เรื่องมันเป็นเช่นนี้ครับท่านสารวัตร...

เมื่อครั้งจบศึกเซ็กเพ็ก  โจโฉ พ่ายแพ้ก็ถึงคราที่ เล่าปี่ จะตั้งตัว  เขาได้ยกกองทัพตามแผนของขงเบ้งและเริ่มขยายอิทธิพลอำนาจตีกินเมืองต่าง ๆ ไว้ในครอบครองและเมื่อถึงเมืองเตียงสา  (ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด)  กวนอูก็ได้ทำหน้าที่เข้าตีเมืองนี้ซึ่งมีเจ้าเมืองชื่อ ฮันเหียน  (ถ้าผมจำไม่ผิด)  ในเมืองนี้ถ้าลำพังแต่เจ้าเมืองก็ไม่มีความน่ากลัวอันใดหรอกครับ   ระดับกวนอูจะยึดคงต้องพูดว่า  "ง่ายดังลัดนิ้วมือ"  (ใครรู้ว่า ลัดนิ้วมือ ทำอย่างไร  ช่วยส่งจดหมายน้อยบอกผมที)   แต่เสียดายที่เมืองนี้มีขุนศึกคนหนึ่งชื่อว่า ฮองตง  มันเลยตียาก  ผมจะไม่ขอเล่าถึงเนื้อหาของการต่อสู้ระหว่างสองพยัคฆ์ไว้ในที่นี้   เพราะมันไม่ใช่เรื่อง...  แต่จะตัดถึงตอนที่เมื่อขุนพลฮองตงไม่สามารถฆ่ากวนอูได้ด้วยธนู  ฮันเหียนผู้มีใจหยาบช้าได้สั่งทำโทษขุนพลฮองตง   ซึ่งขุนพลคนนี้เป็นที่รักของเหล่าขุนศึกทั้งหลายในนครา   อุยเอี๊ยน  หนึ่งในขุนพลประจำเมืองเห็นเจ้าเมืองบ้าอำนาจไร้เหตุผลเช่นนี้เลยทนไม่ได้จึงนัดแนะกับเพื่อนขุนศึกอีกหลายคนให้กระทำการชิงเมืองเสีย   โดยลงมือฆ่า ฮันเหียน และเปิดประตูเมืองต้อนรับกองทัพของกวนอู

ความนี้ได้ไปถึงหูเล่าปี่แลขงเบ้ง  สองเจ้านายใหญ่แห่งจ๊กได้ข่าวก็ยินดีปรีดาถลกผ้าถุงขึ้นม้าเดินทางมาแสดงความยินดีและรับตราตั้งเจ้าเมือง   การปูนบำเหน็จก็เกิดขึ้นขุนทัพนายกองที่ทรยศ ฮันเหียน เปิดประตูเมือง เตียงสา ต่างได้ดีกันถ้วนหน้าแต่พอหางตาของ ขงเบ้ง ชายมาถึงตัว อุยเอี๊ยน บรรยากาศความยินดีที่อวลอยู่ก็เปลี่ยนไป   ทันทีที่เห็นหนังหน้า ขงเบ้ง ก็ว้ากเพ้ยแล้วสั่งจับ อุยเอี๊ยน ไปตัดหัว...  กวนอู รีบทัดทานและบอกว่า อุยเอี๊ยน นั้นมีคุณูปการนะเพราะมีเจ้านี่แหล่ะเราถึงตีเมือง เตียงสา ได้  ขงเบ้ง สะบัดหน้าทำอาการงอนเล็กน้อยแต่พองามเชิดหน้าสามสิบองศาไปทางทิศตะวันออกและพูดเสียงเข้มว่า  "เจ้ามันกบฏ   ต่อไปทำการณ์กับนายเราอย่าได้ทำเยี่ยงนี้อีก"

เรื่องก็จบลงเช่นนี้ครับท่านสารวัตร...

คือถ้าผมเป็น อุยเอี๊ยน ในเวลานั้นผมคงอยากขิงกระโหลก ขงเบ้ง สักสองทีแล้วถามว่า  "ทำไมข้าโดนต่อว่าคนเดียว"  เพราะการเปิดประตูเมืองกบฏเตียงสานั้นไม่ใช่ อุยเอี๊ยน ทำคนเดียว  เขามีคนร่วมมือด้วยแต่ทำไมถึงถูกตราหน้าและได้รับความเกลียดชังเพียงคนเดียว   ในขณะที่ขุนศึกคนอื่นที่ร่วมกบฏได้รับปูนบำเหน็จแต่เหตุใด อุยเอี๊ยน ไม่ได้อะไรแถมยังโดนด่าว่า...   แบบนี้เรียกว่า  สองมาตรฐานหรือไม่   ต่อมาเราจึงได้รู้ว่า ขงเบ้ง ชิงชังนายคนนี้เพราะไม่ชอบลักษณะหน้าตาซึ่ง ขงเบ้ง อ้างกับคนข้างตัวว่า  อุยเอี๊ยน มีโหงวเฮ้งกบฏจึงมิวางใจ  แต่ถ้าเราได้ดูและอ่านสามก๊กมาบ้างจะเห็นว่า  อุยเอี๊ยน ก็จัดว่าเป็นขุนศึกที่ดีคนหนึ่งมีสติปัญญามีฝีมือถึงขั้นที่เรียกได้ว่า ทหารเสือแห่งยุค  หนำซ้ำนิสัยยังเอาการเอางาน  แต่เหตุใด  ขงเบ้ง  ถึงปฏิบัติอย่างกับเขาไม่ใช่คน  ขงเบ้ง เลือกที่รักมักที่ชัง  อุยเอี๊ยน  แม้ไม่ถูกแกล้งแต่ก็เหมือนถูกแกล้ง  ถูกทำให้น้อยเนื้อต่ำใจต่าง ๆ นานา   เขารบกันแทบเป็นตาย  ขงเบ้ง  ก็สั่งให้ อุยเอี๊ยน ได้แต่ไปตะโกนด่า  ไม่ได้ให้เขารบสมหน้าที่  ดังนั้นจึงไม่เป็นที่แปลกใจถ้าคน ๆ นี้จะเป็นกบฏอย่างที่ ขงเบ้ง ทำนายไว้   เพราะ อุยเอี๊ยน ถูกกระทำตลอดมาเปิดอ่านกี่หน้าหรือดูกี่แผ่น  อุยเอี๊ยน ก็ถูก ขงเบ้ง กลั่นแกล้ง

เพียงเพราะไม่ชอบหน้ากันแค่นี้ล่ะเหรอ...  เพียงเพราะลักษณะอุยเอี๊ยนไม่ดีเท่านั้นน่ะเหรอจึงเป็นเหตุให้ขงเบ้งตัดสินว่าการกระทำของอุยเอี๊ยนทุกสิ่งอย่างล้วนผิดและเป็นการกระทำที่น่าเกลียดชัง  

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ประเทศจีนเมื่อเป็นพันปีก่อน  แต่เหตุการณ์นี้กำลังเกิดขึ้นที่ประเทศไทย   เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับ พ.ต.ท. ดร. ทักษิณ และคนทุกคนที่เป็นเสื้อแดง  สรุปง่าย ๆ ว่า  ไม่ต้องนับรวมหรือพูดถึงการกระทำหรือมองไปถึงกรรมดีกรรมชั่วอันใดทั้งสิ้น  แต่ในสังคมไทยคนที่มีอำนาจมืดสูงสุดนั้นไม่ชอบหน้าทักษิณและผองชนคนเสื้อแดง  ดังนั้นไม่ว่าทักษิณและคนเสื้อแดงจะทำอะไร  ล้วนแล้วแต่ผิดหมด   แต่คนที่ข้าชอบหน้าไม่ว่าทำอะไร  เหลวแหลกแค่ไหนล้วนเลอเลิศประเสริฐศรี

เขียนเพื่อบันทึกและเทียบเคียง

และขอต่อประเด็นของ คุณ BOMPS  ที่เขียนถึงผมไว้ในกระทู้นี้  http://www.pantip.com/cafe/rajdumnern/topic/P9976833/P9976833.html  ผมอ่านแล้วครับและจัดได้ว่าเป็นข้อความส่วนตัวในระดับหนึ่ง  ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดผมคิดว่าคุณ BOMPS  เขียนให้ผมอ่าน  แต่ผมต้องเรียนอย่างนี้ครับเรียนอย่างกง ๆ ผมอ่านข้อความของท่านแล้วรู้สึกเหมือนว่าผมกำลังถอดโค้ดลับรหัสสยองอะไรบางอย่าง   ผมยิ่งอ่านยิ่งงงยิ่งแปลยิ่งเบลอ  ต้องขออภัยที่ผมไม่สามารถตอบหรืออภิปรายกับคุณได้ทุกประเด็น  เพราะข้อความของคุณผมอ่านแล้วมั่นใจว่าถอดรหัสได้มีเพียงช่วงเดียว  อย่าถือสานะครับที่ผมเรียนคุณกง ๆ เช่นนี้

เรื่องที่คุณ BOMPS  สื่อสารมาและผมอภิปรายต่อได้เห็นจะเป็นประเด็นเรื่อง จักรพรรดิ์องค์สุดท้าย ปูยี  (แต่ถ้าอ่านให้ถูกต้องจริง ๆ ต้องอ่านว่า ผู่อี๋)  ซึ่งคุณ BOMPS  ได้เปรียบว่าคล้ายคลึงกับ อภิสิทธ์  พร้อมทิ้งคำถามบางประการให้ผมตอบ

ผมตอบจากความทรงจำไม่ใช้สลิงสตันท์อันใด  ปูยีครองราชย์น่าจะตอน 3 ขวบ ถ้าไม่ใช่ก็ 5 ขวบ ถ้าไม่ใช่อีกก็ 7 ขวบ  ไม่เกินนี้  (ตอบแบบเหวี่ยงแหมาก)  พูดถึงตรงนี้แล้วต้องเรียนว่าคุณ BOMPS  เปรียบได้ตรงทีเดียว  ดังนั้นผมจึงขอร่ายต่อ  อย่าเพ่อ... รำคาญกัน

จิบน้ำชาสักนิดแล้วฟังผู้น้อยเล่านิทาน

ผู่อี๋่จริง ๆ แล้วไม่ควรได้เป็นฮ่องเต้เลยเพราะถ้าเรากางผังราชสกุล ไอซินเจียหรอ ออกมาก็จะเห็นว่าในช่วงนั้นมีองค์ชายเหลืออยู่อีกพระองค์และหลายคนก็มีคุณสมบัติมากกว่า ปูยี แต่ที่ ซูสีไทเฮา จับ ปูยี ขึ้นมาเพราะหวังว่าจะชักใยได้อย่างง่ายดายเหมือนดั่งตอนที่ชักใยลูกของตัวเอง   เพราะเด็กขนาดนี้ไม่สามารถบริหารงานราชการได้ต้องมีผู้สำเร็จและมีผู้กุมอำนาจแทน   แต่พระนางซูสีไทเฮาซวยครับ  เพราะวางแผนจะใช้เจ้าเด็กคนนี้แต่ไม่ทันได้ใช้งานก็ชิงตายไปก่อน  (เสียดายจังที่ประเทศเราไม่เหมือนเขาในตอนนี้)  แต่ ปูยี ก็ยังซวยอยู่ดีเพราะแม้ไม่มี ซูสี แต่คนอื่นก็มาช่วยกันชักใย   แถมในตอนนั้น หยวนซือไข ก็แข็งเมืองประกาศตัวเองเป็นฮ่องเต้ซ้อนแต่มีอำนาจมากกว่าฮ่องเต้จริง

ดังนั้นมันก็เหมือนกับว่า ปูยี อาจไม่มีบทบาทอะไรเลยในทางประวัติศาสตร์   เพราะตลอดชีวิตของเขานั้นไม่สามารถจะมีอำนาจอะไรเลย   เขาเป็นฮ่องเต้เพียงแค่ในวังต้องห้าม

