแม้แต่กิ่งไม้มาช่วย”

- 5 -
เบื้องหลังลูกกรง

ในการถูกคุมตัวช่วงแรกๆ สร้างแรงกดดันให้เธออย่างหนัก เห็นได้การพูดตัดพ้อฝ่ายการเมืองที่เธอสนับสนุนว่ามิได้ให้ความช่วยเหลือ เท่าที่เธอคาดหวัง

“ถ้าเราโดนจับในสมัยคมช. เลยยังจะดีกว่า นี่มันรัฐบาลฝั่งเราแท้ๆ [สมัย สมัคร สุนทรเวช]”

“มันน่าเสียใจที่เราโดนจับขังคุกในยุคของรัฐบาลที่มาตามระบอบประชาธิปไตย...ออกไปคงไม่ไปยุ่งเกี่ยว ต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยแล้ว”

แต่หลังจากนั้นก็ดูเหมือนจะปรับตัวได้กับสภาพในเรือนจำ ยกเว้นเรื่องสุขภาพที่ยังมีปัญหากรามอักเสบ ทำให้ไม่สามารถอ้าปากได้มาก ทำให้แปรงฟัน หรือทานอาหารได้ไม่สะดวก

“อาหารมันค่อนข้างแย่ กับข้าวมีน้อย แล้วมื้อเย็นที่คนค่อนข้างจะกินเยอะก็ดันเป็นกับข้าวรสเผ็ด เวลาจำกัด เรากินได้ช้า ตอนนี้น้ำหนัดลดไป 15 โลแล้ว”

สภาพชีวิตในคุกสำหรับคนชั้นกลางแล้วก็เป็นเรื่องค่อนข้างหนักหนา นอกเหนือจากการถูกพรากเสรีภาพแล้ว ยังมีเรื่องต้องต่อสู้กับชีวิตประจำวันหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการเป็นอยู่ที่แออัด ต้องนอนร่วมกัน 50-80 คน เธอว่าบางครั้งมันแน่นจนต้องนอนตะแคงทั้งคืน

สำหรับนักโทษในคดีหมิ่นฯ ดูเหมือนจะได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษ เธอเล่าว่า คดีนี้เป็นคดีพิเศษ หากเป็นคนอื่น เมื่อแรกเข้ามาในเรือนจำ จะถูกแยก ไม่ให้พูดคุยกับเพื่อนๆ คนอื่น ประมาณหนึ่งเดือน แต่เธอเป็นกรณีพิเศษของพิเศษ เพราะโดนโดดเดี่ยวถึง 3 เดือน

หากสังเกตให้ดียังจะพบความพิเศษนี้ชัดเจนที่ศาล เมื่อเธอถูกเบิกตัวไปให้การไม่ว่าในคดีหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ หรือคดีหมิ่นประมาทธรรมดา เธอจะมาในชุดนักโทษหญิงสีน้ำตาล ขลิปปลายแขนสีแดงโดดเด่นตลอดมา ซึ่งเสื้อเช่นนี้เป็นสัญลักษณ์ของนักโทษอุฉกรรจ์ เช่น ผู้ค้ายาบ้าเป็นหมื่นเม็ดขึ้นไป ยังไม่นับรวมการตรวจภายใน ก่อนออกจากเรือนจำ ซึ่งทำให้เธอมักร้องขอให้ศาลนัดพิจารณาคดีต่างๆ ในวันเดียวกัน

"จะออกจากเรือนจำมาศาลแต่ละที เขาจับขึ้นขาหยั่งตรวจภายในทั้งตอนเข้า ตอนออก เขากลัวเรื่องยาเสพติด แต่ไม่ดูเลยนี่มันคดีอะไร มันเป็นคดีการเมือง รู้สึกแย่มากๆ"

นอกเหนือจากความเป็นอยู่ที่ลำบาก การอาบน้ำเพียง 30 วินาที (นับหนึ่งถึงสามสิบ) แล้ว การเอาตัวรอดในหมู่เพื่อนผู้ต้องขังด้วยกันก็เป็นเรื่องสำคัญ

ตลอดระยะเวลา 1 ปี เธอมีเรื่องกระทบกระทั่งกับเพื่อนร่วมเรือนจำหลายครั้ง เพราะความเป็นคนไม่ยอมใคร และตามกฎของเรือนจำ เมื่อมีเรื่องกัน จะต้องโดนลงโทษทั้งสองฝ่าย โดยไม่ต้องไต่สวนว่าใครผิดหรือถูก เธอเปรียบเปรยว่า คนที่หาเรื่องเธอนั้นสามารถกลับขาวเป็นดำ ร้องห่มร้องไห้ได้เก่งยิ่งกว่านางร้ายในละครน้ำเน่า หรือแม้แต่เจ้าหน้าที่บางคนก็ไม่ชอบหน้าเธอ เห็นเธอเป็นตัวอันตราย และพยายามกันคนอื่นๆ ไม่ให้คบหา พูดคุยกับเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคำตัดสินแล้ว ความกดดันทุกอย่างก็ดูเหมือนจะยิ่งทวีความเข้มข้นมากขึ้น

“พวกผู้ต้องขังที่จ้องจะกลั่นแกล้งเรา หาเรื่องเรา เขายิ่งมั่นใจ เพราะมีคำตัดสินแล้วว่าเราผิด ตอนนี้สงครามประสาทก็ยิ่งหนัก เจ้าหน้าที่ที่ไม่ชอบเราก็เยอะ แต่เจ้าหน้าที่ดีๆ ก็เยอะ โดยเฉพาะหัวหน้า เขาชอบประชาธิปัตย์นะ แต่เขาพูดจากกับเราด้วยเหตุด้วยผล เลยคุยกันได้ แต่เขากำลังจะเกษียณกันยานี้แล้ว คนเค้าก็พูดกันว่า ดูซิว่าจะมีใครคอยคุ้มกะลาหัวอีดาอีก”

