ทหารตาย... ใครรับผิดชอบ !!!
|
|
ทหารตายใครรับผิดชอบ... นี่คือคำถามของคนกลุ่มหนึ่งที่ผมอ่านพบเมื่อคืน ผมอ่านแล้วก็รู้สึกสะท้อนใจกับบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นในแผ่นดินไทย เพราะคำพูดนี้เป็นคำพูดเมื่อมีคนตั้งคำถามว่า "ประชาชนตายต้องมีคนรับผิดชอบ"
ผมเคยพูดครั้งหนึ่งในที่สาธารณะและมีบุคคลในห้องราชดำเนินนี้หลายคนได้ยิน ผมเคยพูดว่า "คนไทยไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว เราต้องเป็นศัตรูกันไปอีกนานและถ้าจะยุติความขัดแย้งกันได้ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง" ผมพูดไว้เช่นนี้จริง ๆ แต่ผมไม่เคยคิดว่าเราจะต้องถึงวันที่เรามาเยาะเย้ยกันและมองเห็นความตายของอีกฝ่ายเป็นเรื่องที่สะใจ ผมทำมาแล้วในคราเมื่อได้ยินข่าวว่า น้องโบว์และสารวัตรจ๊าบเสียชีวิต ผมไม่ได้แสดงอาการสะใจและไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ เพราะผมรู้อยู่แก่ใจว่าคนไทยมันก้าวผ่านคำว่า "คนไทยรักกัน" มาแล้ว แต่ผมก็ไม่คิดจะเยาะเย้ยกันและเห็นการตายของอีกฝ่ายเป็นเรื่องหนักแผ่นดินหรือเบาแผ่นดินแต่อย่างใด
กลับมาที่ประเด็นว่า ทหารตายใครรับผิดชอบ ผมต้องเรียนตามตรงว่า ผู้ที่ออกคำสั่งสลายการชุมนุมคือผู้ที่ต้องรับผิดชอบ ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรก็ตามจะมีภาพจากสำนักข่าวไหนมาให้ดูผมก็ต้องยืนยันตามนี้ เพราะประชาชนคนเสื้อแดงชุมนุมเหมือนพันธมิตร ถ้าจะทำให้คนเดือดร้อนก็เดือดร้อนพอ ๆ กับพันธมิตร ถ้าวัดจากปริมาณของการจราจรติดขัดและความเสียหายทางเศรษฐกิจในชาติ แต่ถ้านับรวมการปิดสนามบินสุวรรณภูมิเข้าไปด้วย พันธมิตรทำให้ชาติเสียหายกว่าหลายร้อยเปอร์เซนต์ ถ้าจะวัดการปิดสถานที่ราชการ พันธมิตรก็ปิดสถานที่ราชการมากกว่าทำให้ข้าวของราชการเสียหายมากกว่า แต่การถูกสลายการชุมนุมนั้นไม่เท่ากันอย่างสิ้นเชิง เสื้อแดงอยู่บนถนน เสื้อเหลืองยึดทำเนียบ ปล้นของในทำเนียบ ลักทรัพย์มีของเสียหายมากมาย แต่ไม่เคยมีการปรากฏว่าเสื้อเหลืองจะถูกปราบปรามหนักอย่างเสื้อแดง ถ้าเอาจำนวนแก๊ซน้ำตามาวัดขวดต่อขวด ผมเชื่อว่าเสื้อแดงทั้งมวลโดนแก๊ซน้ำตามากกว่า ไหนจะกระสุนยางและถูกทุบตี ผมไม่ได้ต้องการเอามาเทียบเคียงให้เห็นว่า ใครชั่วช้ากว่ากัน แต่ผมอยากจะเทียบให้เห็นว่านี่คือสองมาตรฐานที่เกิดขึ้นจริงในประเทศไทย
เสื้อแดงเจอล้อมปราบอย่างดุดันและรุนแรง เจอทั้งลิดรอนสิทธ์และใส่ร้ายต่าง ๆ นานา ซึ่งต้องเรียกได้ว่าโดนทำร้ายหนักทั้งร่างกายและจิตใจอีกทั้งยังเจอสาธารณสุขกลั่นแกล้ง คนเสื้อแดงต้องดูแลกันเองบาดเจ็บไปก็ไม่มีใครยื่นมือมา คนเสื้อแดงเก็บกด และเมื่อเจอบุกไล่ต้อนจนไม่เหลือทางจึงต้องลุกสู้ คนมือเปล่าที่ต้องสอดสายตาหาอาวุธตลอดเวลาแต่ต้องสู้กับทหารที่มีเสื้อเกราะและอาวุธครบมือ ใครได้เปรียบเสียเปรียบล่ะครับ ถ้าใครจะบอกว่ามีภาพที่ถ่ายเจอว่าคนเสื้อแดงถืออาวุธหนัก ก็ต้องเรียนว่า กรุณากลับไปตรวจสอบข้อเท็จจริงด้วยว่าอาวุธหนักที่เขาถือนั้นได้มาจากใคร มีสำนักข่าวไหนบ้างไหมที่ลงข่าวว่า เสื้อแดงยึดอาวุธสงครามจากทหารได้นับพันแต่ส่งคืนทุกครั้ง ผมเชื่อว่าคนที่กำลังถามว่า "ทหารตาย ใครรับผิดชอบ" นั้นคงไม่เคยได้พบข่าวนี้ แต่ครั้งสุดท้ายนี้เสื้อแดงก็ยึดได้อีกหลายร้อยกระบอกและก็ตัดสินใจว่าจะไม่คืน เพราะใครจะคืนอาวุธให้กับคนที่จะมาฆ่าตนทุกครั้งเล่า มันก็ต้องตอบโต้กัน
คนต่อสู้กันต้องมีคนเจ็บ ต้องมีคนตาย มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่คนไทยควรตั้งคำถามว่า แล้วสาเหตุใหญ่นั้นมาจากไหน ถ้ารัฐบาลมีความจริงใจไม่ใช้อาวุธสงครามมาล้อมปราบคนเสื้อแดง คนเสื้อแดงจะมีอาวุธสงครามในครอบครองไหม ? ผมไม่มองว่าใครยิงใครก่อน เพราะคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็คงตอบผมไม่ได้เต็มปาก แต่ผมอยากถามว่า อาวุธมาจากไหน ...
ถ้าทหารไม่เอาอาวุธสงครามจริง ๆ เข้ามาในการล้อมปราบจะมีการยิงกันไหม ถ้าทหารไม่เอาอาวุธสงครามจริง ๆ เข้ามาให้คนเสื้อแดงปลด คนเสื้อแดงจะมีอาวุธได้หรือไม่ ดังนั้นเจ้าของอาวุธและผู้ที่อนุญาตให้มีคนนำอาวุธเข้ามาในพื้นที่การชุมนุมต้องรับผิดชอบทุกกรณี และคน ๆ นั้นก็คือคนที่มีอำนาจเคลื่อนย้ายทหาร แล้วคน ๆ นั้นเป็นใคร...
ผมไม่คิดถามและไม่หาคำตอบเพราะผมรู้อยู่แก่ใจผมว่า ใครคือคนที่ต้องรับผิดชอบ
ผมไม่เรียกร้องให้คนไทยกลับมารักกันดังเดิม เพราะมันเป็นไปไม่ได้ คนที่ยังคิดว่าคนไทยรักกันได้นั้น ออกจากโลกไร้เดียงสาและหันหน้าเข้สู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียที คนไทยต้องทะเลาะกันไปอีกนานจนกว่าจะล้างสีเสื้อให้หมดจากแผ่นดินได้ ผมไม่ปฏิเสธว่าคนไทยต้องหันหน้าเข้ามาทำร้ายกัน เพราะนั่นคือวิธีเดียวที่จะแก้ปัญหาจบ การฆ่ากันให้ตายไปข้างนั้นคือทางออกสุดท้ายที่จะทำให้แผ่นดินไทยกลับมาสงบร่มเย็น
แต่สิ่งที่ผมขอวิงวอนคือ... ให้เราสู้กันแบบคนที่มีเลือดนักสู้ได้หรือไม่... ผู้แพ้ให้เกียรติคนชนะและคนชนะให้เกียรติคนแพ้ เราต่างยอมรับน้ำใจนักสู้ของกันและกัน แต่โบราณมาคนไทยเลือดนักสู้ใช้ไม้ตะพดเป็นอาวุธ สู้กันแค่เอาเลือดหัวกันออกก็พอรู้แพ้ชนะ ผู้แพ้รู้จักจบ ผู้ชนะไม่เยาะเย้ย เราทำกันแบบนั้นได้ไหม...
ผมขอแค่นี้แหล่ะ และจากนี้ไปผมต้องสู้กับใครไม่ว่าแพ้หรือชนะ ผมจะไม่สนใจเลย ขอเถอะครับสู้อย่างมีเลือดนักสู้ สู้กันด้วยนักสู้ที่เคารพศักดิ์ศรีของกันและกัน เรียนรู้ที่จะเคารพน้ำใจกันและแยกย้ายต่างคนต่างอยู่กันไป
ผมได้ยินเรื่องนี้แล้วสะเทือนใจมาก ๆ และยิ่งได้รับข้อความจากเพื่อนที่อยู่ในที่ชุมนุมน้ำตาก็พาลจะไหล ผมไม่บอกว่าเพื่อนผมคือใคร แต่เขาก็ร่วมต่อสู้กับคนเสื้อแดงและช่วยปกป้องคนเสื้อแดงเมื่อได้รับอันตราย เขาพูดกับผมว่า "คนเสื้อแดงมันเป็นบ้าอะไรวะ รู้ว่าข้างหน้าเป็นตีนก็วิ่งเข้าใส่" เขายังเล่าเรื่องอีกหลายเรื่องที่ได้พบเห็นให้ผมฟัง ผมเผลอน้ำตาคลอ
ใครไม่อยู่ในเหตุการณ์คงไม่รู้หรอกครับว่าการสู้ด้วยใจเป็นอย่างไร คำพูดของเพื่อนผมพูดช้า ๆ ชัด ๆ ว่า "มีคนหนึ่งว่ะ ดูอาการรู้แล้วว่าไม่มีแรงเหลือแต่พอเห้นเราวิ่งเข้าไปแค่นั้น มันไม่สนอะไรเลยมันวิ่งเข้าไปรบกับทหารอีกหน จนเราต้องไปดึงตัวมันออกมาแล้วต้องเตือนสติมันให้รู้ตัวว่า ดูสารรูปตัวเองด้วยก่อนวิ่งเข้าหาตีน" มันคือเรื่องของจิตใจ เสื้อแดงไม่ได้มีระเบิดปิงปองเป็นย่าม ๆ ไม่มีภาพยิงปืนเข้าใส่ใครที่ไหน ภาพของเสื้อแดงที่เห็นกันไปทั่วคือ คนมือเปล่าหยิบเศษหินเศษไม้บ้างก็ไปหามีดแล้ววิ่งมาลุยกับทหารที่ถือปืน
ทันทีที่ผมได้ทราบข่าวว่า คนเสื้อแดงเสียชีวิต ผมหดหู่วันทั้งวันดูอะไรก็ไม่สนุก มองไปทางไหนก็ไม่มีอะไรสวย ผมถามตัวเองว่าคนที่ตายมันเกี่ยวข้องกับผมตรงสาแหรกไหน ยิ่งอ่านรายชื่อและนามสกุลก็รู้ทันทีว่าไม่เฉี่ยวกันเลย แต่ทำไมการจากไปของท่านเหล่านั้นมีผลต่อจิตใจผมเหลือเกิน และทันทีที่ได้ยินคำแถลงการณ์ของ อภิสิทธ์ หลังรับทราบแล้วว่ามีคนเสียชีวิต มันทำให้ผมเกิดความรู้สึกว่า ผมไม่สามารถอยู่ร่วมแผ่นดินกับคน ๆ นี้ได้อีกต่อไปแล้ว ผมไม่สามารถทนได้แม้เพียงวินาทีที่ต้องสูดลมหายใจร่วมกับสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่าง นาย อภิสิทธ์
ไม่ว่าใครเสียชีวิต พลเรือนหรือทหาร แต่คนที่ทำให้เขาต้องมาปะทะกันทำให้เขาต้องเสียชีวิตนั้น เพราะคุณคนเดียว อภิสิทธ์ เอ็งคนเดียวที่ต้องรับผิดชอบ คงพอใจสินะครับนายอภิสิทธ์ที่ได้เห็นคนไทยตายไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ เอ็งมีความสุขแล้วใช่ไหมที่ได้ออกคำสั่งให้ฆ่าคนเสื้อแดง
เชื่อหรือไม่ว่าเวรกรรมไม่ตกอยู่กับเอ็งเพียงคนเดียวอย่างแน่นอน เวรกรรมที่เอ็งก่อไว้หนนี้จะเผื่อแผ่ไปถึงลูกสาวและภรรยาของเอ็ง
สุดท้ายนี้ ผมขออุทิศส่วนกุศลที่ผมได้ไปทำบุญมาในวันนี้หลายที่หลายแห่ง ผมขออุทิศส่วนกุศลเหล่านั้นให้กับคนเสื้อแดงและทหารที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้ทุกคน เราต่างคนต่างมีหน้าที่ แม้ทหารที่มาฆ่าคนเสื้อแดงคุณก็ทำตามหน้าที่ ผมเข้าใจ แต่ผมขอเถอะครับเกิดมาชาติหน้าฉันใดขอให้เราได้เจอกัน ให้เราได้ร่วมแผ่นดินกัน และขอให้เรารักกันให้สมกับที่ได้เกิดมาร่วมแผ่นดิน อย่าให้ต้องมาจองเวรกันแบบชาตินี้เลย ขอให้กุศลที่เกิดขึ้นจากบุญที่ผมทำในวันนี้ส่งผลให้ท่านทั้งหลายมีความสุขในสัมปรายภพ และผมจะไม่มีวันลืมพวกคุณ แต่สำหรับนายอภิสิทธ์ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนก่อนนอนทุกคืน ผมจะขอสาบแช่งคุณและครอบครัวให้ได้รับกรรมอย่างสาสมที่สุด
ด้วยคารวะ
ปฐม...
| จากคุณ |
:
พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง    
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 เม.ย. 53 18:25:32
A:115.67.57.239 X:
|
|
|
| 