แต่เรื่องราวมันไม่ได้เป็นเช่นนั้นถ้าเราจะพูดในเชิงเปรียบเทียบกับอภิสิทธ์  เพราะแม้ปูยีจะไม่มีอำนาจเขาเกิดมาเพื่อเป็นหุ่นกระบอกให้คนชักใยแต่หลาย ๆ ครั้งความบ้าอยากมีอำนาจก็ทำเรื่องเลวร้ายหลาย ๆ เรื่องให้เกิดขึ้นมา   โดยเฉพาะในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง  ช่วงที่ญีปุ่นจะยึดครองประเทศจีนโดยใช้แผนสถาปนา แมนจูกัว ขึ้นมา  ด้วยความที่ปูยีบ้าอยากมีอำนาจโดยไม่เจียมกะลาหัวของตนก็ได้ตอบตกลงทางรัฐบาลญีปุ่นเพื่อไปเป็นฮ่องเต้แห่งแมนจูกัวโดยหารู้ไม่ว่านั่นคือการเปิดประตูให้ญี่ปุ่นบุกรุกประเทศชาติอันเป็นบ้านเกิดของตน   ญี่ปุ่นสามารถรบกับทุกประเทศที่เขาอยากรบได้ครับ...  แต่การหาชอบธรรมให้ได้มากที่สุดเป็นเรื่องยาก   ปูยีก็คือเงื่อนไขหนึ่งที่ญี่ปุ่นพยายามจะอ้างความชอบธรรมให้กับการเป็นผู้รุกรานของตนเอง

นานกิงถูกปิดเมืองฆ่าอย่างทารุณ  กองทัพญี่ปุ่นรุกผ่านไปที่ไหนก็มีแต่กลิ่นคาวเลือดโดยที่ปูยีใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในคฤหาสน์ที่ตนเองวาดไว้ว่าเป็น พระราชวัง  และนอนฝันค้างว่าจะกลับมามีอำนาจเหนือแผ่นดินที่ตนเคยครอบครอง

ถ้าจะเรียกว่า  ช่างเพ้อฝันและโง่เขลาก็ไม่ผิดนัก   แล้วการเป็นคนช่างเพ้อฝันและโง่เขลาก็ไม่ผิดอะไรเลยถ้าสองสิ่งนั้นไม่ได้ไปทำร้ายคนอื่น   แต่สำหรับปูยีแล้วสองสิ่งที่เขามีกลับกลายเป็นผู้ช่วยในการฆ่าเพื่อนร่วมชาติและอดีตผสกนิกรที่เขาต้องดูแลและมอบความรักความเมตตา

แต่สิ่งที่ต่างกันในเรื่องนี้คือ  ปูยีแห่งประเทศไทยที่สถาปนาตัวเองอย่างไม่ตั้งใจด้วยความบ้าอยากมีอำนาจและความโง่เขลาที่มีอยู่เต็มใบหน้าที่หล่อเหลานั้น   เขาไม่ได้เป็นแค่เครื่องมือ  แม้อภิสิทธ์จะเกิดมาเพื่อเป็นหุ่นเชิดแต่เขาไม่ได้เป็นผู้ช่วย   เพราะเขาคือผู้เห็นดีเห็นงามกับผู้ที่เชิดเขาไว้และออกคำสั่งฆ่าล้างคนเห็นต่าง   แม้วันนี้การแถลงอย่างเป็นทางการที่ออกโดยรัฐบาลจะไม่ได้บอกไปตามสื่อต่าง ๆ ว่า  "อภิสิทธ์และคนอื่น ๆ สั่งฆ่าประชาชน"   แต่ผมเชื่อครับว่าประชาชนที่ประสพกับเหตุการณ์ "หลั่งเลือดที่ราชประสงค์"  นั้นรู้ดีว่า  อภิสิทธ์ผู้เป็นหุ่นเชิดเป็นหนึ่งคนที่ออกคำสั่งให้เหตุการณ์  "หลั่งเลือดที่ราชประสงค์"  ถูกบันทึกอยู่ในหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์ไทย

เจริญพร