อย่างไรก็ตาม หลังจากนี้ซึ่งยังไม่รู้ว่าเมื่อไร เธอน่าจะต้องถูกส่งตัวไปยังแดนนอก มิใช่แดนแรกรับอย่างเคย ที่นั่นเธอบอกว่าความเป็นอยู่ลำบากกว่า และต้องทำงานหนักกว่า ไม่สามารถที่จะเลือกทำหรือไม่ทำได้เหมือนตอนอยู่แดนแรกรับอีกแล้ว

- 6 -
ปฏิรูปคุก

ช่วงแรกๆ ที่อยู่ในเรือนจำ เธอยังพูดเรื่องการเมืองอยู่บ้าง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เริ่มพูดถึงปัญหาในเรือนจำ และแนวทางการปฏิรูปเรือนจำ อาจเพราะในนั้นไม่ให้ได้รับข่าวสารบ้านเมือง ใครไปเยี่ยมเยียนถึงมักถูกซักถาม ตอนนี้ใครเป็นรัฐบาล ด้วยเสียงเท่าไร เสื้อแดงไปถึงไหน หัวหน้าพรรคต่างๆ ชื่ออะไร ฯลฯ นอกจากนี้ดารณียังเสนอการปรับมาตรฐานในเรือนจำหลายเรื่อง เช่น น่าจะมีหนังสือที่หลากหลาย และอัพเดทมากขึ้นในเรือนจำ เพราะเท่าที่มีนั้นจำกัดและเก่ามาก, กรณีผู้ต้องขังหญิงวัยรุ่นจำนวนมากที่ติดคดียาเสพติดเล็กๆ น้อยๆ เป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรบุคคลของชาติ น่าจะนำทรัพยากรส่วนนี้ไปทำประโยชน์ด้านอื่น, การจับแรงงานต่างด้าวจำนวนมากมาไว้ในเรือนจำทำให้เรือนจำซึ่งขาดแคลนทรัพยากรอยู่แล้วยิ่งแออัดและขัดสน น่าจะมีการจัดการรูปแบบอื่น ฯลฯ

ในช่วงสองสามเดือนหลัง ดาได้ขยับขึ้นเป็น ‘แม่ห้อง’ [คล้ายหัวหน้าห้อง] คอยดูแลเพื่อนๆ ในเรือนนอน 50-60 คน เพราะสามารถแก้ไขปัญหาส้วมแตกให้เพื่อนๆ ในเรือนนอนได้ เนื่องจากไม่มีใครกล้าหืออือหรือเรียกร้องอะไรกับเจ้าหน้าที่ แต่เธอลองเสี่ยงดู และได้รับการตอบสนอง

เธอว่าภาระหน้าที่ของการเป็นแม่ห้องค่อนข้างหนัก ต้องออกเงินซื้อปากกา กระดาษ จดรายงานเอง ต้องคอยดูแลคนอื่นๆ ทำให้ได้ไปกินข้าวช้า มีสิทธิพิเศษก็เพียงได้ล็อกเกอร์เล็กๆ ส่วนตัวเพิ่มจาก 1 เป็น 2 และมีที่นอนกว้างกว่าคนอื่นเล็กน้อย

“หลังพิพากษานี่สถานการณ์แย่มาก ตอนนี้ลูกห้องทำอะไรผิด มาลงที่เราหมดเลย ใครผิดก็ควรจะไปว่า ไปลงโทษคนนั้นถูกไหม นี่มาลงเราหมด แล้วลูกห้องก็ได้ใจ”

“พี่อยากจะช่วยงานเขานะ พี่รู้ว่าเขาได้งบน้อยมาก จะเปลี่ยนคอห่านยังลำบาก ใช้กันมา 12 ปีไม่เคยเปลี่ยน ถ้าพี่เป็นส.ส.จะแปรญัตติให้งบเขาเยอะๆ เลย แต่ถ้าเขาไม่เป็นธรรมกับเรา มันก็ไม่ไหว”

- 7 -
?

“พี่ไม่ได้หวังอะไรมาก แค่อยากให้คดีนี้ถูกบันทึกเป็นประวัติศาสตร์ เวลาคนรุ่นหลังมาดูจะได้รู้ว่าเค้าต่อสู้กันยังไง เหมือนคดีของท่านปรีดี”

“เราทำดีที่สุดแล้ว ถ้าสังคมไทยยังอยากจะเป็นแบบนี้ ไม่มีสิทธิเสรีภาพในการพูดความจริงแบบนี้ก็แล้วแต่ ก็อยู่ไปแบบนี้”

คำพูดของเธอก่อนคดีจะถูกพิพากษาไม่กี่ชั่วโมง

-------------

หมายเหตุ - การโควทคำพูดของดามีคลาดเคลื่อนอยู่บ้าง ไม่ตรงทุกถ้อยคำ เนื่องจากเป็นเพียงการจดจากการสนทนาระหว่าง เข้าเยี่ยมในเรือนจำในหลายๆ ครั้ง

http://blogazine.prachatai.com/user/headline/post/2542

จากคุณ : ดาบแห่งแสง

เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 07:52:17 A:116.58.231.242 X: