คุณมิ่งขวัญถามผมว่า มีความสุขจริงหรือเปล่ากับช่วงเวลาที่ผ่านมา

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่ผมพบ สิ่งที่ผมเห็นและสิ่งที่ผมประสบมา ผมขอสรุปเป็นข้อๆนะครับคุณมิ่งขวัญ

สิ่งที่ผมได้เห็นคือ ความไม่เท่าเทียมทางสังคม

สิ่งที่ผมได้ประสบคือ สิทธิและเสรีภาพถูกปล้นชิงไป

สิ่งที่ผมได้รับคือ รัฐธรรมนูญปี 50 ที่ ส.ส.มีสิทธิที่จะก่อกบฏภายในพรรคได้ตลอดเวลา

สิ่งที่ผมได้เห็นคือ พรรคการเมืองที่อ่อนแอ จนบริหารประเทศด้วยความลำบาก

สิ่งที่ผมได้ยินคือ องค์กรอิสระแทบทุกองค์กรถูกแทรกแซง จนดุลของการตรวจสอบหายไป

สิ่งที่ผมได้เห็นคือ ความตกต่ำขององค์กรและหน่วยงานของรัฐยังไม่เคยมีมาก่อน

สิ่งที่ผมได้พบคือ การใช้บังคับกฎหมายอย่างไร้มาตรฐาน

สิ่งที่ผมได้ประสบคือ ความแตกแยกของสังคมที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะปรองดองกันได้

สิ่งที่ผมได้รับคือ สิ่งที่ผมไม่อยากได้ แต่สิ่งที่ให้กับเป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการ

สิ่งที่ผมได้เห็นคือ ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่ลดต่ำลงจนน่าใจหาย

สิ่งที่ผมเศร้าก็คือ ยังมีคนไทยอีก 2 คนต้องติดคุกต่างประเทศยังไม่รับการช่วยเหลือ

สิ่งที่ผมได้กลัวคือ หนี้ที่รัฐบาลสร้างขึ้นอย่างมากมายมหาศาล จนอาจทำให้ชาติสู่ความล้มละลายได้

สิ่งที่ผมได้รับคือ หนี้ที่ผมไม่ได้ก่อ เพียงเพื่อนำมาให้นักการเมืองทุจริตคอรัปชั่น

สิ่งที่ผมได้เห็นคือ การช่วยเหลือที่เป็นไปอย่างล่าช้าไม่ว่าจะเป็นภัยแล้ง น้ำท่วม หนาว หรือแม้คนไทยต่างแดน

สิ่งที่ผมต้องเจอคือ อบายมุขเกลื่อนเมือง

สิ่งที่ผมได้รับรู้คือ ยาเสพติดหาซื้อง่ายพอๆกับยาแก้ปวด

สิ่งที่ผมหวาดกลัวคือ การปล้นชิงวิ่งราวที่มีเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย จนแทบหาความปลอดภัยให้กับตัวเองลำบาก

สิ่งที่ผมต้องเสียเพิ่มคือ ผมต้องเสียค่าไฟฟ้าเพิ่มขึ้น เพียงเพราะรัฐบาลอยากหาเสียงล่วงหน้า

สิ่งที่ผมต้องจ่ายคือ ข้าวแกง ก๋วยเตี๋ยวหรืออาหารจานด่วนทั้งหลาย จาก 25 บาท ตอนนี้ 40 บาทเข้าไปแล้ว

สิ่งที่ผมไม่อยากเชื่อคือ ข้าวยากหมากแพง ที่ผมแทบไม่ได้ยินมากว่า 30 ปี แต่กลับมาฮิตอีกครั้งในรัฐบาลชุดนี้

สิ่งที่ผมต้องทำคือ การเข้าคิวแย่งซื้อน้ำมันปาล์ม เพื่อให้ได้มาสักหนึ่งขวด

สิ่งที่ผมต้องจ่ายก็คือ ราคาน้ำมันพืชที่แพงขึ้นทั้งจากเงินในกระเป๋าและภาษีที่ไปชดเชย

สิ่งที่ผมเจ็บปวดก็คือ น้ำมันปาล์มที่แพงขึ้น ยังขาดตลาดอีกด้วย

สิ่งที่ผมต้องทุกข์ก็คือ ราคาสินค้าอีกมากมายที่รอการขึ้นราคา

สิ่งทีผมเจ็บช้ำก็คือ พี่น้องร่วมชาติต้องบาดเจ็บและล้มตายจำนวนมาก ที่ยังหาคนรับผิดชอบไม่ได้

สิ่งที่ผมต้องคิดอย่างหนักก็คือ ตอนนี้เรามีประชาธิปไตยที่อำนาจต้องเป็นของประชาชน เพื่อประชาชน โดยประชาชนจริงหรือเปล่า?

และสิ่งที่ผมยังคงได้พบ จะได้เห็น จะได้ประสบต่อไปก็คือ นักการเมืองเหล่านี้ยังคงกระทำทุกอย่าง โดยพร้อมจะรวมกลุ่ม เพื่ออำนาจในการบริหารเพื่อประโยชน์ของตนเองต่อไป โดยไม่ต้องคำนึงถึงความรู้สึกและความต้องการของประชาชน

ทั้งหมดที่กล่าวมานี้ เพียงเพื่อแลกกับเบี้ยยังชีพ 500 บาทต่อเดือน อย่างนี้แล้วคุณมิ่งขวัญคิดว่า ผมจะมีความสุขหรือเปล่าครับ?

จากคุณ	: ทวดเอง
เขียนเมื่อ	: 21 มี.ค. 54 10:07:21 A:183.89.244.2 X: