พรมเช็ดฟ้า กับ ผ้าเช็ดเท้า ...
|
|
ปกติเป็นคนไม่ค่อยได้อ่านนิตยสารสักเท่าไหร่ นอกจากไม่กี่เล่มที่อ่าน เพราะคิดว่า อ่านแล้วได้ความรู้ ความบันเทิง สาระ และ 1 ในนิตยสารที่อ่านค่อนข้างประจำ คือ
พลอยแกมเพชร ที่ ซื้อบ้าง อาศัยอ่านจากร้านทำผม หรือที่ต่าง ๆ บ้าง ..
วันนี้ .. ได้อ่าน พลอยแกมเพชร ฉบับที่ 441 วันที่ 15 มิถุนายน 2553 คอลัมน์ หนีร้อน
... หนีร้อนมาพึ่ง .. โอเรียนเต็ล โดย พี่ชาลี ในคอลัมน์บรรยายถึง คุณชาลี อยู่บ้านไม่ได้ เพราะเข้าออกบ้านลำบาก และได้รับเสียงรบกวนจากการชุมนุม
คุณชาลีเลยต้องหาที่พักชั่วคราว และเธอได้นึกถึงที่แห่งหนึ่ง ที่เธอรู้สึกเหมือนบ้าน คือ .. โรงแรม โอเรียนเต็ล
ในคอลัมน์เธอได้บรรยายถึงห้องสวีท บนชั้น 15 และบรรดาเพื่อน ๆ ที่มาให้กำลังใจ (( ให้กำลังใจเรื่องอะไร ผู้เขียนก็ยังไม่แน่ใจ และไม่อาจคาดเดาได้ ))
และบรรยายถึงการต้อนรับอันอบอุ่น และบรรดาเพื่อน ๆ ที่แวะเวียนมาทานอาหารกลางวัน และอาหารค่ำ ยังห้องอาหารต่าง ๆ ของทางโรงแรม
ไม่ว่าจะเป็นการรทานอาหารเย็น ณ ห้องอาหารศาลาริมน้ำ อาหารเช้า ที่ ห้องเวอแรนดา หรือห้องอาหาร ลอร์ดจิม ฯลฯ
วันสุดท้ายของการหนีร้อน เธอทานบลันซ์ ที่ ไชน่าเฮ้าส์ และเธอปิดท้ายคอลัมน์นี้ว่า ...
... สามคืนที่ โอเรียนเต็ลเราอยู่อย่างมีความสุข .. แต่ พวก ผ้าเช็ดเท้า ก็ยังไม่เลิกชุมนุม คงต้องหนีร้อนกันต่อไป ...
ผู้เขียน สะดุด ใจ กับคำที่กล่าวขานถึงผู้ชุมนุม .. ผ้าเช็ดเท้า ..
เนื่องจากไม่ได้เป็นผ้าเช็ดเท้า เอ๊ย .. ไม่ใช่ .. ไม่ได้เป็นผู้ชุมนุม แค่เดินผ่านตอนเช้า ตอนเย็น และตอนกลางวัน เนื่องจากผู้เขียนทำงานอยู่ตรงตึกใกล้ ๆ
กับที่ชุมนุม และอาศัยการเดินทางมาทำงานโดยทางเรือ ทั้งไปและกลับ เลยทำให้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง เช่น น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของกลุ่มผู้ชุมนุม
หรือ ผู้ให้การสนับสนุน เช่น มีการแจกน้ำ แจกอาหาร แต่ละเต็นท์ทำอาหารและแจกจ่ายให้กับผู้มาร่วมชุมนุมหรือผู้คนทั่วไป
บางวันเดินออกไปทานอาหารกลางวัน ผ่านเวที ก็สักหน่อยขอยืนฟังสักนิด ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนแรง ป้าที่อยู่ในเต็นท์ก็เรียก
เข้ามายืนตรงนี้สิลูก แดดมันร้อน ฯลฯ อะไรต่าง ๆ เหล่านี้แร่ะ ที่ผู้เขียนเรียก น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ผู้เขียนเคยยืนมองกลุ่มผู้ชุมนุม
ไม่ว่าใครจะคิดอย่างไร เช่น ถูกว่าจ้างให้มา หรือมาเพราะดีกว่าอยู่บ้านไม่มีอะไรทำ ไม่มีอะไรกิน หรืออะไรก็ตามแต่
พวกเค้าก็อยู่กันอย่างที่พวกเค้าเคยอยู่ มีบางคนพูดว่า อยู่ได้อย่างไร ร้อนจะตายพื้นถนน เปียกแฉะ สกปรก อะไรต่าง ๆ นา ๆ ..
ทำให้ผู้เขียนคิดได้ว่า ยังมีอีกหลาย ๆ คนที่ไม่เคยพบเห็น สภาพความเป็นอยู่จริง ๆ ที่พวกเค้าอยู่ หลายคนอาจนึกภาพไม่ออก
และถ้าจะให้พวกเค้านึกภาพ ห้องสวีท ชั้น 15 ของโรงแรม อันดับ 1 ของประเทศไทย พวกเค้าก็คงนึกภาพไม่ออกเช่นกัน
และถ้าพวกเค้ามีโอกาสได้เห็น คงคิดว่า .. เป็นสวรรค์แน่ ๆ
คุณชาลีคะ ... คุณชาลีมีโอกาสที่ดีในชีวิต มีชีวิตที่สุขสบาย มีตำแหน่งเป็นถึงบรรณาธิการของนิตยสารชื่อดังของเมืองไทย
เป็นที่นับหน้าถือตาของคนในสังคม กับการที่เขียนข้อความเช่นนี้ คุณชาลีอาจจะไม่ผิดที่จะโกรธ หรือเกลียด
คนที่ทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนอยู่บ้านไม่ได้ แต่การใช้ถ้อยคำเช่นนั้น .. เหมาะสมหรือสมควร แล้วหรือคะ ???
คุณคงอยู่สูงจนเกินไป จนไม่อาจมองเห็นผู้ที่ด้อยโอกาสกว่า อยู่ต่ำกว่า จริงค่ะ .. คนส่วนใหญ่มักจะมองชีวิตไปข้างหน้า
มองคนที่มีโอกาสดีกว่า สูงกว่า เพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กับตัวเอง เพื่อที่สักวันหนึ่ง .. จะได้เป็นเช่นนั้นบ้าง
และจะมีสักกี่คนคะ .. ที่มองตัวเราอย่างที่เป็นอยู่ แล้วบอกกับตัวเองว่า .. ทุกวันนี้ เราโชคดีมากมายที่ได้มาอยู่ตรงนี้
ได้รับโอกาสเท่าที่จะพึงมี พึงได้และที่สำคัญ .. เราโชคดีกว่าใครหลาย ๆ คน
คุณคงลืมไปแล้วว่า ... ข้าว ทุกเม็ดที่ตักเข้าปาก เพื่อทำให้ท้องอิ่มนั้น ไม่ว่า จะเป็นข้าวแกงข้างทางจานละ 25 30 บาท
หรือ ข้าวผัดปลาแซลมอล จานละ 500 600 บาท ก็มาจากหยาดเหงื่อ แรงกาย น้ำพัก น้ำแรง .. ของ .. พวก ผ้าเช็ดเท้า นะคะ
วันนี้ .. ขอเป็น ตัวแทน พวกผ้าเช็ดเท้า กระทำการอาจหาญ ส่งข้อความนี้ ถึง คุณชาลี บก. นิตยสาร พลอยแกมเพชร
ผู้ที่ผู้เขียนเปรียบให้เธอเป็น .. พรมเช็ดฟ้า ค่ะ
| จากคุณ |
:
Talaychan  
|
| เขียนเมื่อ |
:
18 มิ.ย. 53 15:30:06
A:124.122.67.176 X:
|
|
|
| 
